Ο Μαρξ έγραφε κάπου πως η ουσία του ανθρώπου είναι το σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων. Εγώ, με αφορμή τη συζήτηση εδώ πέρα, θα τον παραφράσω και θα πω πως η Τέχνη προσδίδει
ουσία στις ανθρώπινες σχέσεις.
Και αναφέρομαι στις σχέσεις κάθε είδους, όχι μόνο τις κοινωνικές, αλλά στη σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο, στη σχέση του με τον εαυτό του.
Όλα τ' άλλα αργά ή γρήγορα εκφυλίζονται σε
καθήκοντα... :grandpa:
Η Τέχνη μπορεί να 'ναι παντού, σε απόκρυφες λεπτομέρειες της πιο πεζής καθημερινότητας, όμως η Τέχνη δεν είναι ισότιμη, ούτε ομοιογενής.
Υπάρχει η Μεγάλη Τέχνη, διεκδικητική, απαιτητική κι' αδηφάγος, που κάθε επίσκεψη σου σ' αυτήν, αφήνει πάντα πίσω ένα κομμάτι σου.
Υπάρχει η τέχνη της καθημερινότητας, διακριτική, ντροπαλή κι' ιδιωτική.
Υπάρχει και η
τέχνη του περιττού, η τέχνη utility, η τέχνη του ευτελούς, ή η τέχνη του αφρού και της επιφάνειας. Εκεί βλέπω εγώ να βολοδέρνει η pop-art, με την οποία βγάζω συνήθως
σπυράκια. :angry: Δεν μου χρειάζεται τέτοιου είδους τέχνη, αηδιάζω με 'καλλιτέχνες' σαν το Γουώρχολ και το Λίχτεσταϊν. Η πεζή μου καθημερινότητα θέλω να 'ναι λειτουργική και πεπερασμένη. Δε μου χρειάζεται να τη γεμίσω με πλαστική 'τέχνη' επειδή δεν έχω την πνευματική επάρκεια και ψυχική ειλικρίνεια να ανυψωθώ μέχρι την πραγματική.