Χρόνια σου πολλά ECM.

[petros_m]

Απάντηση: Re: Χρόνια σου πολλά ECM.

Δεν παύει να με εκπλήσσει αυτή η εύκολη απαξίωση εκ μέρους του νεοέλληνα 'ξερόλα' που δεν παράγει τίποτα, ξέρει μόνο να τα βλέπει όλα αφ υψηλού και του βρωμάνε οι πάντες.
Ξέρετε πολλούς συντοπίτες μας σαν τον Eicher;

Eσύ Πέτρο ξέρεις τι είχε ήδη κάνει ο εν λόγω στην ηλικία σου;
Λίγο περισσότερος σεβασμός δεν βλάπτει. Για να μην πώ ότι επιβάλλεται.

Ο Eicher στα 26 του ήξερε ήδη ένα όργανο τόσο καλά που να παίζει σε Φιλαρμονικές ορχήστρες. Και ήταν εξαιρετικός ηχολήπτης.
Ο καλλιτεχνικός του έλεγχος μιλάει από μόνος του: Δεν υπάρχει μέτριος δίσκος της ECM. Ολοι έχουν κάτι να σου πούν, άσχετα αν, κάποιες φορές, δεν 'σου πάει' το ιδίωμα καθενός από αυτούς. Αυτό είναι απόλυτα φυσικό.
Αλλά, από την άλλη, λέει πάρα πολλά για τον ίδιο τον Eicher. Αν με εννοείτε.

Ο ήχος της ECM, πρωτίστως, είναι πολύ καλά ηχογραφημένος.
Οι Art Ensemble of Chicago ποτέ πριν δεν ηχογραφήθηκαν με τη σημασία στη λεπτομέρεια και τη φροντίδα που αξίζει η μουσική τους. Δυστυχώς, οι τελευταίοι δίσκοι τους στην ECM γράφτηκαν όταν πια το γκρούπ έπνεε τα λοίσθια από πλευράς δημιουργικότητας - όπου και πάλι ήταν 3 κλάσεις πάνω από οποιονδήποτε σύγχρονό τους.

Αν εσείς δεν μπορείτε να καταλάβετε τη διαφορά στον ήχο του Τσαμπρόπουλου με εκείνον του Κηθ Τζάρετ, λυπούμαι αλλά ...δεν μπορώ να σας βοηθήσω.

Εγραψα τιποτα κακο για τον Eicher και δεν το καταλαβα? Που ειδες τον μη σεβασμο? Αν δε σε ηξερα καλυτερα θα υποψιαζομουν πως ουτε καν διαβασες τα λιγα που εχω γραψει σε αυτο το νημα.

Οσο για τον ομογεννοποιημενο ηχο, δε λεει κανεις πως ολα τα αλμπουμ ειναι ολόιδια και πως δεν υπαρχουν διαφορες στο υφος. Η ECM εχει τον δικο της ηχο ομως. Να σε ρωτησω κατι? Αν οι Ε.S.T. εβγαζαν δισκο στην ECM, πιστευεις πως δε θα το "ακουγες"? Αλλωστε, πολλες απο τις παραγωγες ειναι του Eicher. Απο μονο του αυτο δε δινει κοινα στοιχεια στον ηχο?

 

[Ηλίας Κ]

Δηλαδή για να καταλάβω, εσείς οι παλιότεροι που έχετε φάει την ecm με το κουτάλι τελικά τι λέτε; Έχει ή όχι χαρακτηριστικό ήχο;
Γιατί εγώ από τη μία, θα έλεγα ότι έχει κάτι ιδιαίτερο χωρίς όμως να μπορώ να προσδιορίσω τι. Από την άλλη όμως ακούω τωρα το mostly coltrane που παρουσίασε ο Σπύρος εδώ, δεν έχει αυτό το χαρακτηριστικό.
Οι ηχογραφησεις δεν το συζητάμε, είναι τέλειες. Δε νομίζω να διαφωνεί κάποιος σε αυτό.

 

[Σπύρος Σούρλας]

Απάντηση: Re: Χρόνια σου πολλά ECM.

Δηλαδή για να καταλάβω, εσείς οι παλιότεροι που έχετε φάει την ecm με το κουτάλι τελικά τι λέτε; Έχει ή όχι χαρακτηριστικό ήχο;
Γιατί εγώ από τη μία, θα έλεγα ότι έχει κάτι ιδιαίτερο χωρίς όμως να μπορώ να προσδιορίσω τι. Από την άλλη όμως ακούω τωρα το mostly coltrane που παρουσίασε ο Σπύρος εδώ, δεν έχει αυτό το χαρακτηριστικό.
Οι ηχογραφησεις δεν το συζητάμε, είναι τέλειες. Δε νομίζω να διαφωνεί κάποιος σε αυτό.

Ελα ρε σύ Ηλία τώρα.
Βρηκαμε παπά να θάψουμε 5-6..Οχι εσύ δηλαδή.
Αν μιλάμε γιά τίς εξαιρετικές ηχογραφήσεις και τήν αρτια επιμέλεια τών εκδόσεων ναι αυτό ισχύει γιά την E.C.M..
Eχω δίσκους τού Paul Bley απολες του τις εποχές και με διαφορετικές εταιρείες (και με E.C.M και μέ άλλες)...O άνθρωπος εχει τον δικό του χαρακτηριστικό ήχο στο πιάνο με οποια εταιρεία και εάν ηχογραφησε.
Αλλο τό πώς έχει εξελίξει την τέχνη του στό πιάνο ,πού ειναι προσωπική του υπόθεση και οχι ´δουλειά´E.C.M.
Ο Charles Lloyd διαφέρει απο δίσκο σε δίσκο..

Ο Louis Sclavis είτε με ECM είτε οχι είναι άμεσα αναγνωρίσιμος..
Ο Misha Alperin άλλη χαρακτηριστική περίπτωση..
Ο Αrild Αdersen στο μπάσο το ίδιο..
Ο Bobo Stenson επίσης..
Εχω πάμπολλα παραδείγματα νά αναφέρω.
Αμα θές ´κολλάς´στον ´μύθο´τού ομογενοποιημένου ηχου.
Αλλοιώς κολλάς στην Μουσική.

Υ.Γ.
Kαι να αναφέρω τον Καβάκο ,τον Holloway,τον Kremer που ειναι απολύτως διακριτοί στην Κλασσική E.C.M.
Eχω ακούσει Biber απο Ε.C.M και απο άλλες Εταιρείες και πάλι Biber ακούω.

Για να μήν αναφέρω το Rosamunde Quartet πού έχει ηχογραφήσει υπέροχο Haydn στίς ´Επτά τελευταιες λέξεις τού Χριστού στον Σταυρό´..Και τσέλο παίζει η Lechner που συνεργάζεται με Τσαμπρόπουλο και άλλους πιό προχωρημένους στην Συγχρονη Τζάζ.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Παίδες, αυτή την άκρως απλουστευτική και λαϊκίστικη 'καραμέλα' περί ομογενοποιημένου ήχου την ακούω εδώ και χρόνια. Αυτό που μπορώ να σας διαβεβαιώσω με βάση την ακουστική εμπειρία μου είναι πως δεν έχει την παραμικρή βάση. Το εύρος φάσματος της ECM είναι τεράστιο και πάρα πολύ ετερόκλητο.
Κάθε κυκλοφορία της είναι μιά ολοκληρωμένη αισθητική πρόταση μεγάλου ειδικού βάρους όπου τίποτα, από την ηχογράφηση μέχρι τα εξώφυλλα, δεν μοιάζει να έχει αφεθεί στην τύχη.
Ο Brucknerian, παραπάνω, το είπε πολύ σωστά.
Οπως και ο Σπύρος: όντως, έτσι όπως πάμε, θα τσουβαλιάσουμε σε λίγο τη Φιλαρμονική του Σικάγου μαζί με εκείνη της Βιέννης ή και ολόκληρη την Κλασσική, στο σύνολό της, γιατί όχι. Οι απλουστεύσεις είναι εύκολες, τι Λωζάνη Τι Κοζάνη, άντε να σου 'αποδείξει' ο άλλος τις διαφορές ανάμεσα στον Μέντελσον και στον Μάρτινου.
Εχουμε θέμα επίσης με το ρόστερ της ECM που δρά και συμπεριφέρεται σαν ομάδα: ο Garbarek ή η Lechner για παράδειγμα, ανεξάρτητα απ το αν αρέσουν σε κάποιον ή όχι, έχουν τελείως δικό τους ήχο που μόχθησαν για να τον αποκτήσουν και η 'υπογραφή' τους σφραγίζει κάθε τι που συμμετέχουν.
Αλλά από εκεί, μέχρι να λέμε ότι ο Corea πχ ακούγεται όπως ο Pierre Favre ή ο Eberhard Weber, η απόσταση είναι χαοτική.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Το whom it may concern, articles for further research:

Eberhard Weber: Pendulum - σόλο μπάσο (!).
Mat Maneri: Trinity - βιολί.
Dave Holland/Barre Phillips: Music For Two Basses (αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος).
Μarilyn Crispell/Gary Peacock/Paul Motian: Nothing Ever Was, Anyway.

η λίστα δεν έχει τέλος.
μιλάω βέβαια πάντα για ανήσυχους και φιλέρευνους ακροατές. οι άλλοι, έχουν ήδη πάρα πολλά πράγματα να ακούσουν.

 

[Δημήτρης Ν.]

Ε όχι και λαϊκίστικη καραμέλα ο ομογενοποιημένος ήχος της ECM. O έχων ώτα ακουέτω . Επαναλαμβάνω είναι σαν να μην παραδεχόμαστε ότι η Blue Note είχε χαρακτηριστικό , εύκολα αναγνωρίσιμο και εν τέλει ήχο με ομογενή σαρακτηριστικά . Αυτό δεν σημαίνει πως ο Coltrane έμοιαζε στο παίξιμο με τον Hank Mobley ούτε με τον Horace Silver . Απλώς ακούγοντας Blue Note καταλαβαίνεις ότι περί αυτής πρόκειται με τις πρωτες νότες του πιάνου . ( Αντίθετα κατά την δικη μου άποψη χαρακτηριστικό και ομογενοποιημένο ήχο δεν είχε η Columbia ή η Atlantic.)
Tο ότι δεν υπάρχουν "ζωντανές" ( προσεγγίζουσες δηλαδή ακόμα και τα όρια της φιλονικίας ) συζητήσεις για τον ήχο της Blue Note , αντίθετα με την ECM οφείλεται μάλλον στο γεγονός ότι ό ήχος της τελευταίας προσεγγίζει τα κεντρο και βορειοευρωπαϊκά "ιδεώδη" της "τζαζ" , όπου αυτή αναμιγνύεται με κλασσική και ολίγον φολκλορ , με αποτέλεσμα για ορισμένους να μην είναι τζαζ . (Εγώ προσωπικά δεν έχω ακούσει δίσκο της ECM - στο τζαζ τουλάχιστον ρεπερτόριο της - που να έχει drive . Κι αν έχω ακούσει δεν το θυμάμαι αυτή τη στιγμή ). Αλλά είπαμε εγω είμαι άσχετος και λαϊκιστής .Δεν θέλω το κεντροευρωπαϊκό γλυκό , γιατί είναι άγλυκο . :flipout::flipout:

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: Χρόνια σου πολλά ECM.

Tο ότι δεν υπάρχουν "ζωντανές" ( προσεγγίζουσες δηλαδή ακόμα και τα όρια της φιλονικίας ) συζητήσεις για τον ήχο της Blue Note , αντίθετα με την ECM οφείλεται μάλλον στο γεγονός ότι ό ήχος της τελευταίας προσεγγίζει τα κεντρο και βορειοευρωπαϊκά "ιδεώδη" της "τζαζ" , όπου αυτή αναμιγνύεται με κλασσική και ολίγον φολκλορ , με αποτέλεσμα για ορισμένους να μην είναι τζαζ . (Εγώ προσωπικά δεν έχω ακούσει δίσκο της ECM - στο τζαζ τουλάχιστον ρεπερτόριο της - που να έχει drive . Κι αν έχω ακούσει δεν το θυμάμαι αυτή τη στιγμή ). Αλλά είπαμε εγω είμαι άσχετος και λαϊκιστής .Δεν θέλω το κεντροευρωπαϊκό γλυκό , γιατί είναι άγλυκο . :flipout::flipout:

Nτοκ, η βασική διαφορά ανάμεσα στην Αμερικάνικη και την Ευρωπαϊκή τζάζ, έγκειται, κατά τη γνώμη μου, σε 2 σημεία: οι Αμερικάνοι υπερέχουν στη rhythm section - δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να συγκριθεί με μιά καλή Αμερικάνικη rhythm section στα ντουζένια της, με τη δύναμη και την απίστευτη πολυπλοκότητά της (από αυτή την άποψη, σε καταλαβαίνω πάρα πολύ καλά ).
Οι Ευρωπαίοι όμως έχουν άλλα χαρίσματα, καθόλου αμελητέα: τους διακρίνει μία φρενίτιδα στους αυτοσχεδιασμούς που δεν έχει το ταίρι της στη σύγχρονη μουσική. Και μαζί με αυτή, μιά απόλυτη ενημερότητα του τι έχει προηγηθεί από αυτούς πάνω σε κάθε μουσικό ιδίωμα και μία τάση να παίρνουν στοιχεία από παντού.

Υπάρχουν κι αυτοί που τους αρέσουν τα ξινά γλυκά, you know

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

Απάντηση: Re: Χρόνια σου πολλά ECM.

...
Το εύρος φάσματος της ECM είναι τεράστιο και πάρα πολύ ετερόκλητο.
Κάθε κυκλοφορία της είναι μιά ολοκληρωμένη αισθητική πρόταση μεγάλου ειδικού βάρους όπου τίποτα, από την ηχογράφηση μέχρι τα εξώφυλλα, δεν μοιάζει να έχει αφεθεί στην τύχη.
...

+1 !!
Απέχουμε και δεν επικοινωνούμε με την αισθητική της ECM (και συχνά από της ACT, επίσης...) επειδή νιώθουμε μετέωροι στην "κλασική" μπασογραμμή που πάνω της χτίζεται μία Μουσική. Τα τελευταία 10+ χρόνια η φαινομενική έλλειψη του τέμπο, απ'την αρχή ώς το τέλος, ξενίζει γιατί απαιτεί απ'τον ακροατή να ξεκινήσει απ'το μηδέν, να αιωρείται στο κενό και να προσπαθεί να πιάσει νότες στον αέρα γιά να τις γευτεί. Δυστυχώς, έχουμε μάθει στην προκάτ τροφή και στην ασφάλεια της παρέας
και δεν ρισκάρουμε στο "πιό πάνω" από 'μάς. Η αισθητική της ECM χαρακτηρίζεται αναγνωρίσιμη κυρίως γιατί δεν φλερτάρει, δεν αναμασά και μας "μπάζει με την μία" στον κόσμο του καλλιτέχνη απαιτόντας να συμμετέχουμε ενεργά.

...
Οι απλουστεύσεις είναι εύκολες, τι Λωζάνη Τι Κοζάνη, άντε να σου 'αποδείξει' ο άλλος τις διαφορές ανάμεσα στον Μέντελσον και στον Μάρτινου.
...

Όλοι οι έγχρωμοι, όλα τα μπλέντερ και όλες οι παραλίες θα μου φαινόταν ακόμη ίδιες
αν δεν ένιωθα την ανάγκη να τις γνωρίσω από κοντά.
Το οτι ο Eicher δεν πιθικίζει, δεν κουβαλάει κινητό
(...τιμώ ιδιαίτερα την παραξενιά φίλων που δεν είχαν ποτέ τηλεόραση στο σπίτι τους!!!)
και μας κερνάει τόσο περιεκτικές και ατόφιες Μουσικές, συχνά με το ρίσκο των μηδενικών πωλήσεων, σχεδόν με αναγκάζει να τιμώ τα έργα του.

 

[supersonic]

Ο ήχος της ecm ήταν και είναι άμεσα αναγνωρίσιμος σε αρκετούς δίσκους, έστω της πρώτης περιόδου.
Τους λόγους τους παρέθεσα παραπάνω λίγο πολύ.
Κύρια οι ίδιοι μουσικοί που ανακυκλώθηκαν αρκετά, το στούντιο, ο μηχανικός, τα όργανα.
Απο εκεί και πέρα σαφώς το ύφος και η γραφή του κάθε επι μέρους μουσικού ήταν επίσης άμεσα αναγνωρίσιμη, πχ δεν είναι δυνατόν να μπερδέψει κανείς κιθαριστές όπως ο Metheny, o Goodrick, o Abercrombie, o Towner, o Rypdal πού όλοι έγραψαν τότε εκεί.
Αλλά επιτρέψτε μου, ο Metheny πχ ακούγονταν διαφορετικός στον τελευταίο του δίσκο στην ecm από τον πρώτο του στην Gefen. Τεράστια διαφορά.
Δεν είναι θέμα λαϊκισμού ή ισοπέδωσης.
H ecm είχε ήχο και αυτό δεν είναι κακό, οπως δεν είναι να το επικαλείσαι.
Σίγουρα δεν υπάρχει λόγος να επιμένουμε και να το βροντοφωνάζουμε, αλλά όχι και να το παραβλέπουμε.
Και σίγουρα μετά τα 10 χρόνια, που διευρύνθηκε το κάστ της, άλλαξαν και τα στούντιο και οι ηχοπλήπτες άλλαξαν πολλά.
Και τέλος ήχο προσωπικό είχαν όλες οι μεγάλες εταιρείες που είχαν πίσω τους ένα μεγάλο παραγωγό ιδιοκτήτη.
Ήχο είχε η Verve, η Impulse, η Vanguard, η Motown, η Stax, η 4AD και τόσες άλλες.

 

[ecodrifter]

Παντως το ανημερο θεριο της ευρωπαικης free-jazz, o Peter Broetzman, ειχε συνεργαστει μονο πολυ παλια με τον Eicher, πριν το 70.
Θα μπορουσε να ηχογραφησει πχ. το Machine Gun στην ECM?
πολυ αμφιβαλλω

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Παντως το ανημερο θεριο της ευρωπαικης free-jazz, o Peter Broetzman, ειχε συνεργαστει μονο πολυ παλια με τον Eicher, πριν το 70.
Θα μπορουσε να ηχογραφησει πχ. το Machine Gun στην ECM?
πολυ αμφιβαλλω

eco, τον άλλο, δεν τον κρίνεις από αυτά που δεν μπορεί να κάνει.
Τον κρίνεις από αυτά που μπορεί και από τα ήδη πεπραγμένα του.
μπορώ να σου αραδιάσω εδώ δεκάδες κυκλοφορίες της ECM που τις θεωρώ απέιρως πιο τολμηρές από το Machine Gun - το οποίο, αν θέλεις τη γνώμη μου, είναι πάρα πολύ σημαντικός δίσκος αλλά σαν πληροφορία: προσωπικά, δεν μπορώ να το ακούσω. Το άκουσα μία (1) φορά και, πιστεύω, πήρα ό τι είχα να πάρω απ αυτό.
Aural tsounami, OK...then what?

 

[petros_m]

Απάντηση: Re: Χρόνια σου πολλά ECM.

Ο ήχος της ecm ήταν και είναι άμεσα αναγνωρίσιμος σε αρκετούς δίσκους, έστω της πρώτης περιόδου.
Τους λόγους τους παρέθεσα παραπάνω λίγο πολύ.
Κύρια οι ίδιοι μουσικοί που ανακυκλώθηκαν αρκετά, το στούντιο, ο μηχανικός, τα όργανα.
Απο εκεί και πέρα σαφώς το ύφος και η γραφή του κάθε επι μέρους μουσικού ήταν επίσης άμεσα αναγνωρίσιμη, πχ δεν είναι δυνατόν να μπερδέψει κανείς κιθαριστές όπως ο Metheny, o Goodrick, o Abercrombie, o Towner, o Rypdal πού όλοι έγραψαν τότε εκεί.
Αλλά επιτρέψτε μου, ο Metheny πχ ακούγονταν διαφορετικός στον τελευταίο του δίσκο στην ecm από τον πρώτο του στην Gefen. Τεράστια διαφορά.
Δεν είναι θέμα λαϊκισμού ή ισοπέδωσης.
H ecm είχε ήχο και αυτό δεν είναι κακό, οπως δεν είναι να το επικαλείσαι.
Σίγουρα δεν υπάρχει λόγος να επιμένουμε και να το βροντοφωνάζουμε, αλλά όχι και να το παραβλέπουμε.
Και σίγουρα μετά τα 10 χρόνια, που διευρύνθηκε το κάστ της, άλλαξαν και τα στούντιο και οι ηχοπλήπτες άλλαξαν πολλά.
Και τέλος ήχο προσωπικό είχαν όλες οι μεγάλες εταιρείες που είχαν πίσω τους ένα μεγάλο παραγωγό ιδιοκτήτη.
Ήχο είχε η Verve, η Impulse, η Vanguard, η Motown, η Stax, η 4AD και τόσες άλλες.

+1, ετσι ακριβως. Νωριτερα σκεφτομουν πως αν ο Γκουσταβσεν πηγαινε π.χ. στην Blue Note, αποκλειεται να ακουγονταν το ιδιο. Δεν το λεω για καλο ή κακο. Μια "μαντεψια" κανω.

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Πολύ φασαρία για το τίποτα!!
Ναι έχει η ECM όπως και η Blue Note τον δικό της χαρακτηριστικό ήχο.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η σύνδεση απο ορισμένους του "χαρακτηριστικού ήχου" με την κακή ποιότητα. Λ.Σ.

 

[ecodrifter]

eco, τον άλλο, δεν τον κρίνεις από αυτά που δεν μπορεί να κάνει.
Τον κρίνεις από αυτά που μπορεί και από τα ήδη πεπραγμένα του.
μπορώ να σου αραδιάσω εδώ δεκάδες κυκλοφορίες της ECM που τις θεωρώ απέιρως πιο τολμηρές από το Machine Gun - το οποίο, αν θέλεις τη γνώμη μου, είναι πάρα πολύ σημαντικός δίσκος αλλά σαν πληροφορία: προσωπικά, δεν μπορώ να το ακούσω. Το άκουσα μία (1) φορά και, πιστεύω, πήρα ό τι είχα να πάρω απ αυτό.
Aural tsounami, OK...then what?

OK :grinning-smiley-043
και εγω το ιδιο!! Ομως τον εχω δει live με τους Last Exit και ειναι απο τις στιγμες που μου κοπηκε η ανασα κυριολεκτικα, σαν να ειχα φαει γροθια στο υπογαστριο

Προς θεου, δεν ειμαι ο ECM expert. Απο τα λιγα που εχω ακουσει εφερα ενα ακραιο παραδειγμα μουσικου στυλ, πολυ βιαιο που δεν "ταιριαζει" και ουτε θα μπορουσε ποτε σαυτο το label.
Δε συμφωνω οτι η ECM εχει ομογενοποιημενο ηχο, ομως οπως ολες οι one man show εταιριες αντανακλουν τα αισθητικα κριτηρια του Ενος.
Δεν ειναι κακο αυτο, ειναι υγεια, απο οπου προερχονται τα πραγματικα ενδιαφεροντα ακουσματα. Σε καποιο σημειο ομως οσο πολυσχιδης και αν ειναι αυτα τα αισθητικα κριτηρια επερχεται αναποφευκτα ο κορεσμος και η επαναληψη.
Το εχουν παθει ολοι αυτο.

e

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

τον εχω δει live με τους Last Exit και ειναι απο τις στιγμες που μου κοπηκε η ανασα κυριολεκτικα, σαν να ειχα φαει γροθια στο υπογαστριο

κι εγώ τα ίδια πάνω κάτω στην πρώτη και μοναδική επαφή μου με το Machine Gun. Σκεφτόμουν το ίδιο που με διαόλιζε με το πανκ: 'ΟΚ...ουρλιάξαμε. Μήπως να μάθουμε τώρα και να τραγουδάμε;'. opcorn:

 

[supersonic]

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η σύνδεση απο ορισμένους του "χαρακτηριστικού ήχου" με την κακή ποιότητα. Λ.Σ.

ποιός το είπε αυτό ?:ears:

 

[superfly]

Απάντηση: Re: Χρόνια σου πολλά ECM.

Ο ήχος της ecm ήταν και είναι άμεσα αναγνωρίσιμος σε αρκετούς δίσκους, έστω της πρώτης περιόδου.
Τους λόγους τους παρέθεσα παραπάνω λίγο πολύ.
Κύρια οι ίδιοι μουσικοί που ανακυκλώθηκαν αρκετά, το στούντιο, ο μηχανικός, τα όργανα.
Απο εκεί και πέρα σαφώς το ύφος και η γραφή του κάθε επι μέρους μουσικού ήταν επίσης άμεσα αναγνωρίσιμη, πχ δεν είναι δυνατόν να μπερδέψει κανείς κιθαριστές όπως ο Metheny, o Goodrick, o Abercrombie, o Towner, o Rypdal πού όλοι έγραψαν τότε εκεί.
Αλλά επιτρέψτε μου, ο Metheny πχ ακούγονταν διαφορετικός στον τελευταίο του δίσκο στην ecm από τον πρώτο του στην Gefen. Τεράστια διαφορά.
Δεν είναι θέμα λαϊκισμού ή ισοπέδωσης.
H ecm είχε ήχο και αυτό δεν είναι κακό, οπως δεν είναι να το επικαλείσαι.
Σίγουρα δεν υπάρχει λόγος να επιμένουμε και να το βροντοφωνάζουμε, αλλά όχι και να το παραβλέπουμε.
Και σίγουρα μετά τα 10 χρόνια, που διευρύνθηκε το κάστ της, άλλαξαν και τα στούντιο και οι ηχοπλήπτες άλλαξαν πολλά.
Και τέλος ήχο προσωπικό είχαν όλες οι μεγάλες εταιρείες που είχαν πίσω τους ένα μεγάλο παραγωγό ιδιοκτήτη.
Ήχο είχε η Verve, η Impulse, η Vanguard, η Motown, η Stax, η 4AD και τόσες άλλες.

συμφωνω απολυτα.για μενα ο ηχος της καθε εταιριας ειναι σημαντικος.ακομα και στο ροκ ή την ποπ.ηχο δικο της εχει και η def jam (ή def american ή american recordings) και η factory records (ειχε).οπως ηχο στο μπλουζ δικο της ειχε και η chess και η fat possum.
οπως για μενα δικο της ηχο στο ρυθμ εν μπλουζ ειχε και η ατλαντικ (και εδω διαφωνω με τον ντοκ).
και ολη αυτη η ιστορια δινει και μια ιδιαιτερη γοητεια στο ολο πραγμα.γιατι ολες αυτες οι εταιριες ηταν συνηθως προσωπικα στοιχηματα καποιων ανθρωπων που πανω απ’ολα ειχαν αποψη για τη μουσικη.

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: Χρόνια σου πολλά ECM.

οπως για μενα δικο της ηχο στο ρυθμ εν μπλουζ ειχε και η ατλαντικ (και εδω διαφωνω με τον ντοκ).
.

αναφερόμουν στην τζαζ κυρίως . Από το Ole του Coltrane στο Mwandishi του Hancock και το Spectrum του Cobham. Καμμία σχέση :ernaehrung004:

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: Χρόνια σου πολλά ECM.

Σκεφτόμουν το ίδιο που με διαόλιζε με το πανκ: 'ΟΚ...ουρλιάξαμε. Μήπως να μάθουμε τώρα και να τραγουδάμε;'. opcorn:

Γι αυτό ακούμε Beatles ακόμα και σήμερα . opcorn:

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Ντοκ, το πρόβλημα με τις ανεξάρτητες εταιρίες, είναι η παντελής έλλειψη artistic control. Οι μεγάλες -όπως και η ECM απ τις 'μικρές' (στις οποίες ξεκάθαρα Δεν ανήκει πλέον)- ξεσκαρτάριζαν. Πέταγαν πολύ πράγμα το οποίο τώρα το κυκλοφορούν σαν bonus material και καταλαβαίνεις γιατί δεν βρήκε τότε μιά θέση στο original άλμπουμ.
Οι μικρές εταιρίες δεν μπορούν να το κάνουν αυτό: νιώθουν περίπου ευγνωμοσύνη που οι καλλιτέχνες δέχονται να ηχογραφήσουν γι αυτούς με τα πενιχρά χρήματα που τους πληρώνουν.
Και τους αφήνουν περίπου ανεξέλεγκτους.
Πιστεύω πως αυτό που λέμε 'ήχο' μιάς εταιρίας, δεν είναι τόσο η παραγωγή, όσο το artistic control. Οσοι από τους μικρούς το κάνουν, οι κυκλοφορίες τους έχουν δικό τους 'χρώμα'.
Οι άλλοι έχουν χάσει τη μπάλα. Και μαζί μ αυτούς, την έχουν χάσει και οι ακροατές.