Από φέτος, εκτός απο την απίστευτη ταλαιπωρία που χρειάζεται για να πάρω τα αντικαρκινικά φάρμακα μου, πληρώνω και 25% συμμετοχή σε όλα τα υπόλοιπα αναγκαία φάρμακα που παίρνω λόγω των παρενεργειών της χημειοθεραπείας.
Συμμετοχή που σε μένα βγαίνει 70 το μήνα, σε άλλους ίσως λιγότερο ίσως περισσοτερο.
Επειδή εχω ζήσει 3,5 χρονια με καρκίνο, θυμάμαι πως ηταν τα πράγματα το 2009 και πως έγιναν σήμερα.
Τότε δεν ασχολούνταν κανεις με τα φάρμακα..απλώς πηγαινες στο νοσοκομείο, έκανες την χημειοθεραπεια και εφευγες.
Σήμερα πρεπει να συντάξει ο ογκολογος ολόκληρη επιστολή, να πας να την περάσεις πρωτόκολλα, να εγκριθεί και πας στον εοππυ και σου λένε δεν υπάρχει αυτο το φάρμακο και σου δίνει ενα χαρτί να πας να το πάρεις απο ιδιωτικό φαρμακείο.
Ο φαρμακοποιός σου λεει εγω δεν βγάζω φραγκο απο αυτα τα φάρμακα, ίσα ίσα τα πληρώνω τώρα και περιμένω να πάρω τα λεφτα μου μηνες. Τελικά με τα πολλα βρήκαμε φαρμακείο που μας έκανε την εξυπηρέτηση αλλά επειδή ο καινούργιος νόμος μιλάει μονο για τα αντικαρκινικά, στα υπόλοιπα που παίρνω για τις συνέπειες της χημειοθεραπείας, πληρώνω κανονικά.
Όλα αυτα για να γίνουν χρειάζεται ενα άτομο να τρέχει κάθε μέρα στις ουρές του εοππυ και λοιπών γραφείων για σφραγίδες.
Αν δεν το είχα αυτό το άτομο -τη γυναικα μου- δεν ήξερα τι θα έκανα πραγματικά. Πάντως δεν θα τα καταφερνα να τρέχω απο την μια άκρη της πόλης στην άλλη για μια σφραγίδα...αυτο ειναι σίγουρο.
Μετά απο 22 χρονια δουλειάς με βαρέα ένσημα, συγγνώμη που ζω ακομα ενω ο καρκίνος του παγκρεατος εχει έξι μηνες προσδόκιμο.