Χρόνια σου πολλά ECM.

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: Re: Χρόνια σου πολλά ECM.

Γι αυτό ακούμε Beatles ακόμα και σήμερα . opcorn:

κι ο Cecil τραγουδάει Ντοκ. Μόνο που το δικό του τραγούδι είναι πολύ πιο στριμμένο, περίπλοκο και ...για ειδικά γούστα.
:smile:

 

[AFam]

Με αυτά και αυτά, τη φάγατε την ECM και δεν δουλεύει το site της !!!!!!!!!!!:flipout::flipout:

Κάτι που δεν έχετε αναφέρει και ίσως θα έπρεπε, είναι η μέθοδος ηχογράφησης...

Έχοντας δουλέψει για δισκογραφική εταιρεία και κάνοντας ορισμένες παραγωγές έχω μια μικρή εμπειρία από studio και re mastering !!!!

Αν θυμάμαι καλά η ECM έγραφε σε 24κάναλη κονσόλα, μεγάλη διαφορά δε είχε στη μέθοδο εκτύπωσης των βυνιλιών όπως επίσης και στην ποιότητα του βυνιλίου πλησιάζοντας αυτή των Αμερικάνων.

Και στα υπόψη ότι η ποιότητα του βυνιλίου κάνει και τη μεγάλη διαφορά.....το ίδιο ισχύει και στα audio cd

Αν κάνω κάπου λάθος διορθώστε με γιατί έχω να ασχοληθώ από το 1995 που άφησα αυτή τη δουλειά πίσω...

 

[Γιωργος Δανοχρηστος]

κι εγώ τα ίδια πάνω κάτω στην πρώτη και μοναδική επαφή μου με το Machine Gun. Σκεφτόμουν το ίδιο που με διαόλιζε με το πανκ: 'ΟΚ...ουρλιάξαμε. Μήπως να μάθουμε τώρα και να τραγουδάμε;'. opcorn:

Υπηρξαν οχι πολυ μακρινες εποχες που η μουσικη ηταν κατι παραπανω απο αυτο [μουσικη], ηταν το οχημα για statement. Και προσωπικα βρισκω οτι μονο αυτου του ειδους η μουσικη εχει νοημα, ειδαλλως «τραγουδω εις το μπανιο μου». Δε λεω, καλo το Sunday Morning, αλλα προτιμω το European Son αφιερωμενο στον Delmore Schwarz. Το Machine Gun (1968), το Bells (1965) νωριτερα, ειναι παιδια της εποχης τους, ειναι η αποκρυσταλλωση της καταστασης ενος πρωτοφανως μεταβατικου κοσμου απο τη βαση του, δηλωνε τι συνεβαινε τοτε. Καλεσμα στα οπλα. New direction. Δεν μπορεις να ακους αυτο το πραγμα συνεχεια εκτος αν εισαι ...πολεμοχαρης. Η αξια τους ομως ειναι διαχρονικη, υμνος στη διαρκη εγρηγορση του ατομου, κατι που σημερα εκλειπει.

[Και λεω εκλειπει γιατι σε αντιδιαστολη σημερα η αναζητηση νεων κατευθυνσεων ειναι μεν διαχυτη παντου μονο που αντι για το ροκ του μελλοντος μας αναζητειται το νεο μας mainstream, εκει που πριν βγαινανε καποιοι Μπροτζμαν, Ορνετ, Άυλερ τωρα εχεις x-factor (διεθνης παραγωγη) και νιοστο μαρκετινγκ back-catalogue (το ισοδυναμο των re-runs στην τηλεοραση), πληρης χρεοκοπια].

Ποιο ειναι το οραμα του πανκ και της φρη τζαζ; Αυτη ειναι μια πολυ σοβαρη συζητηση με μεγαλες προεκτασεις.

Ο Άιχερ και η ECM ειναι σιγουρα αντισυμβατικοι. Ειναι αυτη η μεταβαση, η οριμανση απ’το «θορυβο»; Ειναι η πρωτοπορεια ή ο φορεας ενος νεου εναλλακτικου (βλεπε καθωσπρεπει) ακροατηριου; Και ειναι η Καραϊνδρου ή η Γιαννατου; Γιατι οχι η Πλατωνος τοτε. Και αν ειναι η ECM τοτε τι ειναι η Intact Records; Εδω σε θελω.

 

[Γιωργος Δανοχρηστος]

Μη μου απαντησεις, μπαινω μονο για να σου πω οτι γενικως σε διαβαζω προσεκτικα (κατα καιρους δηλ.), τα κειμενα σου ειναι 100 κλασεις πιο πανω απ'οτιδηποτε. Keep Walking.

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

ποιός το είπε αυτό ?:ears:

Δεν το είπες ούτε εσύ ούτε όσοι υποστηρίζουν την ηχητική ταυτότητα της εταιρείας. Απλούστατα έχει εκληφθεί από την αντίθετη πλευρά ως κάτι το μειωτικό που δεν είναι για καμία εταιρεία. Αυτό τουλάχιστον αντιλήφθηκα από την άλλη πλευρά. Λ.Σ.

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Με αυτά και αυτά, τη φάγατε την ECM και δεν δουλεύει το site της !!!!!!!!!!!:flipout::flipout:

Κάτι που δεν έχετε αναφέρει και ίσως θα έπρεπε, είναι η μέθοδος ηχογράφησης...

Έχοντας δουλέψει για δισκογραφική εταιρεία και κάνοντας ορισμένες παραγωγές έχω μια μικρή εμπειρία από studio και re mastering !!!!

Αν θυμάμαι καλά η ECM έγραφε σε 24κάναλη κονσόλα, μεγάλη διαφορά δε είχε στη μέθοδο εκτύπωσης των βυνιλιών όπως επίσης και στην ποιότητα του βυνιλίου πλησιάζοντας αυτή των Αμερικάνων.

Και στα υπόψη ότι η ποιότητα του βυνιλίου κάνει και τη μεγάλη διαφορά.....το ίδιο ισχύει και στα audio cd

Αν κάνω κάπου λάθος διορθώστε με γιατί έχω να ασχοληθώ από το 1995 που άφησα αυτή τη δουλειά πίσω...

Δεν υπήρχαν 24 κανάλια το 1969, αλλά πολύ αργότερα. Φυσικά δεν γράφουμε σε κονσόλα, αλλά μέσω αυτής σε μπομπινόφωνο.
Η ποιότητα της τότε και μετέπειτα εποχής των Αμερικανικών δίσκων βινυλίου αποτελούσε παράδειγμα προς αποφυγή. Απεναντίας η ECM αυτό που έκανε ήταν το αντίθετο, παράγοντας ποιοτικούς δίσκους. Λ.Σ.

 

[AFam]

Δεν υπήρχαν 24 κανάλια το 1969, αλλά πολύ αργότερα. Φυσικά δεν γράφουμε σε κονσόλα, αλλά μέσω αυτής σε μπομπινόφωνο.
Η ποιότητα της τότε και μετέπειτα εποχής των Αμερικανικών δίσκων βινυλίου αποτελούσε παράδειγμα προς αποφυγή. Απεναντίας η ECM αυτό που έκανε ήταν το αντίθετο, παράγοντας ποιοτικούς δίσκους. Λ.Σ.

Δεν το διατύπωσα σωστά, δεν ήθελα να γράψω για το 69, έγραψα για την δεκαετία που τη γνώρισα σαν εταιρεία δλδ το 90'.

Και εννοείται ότι δεν γράφουμε σε κονσόλα, αλλά δεν μετράνε τα 24 κανάλια που γράφεται μέσω αυτής σε μπομπινόφωνο στην τελική έκβαση του ήχου ????

Τη δεκαετία του 90 έγραφαν σε DAT, οι εγγραφές που πρόλαβα σε μπομπίνα ήταν λίγες...

Όσο αφορά το Αμερικάνικο βινύλιο και την ποιότητα, πάλι την δεκαετία του 80-90 που μπορώ να συγκρίνω ήταν ανώτερη από την Ευρωπαϊκή...

 

[Γιωργος Δανοχρηστος]

τοτε τι ειναι η Intact Records;

Δαιμων μαυρου πληκτρολογιου. Οπου Intact (πιλαφες) διαβαζε Intakt. ...ωμεγα αντι ομικρον...

Παντως η απολυτη jazz δισκογραφικη για μενα ειναι η Hat Hut (επι βινυλιου θρυλικη και ως Hat Art, σπουδαιο υλικο παραμενει μονο σε LP): http://www.hathut.com/home.html. Τελειωνοντας εκ μερους μου με την ECΜ, δεδομενο το σπανιο ηθος αλλα σε ενα μεγαλο ποσοστο της ειναι για μενα πια mainstream, οι μικρες εταιρειες ειναι που διευρυνουν παντα τα ορια, π.χ. ESP αντι Impulse (οταν ο Κολτρεην περασε στην Impulse στο κυκλωμα μουρμουριζαν οτι ξεπουλησε).

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Τελειωνοντας εκ μερους μου με την ECΜ, δεδομενο το σπανιο ηθος αλλα σε ενα μεγαλο ποσοστο της ειναι για μενα πια mainstream,

ECM: δεν μπορεί να λέγεται αβασάνιστα αυτό για την εταιρἰα που εξακολουθεί να κυκλοφορεί δίσκους του Paul Bley. Ο Eicher μπορεί να πειραματίζεται κατά καιρούς με 'εξωτικά' ακούσματα τύπου Καραϊνδρου ή Anouar Brahem αλλά η καρδιά του είναι πάντα στη σωστή της θέση: τα extra χρήματα που βγάζει τα επενδύει όλα σε καινούργιους καλλιτέχνες ή εγνωσμένους 'στριμμένους᾿. Για κάθε δίσκο της που πουλάει -στοιχειωδώς μιλάμε, μην τρελλαθούμε κιόλας- η εταιρία του Eicher κυκλοφορεί τουλάχιστον 10 που 'πατώνουν᾿.
Στις μικρές ανεξάρτητες, κεφαλαιώδους σημασίας επίσης είναι οι Leo, Black Saint, Dreyfus και Soul Note. Πολύ καλό artistic control, σπάνια βρίσκεις κυκλοφορία κάτω του Καλού.

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Στις μικρές ανεξάρτητες, κεφαλαιώδους σημασίας επίσης είναι οι Leo, Black Saint, Dreyfus και Soul Note. Πολύ καλό artistic control, σπάνια βρίσκεις κυκλοφορία κάτω του Καλού.

Πρόσθεσε και την anakrousis records!!! Λ.Σ.

 

[Γιωργος Δανοχρηστος]

Ο Eicher μπορεί να πειραματίζεται κατά καιρούς με 'εξωτικά' ακούσματα τύπου Καραϊνδρου ή Anouar Brahem αλλά η καρδιά του είναι πάντα στη σωστή της θέση: τα extra χρήματα που βγάζει τα επενδύει όλα σε καινούργιους καλλιτέχνες ή εγνωσμένους 'στριμμένους᾿. Για κάθε δίσκο της που πουλάει -στοιχειωδώς μιλάμε, μην τρελλαθούμε κιόλας- η εταιρία του Eicher κυκλοφορεί τουλάχιστον 10 που 'πατώνουν᾿.

Δεν το συζητω, ο Άιχερ ειναι περιπτωση και μετρο συγκρισης. Πληροφοριακα παραθετω αυτο:

150 years ago Baudelaire wrote in his cycle of poems «Flowers of Evil»: «Music often takes me like a sea!» With these words as my motto, I flew across the big pond to obtain an opinion from an independent expert, and naturally also so as not to be suspected of nepotism. The Canadian cultural journalist Juan Rodriguez has been writing about jazz since the late 60s and lives in Montreal where the worldʼs biggest jazz festival takes place in the summer. After the monster event I talked to an exhausted yet still lucid critic about Swiss jazz in general and the five HAT HUT releases in particular. Even though Rodriguezʼ judgement derives from a non-representative sample, I believe he gained amazing insights from the external perspective of the explorer:

«Swiss jazz is for me a huge discovery – very enjoyable and refreshing. The Americans have a big problem with their jazz tradition: How to overcome the immortals? The Swiss donʼt seem to have those hang-ups. Their music is totally non-derivative and yet based on a very keen study of what came before, they avoid the cliches because they know them. Thereʼs a sense of surprise and less emphasis on the Bebop vocabulary than in the US. The music is not claustrophobic, it leaves you time to think about what youʼre hearing, thereʼs no show-boating, but a lot of clarity. The emotions are linked with the intellect, you can hear their brains having fun. The musicians have a good bullshit-detector. HAT HUT is a great label, it is more adventurous and more outward-bound than ECM, I think the mission of this label is to present another kind of Third Stream music. The young Swiss groups match up with the rest of the catalogue, they play new and very carefully considered music and the programming of the discs is exceptionally good with its ebbs and flows. This music gives me a totally different feeling than any other form of jazz.»

 

[Γιωργος Δανοχρηστος]

ECM: δεν μπορεί να λέγεται αβασάνιστα αυτό για την εταιρἰα που εξακολουθεί να κυκλοφορεί δίσκους του Paul Bley.

Δεν ειναι και η μονη...

Werner X. Uehlinger, who has been releasing great recordings of contemporary jazz off the beaten mainstream track on his HAT HUT Records label for more than three decades. The fact that since 2005 Uehlinger has released not less than five CDs by Swiss musicians of the younger generation makes one prick up oneʼs ears, for heʼs certainly not a Swiss patriot running a small business, but an unerring music lover who thinks in global categories and has produced albums by US iconoclasts, such as Anthony Braxton, Steve Lacy, Cecil Taylor, Horace Tapscott, Paul Bley, Richard Grossman or Ellery Eskelin, as well as figureheads of the European scene (Vienna Art Orchestra, Franz Koglmann, Max Nagl, etc.). The first HAT HUT recording with Swiss participation – a duo with Irene Schweizer and Ruudiger Carl – dates back to 1978 and of all titles is called «The Very Center Of Middle Europe». Until the mid-nineties about three dozen other albums by Swiss groups, or with Swiss participation, had followed (among others, «Arrivederci Le Chouartse» by Favre/Francioli/Portal, Urs Blοumlchlingerʼs «Neurotica», solo recordings of Fritz Hauser, Urs Leimgruber and Christy Doran, or several albums by the group Habarigani). What came next was, as it were, the lull before the storm.

 

[Black Jack]

Στις μικρές ανεξάρτητες, κεφαλαιώδους σημασίας επίσης είναι οι Leo, Black Saint, Dreyfus και Soul Note. Πολύ καλό artistic control, σπάνια βρίσκεις κυκλοφορία κάτω του Καλού.

Αυτές τις ετικέτες παρότι τις είχα ακουστά δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία, με είχε αποτρέψει και αυτό το made in Italy, είπα κι ένα «σιγά τώρα, ιταλική δισκογραφική, έλα μωρέ με τους μακαρονάδες που μαϊμουδίζουν τα αμερικάνικα» :stupid: με αυτή τη γνωστή δόση αμετροέπειας και ασέβειας που χαρακτηρίζει τον ημιμαθή ξερόλα και χάραξα πορεία γι' άλλες ρότες. Κούνια που με κούναγε...

Διάβασα λοιπόν κάποια στιγμή το παραπάνω ποστ (σχετικά πρόσφατα, μη φανταστείτε, τώρα μέσα στο τελευταίο εξάμηνο) και κάτι άρχισε να με τσιγκλάει, οπότε είπα να το ψάξω λίγο παραπάνω και ξεκίνησα από τον μουσικό που μου ήταν πιο γνωστός και οικείος και αγαπητός από τις σισύφιες περιηγήσεις μου για την αναζήτηση κρυμμένων διαμαντιών στον χαοτικό κατάλογο της ECM (γνωστή κατάσταση για κάθε φίλο της τζαζ και γενικά της μουσικής που έχει κολλήσει το μικρόβιο). Και ο λόγος για την αυτού μεγαλειότητα τον Paul Motian και τα εξαιρετικά του ντουέτα και κουαρτέτα. Κυρίως όμως για τα πιο εκπληκτικά του τρίο και κουιντέτα με τους σταθερούς συμπαίκτες Bill Frisell και Joe Lovano (βλ. Psalm και It Should've Happened a Long Time Ago, απλά μαγεία). Αυτές οι καταστάσεις όπως όλοι γνωρίζουν/με είναι σαν εκείνη τη παλιά διαφήμιση του Σερβετά με τα τσιπς: «κανείς δεν μπορεί να φάει μόνο ένα!» :violent-smiley-030:

Οπότε, αρχίζεις να ψάχνεις εκεί που κάποτε..., απαξιούσες!

Paul Motian συν Bill Frissell συν Joe Lovano (συν Ed Schuller)= L.F.E. είπαμε, στη Soul Note τώρα και ανοίγει ο λογαριασμός:

Πάρε κι αυτή (The Story of Maryam), πάρε κι εκείνη (Jack of Clubs), πάρε και μερικές ακόμα (Misterioso) για το σπίτι να τρατάρεις και την κυρά! :guitarist: Απανωτές οι καρπαζιές, κατακόκκινος ο σβέρκος...

Το μενού έχει και επιδόρπιο λέει ο μαιτρ. One Time Out και τα μυαλά στα κάγκελα...

- Ωραίο το γλυκό με γεύση τρίο, μπορούμε να πάρουμε πακέτο και για το δρόμο αλλά κάτι σε λίγο διαφορετικό για να μη λιγώσουμε; Κάτι ιδιαίτερο αποκλειστικά για αυτούς που θέλουν να εντρυφήσουν, να σπουδάσουν τις νέες γεύσεις.
- Etudes, με καλοψημένο, στιβαρό Motian/Haden παντεσπάνι σαν βάση και απλωμένη σοκολάτα τύπου Allen από πάνω, ότι πρέπει για την περίσταση.
- Δώσε και σώσε, λαίμαι....

Κάποια συνειδητοποιείς στιγμή ότι το σχέδιο "Paul" βγαίνει και σε "Bley" εκτός από "Motian" (και μαζί) και σε παίρνει ο διάολος μέχρι να καταλάβεις που έχεις μπλέξει. Εκεί που νόμιζες ότι έκανες βουτιά σε πισίνα βάθους ενάμισι μέτρων, βλέπεις την εφαρμογή του GPS στο Nokia 3210 (!) να σου δείχνει συντεγμένες 11°20'59.99" N 142°11'60.00" E.

ΟΚ τη γ@μησ@μ3........... πέσαμε για χαλαρή βουτιά στην τάφρο των Μαριάννων! :fahne90: