Απάντηση: Re: ενισχυτής ακουστικών
Η εμπέδηση εξόδου, είναι χαρακτηριστικό του ενισχυτή.
Οι ηλεκτρονικοί εδώ να σου εξηγήσουν καλύτερα, αλλά εγώ καταλαβαίνω ότι ο ενισχυτής ΔΕΝ θα πρέπει να έχει μηδενική εμπέδηση (όπως ο Ο2).
Ο σχεδιαστής του Ο2 δεν είναι ο μοναδικός ηλεκτρονικός του κόσμου που να σκέφτεται έτσι, και υπάρχουν άλλοι σχεδιαστές που έχουν άλλη άποψη, αλλά η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση. Εγώ δεν θεωρώ σωστό ενισχυτής να έχει μηδενικό damping factor...
Επειδή τα AKG είναι ακουστικά που αρέσουν σε πολλούς πολύ, μα πολύ, παρά το γεγονός ότι έχουν πολύ ιδιότροπο ήχο, καλό θα είναι να ψάξετε για ενισχυτές με 120ohm και όχι με χαμηλή.
Πάντως στο θέμα του matrix εξακολουθώ να επιμένω ότι ταλαντώνουν οι τελεστικοί... αν αυτό είναι αρεστό... περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Ο συντελεστής απόσβεσης (damping factor δηλαδή) ορίζεται ίσος με την εμπέδηση του φορτίου προς την εμπέδηση του ενισχυτή.
Άρα αν η εμπέδηση των ακουστικών είναι ίση με 100Ω και η εμπέδηση εξόδου του ενισχυτή είναι 1Ω τότε DF=100.
Εμπέδηση είναι η αντίσταση που δεν είναι καθαρά ωμική αλλά ενσωματώνει χωρητικότητες και επαγωγές (πχ και την ωμική αντίσταση και την αυτεπαγωγή
του πηνίου φωνής των drivers των ακουστικών).
Έχουν γραφτεί πολλά ειδικότερα για τα ηχεία και τον DF και πώς επηρεάζει τον έλεγχο του χαμηλού. Μια αποδεκτή τιμή είναι 20 (δηλαδή η εμπέδηση εξόδου 20 φορές μικρότερη από το
φορτίο) ενώ μεγαλύτερες τιμές είναι καλύτερες.
Στην πράξη υπάρχει ένα άνω όριο που τίθεται από τις αντιστάσεις των αγωγών και τη μη μηδενική εμπέδηση εξόδου του ενισχυτή οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε για πολύ υψηλές τιμές DF
γιατί απλά δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα.
Στην περίπτωση που η αντίσταση εξόδου δεν είναι χαμηλή τότε εκτός του DF που μικραίνει και ισοδυναμεί με χειρότερο έλεγχο των χαμηλών συχνοτήτων τίθεται και το θέμα της
αποδοτικότητας. Για παράδειγμα αν ο ενισχυτής έχει αντίσταση εξόδου 120Ω και κληθεί να οδηγήσει τα 701 (62Ω) τότε υπάρχουν απώλειες της τάξεως των 9.3dB ( =20log(62/182) )
λόγω του διαιρέτη τάσης που σχηματίζεται από την αντίσταση εξόδου και το φορτίο. Σε σχέση με έναν ενισχυτή με σχεδόν μηδενική αντίσταση εξόδου (πχ 1 με 2Ω) για την ίδια στάθμη ο
ενισχυτής με αντίσταση εξόδου 120Ω θα χρειαστεί τριπλάσια τάση που μπορεί να αποτελέσει πολύ σημαντικό σχεδιαστικό πρόβλημα. Τέλος επειδή η εμπέδηση των ακουστικών δεν
είναι σταθερή ως προς τη συχνότητα μία υψηλή αντίσταση εξόδου μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να κάνει EQ και να δώσει χαρακτήρα.
Επιπλέον μου κινεί υποψίες το θέμα με την αντίσταση εξόδου των 120Ω γιατί από όσα διάβασα στο rock grotto, αναφέρονται σε συγκεκριμένη εταιρεία.
Επίσης μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε υψηλή αντίσταση εξόδου (μία αντίσταση εν σειρά με την έξοδο) για να απομονώσουμε δύσκολα φορτία και παρασιτικές χωρητικότητες που μπορούν
να οδηγήσουν σε αστάθεια (ταλάντωση).
Τώρα η ταλάντωση μπορεί να επηρεάζει τον ήχο αλλά δεν ακούγεται η ίδια, μιας και συμβαίνει σε συχνότητες MHz, οπότε μόνο με παλμογράφο ή άλλα όργανα και δοκιμές μπορεί να
διαπιστωθεί αν όντως ταλαντώνει ή έχει προδιάθεση να ταλαντώσει ένας ενισχυτής υπό συγκεκριμένες συνθήκες και φορτίο. Υπάρχουν και κάποιοι έμμεσοι τρόποι να διαπιστωθεί αν
ταλαντώνει ένας ενισχυτής αλλά συνήθως αποτελούν ένδειξη και όχι απόδειξη. Το να αποφευχθεί η ταλάντωση-αστάθεια ενός ενισχυτή είναι καθαρά θέμα σχεδίασης (εξαρτημάτων που
χρησιμοποιούνται, τοπολογίας κτλ) και εκ των υστέρων δε μπορούν να γίνουν και πολλά στο τελικό προϊόν για να διορθωθεί το πρόβλημα.