Καθώς βλέπω μιά απολογιστική - εξομολογητική διάθεση να θυμηθούμε και πάλι - ευκαιρίας δοθείσης - τα χρόνια τα παλιά και καλά , όπως κατά τεκμήριο είναι αυτά για τον άνθρωπο , δεδομένης της επιλεκτικότητας της μνήμης - ας πω κι εγώ τα δικά μου .
Το πρωτο Stones που αγόρασα ήταν το αμέσως επόμενο , το "Goat's Head Soup". Μάλιστα , μιά και όπως θυμούνται οι περισσότεροι "ηλικιωμένοι" εδώ μέσα , οι δίσκοι τότε ερχόντουσαν σε ένα ή δυο αντίτυπα το πολύ σε κάθε μαγαζί , αναγκάστηκα , μια και το κατάστημα που τον είχε διέθετε μόνο ένα αντίτυπο , να τον πάρω με ένα μικρό κολλημένο χαρτάκι στο πρωτο τρακ -το οποίο όπως με διαβεβαίωσε η πωλήτρια θα έφευγε αν το έτριβα με λίγο καθαρό οινόπνευμα. Τέλος πάντων το χαρτάκι δεν έφυγε ποτέ τελείως , αλλά η κεραμικού τύπου βελόνα του μονοφωνικού Grundich που είχα τότε - 13χρονο παιδί γαρ - λόγω του μεγάλου βάρους της κατάφερε κάποια στιγμή να το περάσει κι έτσι όλα ήταν εντάξει.
Οπως τις περισσότερες φορές σ' εκείνες τις ηλικίες , δεν μου είχαν αρέσει όλα τα τραγούδια , οπότε άλλα τα έπαιζα και άλλα όχι. Μετά ήρθε ο καιρός του "It' s only rock ' n ' roll" , του "Black 'n' blue" κι όσο περνούσανε τα χρόνια , τόσο χειρότερους δίσκους έβγαζαν οι Stones. Kάποια στιγμή πηγαίνοντας προς τα πίσω , αγόρασα και το "Sticky fingers" χωρίς φυσικά το φερμουάρ - ούτε καν ήξερα ότι κυκλοφορούσε με τέτοιο die-cut εξώφυλλο . Με το "Exile..." καμμία σχέση παρά μόνον επιδερμική . Τόχε ένας φίλος και βάζαμε το Rocks Off στα πάρτυ . Με το πρόγραμμα ανταλλαγής δίσκων μεταξύ φίλων , μου τόδωσε να το ακούσω όλο - και το δικό του πικ απ χάλια ήταν οπότε δεν ανησυχούσαμε τότε μην χαλάσει ο δίσκος . Και τ' άκουσα. Δεν εντυπωσιάστηκα . Μάλλον βαρέθηκα . Ηδη άλλωστε , όπως κατ' επανάληψη έχω πεί , είχα έρθει σε επαφή με την Μεγάλη Μουσική - Genesis , Yes , Van der Graaf , SOFT MACHINE κλπ - οπότε τι να μας πουν κι οι Stones. Είχαμε και κάτι γνωστούς τότε που έπαιζαν σε ένα γκρουπ - και φυσικά παίζαν Stones και Reed - κι όλο μαλώναμε για το ποιοί είναι καλύτεροι ( το progressive ή οι Stones )και μετά ο καθένας σπίτι του άκουγε την μουσική που του άρεζε .
Πολλά χρόνια μετά σε μιά επανέκδοση αγόρασα το "Exile..." τάκουσα μερικές φορές , συνέχισε να με τρελλαίνει το Rocks Off αλλά τα υπόλοιπα κομμάτια μου φαινόντουσαν υποδεέστερα . Φυσικά διάβαζα τις κριτικές και τους διθυράμβους .
Τώρα , στα γεράματα , που κατάφερα να εκτιμήσω τους Beatles και τους Stones περισσότερο απ' ό,τι στα νιάτα μου , το ξανάβαλα . Οι ιδιοτροπίες των γηρατειών έκαναν πρώτες πρωτες την εμφάνιση τους . Τι μάπα ηχογράφηση είναι αυτή ; Τι χάλια που ακούγεται ... Ε , θα το πάρω σε remaster είπα , γιαπωνέζικο νάχει και χάρτινο εξώφυλλο - απομίμηση του LP. Για να δούμε ....
Εχοντας , εν τω μεταξύ , αγοράσει το Γιαπωνέζικο remaster της Toshiba ( που δεν είναι ακριβώς γιαπωνέζικο , αλλά από τον Bob Ludwig , απλώς ηToshiba το κυκλοφόρησε σε χάρτινο εξώφυλλο και συν τοις άλλοις έκανε εκείνα τα περίεργα βουντού που κάνουν τα γιαπωνέζικα cd να ακούγονται καλύτερα από τα άλλα ) , και έχοντας το ακούσει μονοκοπανιά 6 φορές από την Πέμπτη που μας πέρασε , οφείλω να τοποθετηθώ , εκ νέου.
Οχι βέβαια ως προς το αδιαμφισβήτητο και έχοντος προσλάβει χαρακτήρα αξιώματος , γεγονός ότι το Exile on Main St είναι ένα από τα καλύτερα - αν όχι το καλύτερο Lp της ροκ εν ρολ ιστορίας και μυθολογίας . Αλλά ως προς το γιατί είναι .
Διότι ο δίσκος περιλαμβάνει 18 αριστουργήματα που συνόψισαν, επαναπροσδιόρισαν , υιοθέτησαν και εξέλιξαν κάθε είδους -ροκ, μπλούζ , κάντρυ , σόουλ κλπ -φόρμα σε ένα απίστευτα υψηλό επίπεδο , ανακατεμένο με sex , booze , drugs και την εκρηκτική προσωπικότητα των Jagger / Richards.
Κατ' ουσίαν και με απλά λόγια το Exile αποδεικνύει ότι οι Stones εκείνης της περιόδου ,
έτρωγαν με περισσή ευκολία για πρωϊνό , πέντε Ντύλαν , δέκα Gram Parsons , είκοσι Band καθώς και οποιονδήποτε άλλο , τρανό ή όχι , επίδοξο ή όχι , διάσημο ή άσημο διεκδικητή του τίτλου "ο σημαντικότερος ροκ εν ρολ καλλιτέχνης" . Και το αποδεικνύει διότι το εκπληκτικό αυτό αμάγαλμα ποικιλίας , λεπτοδουλειάς , ωμής ενέργειας είναι ένα ολοκληρωμένο έργο, διαχρονικής εμβέλειας , του οποίου ο απόηχος δεν έσβησε ποτέ .
Και όλα αυτά απο ένα remaster ; Ε ναι . Βγάζω το καπέλλο σε όλους όσοι κατάφεραν να διακρίνουν τον αριστουργηματικο του χαρακτήρα μέσα από την
κακιστη ηχογράφηση που είχε οδηγήσει και τον ίδιο τον Jagger να πεί πως δεν του αρέσει ο δίσκος και θα ήταν ευτυχής να μπορούσε να του κάνει μιά άλλη μίξη. Δυστυχώς εγώ ανήκω στην μερίδα εκείνη που δυσκολεύεται να αντιληφθεί ορισμένα πράγματα χωρίς την ακουστική απόλαυση μιάς όσο το δυνατόν πιό άρτιας ηχογράφησης . Το συγκεκριμένο remaster εμένα , μου άνοιξε τα μάτια ( και τα αυτιά ).
( Ασε που απολαμβάνω το cd διότι μπορώ να το ακούω μονοκοπανιά , χωρίς να είμαι υποχρεωμένος να αλλάξω πλευρές - έτσι ακούγεται το Exile ... -bye- )
που αντί για κάμερα και φιλμ διαθέτει πληκτρολόγιο. :worshippy:
