Έχει ηχογραφήσει και την Ιεροτελεστία του Stravinsky. Οι κριτικές ήταν μετριο-καλές.
https://www.youtube.com/watch?v=-m_hljpqO-M
https://www.youtube.com/watch?v=-m_hljpqO-M
Εντευκτήριον μουσικών απολαύσεων
- Thread starter Δημοκηδής
- Start date
Η ιεροτελεστία είναι απλά κορυφαία ότι πιο παγανιστικό και ωμό έχω ακούσει , κλείνεις τα μάτια
και η μουσική σε παρασύρει και σε κάνει μέρος της οργιαστικής τελετουργίας κοινωνώντας σου όλα τα πρωτόγονα συναισθήματα του έργου.
Ο δε ρυθμός είναι απλά ανυπέρβλητος!
Παρακολουθώ τον Κουρεντζή από το πρώτο cd που κυκλοφόρησε στην Alpha και έχω όλη την δισκογραφία του.
Είναι πράγματι εξαιρετικός και ιδιοφυής όμως όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις παρασύρεται εύκολα
σε μανιερισμούς και περίεργες ακροβασίες.
Ας πούμε και πάντα με τα δικά μου κριτήρια έχει δώσει πχ μια κορυφαία 14η του Shostakovich αλλά στις όπερες του
Mozart δεν καταφέρνει να δώσει κάτι πραγματικά καινοτόμο ή διαφορετικό.
Η ερμηνεία είναι καλή αλλά με πολλά σκοτεινά σημεία χωρίς σε καμία περίπτωση να μπορεί να ξεπεράσει αυτές του Jacobs
και φυσικά τον μνημειώδη Don Giovanni του Gardiner. (και αναφέρω μόνο αυτούς τους δύο αφού κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος).
Επίσης στο κοντσέρτο για βιολί του Tchaikovsky νομίζω ότι έχει καταφέρει να το μετατρέψει απλά σε κομμάτι επίδειξης της σολίστ και
της ορχήστρας που λειτουργεί ως ανταγωνιστής και όχι σαν σύμμαχος.
Αποτυγχάνει δε να κοινωνήσει την μελωδία , τον λυρισμό και την σχιζοφρένεια του συνθέτη.
Παρόλα αυτά είναι φαινόμενο που αναμένω να δώσει σε κάποια έργα μνημειώδεις ερμηνείες όπως άλλωστε έχει κάνει ήδη
όπως ανέφερα με την 14 του Σοστακόβιτς και την ιεροτελεστία όπως και με την πολύ´πολύ καλή Διδώ του Purcell.
και η μουσική σε παρασύρει και σε κάνει μέρος της οργιαστικής τελετουργίας κοινωνώντας σου όλα τα πρωτόγονα συναισθήματα του έργου.
Ο δε ρυθμός είναι απλά ανυπέρβλητος!
Παρακολουθώ τον Κουρεντζή από το πρώτο cd που κυκλοφόρησε στην Alpha και έχω όλη την δισκογραφία του.
Είναι πράγματι εξαιρετικός και ιδιοφυής όμως όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις παρασύρεται εύκολα
σε μανιερισμούς και περίεργες ακροβασίες.
Ας πούμε και πάντα με τα δικά μου κριτήρια έχει δώσει πχ μια κορυφαία 14η του Shostakovich αλλά στις όπερες του
Mozart δεν καταφέρνει να δώσει κάτι πραγματικά καινοτόμο ή διαφορετικό.
Η ερμηνεία είναι καλή αλλά με πολλά σκοτεινά σημεία χωρίς σε καμία περίπτωση να μπορεί να ξεπεράσει αυτές του Jacobs
και φυσικά τον μνημειώδη Don Giovanni του Gardiner. (και αναφέρω μόνο αυτούς τους δύο αφού κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος).
Επίσης στο κοντσέρτο για βιολί του Tchaikovsky νομίζω ότι έχει καταφέρει να το μετατρέψει απλά σε κομμάτι επίδειξης της σολίστ και
της ορχήστρας που λειτουργεί ως ανταγωνιστής και όχι σαν σύμμαχος.
Αποτυγχάνει δε να κοινωνήσει την μελωδία , τον λυρισμό και την σχιζοφρένεια του συνθέτη.
Παρόλα αυτά είναι φαινόμενο που αναμένω να δώσει σε κάποια έργα μνημειώδεις ερμηνείες όπως άλλωστε έχει κάνει ήδη
όπως ανέφερα με την 14 του Σοστακόβιτς και την ιεροτελεστία όπως και με την πολύ´πολύ καλή Διδώ του Purcell.
Περί ορέξεως ουδείς λόγος, ο καθένας έχει τα (σεβαστά) κριτήριά του.
Πέρυσι τέτοια εποχή που άκουσα διεξοδικά, προσπαθώντας να ταξινομήσω αξιολογικά, τις 30 περίπου Ιεροτελεστίες μου, δεν έβαλα τον Κουρεντζή στις απολύτως κορυφαίες (πάντως μπήκε 10άδα), πάντα για τα αυτιά μου. Αν το ξαναέκανα φέτος, πιθανώς η γνώμη μου να άλλαζε. Το έργο πάντως είναι τέτοιο που δεν είναι εύκολο να κερδίσει κάποια ερμηνεία τον τίτλο της καλύτερης ή οριστικής. Σε κάποιες ερμηνείες μας αρέσουν περισσότερο κάποια μέρη και σε άλλες κάποια άλλα. Καθοριστικό επίσης ρόλο, σε αυτό το έργο, παίζει η ηχογράφηση. Τα κρουστά, κυρίως, και τα βαριά χάλκινα πρέπει να ακούγονται όπως πρέπει για να αποδίδεται ο χαρακτήρας των επιμέρους κομματιών.
Αν μη τι άλλο η συγκεκριμένη ηχογράφηση μου ακούγεται ''αναφοράς'' όσο αφορά το τεχνικό κομμάτι.
- 23 June 2006
- 9,971
Να μερικά πραγματάκια που μου άρεσαν πολύ το τελευταίο διάστημα και προτείνω οπωσδήποτε να ακούσετε:
Από την εξαιρετικά δραστήρια και καλόγουστη εταιρεία ACT, έρχεται ένα υπέροχο τζαζ πιανιστικό δισκάκι του Φιλανδού Ιίρο Ραντάλα, τύπου με πολλά χρόνια στο κουρμπέτι με διάφορα τρίος, κλπ. Με τον δίσκο αυτό αποτίει φόρο τιμής σε διάφορους εκλειπόντες μουσικούς ήρωες του .. λίγο η ζέστη, λίγο η τεμπελιά, επιτρέψτε μου απλά να παραθέσω μια περιεκτική κριτική από τον Άμαζον κάποιου τοπικού Δημοκηδή με το όνομα Τζιουζέπε:
Until now his name has been mainly associated with Trio Töykeät, one of the wildest, funniest and most visionary piano trios in the international jazz scene. Finnish pianist Iiro Rantala explored all possibilities of this classic line up - sometimes the ferocious player with boundless energy, other times the sensitive romantic or burlesque joker.
His playing exceeded stylistic boundaries and was as uncompromising as it was entertaining, yet was always held together by the combination of limitless technique, a sense of humour and unmistakable good taste - qualities which Rantala preserved even after he dissolved Trio Töykeät in 2006. "My goodness! We've been doing this for 18 years now and given thousands of concerts. It's time for a break," he said at the time, choosing to concentrate on "Iiro at large" - his own show on Finnish television which can still be seen today - and his solo career.
Equally imaginative as they are tasteful are Rantala's tributes to his jazz heroes. His impulsively played "Can't Get Up", played solely into the deeper ranges to evoke an electric bass solo, is a tribute to Jaco Pastorius, the first jazz star Rantala saw when he was 13-years-old. On "Donna Lee" he brings Art Tatum's pioneering technique back to life, whilst on "Bluesette" it is the incomparable elegance of Oscar Peterson, Rantala's "father figure" at the ivories, which is revived. On "One More Waltz for Michel Petrucciani", it is the unique timing and Gallic elements which can be heard in every note, while with "Thinking of Misty" Rantala reveals the humour of Erroll Garners playing - "This chasm between the happy days of swing and the paranoia of be-bop," says the pianist. In the
closing "Intermezzo", the entire scope of his playing becomes evident when the opera lover Rantala dedicates his music to Luciano Pavarotti.
Particularly impressive is the homage to his "Swedish neighbour" and colleague Esbjörn Svensson, whom he ungrudgingly admires and who is also a key to Lost Heroes. On "Tears for Esbjörn", Rantala captures in a very personal way the shock that the tragic and premature death of the pioneering "pop star of jazz" triggered throughout the whole world. "I was very sad for a long time. Esbjörn's death started a process and I discovered a whole new level of melancholy in myself. I started to compose music which was simply beautiful and calm and this mood pervades the whole album."
Along with several other pieces on Lost Heroes, "Tears for Esbjörn" is undoubtedly dark, but beautiful at the same time. Together they result in a modest masterpiece by an all-round piano talent who is yet to be discovered by the broad public. The New York pianist and arranger Gil Goldstein quite rightly said: ""Iiro Rantala is a pianistic sensation who makes the strongest case I know to believe in reincarnation because his pianistic technique and musical sensitivity speak of depths which appear impossible to have been achieved in this lifetime alone."
Να και το κλιπάκι από το ιδιαίτερα γλυκόπικρο κομμάτι προς τιμή του Εσμπιόρν Σβένσον, το οποίο και εδώ εμείς είχαμε θρηνήσει όταν έφυγε στα καλά καθούμενα :
https://www.youtube.com/watch?v=g5_Z-EhI6Q0
Από την εξαιρετικά δραστήρια και καλόγουστη εταιρεία ACT, έρχεται ένα υπέροχο τζαζ πιανιστικό δισκάκι του Φιλανδού Ιίρο Ραντάλα, τύπου με πολλά χρόνια στο κουρμπέτι με διάφορα τρίος, κλπ. Με τον δίσκο αυτό αποτίει φόρο τιμής σε διάφορους εκλειπόντες μουσικούς ήρωες του .. λίγο η ζέστη, λίγο η τεμπελιά, επιτρέψτε μου απλά να παραθέσω μια περιεκτική κριτική από τον Άμαζον κάποιου τοπικού Δημοκηδή με το όνομα Τζιουζέπε:
Until now his name has been mainly associated with Trio Töykeät, one of the wildest, funniest and most visionary piano trios in the international jazz scene. Finnish pianist Iiro Rantala explored all possibilities of this classic line up - sometimes the ferocious player with boundless energy, other times the sensitive romantic or burlesque joker.
His playing exceeded stylistic boundaries and was as uncompromising as it was entertaining, yet was always held together by the combination of limitless technique, a sense of humour and unmistakable good taste - qualities which Rantala preserved even after he dissolved Trio Töykeät in 2006. "My goodness! We've been doing this for 18 years now and given thousands of concerts. It's time for a break," he said at the time, choosing to concentrate on "Iiro at large" - his own show on Finnish television which can still be seen today - and his solo career.
Equally imaginative as they are tasteful are Rantala's tributes to his jazz heroes. His impulsively played "Can't Get Up", played solely into the deeper ranges to evoke an electric bass solo, is a tribute to Jaco Pastorius, the first jazz star Rantala saw when he was 13-years-old. On "Donna Lee" he brings Art Tatum's pioneering technique back to life, whilst on "Bluesette" it is the incomparable elegance of Oscar Peterson, Rantala's "father figure" at the ivories, which is revived. On "One More Waltz for Michel Petrucciani", it is the unique timing and Gallic elements which can be heard in every note, while with "Thinking of Misty" Rantala reveals the humour of Erroll Garners playing - "This chasm between the happy days of swing and the paranoia of be-bop," says the pianist. In the
closing "Intermezzo", the entire scope of his playing becomes evident when the opera lover Rantala dedicates his music to Luciano Pavarotti.
Particularly impressive is the homage to his "Swedish neighbour" and colleague Esbjörn Svensson, whom he ungrudgingly admires and who is also a key to Lost Heroes. On "Tears for Esbjörn", Rantala captures in a very personal way the shock that the tragic and premature death of the pioneering "pop star of jazz" triggered throughout the whole world. "I was very sad for a long time. Esbjörn's death started a process and I discovered a whole new level of melancholy in myself. I started to compose music which was simply beautiful and calm and this mood pervades the whole album."
Along with several other pieces on Lost Heroes, "Tears for Esbjörn" is undoubtedly dark, but beautiful at the same time. Together they result in a modest masterpiece by an all-round piano talent who is yet to be discovered by the broad public. The New York pianist and arranger Gil Goldstein quite rightly said: ""Iiro Rantala is a pianistic sensation who makes the strongest case I know to believe in reincarnation because his pianistic technique and musical sensitivity speak of depths which appear impossible to have been achieved in this lifetime alone."
Να και το κλιπάκι από το ιδιαίτερα γλυκόπικρο κομμάτι προς τιμή του Εσμπιόρν Σβένσον, το οποίο και εδώ εμείς είχαμε θρηνήσει όταν έφυγε στα καλά καθούμενα :
https://www.youtube.com/watch?v=g5_Z-EhI6Q0
- 23 June 2006
- 9,971
Να και ο μη εξαιρετέος πλην εξαιρετικός Ούγγρος Μιχάλι Βικ, σε μια συλλογή από μουσικές του για τις ταινίες του κολλητού του Μπέλα Ταρ ... Δεν χρειάζονται λόγια, μόνον είναι κρίμα που αυτοί οι δίσκοι δεν επικαιροποιούνται, σήμερα με τα σύγχρονα μέσα, ώστε να περιλαμβάνουν και τα πλέον πρόσφατα πράγματα ... πχ. η εταιρεία να έχει ένα ονλάιν πρότζεκτ στο οποίο θα προστίθενται πράγματα, όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση η συγκλονιστική δημιουργία για το ''Αλογο του Τορίνο'' ...
Οι μη ακόμη εμπλεχθέντες, πάρτε γεύση : ευαισθησία, απώλειες, μοναξιά ...
https://www.youtube.com/watch?v=tRl3VQQ0GUA
- 23 June 2006
- 9,971
περίμενα αυτόν το δίσκο από την στιγμή που ανακοινώθηκε ... οι πούστηδες τον έφτιαξαν ακόμη ανώτερο από τις πλέον ευοίωνες προσδοκίες μου ... ποια είναι η κινητήρια δύναμη, το καύσιμο που τους κινεί τόσα και τόσα χρόνια ; το μεράκι ; οκ ... το όραμα να υπηρετήσουν απαρέγκλιτα την υψηλή καλλιτεχνία χωρίς νερό στο κρασί ; οκ ... μα και άλλοι είναι συντονισμένοι σε τέτοια μήκη ... ωστόσο, οι Κρόνος είναι μια κλάση πάνω ... πολλοί, μα πολλοί αριστουργηματικοί δίσκοι σε 30 χρόνια ... πάντα διαφορετικοί, πάντα εξερευνητές νέων πεδίων, πάντα αρωγοί σε ένα σωρό καλλιτέχνες και ρεύματα ...
φολκ, όπως δεν την έχετε ξανακούσει ... δείγμα :
https://www.youtube.com/watch?v=s7QrO6qGhp4
Κωστας Λυμπεροπουλος
AVClub Fanatic
- 17 June 2006
- 14,350
Χμμμ…Kronos Quartet. "Εχω θέμα" με τους κυρίους. Κατ αρχήν είναι ένα σύνολο "ταμάμ" για την εποχή που ζούμε, αυτήν της πολυπολιτισμικότητας, της εκδημοκρατισμένης αφθονίας: όλοι θέλουν να ψηλαφίσουν αλλότριες κουλτούρες και παραδόσεις, να δοκιμάσουν εξωτικές κουζίνες, να ταξιδέψουν σε μακρινά μέρη, να διαβάσουν άγνωστους συγγραφείς, να δούν «περίεργες» ταινίες και ν ακούσουν εξωτικές μουσικές χωρίς να υποβάλλουν ερωτήσεις και να δεσμεύονται σε τίποτα, σ´ένα διαρκές transit Αυτή η ομογενοποιημένη σούπα που διακινούν σύνολα σαν τους Kronos και τους Bang On A Can είναι, στ αυτιά μου, το soundtrack της νεωτερικότητας: ένα παγκόσμιο παζάρι, «κάτι για όλους»(sic). Oλους αυτούς που είναι τουρίστες παθών και ιδεών θα προσέθετα κακόβουλα εγώ, ένα τεράστιο και συνεχώς διογκούμενο κοινό που του αρέσει να δοκιμάζει τα πάντα και να μη βαρυστομαχιάζει με τίποτα. Κάπως έτσι ηχεί κι η μουσική τους στ αυτιά μου: κάρτ- ποστάλ για τουρίστες, coffee-table book, καλή έκδοση και φροντισμένη, κατευθείαν από τη Guggenheim και το σύστριγγλο των Art Galleries. A φυσικά και «ακούγεται ωραία», ώρες ώρες τουλάχιστον. Η συνταγή έρχεται από τα πιο fancy σαλόνια, φοράει τα πιο κομψά και ντιζαϊνάτα ρούχα, αλλά είναι αρκούντως καινοφανής και απλή. Πώς να … «λαθέψεις» όταν δειγματίζεις τιτάνες, όπως ο Monk, o Shostakovich, o Berg, o Jimi Hendrix, ο Gorecki, o George Crumb, o Schubert ή ο Tom Waits. Και… είναι κακό αυτό; Οι τιτάνες πρέπει να παραμένουν «προνόμιο» των …ελιτιστών; (sic). Είναι κακό να ακούμε προσευχές Θιβετιανών καλόγηρων ανακατεμένες στο ίδιο τσουκάλι με κουαρτέτα του Webern, Techno ή heavy metal;
To … «κακό» είναι η απομάγευση της ίδιας της μουσικής: όταν "παίρνουμε μια ιδέα" από τα κουαρτέτα του Schubert χωρίς να τα ακούμε oλόκληρα και όπως τους πρέπει. Χωρίς να τους αφοσιωθούμε και να τα αποκωδικοποιήσουμε, να τα αφήσουμε να μας μιλήσουν – πράγμα που, φυσικά, δεν ισχύει μόνο για τον Schubert: ισχύει και για τον Captain Beefheart, τον Cecil Taylor ή τους Doors Το «κακό» είναι να πιστεύουμε ότι όλα αυτά τα ιδιώματα είναι, πάνω – κάτω, ίδια, έχουν όλα το ίδιο ειδικό βάρος. «Μουσική και η Appassionata, μουσική και τα "Παιδιά της Σαμαρίνας"». Αλλά έφαγα όλη μου τη ζωή για να μπορώ να τοποθετώ το καθένα στη θέση του και Να Ξέρω το ακριβές ειδικό βάρος του, να αφουγκραστώ Τι το γέννησε και το μέγεθος του συγκινησιακού φορτίου που κουβαλάει. Το «κακό» είναι όταν αυτή η πίστη, θέλει να γίνει κυρίαρχη και παγκόσμια αισθητική. Τους ...διακινητές της, δεν μπορώ να τους δώ σαν κάτι άλλο από εμπόρους.
To … «κακό» είναι η απομάγευση της ίδιας της μουσικής: όταν "παίρνουμε μια ιδέα" από τα κουαρτέτα του Schubert χωρίς να τα ακούμε oλόκληρα και όπως τους πρέπει. Χωρίς να τους αφοσιωθούμε και να τα αποκωδικοποιήσουμε, να τα αφήσουμε να μας μιλήσουν – πράγμα που, φυσικά, δεν ισχύει μόνο για τον Schubert: ισχύει και για τον Captain Beefheart, τον Cecil Taylor ή τους Doors Το «κακό» είναι να πιστεύουμε ότι όλα αυτά τα ιδιώματα είναι, πάνω – κάτω, ίδια, έχουν όλα το ίδιο ειδικό βάρος. «Μουσική και η Appassionata, μουσική και τα "Παιδιά της Σαμαρίνας"». Αλλά έφαγα όλη μου τη ζωή για να μπορώ να τοποθετώ το καθένα στη θέση του και Να Ξέρω το ακριβές ειδικό βάρος του, να αφουγκραστώ Τι το γέννησε και το μέγεθος του συγκινησιακού φορτίου που κουβαλάει. Το «κακό» είναι όταν αυτή η πίστη, θέλει να γίνει κυρίαρχη και παγκόσμια αισθητική. Τους ...διακινητές της, δεν μπορώ να τους δώ σαν κάτι άλλο από εμπόρους.
Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο, ίσως όχι ειδικά για το Κρόνος Quartet (από τους οποιους γνωρίζω μονο το υπέροχο soundtrack για το Requiem for a Dream), αλλα για τη συγκεκριμένη πολυσελλεκτικη θεώρηση της Μουσικής. Κι εμενα, ποτε δε μου άρεσαν τα ανακατέματα...
Κωστας Λυμπεροπουλος
AVClub Fanatic
- 17 June 2006
- 14,350
Μακάρι να έχεις δίκιο. Αλλά κοίτα πως έχουν καταντήσει άλλες εκφραστικές φόρμες στις μέρες μας και πέσ' μου. Κοίτα επίσης τι συμβαίνει στον γραπτό λόγο - αλλά και στον προφορικό. Λες να τους τη ...σκαπουλάρει η μουσική; :icon15:
Έχεις απόλυτο δίκιο, όμως αμφιβάλλω ότι η τάση αυτή θα γίνει κυρίαρχη, δημοφιλής ίσως αλλά και αυτό υπήρχε στο παρελθόν.
Έχω ακούσει τους Kronos σε διάφορα (είναι αλήθεια οτι ανακατεύονται με τα πάντα) και όταν κάνουν διασκευές έχουν ένα δικό τους χαρακτήρα, πάντα με άψογες ενορχηστρώσεις και παραγωγές. 'Αλλοτε πετυχαίνουν, άλλοτε με έχουν απογοητεύσει.
Εδώ είναι αρκετά καλοί, έχουν στρατολογήσει και καλούς folk καλλιτέχνες.
Η ένσταση που έχω είναι ότι αυτά τα κομμάτια τα έχουμε ακούσει στο παρελθόν σε πολύ τραχείς εκτελέσεις, θανατηφόρες. Εδώ είναι εξαιρετικά "στρογγυλεμένα", για το σαλόνι. Πάντα υπήρχαν διασκευαστές και οι Kronos έχουν την ιδιαιτερότητα να είναι δεξιοτέχνες διασκευαστές ευρέως/ύτατου φάσματος.
Cicadelic Ranger
AVClub Fanatic
- 16 December 2014
- 15,302
+ 1000
Ειδικα αυτο το περασμα με την απομαγευση της μουσικης, το κραταω σαν Devise
supersonic
Μέλος Σωματείου
- 17 June 2006
- 49,351
αυτα τα ελεγα αγαπητε κλ οταν μας δειγματισες για πρωτη φορά τους Κρόνος 4 πριν 10κατι χρόνια. ...
πολυ ....ακούστε κι αυτο....
πολυ ....ακούστε κι αυτο....
Κωστας Λυμπεροπουλος
AVClub Fanatic
- 17 June 2006
- 14,350
με αυτό δεν θα είχα ιδιαίτερο πρόβλημα chief: το αποσυνδέω και δεν τους ακούω.
το "θέμα" μου είναι με το σιδέρωμα: το πως το ντύνουν και τα ρούχα που φοράνε σ αυτό που παίζουν. Τα οποία -ρούχα- πολλές φορές είναι σαν να ντύνεις έναν κλοσάρ με κουστούμι για να μη δείχνει ...παράταιρος.
Παίξανε για το Δαλάϊ Λάμα -Φσσσσσ! κάτσε καλά σου λέω :antlers: - κομμάτια του Tom Waits με τον ίδιο στα φωνητικά και μεταγραφή για κουαρτέτο (!). Απορώ πως το δέχτηκε ο ίδιος, δεδομένου ότι ξέρω πόσο προσέχει τις ενορχηστρώσεις του και πόσο "σπαρτιάτικες", ξερές έως σχεδόν άνυδρες είναι αυτές.
Βγάλανε ένα δίσκο -το "Nuevo" (2002)- αφιερωμένο σε λατίνους συνθέτες, όπου ακούς τανγκό και σάμπες σιδερωμένες για βιολιά, τσέλλο και βιόλα και μόλις φτάνουν στον ένα συνθέτη που "γρατζουνάει" λιγάκι σε σχέση με τους άλλους, τον Silvestre Revueltas- ακούγεται 10 φορές πιο παράταιρος απ όσο είναι πραγματικά. Μπορώ να αναφέρω άπειρα τέτοια.
Κωστας Λυμπεροπουλος
AVClub Fanatic
- 17 June 2006
- 14,350
Ναί, αλλά δεν συγκαταλέγονται στα καλύτερα που έχεις πεί.
Να βοηθήσω; Λέγαμε "πόσους δίσκους χρειαζόμαστε τελικά" και συμφωνούσαμε από 100 έως 200.
Θυμάσαι πόσους είπες εσύ;
H απάντησή σου, ήταν Number One with a bullet :grinning-smiley-043
:worshippy::worshippy::worshippy:
Δε συμφωνώ. Είναι πολύ λίγοι. 100 δίσκοι δεν είναι όλο το έργο του Beethoven, ούτε του Mozart, ούτε του Θεοδωράκη. Μονο ο Leonard Cohen είναι καμια 20aria. Για Bach και Haydn ας μη μιλήσουμε καλύτερα.
Κωστας Λυμπεροπουλος
AVClub Fanatic
- 17 June 2006
- 14,350
Μιλάγαμε για μιά αντιπροσωπευτική δισκοθήκη εκ των ων ουκ άνευ που θα περιελάμβανε όλα αυτά που μας αρέσουν πολύ, χωρίς ίχνος από ...ξύγκι. Αυτά χωρίς τα οποία δεν ζεί κανείς (sic). Κανείς από εμάς εννοω´.
Ο chief έκοβε κίνηση, συνέπασχε, μας συμπονούσε.
Και μετά,είπε τη θανατηφόρα ατάκα. :award:
Cicadelic Ranger
AVClub Fanatic
- 16 December 2014
- 15,302
Θυμαμαι και την συζητηση στο νημα 12 αλμπουμ πυρηνικου καταφυγιου...
Ελεγε "γιατι δωδεκα ; πολλα ειναι..." 2-3 και με το ζορι.
Ελεγε "γιατι δωδεκα ; πολλα ειναι..." 2-3 και με το ζορι.