Διάθεση ρετρό

[chris73]

Η ιδιάζουσα περίπτωση του κυρίου Foth



Ο πιθανά ολλανδικής καταγωγής μυστηριώδης κύριος Carl Friedrich Foth ήρθε και έφυγε από τα φωτογραφικά πράγματα χωρίς πολλές φανφάρες, αφήνοντας όμως πίσω του μια από τις περισσότερο αναγνωρίσιμες και εμπορικά επιτυχημένες προπολεμικές κατασκευές.



Εν μέσω διαπλεκόμενων κολοσσών και μικρότερων παρατρεχάμενων στην εποχή της γερμανικής φωτογραφικής παντοκρατορίας, όπως όλα δείχνουν ο κύριος Foth έπαιζε εντελώς μόνος καταφέρνοντάς τα πολύ αξιοπρεπώς παρόλα αυτά.



Το 1924 ξεκίνησε μια εταιρία οπτικών αλλά και ραδιοφώνων στο τότε ανεξάρτητο Gdansk που εκείνο τον καιρό ονομαζόταν Danzing, ενώ δύο χρόνια αργότερα μετακόμισε στο Βερολίνο όπου παράτησε τα ραδιόφωνα και σύντομα άρχισε να κατασκευάζει τυπικές φωτογραφικές της εποχής.



Εκείνα τα χρόνια, δεν νομίζω πως υπήρξε άλλος μικρός κατασκευαστής που τόλμησε και κατάφερε να φτιάχνει τα πάντα μόνος του. Ο κύριος Carl όμως φαίνεται πως δεν ήταν διατεθειμένος να χαρίσει ούτε ένα μάρκο στα γνωστά καρτέλ και έτσι φρόντισε να παράγει τους δικούς του φακούς και κλείστρα για κάθε κατασκεύασμά του.



Ίσως για αυτό το λόγο λοιπόν, αυτές οι κατασκευές ήταν διαθέσιμες στη παγκόσμια αγορά σε πολύ ελκυστικές τιμές σε σχέση με την ποιότητά τους.


1935. Περίπου 420 σημερινά δολάρια.

Και κάπως έτσι το 1930 παρουσιάστηκε η μικρή Derby, φωτογραφική που κατάφερε να χαράξει το όνομα της Foth στη φωτογραφική ιστορία.

Αρχικά, προφανώς επηρεασμένος από το αναδυόμενο τρεντ των 35 χιλιοστών, ο κύριος Carl φρόντισε οι πρώτες Derby να αποτυπώνουν 24x36mm στο μίνι όμως φιλμ 127… Πράγμα που άλλαξε την επόμενη χρονιά με το κάδρο να φθάνει 30x40mm, αυτό που θα περίμενε δηλαδή κανονικά κάποιος από μια half frame 127 μηχανή, ενώ μαζί με το νέο κάδρο η μικρή φωτογραφική απέκτησε και μηχανισμό αυτοχρονομέτρησης.


Μια από τις συνηθισμένες εμφανίσεις του Χίτσκοκ στις ταινίες του. Εδώ στο Young and Innocent του 1937 κρατώντας μια Foth Derby.


O αυστραλός καλλιτέχνης Albert Tucker σε μια αυτοπροσωπογραφία με μια Derby.

Η επένδυση των κατά τα άλλα οικονομικών Derby ήταν από γνήσιο δέρμα και το κλείστρο τους ήταν εστιακού επιπέδου με κουρτίνες πατέντας της Foth. Επίσης ο φακός (3 στοιχείων ο f3.5 και τεσσάρων ο f2.5) εστίαζε με τον ακριβότερο και ορθότερο τρόπο, δηλαδή αυτόν της ταυτόχρονης μετακίνησης όλου του μπλόκ, παρά με την οικονομικότερη εφαρμογή της μετατόπισης του εμπρός μόνο στοιχείου.



Προς το τέλος της δεκαετίας, σε αμέρικα και Γαλλία εμφανίστηκαν και φωτογραφικές που έφεραν ενσωματωμένο τηλέμετρο, και σε κάποια ακαθόριστη εποχή επίσης υπήρχε και η δυνατότητα εναλλαγής φακών, πράγμα που έχω δει σε διαφήμιση αλλά ακόμη δεν έχω αντικρύσει στην πράξη.



Μια ενδιαφέρουσα επίσης κατασκευή της εταιρίας ήταν η διοπτική Foth Flex που έφερε αντίστοιχο με την Derby κλείστρο πράγμα που αποτελούσε την εξαίρεση στον κανόνα της κατηγορίας.
Και κάπως έτσι έφθασε το 1940 (plus) και η Foth εξαφανίστηκε σιωπηλά. Ίσως αυτό να αποτελεί ακόμη μια ένδειξη πως ο κύριος Carl μάλλον ήταν έξω από τα μεγάλα κόλπα που θα του ανέθεταν τουλάχιστον κάποια πολεμική εργολαβία.



Επίσης, σε ένα ακαθόριστο προπολεμικό χρόνο η Foth φαίνεται πως διέθετε και κάποιο παράρτημα στη Γαλλία -ίσως για φορολογικούς λόγους-, ενώ μετά τον πόλεμο η μικρή Derby αναστήθηκε για κάποια χρόνια από τη γαλλική Gallus, πρώτα ως Derby-Lux και λίγο αργότερα ως DerLux καμουφλαρισμένη πίσω από ένα σασί αλουμινίου χωρίς καμία επένδυση.

Δείγματα με τον φακό της όπως βγήκαν από τη μηχανή. Στη δεύτερη φώτο bokeh για το bokeh -έτσι για να συμβαδίζουμε και με την εποχή μας...:flipout:-με ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο. Δεν δείχνει και τόσο ελκυστικό νομίζω.




Βιντεάκι συναρμολόγησης. Εύκολη δουλειά να αλλάξεις κουρτίνες αν και δεν τη πρόσεξα όσο θα έπρεπε.

 

[chris73]

Παράρτημα Φτιάξτο Μόνος Σου

Χρήσιμο γκατζετάκι για να μετράμε την ταχύτητα κλείστρου ως 1/1000 με σχεδόν μηδέν υλικά και κόστος.



Το συγκεκριμένο αποτελείται από δύο φωτοδιόδους σε μια ορισμένη απόσταση. Μπορεί να γίνει κάτι αντίστοιχο και με μόνο μία δίοδο. Αυτό είναι αρκετό για την μέτρηση της ταχύτητας διαφραγματικών κλείστρων όμως σε περίπτωση που έχουμε ένα κλείστρο με δύο κουρτίνες δεν θα μπορούμε να δούμε αν και οι δύο κινούνται με την ίδια ταχύτητα και άρα αν έχουμε ομοιόμορφη έκθεση σε όλο το κάδρο.




Σχηματικό ΕΔΩ

Προσαρμόζουμε λοιπόν το κατασκεύασμα πίσω από τη φωτογραφική, εμπρός από τον φακό βάζουμε μια φωτεινή πηγή, και κατόπιν μπορούμε να τροφοδοτήσουμε το σήμα που θα προκύψει με την ενεργοποίηση του κλείστρου στα δύο κανάλια της κάρτας ήχου του υπολογιστή. (φυσικά μπορούμε να δούμε και το σήμα σε παλμογράφο αν έχουμε). Μετά με ένα πρόγραμμα σαν το Audacity μπορούμε να ...ηχογραφήσουμε το κλείστρο. Θα προκύψει κάτι σαν το παρακάτω:

Ταχύτητα 1/50 (20msec). "Μαυρισμένος" ο χρόνος για τον οποίο η πρώτη δίοδος δέχεται φως. Αντίστοιχα η επόμενη "καμπούρα" από κάτω και λίγο μετά είναι ο χρόνος που η δεύτερη δίοδος δέχεται φως. Εδώ τα πάει πολύ καλά καθώς οι χρόνοι και στις δύο περιπτώσεις είναι όμοιοι. Διαφορά όμως της τάξης του 1msec (1/1000) δεν μπορεί να είναι αμελητέα αν μετράμε 1/500 ή 1/1000.



Παρακάτω μπορούμε να δούμε και την ταχύτητα της κουρτίνας (έτσι απλά γιατί ...μπορούμε)
Εδώ για παράδειγμα διαβάζουμε πως η κουρτίνα καλύπτει τα 18 χιλιοστά που χωρίζουν τις δύο φωτοδιόδους σε 10 χιλιοστά του δευτερολέπτου, δλδ "τρέχει" με 1.8 μέτρα το δευτερόλεπτο.

 

[cacau]

Μινιατούρα η Foth, αυτήν θα έπαιρνα αν είχα γεννηθεί την κατάλληλη εποχή...

 

[chris73]

*Spoiler
Όποτε θα είναι το επόμενο θα έχει ακόμη πιο μίνι και επιπλέον heavy duty...νομίζω το αποκάλυψα κιόλας... Και εμένα μου αρέσουν οι μικρές.

 

[chris73]

The man behind the RoBoT



Ως γιος ωρολογοποιού, ο Heinz Kilfitt ήταν φυσικό να μεγαλώνει επισκευάζοντας ρολόγια, όμως μετά από κάποιο σημείο το ενδιαφέρον του στράφηκε και στα οπτικά, πράγμα που τον οδήγησε στη συνέχεια να εκπαιδευτεί και να βρεθεί σε σχετικά πόστα μέχρι που το χόμπι του κατέληξε να γίνει επάγγελμα.



Εντωμεταξύ με την εμφάνιση της Leica το 1925 και τη σχετική διάδοση του μίνι φορμά των 35 χιλιοστών στα χρόνια που ακολούθησαν, φαινόταν πως ανοίγονται νέοι δρόμοι στη φωτογραφία και ίσως με αυτή την αφορμή ο νεαρός Heinz σκέφτηκε να συνδυάσει τις δύο του ιδιότητες και να δημιουργήσει μια κατασκευή που θα χρησιμοποιούσε το περιστρεφόμενο κλείστρο των κινηματογραφικών μηχανών στο μίνι φωτογραφικό φορμά.



Έτσι, αφού δούλεψε για καμιά 5ετία πάνω στο πρωτότυπο του στη συνέχεια κάπου στο 1931 βγήκε στη γύρα να βρει χρηματοδότη. Χτύπησε στην Agfa, χτύπησε στη Kodak, τίποτα... Ψάξε- ψάξε, στο τέλος έπεσε επάνω στο νεαρό Hans Heinrich Berning που πίστεψε στην ιδέα του Kilfitt και θέλησε να της δώσει υπόσταση.

Το πρώτο αίμα
Προερχόμενος από οικογένεια βιομηχάνων ο Berning βρήκε σύντομα και «διόρισε» αιμοδότες της νέας προσπάθειας τον θείο Hermann και τον πατέρα του Otto, η επιχείρηση μηχανών και αξεσουάρ ρούχων του οποίου συνεχίζει να υφίσταται έως σήμερα (ASTOR-Berning)

Μετά την πρώτη επιτυχημένη αφαίμαξη των αδελφών Berning, οι 2 φερέλπιδες νέοι πήγαν και έστησαν μαζί με τον μηχανικό Franz Horth ένα γραφείο στο Ντίσελντορφ και άρχισαν τα σχέδια.


1938

Σχέδιο στο σχέδιο, ύστερα από κάποιο διάστημα η αρχική σύλληψη του Kifitt κόντευε να γίνει πράξη, σύλληψη που όμως δεν περιλάμβανε και αυτό που φέρνει κανείς αμέσως στο μυαλό του όταν σκέφτεται μια Robot, δηλαδή το ελατήριο που αποτελεί και την καρδιά αυτής της κατασκευής που αυτόματα προωθεί το φιλμ, οπλίζει το κλείστρο και μετακινεί τον μετρητή μετά από κάθε κλικ.

Η ιδέα της προσθήκης του ελατηρίου ανήκει στον Berning και ενώ αρχικά είχε προγραμματιστεί στην αγορά να διατεθούν Robot με αλλά και χωρίς ελατήριο τελικά η παραγωγή καθυστερώντας λίγο ξεκίνησε με την διάθεση μόνο κουρντιστών μοντέλων.


Μιά Robot έτσι όπως δεν τη γνωρίσαμε ποτέ.

Πριν όμως να φτάσει αυτή η στιγμή, το νεοσυσταθέν σχεδιαστικό γραφείο δεν ήθελε και ούτε μπορούσε πιστεύω να πάρει το ρίσκο κατασκευής του δημιουργήματός της με ίδια μέσα, και έτσι απευθύνθηκε για το κλείστρο στην Gauthier (κλειστρα Pronto κτλ), στους ρολογάδες Baeuerle & Sons από τον Μέλανα Δρυμό για το ελατήριο, ενώ στην WMF (πιρούνια κατσαρόλες κτλ) ανατέθηκε η έρευνα και κατόπιν παραγωγή του κράματος για τα μεταλλικά τμήματα.



Το δεύτερο αίμα
All set! Όμως τώρα που έφθαναν στην πηγή τα κεφάλαια τελείωναν και οι γνωστοί αιμοδότες για ακόμη μια φορά έκαναν το καθήκον τους, και κάπως έτσι ήταν που επιτέλους οι πρώτες Robot βγήκαν στην αγορά…



Η Robot δεν ήταν αυτή που χρησιμοποίησε πρώτη το φορμά των 24x24mm (όπως ούτε και το περιστρεφόμενο κλείστρο στη φωτογραφία) ήταν όμως αυτή που το διέδωσε. Το τετράγωνο καρέ σε μίνι διαστάσεις ίσως και να ταίριαζε καλύτερα στον χαρακτήρα αυτής της φωτογραφικής, που αναμφισβήτητα είναι αυτός της φωτογραφικής «δράσης» και απάνω στη δράση ίσως και να μην υπάρχει χρόνος να σκεφτούμε και τα περί προσανατολισμού του κάδρου.



Είχε φθάσει πια το 1935, και η πρόσφατη εμφάνιση της γνωστής μας κασέτας 135 από την Kodak ταυτόχρονα με την κυκλοφορία της πρώτης Retina (η οποία Kodak όπως είπαμε ήδη είχε διώξει τον Kilfitt μαζί με τις ιδέες του πριν λίγα χρόνια) δεν βρήκε εφαρμογή στη Robot. Αυτή φόρτωνε τις δικές της κασέτες πολλαπλών χρήσεων με φιλμ 35mm και μπορούσε να αποδώσει περίπου 50 καρέ 24x24 για το ίδιο μήκος φιλμ επάνω στο οποίο οι υπόλοιποι αποτύπωναν 36 καρέ των 24x36.

Για τα 24 από τα 50 αυτά καρέ αρκούσε ένα μόνο κούρδισμα του ελατηρίου και ανάλογα τη δεξιοτεχνία του κάθε φωτογράφου στο σπορ του ανεβοκατεβάσματος του δείκτη, μπορούσαν να αποτυπωθούν ριπές που –θεωρητικά- ξεπερνούσαν τα 5 καρέ το δευτερόλεπτο.


Robot II, 1939.

Ύστερα από ένα βραβείο στην έκθεση του Παρισιού το 1937, το 1939 θα παρουσιαστεί η δεύτερη έκδοση της Robot σχεδιασμένη και αυτή από τoν Kilfitt. Ένα φίλτρο που βρισκόταν πίσω από τον φακό της προηγούμενης Robot έφυγε μαζί με την ταχύτητα του 1 δευτερολέπτου, ενώ σε αυτή τη δεύτερη υλοποίηση επανασχεδιάστηκε το ελατήριο, και τo σκόπευτρο καθώς και ο μετρητής του φιλμ «στεγάστηκαν» κάτω από ένα ενιαίο τμήμα.



Από την άλλη, εξακολουθούσε να υπάρχει η δυνατότητα σκόπευσης και στις 90 μοίρες για δουλειές κατασκοπικές (αν και με το θόρυβο που κάνει θα πρέπει να παρακολουθείς μόνο κουφούς…), οι κασέτες του φιλμ άλλαξαν, και προστέθηκε επαφή φλας.

Επίσης, το άνοιγα του κλείστρου πίσω από τον φακό μεγάλωσε και παρόλο τη δυσμενή θέση του που προκαλεί βινιετάρισμα σε πολύ φωτεινούς φακούς ή μεγάλους τελε, δόθηκε η δυνατότητα να κατασκευασθούν ακόμη περισσότεροι φακοί για το σύστημα της Robot, οι οποίοι προέρχονταν κυρίως από τη Zeiss και τη Schneider.



Το σύστημα της Robot έβρισκε πλέον εφαρμογές και σε διάφορα επιστημονικά πεδία, όμως φυσικά ο πασίχαρης πλούσιος ερασιτέχνης της εποχής μπορούσε και αυτός να παίζει πια με περισσότερα αξεσουάρ και φακούς. Όποιος την ήθελε και την ποθούσε αρκούσε να διαθέσει όσα για μια αντίστοιχη Leica, αν και είμαι σίγουρος πως σαν κόστος παραγωγής την ξεπερνούσε κατά πολύ.


1937

Όμως με την παρουσίαση της Robot II για άγνωστους λόγους (ασυμφωνία με τα πολιτικά τεκταινόμενα?) ο Kilfitt αποσύρθηκε από την Berning και τα ίχνη του χάνονται για κάποιο καιρό. Πιθανότητα υπάρχει πάντως να αγόρασε μια μικρή εταιρία στο Μόναχο, όπου μετά τον πόλεμο από εκεί, και αργότερα και από το Vaduz του Λιχνενσταιν προέκυψαν οι σήμερα πλέον cult φακοί Kilfitt καθώς και κάποιες φωτογραφικές.

...

 

[chris73]

Εις μνήμη
Εδώ θεωρώ πως είναι απαραίτητο να σταθούμε για λίγο στην Kilfitt, γιατί από αυτή τη τόσο μικρή και ανεξάρτητη εταιρία ήταν που προέκυψαν δύο πολύ σημαντικές κατασκευές. Η μία ήταν ο πρώτος πραγματικός μάκρο φακός για τα 35 χιλιοστά το 1955 (40/2.8 Kilar), και η άλλη ήταν η κατασκευή για λογαριασμό της Voigtlander του πρώτου ζουμ για φωτογραφικές εφαρμογές το 1959 (36-82/2.8 Zoomar) σχεδίασης του αυστριακού Frank Back. Ο τελευταίος θεωρείται και ο πατέρας του τηλεοπτικού ζουμ καθώς οι φακοί Zoomar χρησιμοποιούνταν στην τηλεόραση και τα μικρά κινηματογραφικά φορμά ήδη από το 1947.



Επίσης, όσοι σήμερα φρίττουν στην ιδέα πως υπάρχει η πιθανότητα ένας νέος φακός να τους προκύψει ξινό λεμόνι, απλά και μόνο γιατί έτσι είναι τα πράγματα όταν μιλάμε για δειγματοληπτικό ποιοτικό έλεγχο στη βιομηχανία και πόσο μάλλον αυτή του φαστ φουντ, αξίζει να αναφερθεί πως κανένας φακός δεν αναχωρούσε από την Kilfitt πριν ελεγχθεί αυτοπροσώπως. Επιπλέον με κάθε φακό λαμβάνονταν δύο αρνητικά σε γυάλινη πλάκα, από τα οποία το ένα τον συνόδευε και το άλλο παρέμενε στο αρχείο της εταιρίας σε περίπτωση επιστροφής του για επισκευή.


Η Robot II σε σχετικά σπάνιο μαύρο χρώμα από την τελευταία περίοδο παραγωγής της (195ο-51). Ωστόσο ο προκάτοχος διέθετε και ένα τηλεφακό 75mm από το 1940. To σκόπευτρο είναι νεότερο και δυστηχώς η πλαστική του άρθρωση για την διόρθωση της παράλλαξης μου έμεινε στο χέρι...

Εντωμεταξύ…
Και πριν συμβούν όλα αυτά είχε φθάσει ο δεύτερος πόλεμος και η Robot δεν πέρασε απαρατήρητη από τα πολεμικά επιτελεία και κυρίως τη Luftwaffe. Η πολιτική παραγωγή σταμάτησε και οι Robot ανέβηκαν στους αιθέρες αποκτώντας συνήθως μαύρο χρώμα και διπλό ελατήριο που μπορούσε με ένα κούρντισμα πριν την πτήση να αποτυπώσει …αν θα επέστρεφε να γυρίσει πίσω… 50 καρέ. Έκανε τη θητεία της άλλοτε σε αναγνωριστικά, άλλοτε σε καταδιωκτικά, ακόμη και σε δοκιμές αεριωθούμενων.





Υπήρξε και ειδικό μοντέλο κάτι αντίστοιχο με την Leica 250, αλλά η Robot μπορούσε να αποτυπώσει 375 καρέ σε μια κασέτα πράγμα που της έδωσε και το όνομά της (375). Σε αντίθεση με την Leica 250, η συγκεκριμένη Robot είναι εξαιρετικά σπάνια καθώς κατασκευάστηκε σε πολύ μικρό αριθμό και πολλές από αυτές δεν ευτύχισαν να προσγειωθούν ομαλά…

Στο 1:12 η GoPro από το παρελθόν.

To 1943, η Berning ως σημαντική εταιρία για την πολεμική μηχανή πήγε μια βόλτα μέχρι τι Σαξονία για να γλυτώσει τις βόμβες στο Ντίσελντόρφ, ενώ μετά το τέλος του πολέμου ξαναφορτώθηκε όλη η οικοσκευή για να επιστρέψει πίσω στη αρχική της έδρα. Σχεδόν τα πάντα όμως χάθηκαν στο δρόμο με αποτέλεσμα η παραγωγή να ξεκινήσει από το μηδέν στο τέλος του 1946.

Η Robot ΙΙ συνέχισε να παράγεται ουσιαστικά απαράλλακτη μέχρι το 1951 όπου και εμφανίσθηκε η ΙΙa, με μοναδική ουσιαστικά διαφορά από το προηγούμενο μοντέλο πως είχε πια τη δυνατότητα να δέχεται την στάνταρ κασέτα 135.


1940


DIY υποβρύχια θήκη για τη Robot από τον ...υποβρυχιολόγο και κινηματογραφιστή Hans Hass το 1942.

Στη συνέχεια προέκυψαν και άλλα μοντέλα και εφαρμογές, κατασκευές της εταιρίας χρησιμοποιήθηκαν σε συστήματα ασφαλείας, στην κατασκοπεία όπου και αντιγράφτηκε και από τους Σοβιετικούς με την F-21, και τέλος φθάνοντας στο σήμερα η Robot απορροφήθηκε στον όμιλο της Jenoprik.


Στο φτερό.

Ο κύριος Heinz από την άλλη αποσύρθηκε το 1968 πουλώντας την εταιρία του στον δόκτορα Back, που πλέον συνέχισε να την λειτουργεί από τη Νέα Υόρκη με την ονομασία Zoomar.

Ο Shneider 40/1.9 στο 1.9.


Robot II εξ ων συνετέθη.

...και οι φακοί επίσης.

 

[kbouk]

Απάντηση: Re: Διάθεση ρετρό

Ένα ακόμη εξαιρετικό άρθρο Chris, και με την λέξη άρθρο πιστευω οτι όσα μας παρουσιαζεις είναι έτοιμα για παρουσίαση σε οποιοδήποτε ηλεκτρονικό ή έντυπο εξειδικευμένο περιοδικό κατι που θα ήθελα και εύχομαι κάποια στιγμή να το δω για να γίνει κτήμα περισσότερων φίλων της φωτογραφίας.

 

[evanfotis]

...”chris73” ή “avclub” publications... εγγραφή, συνεισφορά, αποκτήση ebook. Και αν μεταφραστούν άνετα διάθεση από Amazon

 

[cacau]

Αυτός ο 40/1,9 πολύ ορεκτικός για πορτρετοφακός πάνω σε m4/3... :drool1:

Chris τα σέβη μου, πλάκα - πλάκα αν είχαμε έναν δικηγόρο να ασχοληθεί με τα δικαιώματα μια χαρά e-book στήνεται!

 

[chris73]

Αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με e-book ας το κάνει. Οι φακοί της Robot μάλλον έχουν ενδιαφέρον για το σύστημα για κάποιον που ασχολείται. Ο συγκεκριμένος έχει και 15 λεπίδες στο διάφραγμα. Να και ακόμη μια.

 

[chris73]

Welta Penti, μια κομψή συντρόφισσα



Ήταν κανά δυό μήνες πριν τον πρώτο παγκόσμιο, όταν ο Walter Waurich και ο Theodor Weber έστησαν μια μικρή επιχείρηση φωτογραφικών στο Hainsberg (Freital), έξω από τη Δρέσδη.
Αν και αρχικά η εταιρία ονομάστηκε Weeka, κάποια στιγμή μετά τον πρώτο πόλεμο ξαναβαπτίστηκε σε Welta, ένα όνομα που έφεραν τα πρώτα της φωτογραφικά μοντέλα.



Οι κατασκευές της Welta αφορούσαν συνήθως τη μεσαία κατηγορία, και όπως έχει αναφερθεί παλιότερα κάποιες αδιευκρίνιστες συγγένειες φαίνεται πως υπήρξαν με τις Balda, Beier και Certo, όλες με έδρα την ίδια γειτονία.

Στη δεκαετία του 30 και μετά την εμφάνιση της Kodak Retina οι γειτόνισσες του Freital φρόντισαν να μπουν στην κατηγορία του μίνι φορμά των 35mm με κατασκευές που θα πρόσφεραν μια κάπως φθηνότερη εναλλακτική από αυτή της Retina και πολύ περισσότερο των Contax και Leica.



Με την έναρξη του δευτέρου πολέμου, η πολιτική παραγωγή της Welta αν και προφανώς πολύ μειωμένη φαίνεται πως συνέχισε να υφίσταται κάπου μέχρι το 1942-43, ενώ μετά τον πόλεμο η εταιρία επανήλθε στην ανατολική πλέον Γερμανία κρατικοποιημένη.

Το 1950 στη Welta απορροφήθηκε η Reflecta (πρώην Richter, και ακόμη παλιότερα Merkel), ενώ στο μέσο της δεκαετίας που ακολούθησε, η Welta βρέθηκε να κατασκευάζει και άσχετα με τα φωτογραφικά πράγματα αντικείμενα, όπως όργανα ελέγχου για το Σοβιετικής προέλευσης επιβατικό αεροπλάνο Ilyushin Il-14 που κατασκευαζόταν δίπλα στη Δρέσδη.



Κάπου στο 1957, οι Horst Giese και Jurgen Peters που όπως αντιλαμβάνομαι ήταν οι μεγάλες μούρες του βιομηχανικού σχεδιασμού της ανατολικής Γερμανίας, σχεδίασαν μια μικρή half frame φωτογραφική που κατασκεύασε η Welta.



Για ένα πολύ μικρό διάστημα κυκλοφόρησε με το όνομα Orix, το οποίο όμως διεκδικούσε η Zeiss Ikon αφού το έφερε ως προίκα ήδη από την εποχή της Ica. Έτσι η Welta Orix πολύ σύντομα μετονομάστηκε σε Penti, καθιστώντας σήμερα τον εντοπισμό και την απόκτηση μιας Orix μια δύσκολη και δαπανηρή υπόθεση.





Η ουσιαστικά point and shoot Penti, (έχει και δύο ρυθμίσεις για κοντά και μακριά της υπερεστιακής απόστασης στο φακό) κατασκευαζόταν σε διάφορα χρώματα, (4 ή 6 ακόμη δεν έχω βγάλει άκρη. Ίσως και να υπήρξε custom παραγωγή!), και σαφώς κοιτούσε προς ένα κατά βάση γυναικείο target group με την κομψή και παιχνιδιάρικη εμφάνισή της.



Είναι αρκετά καλοφτιαγμένη, έχει ένα αξιοπρεπή φακό τριών στοιχείων της ιστορικής Meyer, και κάθε φορά που αποτυπώνει ένα καρέ των 18x24mm ξεπροβάλει από το πλάι ένα χρυσαφί παλούκι, που όταν πατηθεί ξανά εντός της φωτογραφικής οπλίζει το κλείστρο της και προωθεί το φιλμ.





Οι κασέτες φιλμ τύπου SL, είναι μια αντιγραφή του προπολεμικού συστήματος της Agfa Karat, το οποίο με την σειρά του προέκυψε από τις παλαιότερες κασέτες των Ansco Memo. Και η Agfa θα επαναφέρει τη δεκαετία του 60 (1964) το Karat ονομάζοντας το Rapid με σκοπό να ανταγωνιστεί το ερασιτεχνικό φορμά 126 της Kodak. Μάταια όμως, καθώς η Agfa και γενικά ο ευρωπαϊκός συνασπισμός του Rapid έχασε πολύ γρήγορα τον πόλεμο του φορμά από τους αμερικάνους.





Κασέτες SL και Rapid είναι συμβατές και μπορούν να αποδώσουν 12 πλήρη αρνητικά (24x36) ή 24 μισά (24x18) όπως και στην περίπτωση της Penti.

Η συντρόφισσα Penti καλυμμένη από ανοδιωμένο αλουμίνιο, έχει το μέγεθος και την υφή ενός βρεγμένου σαπουνιού, πράγμα που σημαίνει πως το grip είναι ανύπαρκτο και έτσι καλύτερα θα ήταν πιστεύω να την χειρίζεται κανείς πάντα με το λουράκι της περασμένο στον καρπό.



Κάτω από το όνομα της Welta -δηλαδή όπως και η φωτογραφική που βλέπεται εδώ- η Penti κατασκευάστηκε μόνο για περίπου ένα χρόνο μεταξύ 1958 και 1959, καθώς μετά η εταιρία προσχώρησε στον συνασπισμό VEB Kamera und Kinowerke Dresden, από τον οποίο το 1964 προέκυψε η Pentacon.

Tην Penti διαδέχθηκε το 1961 η Penti I με κάπως διαφορετικό σώμα, και η Penti II που διέθετε επιπλέον φωτομέτρηση. Αν και συγγενικής σχεδίασης, για εμένα οι τελευταίες χάνουν πολύ σε σχέση με την πρωτότυπη ιδέα.

Τεστ στο f3.5




Για να δούμε τον Meyer και δίπλα με τον Lumix

 

[cacau]

Αν και κάτω από ζόρικες συνθήκες το... χούϊ δεν βγαίνει ποτέ! Κρίμα που απέμεινε μόνο η Leica απ' όλους αυτούς...

 

[chris73]

Αχάριστοι! Που παραπονούμαστε για την ταχύτητα εστίασης και ριπής.... στην καλύτερη να τι θα είχαμε το 1886 :flipout:

 

[cacau]

Σταθεροποίηση στο σώμα (IBIS) δεν έχει? Απαράδεκτο... :flipout:

 

[chris73]

Μια Fuji…

…όχι όμως σαν αυτή που ίσως φαντάζεστε…


H Fuji η γνωστή, σχηματίστηκε το 1934 ως κατασκευαστής φιλμ, ενώ περίπου την ίδια εποχή και σίγουρα όχι αργότερα από το 1936, μια άλλη Fuji εμφανίσθηκε επί γης.



Αυτή η τελευταία κατασκεύαζε φωτογραφικές -πιστεύω και φακούς- και μην ξεφεύγοντας από την πεπατημένη εκείνων των καιρών, αντέγραφε το ένα μετά το άλλο μοντέλα γερμανικών εταιριών.


H αρχή του copy-paste (και νομίζω όχι clopy) για τη Fuji.

Ξεκινώντας με ένα αντίγραφο της Piccolette, προερχόμενο από την Contessa-Nettel που τότε πια συνέχιζε την πορεία της μέσω της Zeiss Ikon, η Fuji Kogaku μετά πέρασε στην σειρά Lyra.



Οι Lyra πάλι αποτελούσαν αντίγραφα της σειράς Ikonta της Zeiss Ikon, σε φορμά 6x9, 6x6 ή 4.5x6 για την Semi Lyra που βλέπουμε και εδώ.




Σαν δύο σταγόνες νερό, τουλάχιστον εμφανισιακά. Μερικές μικροαλλαγές στο original πέρασαν και στα κατοπινά Ιαπωνικά μοντέλα...

Κατά πως μας λεν τα γραπτά, το Lyra προφέρεται στα ιαπωνικά raira πράγμα που κάνει προφανές τον συνειρμό με την προφορά της Leica που στα ιαπωνικά ακούγεται raika… (κανείς να το επιβεβαιώσει?)



2-3 επιλογές στο κλείστρο, άλλες τόσες σε φακούς, και κάποιες μικροδιαφορές στο σώμα χαρακτήριζαν όσες βερσιόν της μικρής κυκλοφόρησαν μέχρι και το τέλος του πολέμου, ενώ καθώς φαίνεται η εταιρία συνέχισε την πορεία της και μετά από αυτόν μέχρι κάποιο σημείο.


Πήγαν να ξεπατικώσουν και το κλείστρο. Το δικό μου τουλάχιστον δουλεύει ανέλπιστα καλά, αν λάβει κανείς υπόψη πως σχεδόν κάθε του εξάρτημα εσωτερικά δείχνει να είναι λίγο από εδώ και από εκεί λιμαρισμένο στο χέρι για να μπορεί να συνεργαστεί με τα υπόλοιπα...
Η μόνη προσθήκη (που προσδιορίζει και την χρονολογία κατασκευής της συγκεκριμένης στο τέλος του 1937) και αμέσως μετά έπαψε να υπάρχει, είναι ο επιπλέον μοχλός για την απελευθέρωση του κλείστρου επάνω σε αυτό. Ίσως να ένοιωθαν ανασφάλεια πως μπορεί να μην δουλέψει το κουμπί απελευθέρωσης του επάνω στο σώμα στα πρώτα αυτά μοντέλα που το διέθεταν...:flipout:

Σε ένα κάπως θολό τοπίο, με συγγένειες που κάποια στιγμή φθάνουν μέχρι και την Konica, μετά τον πόλεμο τρείς εταιρίες μοιράζονταν το ίδιο Logo και τους ίδιους φακούς, όπως οι τριών στοιχείων φακοί Terionar.



Η μικρή γιαπωνέζα μάλλον κυκλοφόρησε σε μεγάλους αριθμούς μια και την συναντάμε εύκολα, όμως σε ποιότητα κατασκευής δεν μπορεί να συγκριθεί με την γερμανική πηγή έμπνευσης της. Υπάρχει μια γενική μιζέρια στο σύνολο. Και είναι πολύ περίεργο που η συγκεκριμένη έχει ακόμη την -χάρτινη- φυσούνα της σε ένα κομμάτι (αν και με πολλές pinholes). Οι περισσότερες φυσούνες εποχής είναι σε πολύ χειρότερο χάλι.



Τεστ με τον φακό της (τριών στοιχείων)


Και κάπου εδώ, και μην γνωρίζοντας ιαπωνικά :grandpa: για μια πιο ενδελεχή έρευνα τελειώνει αυτή η σύντομη παρουσίαση.

 

[cacau]

Είμαι σίγουρος ότι οι Γερμανοί θα χαμογελούσαν ειρωνικά βλέποντας τα αντίγραφα...

 

[chris73]

Bellieni (από το Νανσί…)



Η οικογενειακή επιχείρηση μεταπώλησης και κατόπιν κατασκευών δικών της οργάνων Bellieni, εμφανίστηκε στο χάρτη το 1812 στο Μετς της Γαλλίας. Οι γερμανοί όμως, το 1871 είπαν να το καταλάβουν, και τότε η έδρα της εταιρίας μεταφέρθηκε στο Νανσί της Λωρραίνης.



Από την άλλη σε ενδιάμεσο χρόνο, πιθανά εσωτερικές διχόνοιες είχαν οδηγήσει ένα κλάδο της οικογένειας να ξεκινήσει μια νέα επιχείρηση στη Βρέστη της Βρετάνης (δλδ εντελώς στην αντίθετη άκρη της χώρας…), την Schiavetti-Bellieni. Ίχνη της θα συναντήσουμε ακόμη μέσω των κατασκευών της, αλλά η Schiavetti-Bellieni δεν πρόλαβε να δει τον εικοστό αιώνα, καθώς οικογενειακές τραγωδίες οδήγησαν τελικά στην διάλυσή της.


1900

Ο άλλος κλάδος της οικογένειας, αυτός των Gimel, συνέχιζε στο Νανσί να κάνει αυτό που ήξερε, δηλαδή να κατασκευάζει επιστημονικά όργανα στα οποία προστέθηκαν το 1889 και οι φωτογραφικές μηχανές από τον τότε συνεχιστή της οικογενειακής παράδοσης Henry –Gimel- Bellieni (1857-1938) που εντωμεταξύ είχε σπουδάσει την οπτική επιστήμη εις Παρισίους. Τελικά δηλαδή, αν και για τους άτυχους Schiavetti ο…Gimel-ικός κλάδος μάλλον θεωρούταν μπάσταρδος, αυτός ήταν που τελικά συνέχιζε να εγγράφει στα βιομηχανικά κατάστιχα του γαλλικού κράτους το οικογενειακό όνομα.




Εξώφυλλο καταλόγου 1903 φιλοτεχνημένο από τον φίλο του κυρίου Henry, Victor Prouve.

Η αυγή του 20ου αιώνα βρήκε καλά εδραιωμένη την εταιρία με τον κύριο Henry να βρίσκεται σε διάφορες θέσεις, και να κερδίζει τίτλους και μετάλλια για τις κατασκευές του.
Όμως και για τον κύριο Henry τα πράγματα δεν υπήρξαν πάντα τόσο ρόδινα. Πριν τον πρώτο παγκόσμιο, είχε φροντίσει για την διάδοχη κατάσταση στην επιχείρηση σπουδάζοντας τον υιό και εκπαιδεύοντας τον στη Zeiss, αλλά και ανανεώνοντας τον κατάλογό των κατασκευών του.





Η μοίρα όμως τα ήθελε αλλιώς, και ο υιός Bellieni έχασε την ζωή του μέσα στον πρώτο μήνα του πολέμου στην μάχη της Morhange, αρκετά κοντά στο σπίτι του. (Ο κύριος Henry στάθηκε πολύ άτυχος με τους απογόνους. Λίγο παλιότερα και σε ίδια νεαρή ηλικία έχασε και την κόρη του τον επόμενο χρόνο του γάμου της όπως βλέπω σε κάτι αρχεία)



Η τελευταία νέα σχεδίαση φωτογραφικής της εταιρίας πριν τον πόλεμο υπήρξε η Extra-Plat (…extra flat δλδ) που μορφολογικά έμοιαζε με κάποιες παλιότερες κατασκευές που χρησιμοποιούσαν όμως κλείστρο κουρτίνας εστιακού επιπέδου. Τα «περίεργα» εκκρεμή στο σκόπευτρο είναι ίσως το σήμα κατατεθέν αυτών των κατασκευών που όμοιά τους δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει αλλού.





Αναπάντητα ερωτήματα…
Ο λόγος για τον οποίο ο κύριος Hemry μέχρι τον πόλεμο απέφευγε συστηματικά να χρησιμοποιεί στις κατασκευές του γαλλικούς φακούς είναι κάτι για το οποίο δεν έχω βρει εξήγηση. Εγχώριοι φακοί προσφέρονταν μόνο κατόπιν παραγγελίας, και οι κατάλογοί του είχαν πάντα ως κανονική επιλογή γερμανικούς της Zeiss και Goerz…αυτό και αν είναι μυστήριο για ένα περήφανο Γάλλο! Μοναδική εξαίρεση στα παραπάνω η δειλή εμφάνιση κάποιων φακών της Darlot που σήμερα όμως πια αξίζουν πολύ περισσότερο από ένα Zeiss ή Goerz εποχής.

...

 

[chris73]

Μαζί με κάποια φίλτρα και οι σημειώσεις του προκατόχου για έκθεση, βάθος πεδίου κτλ.

Και μετά ήρθε ο πόλεμος στη διάρκεια του οποίου η επιχείρηση εξακολουθούσε να πορεύεται με τον ένα ή άλλο τρόπο. Μάλιστα σε ένα άρθρο της εποχής βρίσκουμε μια εκτενή αναφορά για τα έργα και τις ημέρες του κυρίου Henry από ένα αμερικανό στρατιώτη ο οποίος απεγνωσμένα τις πρώτες μέρες μετά το τέλος του πόλεμου έψαχνε να αγοράσει φιλμ για τη μηχανή του, ώσπου έφτασε μέχρι την πόρτα της Bellieni.



Μετά το ατυχές γεγονός της οικογενειακής απώλειας στον πόλεμο τα σχέδια είχαν αλλάξει, και η εταιρία βρέθηκε σε μια μεταβατική περίοδο ώσπου να καταλήξει στην οικογένεια του Παύλου Ritter λίγο μετά το 1920, που θα συνεχίσει την κληρονομιά Bellieni μέχρι το 1989 στην ίδια πλατεία όπου βρισκόταν από το 1871.




Πλατεία Carnot 1 τότε και τώρα.

Η φωτογραφική που βλέπετε είναι κατασκευής 1920 με φακό Berthiot, την ιστορία της οποίας είχαμε δει παλιότερα.



Η φυσούνα και η επένδυσή στο σασί αλουμινίου είναι από δέρμα, ενώ μπορεί εύκολα να δεχτεί διαφορετικούς φακούς και διαθέτει κάποια δυνατότητα μονόπλευρης μετατόπισής τους κάθετα και οριζόντια. Είναι και δείχνει σχετικά μεγάλη για φωτογραφική 9x12, αλλά δεν είναι όσο δύσχρηστη φαίνεται με την πρώτη ματιά.

Ο κύριος Henry το 1934 φωτογραφημένος από τον πορτρετίστα, φωτογράφο και τελικά γαμπρό των Ritter, Jean Scherbeck.


Και ένα γρήγορο τέστ του φακού, που δυστυχώς έχει μια καλή γρατζουνιά στο κέντρο του πίσω στοιχείου.

 

[cacau]

Στο tablet δεν βλέπω να επηρεάζει την φωτογραφία, εκτός κι αν μπήκες στην μηχανή του χρόνου και τράβηξες πριν γρατζουνιστεί - σε έχω ικανό

Στάλθηκε από το Lenovo TB-X304L μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[chris73]

Voigtlander Vitessa: Ίσως τα τελευταία καλά νέα



Μπορεί το brand να υφίσταται σήμερα, όμως ο χρόνος στην ουσία σταμάτησε το 1972 -αν όχι παλαιότερα- για την μακροβιότερη εταιρία του χώρου.

Για να το πάμε από την αρχή, ο εκ Σαξονίας ορμώμενος Johann Christoph Voigtlander ακλουθώντας τα χνάρια του συνονόματου πατέρα του είχε μάθει τη ξυλουργική τέχνη στη Λειψία, και το 1755 οι επαγγελματικές του περιπλανήσεις τον έφεραν στη Βιέννη όπου και τον επόμενο χρόνο ίδρυσε την εταιρία που έμελλε αργότερα να συνιφαστεί στενά με τον φωτογραφικό χώρο από τις πρώτες μέρες της γέννησής του.



Εκτός από τις ικανότητες του Johann Christoph, το σωστό timing έπαιξε για ακόμη μια φορά τον –καθοριστικό- ρόλο του, καθώς ο ίσως πραγματικά πρώτος παγκόσμιος (Επταετής Πόλεμος) μόλις είχε ξεκινήσει, και οι ανάγκες του στρατού σε σκοπευτικά, πυξίδες κτλ κτλ ήταν τέτοιες που ένας άξιος κατασκευαστής μαζί με ολίγη εξωγενή βοήθεια δεν μπορούσε να πάει χαμένος.

Σύντομα ο Σάξονας απέκτησε τίτλους και ειδικές άδειες κατασκευής από την αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία, μια αναγνώριση που τίμησε με πολλές νέες εφευρέσεις αλλά και συγγράμματα, ενώ όταν αποδήμησε από αυτόν τον κόσμο το 1797, την συνέχεια της εταιρίας φρόντισαν οι τρεις γιοί Voigtlander (υπήρξε και μια κόρη στην οικογένεια) μαζί με τη μητέρα τους.



Από τους τρεις γιούς ο Johann Friedrich κάπως ξεχώριζε, και σύντομα πήρε και αυτός τους δρόμους, ώσπου σε κάποιο χρόνο οι αναζητήσεις του τον οδήγησαν στην Αγγλία, όπου και συμπλήρωσε την εκπαίδευση του ως οπτικός. Ήταν γύρω στο 1800, μια εποχή που οι άγγλοι απολάμβαναν παγκόσμια αναγνώριση στον χώρο, κατασκευάζοντας τα τελειότερα οπτικά όργανα. Επίσης διέθεταν διαφορετική κουλτούρα ειδικά περί των οπτικών όρασης από τους υπόλοιπους ευρωπαίους, για τους οποίους ένας διοπτροφόρος σε δημόσιους χώρους αποτελούσε θέαμα κοινωνικά μη αποδεκτό…

Το 1806 ο θάνατος της μητέρας Voigtlander υπήρξε η αφορμή της επιστροφής του Johann Friedrich στη Βιέννη, ο οποίος φρόντισε να απεμπλακεί από τα αδέλφια του και να ξεκινήσει μόνος από την αρχή το δικό του εργαστήριο.



Τα πρώτα χρόνια το βάρος δόθηκε στην κατασκευή επιστημονικών οργάνων με τις Βρετανικές εμπειρίες του Γιόχαν να παραμένουν στην άκρη, μέχρι περίπου το 1815 ώσπου τα οπτικά βοηθήματα κατά το αγγλικό πρότυπο βρήκαν τελικά τον δρόμο τους στην Αυστρία και την υπόλοιπη Ευρώπη μέσω του Voigtlander, που κατάφερε σύντομα να τα καταστήσει πια κοινωνικά αποδεκτά. Σε λίγο θα ακολουθήσουν και τα πρώτα κιάλια όπερας στην μορφή των δύο ενωμένων τηλεσκοπίων (που εστίαζαν όμως ακόμη ανεξάρτητα) που πρώτος ο Johann Friedrich παρουσίασε δημιουργώντας μόδα. Μέχρι τότε όχι πως δεν υπήρχαν κιάλια όπερας, αλλά αυτά είχαν την μορφή ενός απλού τηλεσκοπίου.


Κιάλια όπερας 1777

Ύστερα και από αυτές τις επιτυχίες, η παραγωγή του εργαστηρίου θα στραφεί κυρίως στα οπτικά, ξεκινώντας έτσι σε αυτό τον χώρο τη δημιουργία του θρύλου της εταιρίας.
Όπως γράφονται αυτά, για να μην δημιουργηθεί κάποια παρεξήγηση, θα πρέπει να αναφερθεί πως την εποχή εκείνη δεν είχε πάρει μόνος στις πλάτες του ο Γιόχαν την τύχη της Αυστρίας στον τομέα, αλλά πως υπήρχε/δημιουργήθηκε ένας οργασμός συνεργασίας και έρευνας μεταξύ ινστιτούτων, κατασκευαστών, επιστημόνων κτλ και δεν ήταν ο κάθε ένας μόνος του και ότι καταφέρει κατάφερε. Εν ολίγης, η πρόοδος προήλθε από συλλογική δουλειά δεκαετιών. (έτσι μπας και το καταλάβουμε και εμείς 250 χρόνια μετά)

Peter Wilhelm Friedrich Voigtlander: ο άνθρωπος που μοίρασε …τον πόνο.

Αυτός είναι ο Peter που κάποιοι ίσως και να μην ήθελαν να τον βλέπουν

Με αυτά και τα άλλα πέρασαν τα χρόνια και ο Γιόχαν αποσύρθηκε από την ενεργό δράση παραδίδοντας τα ηνία της επιχείρησης το 1837 στον μοναχογιό του Peter Wilhelm Friedrich.
Ο Peter κατά την παράδοση της οικογένειας αλλά και της εποχής, πριν κάτσει στην καρέκλα του προέδρου είχε ήδη γράψει πολλά πολλά εις το τετράγωνο χιλιόμετρα και μίλια γυρνώντας πάνω-κάτω την Ευρώπη συμπληρώνοντας την εκπαίδευση του.

Το 1839 με την επίσημη παρουσίαση της δαγεροτυπίας εις Παρισίους και τις πρώτες εφαρμογές της που ακολούθησαν, έγινε αμέσως εμφανές πως με τα μέσα της εποχής ήταν αδύνατο πρακτικά να φωτογραφηθούν πορτρέτα (πάντα θεωρούσαμε σημαντική την απεικόνιση της αφεντομουτσουνάρας μας), καθώς οι χρόνοι έκθεσης με τους διαθέσιμους φακούς αλλά και με την ίδια την τεχνική στο πρώιμο της στάδιο, μπορεί να έφθαναν και την μισή ώρα.



Έτσι ξεκίνησε ένας γαλλικός διαγωνισμός από τον οργανισμό «Société d'encouragement pour l'industrie nationale» για την περεταίρω εξέλιξη της φωτογραφικής τεχνικής. Ο Charles Chevalier που ήταν εξ αρχής μπλεγμένος στα της γέννησης του πράγματος με τους φακούς του, δεν έχασε χρόνο και παρουσίασε ένα νέο γρηγορότερο φακό 2 σε 1 που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί τόσο για τοπία όσο και θεωρητικά για πορτραίτα με σχετικές τροποποιήσεις. Από την άλλη ο μαθηματικός προφέσορας του πανεπιστημίου της Βιέννης Jozeph Petzval κάθισε και υπολόγισε μαζί με μια ομάδα από καμία δεκαριά άλλους μαθηματικούς τον πρώτο επιστημονικά υπολογισμένο φακό ever, που έμεινε γνωστός στη ιστορία με το όνομά του. Την κατασκευή ανέλαβε η Voigtlander και το εξαιρετικά γρήγορο για την εποχή διάφραγμα f3.7 μαζί με την βελτίωση της ευαισθησίας της δαγεροτυπίας επιτέλους έκανε δυνατή τη λήψη πορτραίτων σε χρόνο μερικών δευτερολέπτων.


1841


1900

Ο χρόνος απέδειξε τελικά πως η πρόταση Petzval-Voigtlander ήταν σε όλα της ανώτερη για αποτύπωση πορτρέτων από αυτή του Chevalier, η οποία έπασχε σε ταχύτητα και ευκρίνεια, όμως αυτοί οι ψωροπερήφανοι Γάλλοι έδωσαν στον συμπατριώτη τους το πρώτο βραβείο με την δικαιολογία πως αποτελούσε ένα κατασκεύασμα πολλαπλών εφαρμογών…

Ο Petzval από την άλλη, όχι μόνο έμεινε με το δεύτερο βραβείο με ένα σχέδιο που σε κάποιες εφαρμογές προβολής θα τα κατάφερνε έως το 1980 (σωστά 1980) και έως και σήμερα σε άλλες περιπτώσεις, αλλά δεν κέρδισε και πολλά καθώς πληρώθηκε μια φορά και τέρμα από τον Voigtlander χωρίς περαιτέρω μερίδιο στις μελλοντικές πωλήσεις που πήγαν καλύτερα από κάθε προσδοκία.



Τις επόμενες δεκαετίες η επιτυχία του φακού ήταν τέτοια που ακόμη και αν αντιγράφηκε από κάθε κατασκευαστή στην υφήλιο κάθε σοβαρός επαγγελματίας σε ανατολή ή δύση έπρεπε να διαθέτει ένα Voigtlander που κόστιζε 2 και 3 φορές περισσότερο από τις υπόλοιπες υλοποιήσεις.


1849. Ακόμη λίγο και θα τον λέγανε Πρέτσελ...

Η πίκρα του Petzval πρέπει να ήταν πολύ μεγάλη για αυτό και σύντομα έπαψε κάθε συνεργασία με τον Voigtlander, ενώ 15-20 χρόνια μετά θα βρούμε τους πρώην συνεργάτες σχεδόν να ξεκατινίαζονται σε επιθεωρήσεις της εποχής για την πατρότητα άλλων κατασκευών που εμφανίσθηκαν στην αγορά.

Η εποχή της παγκόσμιας αναγνώρισης δεν έφθασε μόνη της για την εταιρία, αλλά κατακτήθηκε από την μία με την κατασκευή προϊόντων υψηλής ποιότητας και από την άλλη με την ακούραστη κινητικότητα του Peter ο οποίος με συνεχή ταξίδια, προσωπικές επαφές και έρευνα φρόντισε να διεισδύσει στην παγκόσμια αγορά συνεργαζόμενος με τους καλύτερους ανά τον κόσμο.


Παρακαλώ να μπει στο σωστό νήμα Versus! O Petzval εδώ πρέπει να είχε δίκιο, πράγμα που δεν πρέπει όμως να ίσχυε στην άλλη του διαμάχη με τον Doppler για το γνωστό φαινόμενο που κρατούσε χρόνια. Πολύ ζοχάδα...

Τότε ήταν (1849), που ο Peter είπε να ανοίξει ένα παράρτημα στα πάτρια εδάφη της Σαξονίας, όχι όμως στη Λειψία αλλά στο Μπράουνσβαϊγκ. Η ρομαντική εκδοχή για αυτή την κίνηση, θέλει τον Peter να το κάνει για το χατίρι της συζύγου η οποία ήταν κόρη μεγαλοδικηγόρου της πόλης αυτής, και την είχε γνωρίσει εκεί σε ένα από τα ταξίδια του πριν λίγα χρόνια.

Κατά μια ρεαλιστικότερη προσέγγιση όμως, (και καθώς δεν προκύπτει από τα όσα γνωρίζουμε για τον Peter πως ήταν ιδιαίτερα ρομαντικός…) ο Voigtlander όχι μόνο είδε μια καλή επαγγελματική ευκαιρία στη νέα πόλη που βρισκόταν σε σιδηροδρομικό κόμβο καθώς επίσης και κοντά στη θάλασσα, αλλά βρισκόμενος και στην πλευρά των ηττημένων Δημοκρατικών της επανάστασης στη Βιέννη το 1848, κινδύνευε έτσι και αλλιώς να βρεθεί στη φυλακή ή ακόμη χειρότερα να εκτελεστεί.



Με αυτή την κίνηση ουσιαστικά η έδρα της εταιρίας μεταφέρθηκε στη Γερμανία και ο Αυστριακός κλάδος έπαψε να υφίσταται το 1868 με τον θάνατο του εκεί υπευθύνου. Υποψιάζομαι πως η μεταφορά της έδρας της εταιρίας πρέπει να υπήρξε η χαριστική βολή σε κάθε πιθανή αξίωση που ίσως να ορέγονταν –στα όνειρά του- ο Petzval…

O αεικίνητος Peter συνέχισε να ηγείται της κατάστασης μέχρι δύο χρόνια πριν τον θάνατό του όπου και παρέδωσε στην τέταρτη γενιά, στον υιό Friedrich δηλαδή το 1876. Εκείνες τις εποχές chief οπτικός σχεδιαστής της επιχείρησης υπήρξε ο μαθηματικός Hans Sommer, θετός γιός του Peter από τον γάμο του με την Μπραουνσβικέζα νύφη.



Tο παιδί αυτό, από μικρό έδειχνε την κλήση του στη μουσική για την οποία είναι και γνωστότερος σήμερα στους σχετικούς κύκλους, παρά στα μαθηματικά που ο πατριός τον έβαζε να μελετάει πρώτα από όλα, καθώς σκεφτόταν το μέλλον της εταιρίας του.

Ο Sommer παρόλα αυτά, όχι μόνο δούλεψε σε νέες υλοποιήσεις για την εταιρία αλλά και την υπερασπίστηκε στις εποχές των ξεκατινιασμάτων που λέγαμε παραπάνω. Τελικά όμως σαν να του έμενε μια πίκρα, πως δεν είχε και την σχετική προσοχή, αναγνώριση και επικοινωνία από τον πατριό αλλά και τον θετό του αδελφό του Friedrich και έτσι κάποια στιγμή στο τέλος του αιώνα παράτησε τους φακούς, τα μαθηματικά και τις πανεπιστημιακές έδρες και την έκανε για να αφιερωθεί στην πρώτη του αγάπη…


O Sommer την εποχή πάνω κάτω που παράτησε τους αριθμούς.

...