Διάθεση ρετρό

[chris73]

KW "Patent Etui"

Καθώς η κομψή εικονιζόμενη διανύει με περισσή χάρη και φινέτσα την 9η δεκαετία της ζωής της, μάλλον είναι αδύνατο να αντιληφθεί κανείς με την πρώτη ματιά τη στενή της συγγένεια με κάθε μεταγενέστερη Praktica.



Λίγο πριν ή κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, ο Paul Guthe ξεκίνησε τη δική του επιχείρηση φωτογραφικών στην –αρχίζω να βαριέμαι- Δρέσδη. Τότε πρέπει να ήταν που πραγματοποίησε τα πρώτα σχέδια της εν λόγω κάμερας.



Με το τέλος του πολέμου παρά την τραγική οικονομικο-πολιτική κατάσταση στη Γερμανία και τον μεγάλο ανταγωνισμό από καταξιωμένες εταιρίες στο χώρο των φωτογραφικών, το επιχειρείν δεν δείχνει να κάμπτεται. Αρκετοί νέοι επιχειρηματίες ξεκινούν ή συνεχίζουν να παράγουν και να αναπτύσσονται, μεταξύ αυτών και ο κύριος Paul, ο οποίος βρίσκοντας συνέταιρο στο πρόσωπο του Benno Thorsch το 1919 σχημάτισε μαζί του την “Kamera-Werkstatten Guthe & Thorsch”, εν συντομία “KW”.



Ξεκινώντας με την κατασκευή συμβατικών μηχανών της εποχής, η νέα εταιρία σύντομα έβγαλε στην αγορά και την “Patent Etui” από το αρχικό σχέδιο του Guthe, που γνώρισε άμεση επιτυχία. Αυτό το μοντέλο ήταν και ο μοχλός ανάπτυξης με συνέπεια το 1928 η έδρα της KW να μεταφερθεί σε μεγαλύτερες εγκαταστάσεις σε ένα προάστιο της πόλης, πολύ κοντά στο τμήμα της πρώην ICA - τότε Zeiss Ikon.

Το 1931 η Pilot θα είναι η πρώτη TLR για φιλμ 127 που λίγο αργότερα θα οδηγήσει στην κατασκευή της Pilot 6 (6x6 SLR σε φιλμ 120), αρχικά με σταθερό φακό, ενώ λίγο πριν τον δεύτερο πόλεμο ως Pilot Super είχε τη δυνατότητα να δέχεται εναλλασσόμενους φακούς.



Είναι πια η εποχή που το φιλμ 35mm είχε αρχίσει να δείχνει την κατεύθυνση του μέλλοντος με την εξέλιξη και επιτυχία των Contax, Leica, αλλά και Kodak Retina και το 1936 η γείτονας Ihagee θα παρουσιάσει την πρώτη SLR παραγωγής για φιλμ 35mm Kine Exakta (Kine λόγω της χρήσης κινηματογραφικού φορμά φιλμ).



Ο Benno Thorsch δεν έχασε χρόνο και με τη βοήθεια του Alois Hoheisel επένδυσε στον σχεδιασμό μιας φωτογραφικής για την νέα και υποσχόμενη κατηγορία SLR 35 χιλιοστών. Όμως δεν έμελε να είναι ο ίδιος παρών όταν θα εγκαταλείψει το εργοστάσιο η πρώτη Praktiflex το 1939.



Η εβραϊκή καταγωγή και των δύο συνεταίρων θα τους ωθήσει να εγκαταλείψουν τη Γερμανία σύντομα, με πρώτο τον Paul Guthe να μεταναστεύει στην Ελβετία το 1937. Έκτοτε τα ίχνη του χάνονται.

Την επόμενη χρονιά ο Benno Thorsch θα βρεθεί στην Αμερική αφού πρώτα έχει ανταλλάξει την KW με την εταιρία φωτογραφικών εμφανίσεων, του γερμανικής καταγωγής Charles Adolf Noble (Karl Spankobel το γερμανικό του όνομα πριν το αλλάξει) στο Ντιτρόιτ.



Έτσι το 1939 βρίσκει την KW εκ νέου μετεγκατεστημένη στην ίδια περιοχή και με τίτλο “Kamera-Werkstätten Charles A. Noble”. Tότε θα ξεκινήσει και η παραγωγή της 35mm SLR Praktiflex που είχαν σχεδιάσει ο Thorsch μαζί με τον Hoheisel. Μετά τον πόλεμο θα μετεξελιχθεί στην Praktica το 1949.

Ως εταιρία ξένων συμφερόντων, η KW θα συνεχίσει κανονικά την παραγωγή της κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου, την ίδια στιγμή που οι υπόλοιπες γερμανικές είχαν στραφεί σχεδόν αποκλειστικά προς την πολεμική βιομηχανία. Φυσικά με την είσοδο της Αμερικής στον πόλεμο αυτή η κατάσταση άλλαξε.



Η οικογένεια Torsch μετά το Ντιτρόιτ θα βρεθεί το 1944 στο Λος Άντζελες ανοίγοντας την εταιρία εμφάνισης, εμπορίου και επισκευών φωτογραφικών "Studio City camera Exchange" η οποία έκλεισε τις πόρτες της το 2006 νομίζω, ενώ ο πρεσβύτερος Benno Thorsch είχε φθάσει τα 105 το 2003 όταν άφησε τον μάταιο αυτό κόσμο.

Οι εγκαταστάσεις της KW θα γλυτώσουν από τους βομβαρδισμούς και καθώς με τη λήξη του πολέμου η Δρέσδη βρίσκεται υπό σοβιετικό έλεγχο, η φωτογραφική της βιομηχανία θα αποτελέσει μέρος των πολεμικών αποζημιώσεων. Έτσι, μεγάλο τμήμα εξοπλισμού και ανθρωπίνου δυναμικού θα μεταφερθεί σύντομα στην Σοβιετική Ένωση.



Πριν όμως καλά-καλά αρχίζουν να φορτώνονται τα πρώτα βαγόνια, πατέρας και υιός (John) Noble θα συλληφθούν ως πράκτορες με συνοπτικές διαδικασίες και θα περάσουν μερικά χρόνια στις σοβιετικές πλέον φυλακές του Buchenwald.

Ο πατέρας θα αφεθεί ελεύθερος γύρω στο 1950 και θα επιστρέψει στην Αμερική, ενώ ο γιός θα καταδικαστεί σε 15 χρόνια καταναγκαστικών έργων στους -50 της Σιβηρίας. Κατά τα δικά του λεγόμενα το 1955 με μεσολάβηση του Αιζενχάουερ, αυτός μαζί με άλλους αμερικανούς θα αφεθεί ελεύθερος.


Ποιό μέλλον ατενίζουν πατέρας και υιός?

Η KW εντωμεταξύ, περνώντας από μερικά σχήματα VEB (“Επιχειρήσεις Του Λαού” ας πούμε ένα πράγμα) θα καταλήξει και αυτή το 1964 τμήμα της Pentacon.
Αμέσως μετά την κατάρρευση του τείχους, ο John Noble θα επιστρέψει στη Δρέσδη όπου και κατάφερε να επανακτήσει το σπίτι και το εργοστάσιο της οικογένειας, καθώς και τα δικαιώματα του ονόματος KW, όμως όχι και της Praktica που παρέμειναν στην Pentacon. Ο ίδιος πέθανε το 2007 και τουλάχιστον μέχρι το 2010 συνεχιζόταν η παραγωγή της πανοραμικής Noblex καθώς και καμερών ασφαλείας. Το site συνεχίζει να υπάρχει στον ιστό, αλλά δεν γνωρίζω πόσο ενεργό είναι.


Το εργοστάσιο Noble σήμερα.

Η Patent Etui γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία παρέμεινε σχεδόν 20 χρόνια σε παραγωγή. Κυκλοφόρησε σε δύο φορμά για πλάκες 6.5x9 και 9x12, ενώ μπορούσαν να προσαρμοσθούν και πλάτες για φιλμ.

...συνεχίζεται...

 

[kiriak]

:SFGSFGSF:

πάρα πολύ καλή παρουσίαση

και μου θύμισες κάποτε που μία SLR Practica αποτελούσε για μένα αντικείμενο που ζαχάρωνα στις βιτρίνες, καθώς οι γιαπωνέζικες τότε SLR ήταν άπιαστο όνειρο

 

[chris73]

Την διαφήμιζαν ως εξαιρετικά μικρή και ελαφριά φωτογραφική για σπορτίφ τύπους και αλπινιστές. Μέχρι και μια πλάτη χωρίς θαμπόγυαλο είχαν βγάλει για τη μέγιστη φορητότητα.



Έχει πάει σε αποστολές στα Ιμαλάια και ποιος ξέρει? ίσως η νεαρή Riefenstahl ή μέλη των κινηματογραφικών συνεργείων κουβαλούσαν μαζί τους καμιά τέτοια, όταν τη δεκαετία του 20 γύριζαν αλπινιστικές ταινίες που ήταν της μόδας τότε.



Εξοπλίστηκε με διάφορους φακούς και κλείστρα. Ποιο σύνηθες ήταν να φέρει φακούς της Schneider ή Zeiss αλλά δεν έχουν λείψει οι Meyer και Voightlanter. Έως και αναφορά για φακό Leitz υπάρχει.

Κλείστρα από τους γνωστούς-άγνωστους διαπλεκόμενους Guthier και F.Deckel.

Η συγκεκριμένη έχει ένα συμμετρικό φακό της Schneider κατασκευής 1928 ενώ το κλείστρο της έχει κατασκευαστεί σχεδόν δέκα ολόκληρα χρόνια νωρίτερα.



Θα την χρονολογούσα γύρω στο 1928-29 όχι μόνο λόγο του φακού και του “A21” στο ταμπελάκι της που υποδηλώνει πως συναρμολογήθηκε στο νέο εργοστάσιο, αλλά και γιατί κάπου μεταξύ 1928-30 έγινε η μετάβαση στον νέο τύπο των κλείστρων Compur. Φαίνεται πως ότι στοκ παλαιού τύπου κλείστρων υπήρχε, χρησιμοποιήθηκε τότε και δεν έχω δει φωτογραφική μετά το 1930-31 με τον παλιό τύπο.

Δεν υπάρχουν στοιχεία για αριθμούς σειράς των ίδιων των φωτογραφικών, όμως σε λιγότερα από 10 δείγματα του είδους που μπόρεσα να εντοπίσω και να συνδυάσω αριθμούς φακών, κλείστρων και σώματος, χονδρικά βλέπουμε πως γύρω στο 1927-28 βρίσκονται σε αριθμούς σώματος της τάξης των 20.000 ενώ το 1932-33 στις 60.000. Αυτή φέρει αριθμό 27640.



Μέσα στη δεκαετία του 30 κυκλοφόρησε και ένα αντίγραφό της στην Ιαπωνία ως “First Etui” Και κάπου στο 1930-31 η Curt Bentzin (άλλη μία γείτονας) κυκλοφόρησε την παρόμοια Primar χωρίς να μπορέσει όμως να αντιγράψει τον κατοχυρωμένο μηχανισμό αναδίπλωσης της Etui.





Η τσιχλομασούντες αμερικάνοι την φώναζαν “Kawee”… (oh gee!) :violent-smiley-030:


Είναι κατασκευασμένη από πρεσαριστό αλουμίνιο με επένδυση γνήσιου δέρματος εκτός από την πλάτη που η επένδυσή της είναι από δερματίνη. Ο φακός ήθελε το ελάχιστο καθάρισμα και το κλείστρο με 2-3 σταγόνες από υγρό αναπτήρα άρχισε να λειτουργεί σαν καινούργιο.

Κάποιος στο παρελθόν προσπάθησε κάπως βάναυσα να ξεβιδώσει τον μηχανισμό από το σώμα και εκτός από την κακοποίηση του εσωτερικού δακτυλίου έσπασε το σημείο για την προσαρμογή του ντεκλανσέρ.





Με διαστάσεις περίπου 12.5 x 9 x 3.5cm και βάρος περί τα 500gr με το θαμπόγυαλο, δεν υπάρχει αμφιβολία πως αυτή και καμιά άλλη δεν θα ήταν η φωτογραφική μου αν ζούσα τότε, ούτε καν το μοντέλο 9x12.




Πάμε για ιπποδρομίες mein liebling?, που να τρέχουμε στα βουνά τώρα…

Παρακάτω ένα γρήγορο δείγμα με τον φακό της συγκεκριμένης Etui.



*H φωτογραφίες χωρίς την παραμικρή επεξεργασία ελήφθησαν με φακό Emil Busch εποχής 1905 (+/-), αλλά στο επόμενο θα δούμε ένα -putain!-γάλλο έτσι για να σπάσει η μονοτονία. Merde!

 

[ΒΛΑΣΙΔΗΣ]

pilot 6 έεεε;;; μούμπλε, μούμπλε....

 

[chris73]

Μούμπλε? Έχεις καμιά και μας την κρύβεις? Μούμπλε...μούμπλε...:hmmmm:

 

[ΒΛΑΣΙΔΗΣ]

όχι δεν έχω, είχε ο θείος μου όμως, αλλά πλέον συγχωρέθηκε.

 

[chris73]

Το Γλυφοσκόπιον του Τζούλη του Richard

Γαλλικό διάλειμμα που εξάλλου δικαιούνται ως πρωτοπόροι και εφευρέτες γενικώς


Το 1849 ο Eugene Bourdon κατοχύρωσε το διάσημο μανόμετρό του, μα καθώς ήταν αφοσιωμένος στην έρευνα, δεν έβρισκε χρόνο να ασχοληθεί με την παραγωγή όσων εφευρέσεων κατέβαζε το κεφάλι του. Αποτέλεσμα, να πουλήσει τα δικαιώματα κατασκευής του βαρομέτρου του (που και αυτό όπως και το μανόμετρο βασιζόταν στη «Σωλήνα Bourdon») στον Felix Richard ο οποίος μόλις είχε μεταφέρει το εργαστήριο του από τη Λυών στο Παρίσι.



Μετά από αυτή τη συμφωνία, η εταιρία του Richard θα γνωρίσει μεγάλη ανάπτυξη, κατασκευάζοντας και εξελίσσοντας διάφορα όργανα. Πεθαίνοντας όμως το 1876, ο κύριος Felix άφησε στη χήρα του με τα τέσσερα ορφανά μόνο χρέη.

Αυτό πιθανόν να οφειλόταν στην εμπλοκή του Felix Richard στα πολιτικά, καθώς ξόδεψε μεγάλο μέρος της περιουσίας του λαμβάνοντας ενεργό μέρος στην Κομμούνα του Παρισιού όπου και παραλίγο να εκτελεστεί. Στη συνέχεια, αφού ήταν με τους χαμένους πρέπει να έπεσε και σε δυσμένεια στους επιχειρηματικούς κύκλους. Επίσης άσχετα με τα κουμμουνιστικά του, μάλλον απολάμβανε και την ωραία ζωή από την άλλη μεριά.


Jules Richard (1848-1930)

Την χρεοκοπημένη εταιρία ανέλαβε ο υιός Jules, μαζί με τον αδελφό του Max που ουσιαστικά ξεκίνησαν από την αρχή. Σύντομα η επιχείρησή τους θα ανακάμψει, χάρη στην κατασκευή απλοποιημένων, εύχρηστών και αξιόπιστων επιστημονικών και καταγραφικών οργάνων, που μπορούσαν πια να παραχθούν μαζικά με χαμηλό κόστος, σε αντίθεση με τα έως τότε υπάρχοντα.

Το 1882 η εταιρία ονομάζεται «Richard Freres» (Aφοι Richard) και πλέον πάρα πολλές εταιρίες και οργανισμοί χρησιμοποιούν κατασκευές τους εντός και εκτός Γαλλίας. Το 1887 μάλιστα, το γαλλικό ναυτικό θα υπογράψει συμφωνία προμήθειας δίνοντας ακόμη περισσότερη ώθηση στη ήδη αναγνωρισμένη επιχείρηση, ενώ δύο χρόνια αργότερα, το 1899, ο πύργος του Άιφελ θα ξεκινήσει τη λειτουργία του με εγκατεστημένο μετεωρολογικό σταθμό των αδελφών Richard.



Από δυό χωριά…
Δεν πέρασε όμως πολύς καιρός, και δύο χρόνια αργότερα οι αδελφοί Richard πρέπει να μάλωσαν άγρια (ίσως η προαιώνια κόντρα τεχνικού –Jules- και μάνατζερ –Max-) διαλύοντας τον συνασπισμό. Ο Jules θα εξαγοράσει το μερίδιο του αδελφού του με την συμφωνία ο Max να μην εμπλακεί σε ανταγωνιστικές επιχειρήσεις στο μέλλον.

Ο Max όμως με τα λεφτά στο χέρι πήγε καρφί και αγόρασε μια χρεοκοπημένη εταιρία, και η πρώτη του κίνηση ήταν να προωθήσει φωτογραφικές κατασκευές του Jules Carpentier*. Ο Carpentier ήταν το αντίπαλο δέος του Jules στις κατασκευές οργάνων ακριβείας και επίσης δραστηριοποιούνταν ήδη στα φωτογραφικά, τομέα στον οποίο ο Jules Richard ήταν έτοιμος να επεκταθεί.
*O Carpentier μεταξύ –πολλών- άλλων, έχει κατασκευάσει περισκόπια υποβρυχίων, κατοχύρωσε για τους αδελφούς Lumiere την μηχανή λήψης-εμφάνισης-προβολής Cinematographe και έχει εμπλακεί στην εξέλιξη της έγχρωμης φωτογραφίας με την μέθοδο της τριχρωμίας.



Ο Jules κυνήγησε δικαστικά τον αχάριστο αδελφό του και κέρδισε. Μην μπορώντας να συνεχίσει, ο Max πούλησε την εταιρία του το 1895. Αγοραστές ήταν ο συνεργάτης του Max, Leon Gaumont (μαθητής και ισόβιος φίλος του Carpentier), μαζί με τον γνωστό Άιφελ και άλλους δύο. Έτσι δημιουργήθηκε η «Gaumont»*
*Η Gaumont είναι σήμερα η παλαιότερη εταιρία στο χώρο με συνεχή λειτουργία. Από τους πρωτοπόρους του κινηματογράφου, διατηρούσε τα μεγαλύτερα στούντιο επί της γης μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο. Πειραματίστηκε με προβολές έγχρωμου φιλμ ακόμη και με συγχρονισμένο ήχο ήδη από το 1902, και έβγαλε την πρώτη γυναίκα σκηνοθέτη ever, Alice Guy Blache. Η Alice μαζί με τον Melies ήταν οι πρώτοι σκηνοθέτες ταινιών μυθοπλασίας όλων τον εποχών αμέσως μετά τους αδελφούς Lumiere λίγα χρόνια πριν να μπει ο 20ος αιώνας.

…εν τω μεταξύ…
Ο Jules Richard είχε την ιδέα να επεκταθεί και στο χώρο της στερεοσκοπικής φωτογραφίας που άρχισε να επανέρχεται στο προσκήνιο εκείνη την εποχή.



Η στερεοσκοπική φωτογραφία δεν ήταν κάτι άγνωστο και η πρώτη εποχή άνθησής της συμπίπτει σχεδόν με την εφεύρεση της φωτογραφίας και τοποθετείται μεταξύ 1851-1870 (μην νομίζεις σύντροφε τηλεθεατή πως εσύ ανακάλυψες τη 3D οικιακή ψυχαγωγία επειδή αγόρασες νέα τηλεόρασή ή είχες μικρός ViewMaster… ).

Με την εξέλιξη των πραγμάτων, στο τέλος του 19ου αιώνα το ενδιαφέρον επανέρχεται και η στερεο-φωτογραφία αποτελούσε το χόμπι πολλών μπουρζουά-δων. Όμως οι συσκευές ήταν ογκώδεις και δύσχρηστες εάν ο ίδιος ο μπουρζουάς ήθελε να τις χρησιμοποιήσει και δεν αρκούνταν απλώς στη θέαση έτοιμων φωτογραφιών.

Το 1893 ο Jules Richard θα παρουσιάσει τη στέρεο φωτογραφική Verascope που αποτέλεσε τη βάση της επιτυχίας για το φωτογραφικό κομμάτι της εταιρίας του. Χρησιμοποιούσε πλάκες σε ένα νέο μικρό φορμά δικής του έμπνευσης, μεγέθους 45x107mm πράγμα που επέτρεψε τον σχεδιασμό και κατασκευή απλούστερων φωτογραφικών σε μικρό και εύχρηστο μέγεθος σχετικά με τα έως τότε δεδομένα.



Η Verascope ζύγιζε περίπου ένα κιλό και δεχόταν κασέτα ικανότητας 12 στερεοσκοπικών “στάσεων”. Αμέσως και οι άλλοι κατασκευαστές όπως ο Gaumont υιοθέτησαν το φορμά, που μαζί με το μεγαλύτερο και προϋπάρχων 6x13cm (υπήρχαν ακόμη περισσότερα) οδήγησαν την στερεοσκοπία στην δεύτερη εποχή άνθησής της.
(Η Τρίτη και τελευταία εποχή της στερεο-μανίας θα είναι στη δεκαετία του 50 χωρίς μεγάλη όμως επιτυχία. Ίσως γιατί υπήρχαν ήδη τότε πολλές άλλες μορφές διασκέδασης για το κοινό).

Το 1904 ο Richard παρουσίασε την απλοποιημένη και πολύ φθηνότερη έκδοση του Verascope ονόματι Glyphoscope για τον αρχάριο και επίδοξο στερεογράφο. Η ονομασία προκύπτει όπως είναι προφανές από το γλύφω-λαξεύω, καθώς οι στερεοσκοπικές φωτογραφίες ονομαζόταν και «ανάγλυφα».



Έτσι το χόμπι διαδόθηκε ακόμη περισσότερο φθάνοντας σε πολύ περισσότερα χέρια, όχι μόνο φωτογράφων, αλλά και εν δυνάμει καταναλωτών έτοιμων στέρεο-φωτογραφιών, καθώς το Γλυφοσκόπιο του Richard είχε διπλή χρήση, τόσο ως μηχανή λήψης, όσο και ως στερεοσκόπιο θέασης χωρίς την ανάγκη αγοράς ξεχωριστής συσκευής. Η μετατροπή γινόταν πολύ απλά αποσπώντας τον μηχανισμό των κλείστρων.

Εντωμεταξύ, περαιτέρω ώθηση στο σπορ της στερεομανίας επήλθε το 1907 όταν οι αδελφοί Lumiere θα κυκλοφορήσουν τις έγχρωμες πλάκες (autochromes) με βάση…το άμυλο πατάτας.



...

 

[chris73]

Εδώ αξίζει να σημειωθεί επίσης, πως ο Richard κατασκεύασε μόλις το 1913 την "Homeos", τη πρώτη φωτογραφική μηχανή παραγωγής για φιλμ 35mm παγκοσμίως, όταν ο Barnack που είδαμε σε προηγούμενο έφτιαχνε ακόμη το πρωτότυπό του, την πρώτη Leica στα εργαστήρια της Leitz.



Η μόδα που πυροδότησε ο Richard, έχει αφήσει έως και τις μέρες μας πάρα πολλές στερεοφωτογραφίες-ντοκουμέντα από τον πρώτο παγκόσμιο, με gore περιεχόμενο ή όχι, διαφόρων φωτογράφων-εταιριών, καθώς ήταν ένα πολύ καλό πεδίο εμπορικής εκμετάλλευσης.



Πριν όμως φθάσουν τα χρόνια με τα αιματοβαμμένα χαρακώματα, ο κύριος Jules είχε επεκταθεί και σε κάτι πολύ πιο ευχάριστο.

Εδώ μέσα γίνονται Σόδομα και Γόμορρα….
Και στον Jules όμως (το μήλο κάτω από τη μηλιά) άρεσε η όμορφη ζωή. Μην έχοντας οικογένεια ήταν ακόμη ευκολότερο να ζει την belle epoque ως γνήσιο παιδί της, και δεν φαινόταν να θεωρεί πως ζωή είναι μόνο τα εργαστήρια και οι εφευρέσεις.

Σε αυτό το πνεύμα, κάπου στο 1900 δημιούργησε το “Atrium”. Ένα χώρο πολύ κοντά στο σπίτι και την εταιρία του, που ίσως και να χρησίμευε ως χώρος συνάντησης με τις ερωμένες του, αλλά είναι γνωστότερο για τις φωτογραφίσεις γυμνού που μας άφησε κληρονομιά.

Το αρχαιοελληνικίζον σκηνικό, ίσως και να έδινε την απαιτούμενη διάσταση-δικαιολογία για φωτογραφίσεις γυμνού, πολλές από τις οποίες θα πρέπει να θεωρούνταν πορνό εκείνη την εποχή. (ντιπ για ντιπ τσιτσίδια να το πω απλά)



Το τερπνόν με τα του ωφελίμου, δουλειά και διασκέδαση, οι στερεοφωτογραφίες για «κυρίους», πρέπει να ήταν ένας πολύ αποδοτικός εμπορικά τομέας, Και ο γείτονας - ανταγωνιστής αλλά πολύ χαμηλότερων τόνων και σκληρά εργαζόμενος Gaumont (καθώς και άλλοι) δεν έχασε την ευκαιρία για κάποιο έξτρα κέρδος σκαλίζοντας τις τσέπες των κυρίων με το γαργαλιστικό περιεχόμενο των φωτογραφιών δικής του παραγωγής.

Με το πέρασμα των χρόνων και την ανάπτυξη της εταιρίας, ο Richard δυσκολευόταν όλο και περισσότερο να βρει εξειδικευμένους τεχνικούς για να στελεχώσουν τις επιχειρήσεις του. Για αυτό το λόγο το 1917 ξεκίνησε τις προσπάθειες για την δημιουργία μια ιδιωτικής σχολής εξειδικευμένης κατάρτισης η οποία πρωτο-λειτούργησε τελικά το 1923 και συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας ως «Lycee Jules Richard».

Επίσης, μπορεί ο Richard το 1930 να εγκατέλειψε τα εγκόσμια, όμως και η εταιρία του συνεχίζει να υφίσταται σήμερα ως «Jules Richard Instruments».



Το Γλυφοσκόπιο κατασκευαζόταν αρχικά σε 3 τύπους που ήταν όμοιοι επί της ουσίας. Φωτογραφική για snapshots, ήταν σταθερής εστίασης, με κλείστρο τύπου «γκιλοτίνας» μίας ταχύτητας (1/50 ?) + T και 3 ρυθμίσεις διαφράγματος που σημειώνονται ως 0-1-2.

Τώρα δεν έχω και παχύμετρο αλλά θα πρέπει να είναι ανάλογα περίπου με f13-18-26. Αργότερα εμφανίσθηκαν και συσκευές με περισσότερες ταχύτητες καθώς και σε φορμά 6x13.

Οι απλοί αχρωματικοί φακοί είναι αγνώστου πατρός. Θα μπορούσαν να είναι της Boyer ή και της Rousell. Αυτό το υποθέτω γιατί πολλές φορές όταν οι πιο εξελιγμένες κατασκευές του Richard δεν εξοπλίζονταν με οπτικά της Zeiss ή της Goerz, έφεραν φακούς των παραπάνω δύο εταιριών.

Παρακάτω ένα γρήγορο δείγμα από το φακό της, απλά ακουμπώντας την ψηφιακή στο πίσω μέρος του Γλυφοσκοπίου.



Τα Γλυφοσκόπεια δεν ξέρουμε πότε ακριβώς σταμάτησαν να παράγονται όμως υπάρχει καταχώρηση σε γαλλικό περιοδικό του 1940 και μάλλον τότε θα πρέπει να ήταν και η τελευταία χρονιά κυκλοφορίας τους.

Αριθμοί σειράς υπάρχουν στο περίπου μόνο οι παρακάτω:
60500 - 65000 : 1924/1927
65000 - 67000 : 1927/1930
67000 - 67500 : 1930/1934
68000 - : 1935

Είναι φανερό και πολύ λογικό, πως η παραγωγή μειωνόταν με τον χρόνο καθώς έφευγε και η μόδα ή οι ενδιαφερόμενοι είχαν ήδη αγοράσει από μια τέτοια φωτογραφική.

Με βάση τα παραπάνω η συγκεκριμένη φωτογραφική με αριθμό 28584 θα πρέπει να είναι κατασκευής πριν το 1914 και πιστεύω πως το πιθανότερο είναι να κατασκευάστηκε κάπου το 1910.


Photo-Plait 1940, να και ο Gaumont από κάτω.

Επίσης κάπου στη δεκαετία του 20 κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία ένα αντίγραφο του Γλυφοσκοπίου ονόματι Tokioscope.

Στο σύνολό της η συγκεκριμένη φωτογραφική είναι ουσιαστικά αχρησιμοποίητη και ειδικά ο μηχανισμός είναι πρακτικά καινούργιος. Τι να συνέβη? Ο πρώτος ιδιοκτήτης ίσως παράτησε το χόμπι γρήγορα, ή αγόρασε σύντομα καλύτερο εξοπλισμό ή μπορεί και να χάθηκε στον πόλεμο και να μην πρόλαβε να παίξει…

Για αδιευκρίνιστους λόγους το λογότυπό της εταιρίας συνέχησε να είναι το παλιό «Αφοί Richard»



Η θήκη έχει τη χαρακτηριστική εσωτερική επένδυση της εποχής χρώματος γραφείου τελετών. Ένα άλλο χρώμα εσωτερικών επενδύσεων σε θήκες της περιόδου που θα συναντήσουμε πολύ σπανιότερα γενικά, αλλά όχι και τόσο σπάνια στις θήκες του Richard είναι το πράσινο.



Δυστυχώς από τη συγκεκριμένη λείπει η ειδική πλάτη με τον διαχυτή, στην οποία φορτωνόταν οι γυάλινες πλάκες όταν η συσκευή χρησιμοποιούταν ως στερεοσκόπιο. Στην ανάγκη όμως δεν είναι δύσκολο να κατασκευάσουμε μια.

Φορτωμένη και έτοιμη για λήψη έχει διαστάσεις περίπου 13x6x7.5cm και βάρος περί τα 500gr.

 

[chris73]

Kodak Vest Pocket & 2A



Έως τα 7 του χρόνια ο George Eastman μεγάλωσε με ανέσεις και υπηρέτες, πράγμα που άλλαξε όμως από την μία μέρα στην άλλη όταν ο πατέρας του πέθανε ξαφνικά. Έκτοτε η μητέρα του εργαζόταν για ένα ελάχιστο εισόδημα, και ο ίδιος στα 14 άφησε το σχολείο ώστε να μπορέσει να βοηθήσει την οικογένεια, ενώ δύο χρόνια αργότερα πέθανε μια αδελφή του που ήταν ανάπηρη από πολιομυελίτιδα.

Τα παραπάνω ίσως τον έκαναν να έχει μία έως και παθολογική σχέση με το χρήμα κρατώντας αναλυτικούς λογαριασμούς για το κάθε τι, ξοδεύοντας κάποια χρήματα μόνο στο χόμπι του τη φωτογραφία.


George Eastman c.1880

Τη δεκαετία του 1870 όμως, δεν υπήρχαν οι πλάκες με φωτοευαίσθητη επίστρωση σε ξηρή μορφή παρά μόνο σε υγρή. Ο τολμηρός ερασιτέχνης φωτογράφος της εποχής ήταν αναγκασμένος να κουβαλά εξοπλισμό και υλικά για τα οποία χρειαζόταν πραγματικά ένα κάρο, ενώ για κάθε λήψη έπρεπε να εφαρμόζει όλη τη διαδικασία από την προετοιμασία κάθε μίας πλάκας μέχρι την εμφάνισή της επί τόπου.

Την ίδια εποχή στην Αγγλία είχαν αρχίσει να γίνονται κάποια βήματα στην κατασκευή ξηρών πλακών και μαθαίνοντάς το ο Eastman άρχισε τους πειραματισμούς, κατοχυρώνοντας τη δική του ευρεσιτεχνία σε Αγγλία και Αμερική το 1879 και 1880 αντίστοιχα. Κατόπιν ξεκίνησε την εταιρία του, προχωρώντας σε περαιτέρω πειραματισμούς ώστε να μπορέσει να απλοποιήσει ακόμη περισσότερο την όλη διαδικασία.



Τελικά το 1888 με το σλόγκαν «you press the button, we do the rest» θα παρουσιάσει τη φωτογραφική που άνοιξε το δρόμο στην ερασιτεχνική φωτογραφία. Ένα κουτί φορτωμένο με φιλμ σε μορφή φωτοευαίσθητου χαρτιού, ικανότητας 100 στάσεων που αρχικά δεν διέθετε ούτε κάποιο είδος σκοπεύτρου, και επιστρεφόταν στο εργοστάσιο για εμφάνιση και επαναφόρτωση με νέο φιλμ μετά από τη χρήση.



Ένα χρόνο αργότερα, η μαζική παραγωγή του φιλμ με τον μοντέρνο όρο -σε διάφανη ελαστική βάση δηλαδή-, έδωσε νέες δυνατότητες όχι μόνο στον ερασιτέχνη φωτογράφο, αλλά αποτέλεσε και το θεμέλιο για τη γέννηση του κινηματογράφου με τη σύγχρονη μορφή του. Το 1900 θα κυκλοφορήσει η πρώτη «Brownie». Οικονομική και εντελώς απλή σε κατασκευή και χρήση, είναι η φωτογραφική που πραγματικά καθιέρωσε την κατηγορία «snapshot» για όλους.



Εδώ όμως θα πρέπει να αναφερθεί κάτι που αν και πολύ γνωστό, φυσικά δεν αναφέρει το επίσημο site της Kodak, το οποίο αρκείται στο να εξαίρει τις ικανότητες του Eastman και την μεγάλη και αδιαμφισβήτητη συνεισφορά του από νωρίς σε φιλανθρωπίες, δωρεές και πλεονεκτήματα για του εργαζομένους του.


Goodwin

Το όνομα του ιερέα Hannibal Goodwin, τον οποίο σίγουρα είχε παρακολουθήσει ο Eastman απαγορεύεται δια ροπάλου στο μαγαζί της Kodak. Αυτός ήταν όμως ο πραγματικός εφευρέτης του φιλμ σε διάφανη ελαστική βάση, αλλά άργησε να κατοχυρώσει την ευρεσιτεχνία του, και μόλις πήγε να ξεκινήσει δική του εταιρία το 1900 σκοτώθηκε σε ατύχημα. Τα δικαιώματα του Goodwin απέκτησε η Ansco που μήνυσε την Kodak και τελικά κέρδισε αποζημίωση το 1914, ύψους 5.000.000 δολαρίων…



Η ονομασία «Kodak» δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, και σύμφωνα με τον Eastman προέκυψε ψάχνοντας για ένα σύντομο και δυναμικό όνομα που θα σχετιζόταν μόνο με το προϊόν και τίποτα άλλο στον πλανήτη. Θεωρώντας το «Κ» δυναμικό γράμμα το έβαλε στην αρχή και στο τέλος και εγένετο Kodak!

O George Eastman αφοσιώθηκε στην εταιρία και δεν έκανε ποτέ οικογένεια. Είχε μεγάλη αδυναμία στην μητέρα του που προσπάθησε να την ανταμείψει με μεγαλεία όταν πλέον είχε την οικονομική δυνατότητα για τις θυσίες της όταν αυτός ήταν μικρός, αλλά αυτή δεν τα δεχόταν. Όταν η μητέρα του έφυγε από τη ζωή ο Eastman δέχτηκε μεγάλο πλήγμα από το οποίο ίσως και να μην ανέκαμψε ποτέ.



Στο τέλος της ζωής του, αφού παραιτήθηκε από πρόεδρος άρχισε την διοργάνωση ταξιδιών και εξερευνήσεων καλώντας διαφόρους να συμμετέχουν , οι οποίοι ο ένας μετά τον άλλο άρχισαν να μην πηγαίνουν μάλλον γιατί δεν μπορούσαν να τον ανεχθούν ως «πρόεδρο» στην εκδρομή τους…

Το 1932 έχοντας πολύ κλονισμένη υγεία, ο Eastman αυτοκτονεί αφήνοντας το σημείωμα «My Work Is Done, Why Wait?»



Η Vest Pocket στην πρώτη της μορφή (1912-1926) ήταν μια πολύ επιτυχημένη σειρά της Kodak. Πολύ μικρή, εύχρηστη, και κατά την γνώμη μου με ποιότητα κατασκευής πάνω από τον μέσο όρο της εταιρίας. Έχουν παραχθεί περίπου 2 εκατομμύρια μονάδες στο σύνολο και ήταν η πρώτη φωτογραφική που χρησιμοποίησε φιλμ σε φορμά 127.

Σε κάθε ρολό μπορούσαν να αποτυπωθούν 8 λήψεις, διαστάσεων 4x6.5cm, μέγεθος ικανό ακόμη και για εκτύπωση contacts.



Εκτός από απλούς αχρωματικούς μηνίσκους, έχει κυκλοφορήσει και με πολλούς άλλους φακούς ανώτερων προδιαγραφών, ευρωπαϊκούς και αμερικανικούς για αυτούς που μπορούσαν να ξοδέψουν 2 και 3 φορές περισσότερα χρήματα.

Το 1914 η Kodak λάνσαρε για πρώτη φορά το «Autographic» φιλμ που επέτρεπε την αποτύπωση σημειώσεων στα κενά ανάμεσα σε κάθε λήψη, και από τότε και μετά και οι Vest Pocket είχαν αυτή τη δυνατότητα.



Μετά τη λήψη άνοιγες το πορτάκι στην πλάτη και με τη σιδερένια γραφίδα που συνόδευε τη φωτογραφική μπορούσες να «γράψεις» ανάμεσα στα καρέ σημειώσεις όπως τόπο, ημερομηνία κτλ. Ουσιαστικά η γραφίδα χάρασσε το προστατευτικό χαρτί αφήνοντας εκτεθειμένο τμήμα του φιλμ στο φως. Μετά τη χάραξη γυρνούσες την πλάτη της φωτογραφικής με ανοιχτό το πορτάκι για μερικά δευτερόλεπτα προς το φώς και έτσι τελικά στο αρνητικό κατά την εμφάνιση είχες αποτυπωμένες και τις σημειώσεις σου. Τα Autographic φιλμ κάθε φορμά σταμάτησαν να παράγονται το 1932.

Για τον συλλέκτη Vest Pocket όμως, μεγαλύτερη αξία έχουν φωτογραφικές χωρίς αυτή τη δυνατότητα, δηλαδή εποχής 1912-14 λόγω σπανιότητας αφού είναι από τις πρώτες της σειράς και παράχθηκαν σε σχετικό μικρό αριθμό.



Συμπίπτοντας κατά ένα χρονικό διάστημα η παραγωγή των Vest Pocket με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, έχουν διαφημισθεί και ως οι φωτογραφικές του στρατιώτη με πλεονέκτημα το μικρό τους βάρος και μέγεθος. Νομίζω όμως πως εδώ υπάρχει μια δόση ποσοτικής υπερβολής στις σύγχρονες αναφορές στο θέμα.

Παρατηρώντας το διαθέσιμο υλικό, διαφημίσεις, καταλόγους κτλ, βλέπουμε ότι η αναφορά στη «φωτογραφική του φαντάρου», αν και υπαρκτή τα χρόνια εκείνα, ποσοτικά είναι αρκετά περιορισμένη.



Η συγκεκριμένη φωτογραφική είναι της τελευταίας περιόδου παραγωγής των Vest Pocket (1920-1926) καθώς από το 1920 και μετά άρχισαν να παράγονται με αυτό το φινίρισμα που το ονόμαζαν «Japan Crystal» (Γιατί πήρε αυτή την ονομασία το συγκεκριμένο φινίρισμα? Γνωρίζει κανείς?). Τα προηγούμενα χρόνια το φινίρισμα ήταν μια απλή μαύρη βαφή, ενώ τα ακριβά μοντέλα διέθεταν επένδυση από δέρματος.


...

 

[chris73]

Όπως είναι εμφανές έχει χρησιμοποιηθεί πάρα πολύ και το πιθανότερο σταμάτησε να προσφέρει τις υπηρεσίες της την δεκαετία του 1970. Αυτό το υποθέτω γιατί έφθασε φορτωμένη από την Αγγλία με φιλμ που δεν είχε εμφανισθεί ποτέ. Ο τύπος αυτού του φιλμ (Verichrome Pan) ξεκίνησε να παράγεται το 1956 ενώ τα φιλμ κάθε τύπου σε φορμά 127 σταμάτησαν από την Kodak το 1995.

Οι «σκιές» που προέκυψαν κατά την προσπάθεια εμφάνισης του φιλμ μετά από 40 χρόνια, δείχνουν δύο παιδία με τόξα και παντελόνια καμπάνες 70s καθώς και οικογενειακές στιγμές στον κήπο. Ή έτσι νομίζω, δείτε και κρίνετε αν θέλετε.





Θυσίες στο βωμό της «τέχνης»…
Ακόμη μπορούμε να βρούμε εύκολα τέτοιες μηχανούλες καθώς το σύνολο της παραγωγής τους όπως είπαμε έφτασε περίπου τα 2 εκατομμύρια μονάδες, όμως στο μέσο της δεκαετίας του 2000 συνέβη κάτι που πρέπει να στοίχησε τη «ζωή» σε πολλές Vest Pocket που είχαν καταφέρει να επιβιώσουν έως τότε.

Στα χέρια ενός ιάπωνα είχε βρεθεί μια τέτοια μηχανή σε κακή κατάσταση, και το μόνο τμήμα της που μπορούσε να βρει κάποια χρήση ήταν ο φακός. Τον αφαίρεσε, ξεβίδωσε το «τσοκ» που περιόριζε το διάφραγμα και προσαρμόζοντας τον σε μια άλλη μηχανή έβγαλε μερικές φωτογραφίες.



Το «ονειρικό» αποτέλεσμα που προέκυψε βρήκε το δρόμο του σε ένα περιοδικό φωτογραφίας και από τότε και για κάποια χρόνια, οι ιάπωνες ειδικά βρήκαν ένα νέο trend ανεβάζοντας τις τιμές των Vest Pocket στα ύψη, και αχρηστεύοντας να υποθέσω πολλές μικρούλες μόνο για να πάρουν το φακό τους. R.I.P.

Κάνω την παραπάνω υπόθεση γιατί ενώ σε όλες αυτές τις φωτογραφικές είναι εξαιρετικά απλό να αφαιρεθεί ο φακός μαζί με το μηχανισμό του κλείστρου από το σώμα ξεβιδώνοντας απλά ένα δακτύλιο, έχω δει τραγικές καταστάσεις από ιδιοφυείς γρανάζιδες.





Παρακάτω μία γρήγορη δοκιμή με τον φακό της.
Διαστάσεις κλειστή περίπου 120x60x25mm, βάρος περί τα 300gr.



Στην παρανομία …


Ίσως όλοι γνωρίζεται την παραπάνω φώτο που απεικονίζει την Bonnie της περιβόητης συμμορίας. Αυτή, καθώς και πολλές από τις «κλασσικές» φωτογραφίες των Bonnie και Clyde έχει αποθανατίσει σύμφωνα με την Blanche Barrow μια Kodak 2A όμοια με τη μεγάλη φωτογραφική της παρουσίασης.



Η Blanche, κόρη ιεροκήρυκα, ερωτεύτηκε τρελά και παντρεύτηκε τον αδελφό του Clyde, “Buck” Barrow το 1931. Είχε προσπαθήσει να τον βάλει -αρχικά με επιτυχία- στον «ίσιο δρόμο», όμως ο Buck τελικά ακολούθησε τον αδελφό του και έτσι η ερωτοχτυπημένη Blanche βρέθηκε να είναι περιστασιακό-περιθωριακό μέλος της συμμορίας. Κάποια στιγμή δάνεισε την Kodak της στη Bonnie η οποία και «σκηνοθέτησε» τις γνωστές φώτο.



Όταν η συμμορία αναγκάστηκε να εγκαταλείψει απότομα το κρησφύγετο της στο Τσόπλιν του Μισούρι το 1933 κυνηγημένη από την αστυνομία, άφησε πίσω της μεταξύ άλλων και την 2Α μαζί με αρκετά φιλμ στα οποία περιέχονταν και οι γνωστές φώτο που σύντομα έγιναν πρωτοσέλιδα.

Η 2A (το A για το Autographic) είναι και αυτή της ίδιας εποχής με την μικρή με διάστημα παραγωγής από το 1915 έως το 1926. Η χάρτινη φυσούνα της αν και με τη πρώτη ματιά δείχνει σε πολύ καλή κατάσταση δεν έχει αντέξει στο χρόνο (σε αντίθεση με τη δερμάτινη φυσούνα της Vest Pocket που ζει και βασιλεύει παρά τη χρήση της) και έχει άπειρες pinholes σε κάθε της γωνία.



To φιλμ φορμά 116 -ή πιο σωστά 116A αφού είναι Autographic- είχε πλάτος 70mm, και σε ένα ρολό μπορούσαν να αποτυπωθούν 8 στάσεις καθαρών διαστάσεων 6.5x11cm. Tο φορμά 116 πρωτοεμφανίσθηκε το 1899 και η Kodak έπαψε να το παράγει το 1984.


116, 127 και φιλμ 35mm

Και ο δικός της φακός είναι ένας απλός αχρωματικός μηνίσκος, έχει και αυτός μπροστά του «τσοκ», και η διαφορά με και χωρίς αυτό μπορεί να φανεί παρακάτω. Νομίζω πως σε επίπεδο βίντεο ειδικά, αποδίδει ένα πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα αν χρησιμοποιηθεί με κάποιο σκοπό. (Built In εφέ :music-smiley-005





Διαστάσεις κλειστή περίπου 200x90x40mm ,βάρος περί τα 750gr.

 

[chris73]

Ο ανήσυχος κύριος Nagel



Ο August Nagel ήταν ίσως μοναδική περίπτωση μεμονωμένης προσωπικότητας του χώρου στη Γερμανία των αρχών του 20ου αιώνα.

Δεν διέθετε κάποια εξειδικευμένη εκπαίδευση, όμως είχε πολλές ιδέες που ήθελε να μεταφέρει από το χαρτί στην πράξη. Έτσι, το 1908 σε ηλικία 26 ετών ίδρυσε με τον Carl Drexler την Drexler & Nagel στη Στουτγάρδη. Εδώ θα πρέπει να θυμίσω, πως την ίδια εποχή ο τομέας έπασχε από υπερπροσφορά, πτωχεύσεις, συγχωνεύσεις και επίσης από τη διεθνή οικονομική κρίση.



Οι Drexler και Nagel θα παρουσιάσουν μια ενδιαφέρουσα λεπτή και ελαφρά φωτογραφική ονόματι Contessa, ενώ την επόμενη χρονιά με την αποχώρηση του Drexler, η εταιρία μετονομάζεται σε Contessa Camerawerke. Ήδη το 1910 στον κατάλογό της επιχείρησης του κυρίου Nagel, υπάρχουν περισσότερα από 20 μοντέλα που εξάγονται σε όλο τον κόσμο.

Λίγα χρόνια αργότερα η Contessa απασχολεί ήδη 500 εργαζομένους, ενώ το 1918 ο Nagel θα λάβει τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα από το πανεπιστήμιο του Freiburg, για την προσφορά του στον τομέα της αεροφωτογράφισης, μετεωρολογίας κτλ καθώς ήταν από τους πρωτοπόρους σε αυτές τις νέες για την εποχή φωτογραφικές εφαρμογές.



Με τη λήξη του πρώτου πολέμου ο Nagel θα εξαγοράσει την Nettel και η νέα εταιρία ονομάζεται πλέον Contessa-Nettel. Πολλά ενδιαφέροντα μοντέλα της Nettel συνέχισαν κάτω από το νέο όνομα. Μεταξύ αυτών η μικρή Piccolette που ήταν ουσιαστικά η Vest Pocket όπως την υλοποίησε η Nettel το 1914, αλλά και «σοβαρότερες» κατασκευές όπως η σειρά Deckrullo με κλείστρο εστιακού επιπέδου κάθετης διαδρομής, σχεδιασμός στον οποίο βασίστηκε αργότερα και το κλείστρο της Contax από τη Zeiss Ikon.


Γούτου-Γούτου! Roaring 20s σου λεν μετά...:drummer:

Το 1926 η Contessa Nettel απασχολούσε πια 1500 άτομα, και διαθέτοντας πολλά επιτυχημένα σχέδια θα προχωρήσει στον συνασπισμό της Zeiss Ikon. Μέσα σε αυτό το σχήμα, ο Dr.Nagel πραγματοποίησε όλη την προεργασία για την τηλεμετρική σειρά που θα ονομαστεί αργότερα Super Ikonta, όμως τους χαιρέτησε όλους σύντομα και έφυγε…

Ίσως και να ήταν ένας μοναχικός λύκος. Ίσως πάλι να έχει μια βάση ο αστικός μύθος που λέει ότι ο Nagel δεν μπορούσε να ανεχθεί το σνομπάρισμα από τους λοιπούς του συμβουλίου, που διέθεταν περγαμηνές με το τσουβάλι, σε αντίθεση με τον ίδιο που και το Dr. το είχε λάβει τιμητικά. Έτσι το 1928 άνοιξε εκ νέου δικό του μαγαζί που δεν άργησε να καθιερωθεί παρά τις συνθήκες, συνεχίζοντας στο μονοπάτι των ποιοτικών κατασκευών και έξυπνων σχεδιάσεων.



Στο τέλος του 1931 το γερμανικό τμήμα της Kodak εξαγόρασε την ανεξάρτητη Nagel ξεκινώντας έτσι την παραγωγή των «Γερμανικών Kodak» με επικεφαλής τον Dr. August. Με την ευχέρεια κεφαλαίου και το δίκτυο της Kodak, ο κύριος Nagel μπορούσε πια να εργαστεί με άνεση επάνω στις ιδέες του και ειδικότερα στα μικρά φορμά στα οποία είχε στρέψει το ενδιαφέρον του ήδη από τα προηγούμενα χρόνια.

Από τα πολύ πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, πολλοί ήταν αυτοί που στράφηκαν στο μικρό φορμά των 35mm χρησιμοποιώντας στοκ κινηματογραφικού φιλμ. Όμως είχε φθάσει ήδη το 1930 και μόνο η Leica υπήρχε κατ ουσία στην κατηγορία, χωρίς μάλιστα ιδιαιτέρες πωλήσεις.



Στον χάρτη προστέθηκε το 1932 η Contax από τη Zeiss Ikon, αλλά αυτές οι δύο είχαν πολύ ψιλά τον αμανέ από άποψη κόστους. Υψηλότερα ίσως από την πραγματική τους αξία, ειδικά η Leica που από την πρώτη μέρα της εμφάνισής της απέκτησε ένα cult κίνημα, περιορίζοντας έτσι τα 35mm σε κύκλους επαγγελματιών ή trendy -wannabe καλλιτεχνών- πλουσιόπαιδων (πάντα υπήρχε αυτή η συνομοταξία…)

Το κενό στην κατηγορία για μια ποιοτική αλλά παρόλα αυτά προσιτή στο μέσο αγοραστή φωτογραφική, ήρθε να καλύψει ο κύριος Nagel παρουσιάζοντας το 1934 την πρώτη Kodak Retina.



Η Leica άνοιξε τον δρόμο, όμως η Retina ήταν αυτή που συνέβαλε ίσως όσο καμία άλλη στην διάδοση του μικρού φορμά των 35mm. Αυτό, όχι μόνο λόγω του συνδυασμού ευχρηστίας-ποιότητας-τιμής που προσέφερε, αλλά και γιατί ταυτόχρονα με την κυκλοφορία της η Kodak παρουσίασε για πρώτη φορά την «κασέτα» μιας χρήσης –το γνωστό ως και σήμερα 135 φορμά- που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και στις ήδη υπάρχουσες Leica και Contax. Έως τότε ο χρήστης έπρεπε να φορτώνει την κασέτα της μηχανής του στο σκοτάδι με κινηματογραφικό φιλμ που προμηθευόταν «με το μέτρο».

Το 1943 με το θάνατο του Dr.Nagel έκλεισε και ο πρώτος κύκλος της γερμανικής Kodak. Αμέσως μετά τον πόλεμο η Kodak επανέκτησε την επιχείρηση η οποία συνέχισε την λειτουργία της υπό την επίβλεψη του υιού –Helmut- Nagel.



Η «μεγάλη» φωτογραφική Vollenda 70/0, δέχεται φιλμ 120 και αποδίδει 8 στάσεις 6x9. Η σειρά δεν περιοριζόταν μόνο στο φιλμ 120 αλλά και στο μικρότερο 127 με γνωστότερη την Vollenda 48.

Οι φακοί ίδιας ετικέτας στις χαμηλότερες κατηγορίες, δεν γνωρίζουμε ποιον είχαν πατέρα, όμως ο Nagel είχε πάντα στενές σχέσεις με την Schneider. Επίσης χρησιμοποιούσε και φακούς της Meyer, ενώ οι ακριβότερες υλοποιήσεις έφεραν φακούς της Zeiss αλλά και της Leitz.


...

 

[chris73]

Τα κλείστρα ήταν και πάλι από τους γνωστούς Gauthier ή F. Deckel, και όπως συνέβη και με πολλά άλλα μοντέλα της Nagel, οι Vollenda συνέχισαν να παράγονται με το όνομα της Kodak μετά το 1931.

Η συγκεκριμένη είναι σαν να έχει βγει μόλις από το κουτί της σε όλα τα σημεία εκτός από ένα... Στο παρελθόν κάποιος σούπερ-πανέξυπνος την άνοιξε στην κυριολεξία με λοστό. Αποτέλεσμα να σπάσει το κλιπ που την κρατά κλειστή (αν και δεν επηρεάζει αυτό λειτουργικά) και να «αρπάξει» λίγο το ανοιγόμενο τμήμα της. Παρόλα αυτά επέζησε χωρίς καμία άλλη γρατζουνιά.



Δεν διαθέτει κανένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, παρά μόνο ότι η εστίαση επιτυγχάνεται με μια ελικοειδή διάταξη που μετακινεί το σύνολο του φακού-κλείστρου και όχι απλά με την μετακίνηση του εμπρός στοιχείου όπως ήταν το σύνηθες στις χαμηλές κατηγορίες.

Το σασί είναι κατασκευασμένο εξολοκλήρου από αλουμίνιο, επενδυμένο με χοντρή δερματίνη που όμοιά της δεν έχω ξαναδεί, και το υλικό της φυσούνας είναι κάτι σαν βουλκανισμένο χαρτί. Ο φακός τριών στοιχείων είναι ίδιας ετικέτας-αγνώστου πατρός, και το κλείστρο ένα απλό Vario της Gauthier που φέρει όμως το όνομα της Nagel.



Αν και στο σύνολο η συγκεκριμένη δεν έχει να επιδείξει τίποτα το ιδιαίτερο, η ποιότητα κατασκευής της είναι εξαιρετική με -έψιλον κεφαλαίο- με τέλεια αίσθηση και απίστευτης ακρίβειας συναρμογές.

Διαστάσεις περίπου 155x80x35mm, βάρος περί τα 550γρ.



Η μικρή Retina στις φωτογραφίες είναι το μοντέλο 119 με διάστημα παραγωγής μεταξύ 1936 και 1938.

Tα προπολεμικά μοντέλα διαφέρουν μόνο στις λεπτομέρειες και διαθέτουν κλείστρα Compur, ή και Compur Rapid κατ επιλογή μετά την εμφάνιση του τελευταίου το 1935.



Φέρουν σχεδόν αποκλειστικά φακούς Xenar της Schneider, αν και στην Αμερική τους βάφτισαν Kodak ίσως για να νοιώθει καλύτερα ο μέσος αμερικάνος που ήταν περισσότερο εξοικειωμένος με το όνομα. Οι συγκεκριμένοι Xenar (και όχι όλοι οι Xenar αδιακρίτως), είναι τεσσάρων στοιχείων σε τρεις ομάδες, ουσιαστικά δηλαδή πρόκειται για τους Tessar της Schneider.

Μικρός αριθμός προπολεμικών Retina μπορεί να βρεθεί και με φακούς Tessar της Zeiss. Ο Edmund Hillary όταν πάτησε το πόδι του στο Έβερεστ το 1953 είχε μια τέτοια μαζί του, εποχής 1935 την οποία είχε αγοράσει από δεύτερο χέρι.



Η συγκεκριμένη μηχανή αν και πολύ χρησιμοποιημένη, μετά από ένα γενικό καθάρισμα-λάδωμα-γρασάρισμα όπου ήταν απαραίτητο λειτουργεί σαν ελβετικό ρολόι. Ο κύριος Nagel δεν θα μπορούσε να κατασκευάσει τίποτα λιγότερο.

Το μικρό της σκόπευτρο είναι πολύ φωτεινότερο και εύχρηστο από όσο δείχνει με την πρώτη ματιά, ενώ η συνολική της ποιότητα καθώς και η απουσία πολύπλοκων μηχανισμών εγγυάται απροβλημάτιστη λειτουργία με την ελάχιστη συντήρηση για πολλές γενιές ακόμη χωρίς την παραμικρή υπερβολή.



Τέλος, η αυθεντική δερμάτινη θήκη της ακολουθεί την μόδα του 30 ως προς την εξωτερική απόχρωση αλλά και την εσωτερική κόκκινη βελούδινη επένδυση.



Η μεταπολεμικές σειρές των Retina άρχισαν να διαθέτουν πολυπλοκότερους μηχανισμούς, τηλεμετρίες κτλ. πράγμα που τις έκανε μεγαλύτερες και βαρύτερες. Για εμένα σε αυτό το σημείο ο αρχικός στόχος και λόγος ύπαρξης του μικρού φορμά είχε χαθεί. Ποιος ο λόγος να χρησιμοποιώ μικρό φορμά με κουμούτσα κάμερα?



Διαστάσεις περίπου 120x70x35mm, βάρος περί τα 460γρ.

Καλή Χρονιά!
:dancing:

 

[dimx2]

καλή χρονια υπέροχο thread

 

[timaios]

chris73 καλη συνεχεια στην εξαιρετικη παρουσιαση και καλη χρονια με υγεια για ολο τον κοσμο.

 

[cacau]

Πολύ εντυπωσικά όλα αυτά, μια Netix θα την έπαιρνα και σήμερα...

 

[chris73]

Η συγκεκριμένη είναι τώρα στον μπέη, να δούμε πόσο θα πάει. Τέτοιες δεν κυκλοφορούν γενικά και σε τέτοια κατάσταση ποιός ξέρει πότε θα ξαναεμφανισθεί.
Την γλυκοκοιτάω αλλά το βλέπω απίθανο να κάνω την κουτουράδα. Λές όμως να σκωτωθούμε μεταξύ μας τελικά στη δημοπρασία? χαχαχαχαχχα

 

[cacau]

Μπάαααα... να μην χαλάσουμε την πιάτσα! -bye-

 

[chris73]

Emil Busch



Το Rathenow χρωστάει τη φήμη του ως «η πόλη των οπτικών», κυρίως σε τρία συγγενικά πρόσωπα του 19ου αιώνα.

Όλα ξεκίνησαν από τον Johann Heinrich August Dunker ιεροκήρυκα και γιό παπά, του οποίου το ενδιαφέρον όμως στράφηκε στην επιστήμη της οπτικής. Έτσι, το 1792 ξεκίνησε μια μικρή επιχείρηση οπτικών, που το 1801 θα εξελιχθεί στην πρώτη εταιρία βιομηχανικής κλίμακας στην πόλη με κύριο αντικείμενο τα γυαλιά οράσεως.



Γύρω στο 1820 θα αναλάβει ο υιός Dunker ονόματι Eduard, οδηγώντας με επιτυχία την εταιρία μέχρι την δεκαετία του 1840 όπου και έφθασε να διαθέτει περί τα 300 καταστήματα πωλήσεων σε όλο τον κόσμο.

Ο κύριος Eduard καθώς δεν είχε δικά του παιδιά, φρόντισε για τη δική του διαδοχή στέλνοντας τον ανιψιό του Emil Busch να σπουδάσει στο Βερολίνο, παραδίδοντας του τελικά τη διεύθυνση της επιχείρησης το 1845.

Από το 1852 ο Busch θα επεκταθεί στην κατασκευή φωτογραφικών μηχανών και φακών, και το 1865 θα παρουσιάσει τον ευρυγώνιο Pantoscop. Η πρώτη σοβαρή προσπάθεια κατασκευής ενός ευρυγώνιου φακού, είχε προηγηθεί κατά 5 χρόνια με τον Globe των Harrison & Schnitze από την Νέα Υόρκη. Ο Globe όμως έπασχε σε πολλά σημεία, το σύνολο των οποίων διορθώθηκε με το σχέδιο του Busch.



Κάπου εδώ να αναφερθεί, ότι πολύ σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της εταιρίας έπαιξαν και οι πόλεμοι του Bismarck που οδήγησαν στην συνένωση της γερμανικής αυτοκρατορίας, κατά τους οποίους ο Busch είχε πάρα πολύ δουλειά να κάνει.

Κατόπιν, το 1872 η εταιρία γίνεται μετοχική και ονομάζεται «Rathenower Optische Industrie Αnstalt – vorm.- Emil Busch AG»* , ενώ από κάποιο αδιευκρίνιστο σημείο και ύστερα η επιχείρηση αποκτά στενούς δεσμούς με την Carl Zeiss από όπου και προμηθευόταν το πιθανότερο το σύνολο των πρώτων υλών.



Λίγο αργότερα, Busch και θείος Dunker θα δημιουργήσουν ένα ταμείο που εξασφάλιζε συντάξεις και ασφάλεια για τους εργαζομένους, ενώ ταυτόχρονα παρείχε υποτροφίες στους μελλοντικούς επιστήμονες του κλάδου. Μετά το θάνατο του το 1888, ο Busch δεν άφησε μόνο μια μεγάλη εταιρία στην πόλη, αλλά τη γενικότερη συνεισφορά της οικογένειάς του στον τομέα.

Μόλις το 1851 δημιουργήθηκε η δεύτερη εταιρία του κλάδου στο Rathenow, αλλά το 1896 στην πόλη των 20.000 κατοίκων δραστηριοποιούνταν 163 (!) εταιρίες οπτικών, φυσικά οι περισσότερες από οικογένειες πρώην εργαζομένων στους Dunker και Busch.



Το 1908 η εταιρία ονομάζεται Emil Busch A.G και από το 1927 που η Carl Zeiss θα αποκτήσει μεγάλο μέρος τον μετοχών η εταιρία θα σταματήσει την κατασκευή φωτογραφικών φακών.

Λίγο πριν τη λήξη του δευτέρου παγκοσμίου η Carl Zeiss θα αποκτήσει σχεδόν το σύνολο των μετοχών, αλλά πολύ σύντομα η Busch A.G. πρακτικά θα ισοπεδωθεί. Με το τέλος του πολέμου το Rathenow θα βρεθεί στην ανατολική Γερμανία και το όνομα Busch θα περάσει από διάφορα σχήματα επιχειρήσεων του λαού (VEB).



Η συγκεκριμένη 9x12 φωτογραφική έχει πιάσει τα 110 ή αλλιώς είναι συνομήλικη με τη λάμπα του de Forest…

Το αλουμινένιο σασί της είναι επενδυμένο με δερματίνη και είναι πολύ ελαφριά για το μέγεθός της. Ζυγίζει συνολικά 680gr, εκ των οποίων τα 150+ οφείλονται στην ξύλινη πλάτη με το θαμπόγυαλο, και οι συνολικές διαστάσεις της είναι περίπου 155x120x35mm. Παρακάτω μια διαφήμιση του 1906 για ένα κατ ουσία όμοιο μοντέλο της εταιρίας, υπογραμμίζει το πλεονέκτημα του μικρού βάρους.



Η χάρτινη μπορντό φυσούνα είναι σε απροσδόκητα καλή κατάσταση παρά την η ηλικία της, με 2-3 pinholes μόνο. Ίσως το χαρτί χρησιμοποιήθηκε και για να μειωθεί το συνολικό βάρος εκτός από το κόστος. Το αλουμινένιο κέλυφος του κλείστρου έχει ενσωματωμένο ντεκλασέρ του οποίου παραδόξως δεν έχει σαπίσει η εξωτερική πλέξη όπως συμβαίνει συνήθως ακόμη και σε «πολύ» νεότερα αυτού.

Εσωτερικά οι δύο λεπίδες του φωτοφράκτη περίμεναν να φθάσουν στα χέρια μου, να λειτουργήσουν 2-3 φορές και μετά να… σκεβρώσουν από μόνες τους. Αυτό πρώτη φορά το είδα να συμβαίνει…


...

 

[chris73]

Ακόμη και χωρίς κάποια συγκεκριμένα στοιχεία όπως η διαφήμιση παραπάνω, η χρονολόγηση αυτής ή μιας παρόμοιας φωτογραφικής δεν είναι και πολύ δύσκολη.

Μπορντό φυσούνες ήταν της μόδας μεταξύ 1890 και 1910 περίπου, ενώ η μετάβαση από μπορντό σε μαύρο χρώμα έγινε σταδιακά μέσα στη πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα. Ακριβώς την ίδια δεκαετία θα αλλάξει και ο τρόπος στήριξης φακού-κλείστρου, όπου τα παράλληλα κάθετα κυλινδρικά τμήματα έδωσαν την θέση τους στον σταθερότερο μηχανισμό σχήματος «U» που συναντάμε σε κατασκευές μετά το 1910.






Χαρακτηριστικό σκόπευτρο εποχής με σκιάδιο.

Στον φακό 4 στοιχείων συμμετρικής (?) σχεδίασης τον οποίο βρίσκω εξαιρετικό και χρησιμοποιήθηκε για όλες τις φώτο ΕΔΩ, διαβάζουμε: *«R.O.J.A** vorm Emil Busch», καθώς και πως είναι διορθωμένος για αστιγματισμό (anastigmat).

**Παρακαλώ εάν κάποιος γερμανομαθής γνωρίζει, ας μας πει δύο λόγια για την χρήση του «J» αντί του «I» στα γερμανικά έως και σχεδόν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.



Αυτές οι πληροφορίες μας δίνουν από μόνες τους ως άνω χρονολογικό όριο το 1908 από τη χρήση του R.O.J.A. και κατώτερο το 1890++ καθώς εκείνη την χρονιά κατασκευάστηκε ο πρώτος φακός διορθωμένος για το σφάλμα του αστιγματισμού από τον Paul Rudolph της Zeiss. Κατόπιν όμως, ο όρος anastigmat χρησιμοποιήθηκε από όλους τους κατασκευαστές θέλοντας να τονίσουν αυτή την ιδιότητα των φακών τους, ωθώντας έτσι τη Zeiss το 1900 να βαφτίσει τον δικό της φακό Protar για να ξεχωρίζει πως αυτός ήταν…πρώτα.




Λεπτομέρεια με σταμπωτά "λουλουδάκια"

Επιπλέον, υπάρχουν και κάποιοι αριθμοί σειράς στο σώμα και τον φακό της φωτογραφικής αλλά δεν βλέπω να βγαίνει κανένα περαιτέρω νόημα καθώς δεν υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία.

 

[send]

Δεν είναι μεν ρετρό η ίδια η μηχανή, ωστόσο νομίζω πως ταιριάζει στο πνεύμα "διάθεση" ρετρό του νήματος!

Μετατροπή της Canon Powershot N (με την αναδιπλούμενη touch οθόνη) σε waist-level μηχανή τύπου Rolleifrex

http://www.diyphotography.net/spoil-point-shoot-making-waist-level-shooter/