- 14 June 2010
- 4,435
Σαν αύριο συμπληρώνονται δύο χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ο τελευταίος, μέχρι στιγμής, κρίκος μιας λεπτής κόκκινης γραμμής που συνδέει δεκάδες θύματα. Ομολογώ την αδυναμία μου, όση ικανότητα ενσυναίσθησης και να επιστρατεύσω, να μπω στη θέση της χαροκαμένης μητέρας που έτσι ξαφνικά, άνευ λόγου και αιτίας, και με απροκάλυπτη βιαιότητα, έχασε το μονάκριβό της. Ανοίγω αυτό το thread αποσκοπώντας να συμβάλλω, στο μέτρο το δυνατοτήτων μου, σε μία προσπάθεια να μην περάσει στη λήθη ένα ακόμα θύμα της κρατικής/αστυνομικής αυθαιρεσίας. Και δυστυχώς, κάτι τέτοιο έχει συμβεί εν πολλοίς με τους Κουμή και Κανελλοπούλου τους οποίους κυριολεκτικά σκότωσαν στο ξύλο πίσω στα 1980 επί Ράλλη στην επέτειο του Πολυτεχνείου.
Παραθέτω κάποια γεγονότα που έχουν χαραχθεί στη μνήμη μου από εκείνες τις ταραγμένες μέρες προβαίνοντας παράλληλα και σε προσωπικές εκτιμήσεις:
· Η δολοφονία Γρηγορόπουλου ήταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Με απαρχή τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2006-2007 στο κέντρο της Αθήνας και ειδικότερα στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων (αλλά όχι μόνο) υπήρχε μία άνευ προηγουμένου ένταση η οποία ήταν φανερό ότι δε θα κατέληγε καλά. Όσοι διαμένουν ή κυκλοφορούν συχνά στην ευρύτερη περιοχή, πιστεύω θα το είχαν καταλάβει. Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί. Μπορούσε να ήταν ένας φοιτητής από τα εκατοντάδες ανοιγμένα κεφάλια της περιόδου Γιαννάκου. Θα μπορούσε να είναι ο κύπριος φοιτητής με τη ζαρντινιέρα στη Θεσσαλονίκη. Έτυχε να είναι ο Αλέξανδρος. Πάντως ήταν θέμα χρόνου. Και δυστυχώς συναισθάνομαι (και ας με πείτε Κασσάνδρα) ότι πάλι σε μία τέτοια περίοδο βρισκόμαστε.
· Την ημέρα και την ώρα που συνέβη η δολοφονία ήμουν κλεισμένος σε κεντρικό κινηματογράφο κατά την προσφιλή μου συνήθεια. Αυτό που δε θα ξεχάσω είναι ότι από μια ανατριχιαστική συγκυρία παρακολουθούσα ένα φιλμ που αφορούσε 16χρονους μαθητές: το Ανάμεσα στους Τοίχους του Λοράν Καντέ.
· Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο επικρατεί αναβρασμός. Το νέο διαδίδεται αστραπιαία. Σε λίγο, αρχίζουν οδομαχίες στα στενά και η πρώτη αυθόρμητη πορεία.
· Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στη στάση που τήρησε ο υπουργός «παιδείας» Ευριπίδης Στυλιανίδης. Την ώρα που συνέβη η δολοφονία καλλιεργούσε τον…εσωτερικό του κόσμο σε μπουζουκτζήδικο! Σιγά μη χαλάσει τη ζαχαρένια του. Μαθαίνει τα νέα και συνεχίζει απτόητος! Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μη τη χαίρεσαι, θα σκέφτηκε (ειδικά αυτό ο Αλέξανδρος το έμαθε για τα καλά). Την επόμενη μέρα, συντετριμμένος από το γεγονός πηγαίνει στο…γήπεδο! Τέτοια απαξίωση πολιτικού προς το μέσο πολίτη είχα πολλά χρόνια να θαυμάσω. Αλλά είναι ευεξήγητη. Έχουμε αναρωτηθεί τι άτομα στέλνουμε στη Βουλή; Άτομα τα οποία σπούδασαν σε ιδιωτικά σχολεία στα οποία τα πήγαιναν οι σοφέρ του μπαμπά. Άτομα τα οποία στα 18 τους δεν έκατσαν να ασχοληθούν με το «μίζερο» ελληνικό πανεπιστήμιο αλλά έφυγαν για σπουδές απευθείας στο εξωτερικό. Άτομα τα οποία δεν έχουν μπει ποτέ σε ένα Μέσο Μαζικής Μεταφοράς να συγχρωτιστούν με τον κοσμάκη. Άτομα τα οποία γυρίζοντας από το εξωτερικό και όντας επί της ουσίας ανεπάγγελτοι, εισήλθαν με τη μία στην πολιτική δια του κομματικού σωλήνα. Πώς περιμένουμε επομένως να μας καταλάβουν; Τέτοιος είναι ο Στυλιανίδης! Για να είμαι τουλάχιστον δίκαιος, να προσθέσω ότι ο τότε υπουργός εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος φέρθηκε με στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Ενώ βρισκόταν σε μία σύσκεψη στην Κομοτηνή, αν θυμάμαι καλά, τη διέκοψε και γύρισε εσπευσμένα στην Αθήνα. Εκείνη την περίοδο ήταν σχεδόν όλη η κυβέρνηση μόνος του.
· Η «έγκυρη» δημοσιογραφία δείχνει φοβερά αντανακλαστικά! Κλασικό έχει μείνει το πειραγμένο βιντεάκι του Μέγκα (κο)τσάνελ με περασμένους από πάνω ήχους επεισοδίων. Το στήσιμο αποκαλύφθηκε γρήγορα αλλά η «έγκυρη» δημοσιογραφία δεν καταδέχτηκε να ζητήσει συγγνώμη.
Ακόμα δεν ξεχνώ:
· Την τρομακτική πορεία τη Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου όπου κυριολεκτικά κάηκε η Αθήνα. Κάτι τέτοιο δεν έχω ξαναζήσει (αν και πιστεύω ότι έτσι όπως πάει το πράγμα θα το ξαναζήσω).
· Το φλεγόμενο δέντρο του Νικήτα, άξιο σύμβολο μιας πόλης που «είχε πάρει φωτιά» (διαφωνώ κάθετα με το χαρακτηρισμό περί επαναστατικής γυμναστικής).
· Την ιλαροτραγική εικόνα με πάνοπλους αστυνομικούς να φυλάσσουν τον… αντικαταστάτη του δέντρου κατ’ εντολή εκείνου που…δεν είχε αφήσει δέντρο για δέντρο στην Αθήνα. Δε θα ήθελα να βρίσκομαι με τίποτα στη θέση τους.
· Τον εμπρησμό (δυστυχέστατα) της βιβλιοθήκης της νομικής. Γιατί πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν ανεγκέφαλοι και αμετανόητοι κανίβαλοι η οποίοι νομίζουν ότι έτσι καταστρέφουν τον «αστικό πολιτισμό».
· Μερικούς αμετανόητους αστυνομικούς που δεν ίδρωνε το αφτί τους με τίποτα. «Κλασική» η φωτογραφία με το προτεταμένο όπλο και γνωστή η κατάληψη με την απόλυση του φωτογράφου από τον «Ελεύθερο» Τύπο.
· Τον άνευ προηγουμένου ξεσηκωμό των μαθητών και την πατερναλιστική, μέχρι αηδίας, αντιμετώπισή τους από τα ΜΜΕ την οποία μπορώ να συνοψίσω ως εξής: «εντάξει δε σας φερθήκαμε καλά, τα σπάσατε, ξεχαρμανιάσατε, γυρίστε στο κλουβί σας και στην αφόρητη καθημερινότητά σας». Αν η εξέγερση είχε ένα χαρακτηριστικό, ήταν το αυθόρμητο ξέσπασμα μιας γενιάς που απλά ΔΕ ΒΛΕΠΕΙ ΜΕΛΛΟΝ.
· Την άνευ προηγουμένου κατασυκοφάντηση μιας ολόκληρης συνοικίας, εν προκειμένω των Εξαρχείων. Στο εξωτερικό μία συνοικία η οποία διαθέτει δεκάδες βιβλιοπωλεία, εκδοτικούς οίκους, θέατρα, κινηματογράφους και καλλιτεχνικά καφέ τη φυλάνε ως κόρη οφθαλμού. Εδώ προετοιμάζουν το νέο Ψυρρή.
· Τέλος, το βαθύ κράτος της συντηρητικής και κακοφορμισμένης Ελλάδας όπου όλη η επιχειρηματολογία της εξαντλείτο στο τρομακτικό «καλά να πάθει το κωλόπαιδο» ή στο αποκαρδιωτικό «τι γύρευε στα Εξάρχεια;». Αλήθεια, πόσα κοινά μπορεί να έχω με τέτοιους συμπατριώτες; Το χειρότερο είναι ότι το άκουγα και από νέα παιδιά.
Κάπως έτσι βίωσα εκείνα τα γεγονότα και τα καταθέτω ως ελάχιστο φόρο τιμής στον αδικοχαμένο Αλέξανδρο. Αναμένω τη δική σας συμβολή, σκέψεις και εμπειρίες στο βαθμό φυσικά που το επιθυμείτε. Όπως άλλωστε έλεγε η Βιρτζίνια Γουλφ, ίσως ο ποιητής πρέπει να πεθάνει για να εκτιμήσουν οι άλλοι τη ζωή. Και τη Δημοκρατία θα πρόσθετα εγώ. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που το σκεπάζει το παιδί. Τα συλλυπητήρια μου στην οικογένειά του. Έχει Γολγοθά μπροστά της…
Παραθέτω κάποια γεγονότα που έχουν χαραχθεί στη μνήμη μου από εκείνες τις ταραγμένες μέρες προβαίνοντας παράλληλα και σε προσωπικές εκτιμήσεις:
· Η δολοφονία Γρηγορόπουλου ήταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Με απαρχή τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2006-2007 στο κέντρο της Αθήνας και ειδικότερα στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων (αλλά όχι μόνο) υπήρχε μία άνευ προηγουμένου ένταση η οποία ήταν φανερό ότι δε θα κατέληγε καλά. Όσοι διαμένουν ή κυκλοφορούν συχνά στην ευρύτερη περιοχή, πιστεύω θα το είχαν καταλάβει. Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί. Μπορούσε να ήταν ένας φοιτητής από τα εκατοντάδες ανοιγμένα κεφάλια της περιόδου Γιαννάκου. Θα μπορούσε να είναι ο κύπριος φοιτητής με τη ζαρντινιέρα στη Θεσσαλονίκη. Έτυχε να είναι ο Αλέξανδρος. Πάντως ήταν θέμα χρόνου. Και δυστυχώς συναισθάνομαι (και ας με πείτε Κασσάνδρα) ότι πάλι σε μία τέτοια περίοδο βρισκόμαστε.
· Την ημέρα και την ώρα που συνέβη η δολοφονία ήμουν κλεισμένος σε κεντρικό κινηματογράφο κατά την προσφιλή μου συνήθεια. Αυτό που δε θα ξεχάσω είναι ότι από μια ανατριχιαστική συγκυρία παρακολουθούσα ένα φιλμ που αφορούσε 16χρονους μαθητές: το Ανάμεσα στους Τοίχους του Λοράν Καντέ.
· Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο επικρατεί αναβρασμός. Το νέο διαδίδεται αστραπιαία. Σε λίγο, αρχίζουν οδομαχίες στα στενά και η πρώτη αυθόρμητη πορεία.
· Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στη στάση που τήρησε ο υπουργός «παιδείας» Ευριπίδης Στυλιανίδης. Την ώρα που συνέβη η δολοφονία καλλιεργούσε τον…εσωτερικό του κόσμο σε μπουζουκτζήδικο! Σιγά μη χαλάσει τη ζαχαρένια του. Μαθαίνει τα νέα και συνεχίζει απτόητος! Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μη τη χαίρεσαι, θα σκέφτηκε (ειδικά αυτό ο Αλέξανδρος το έμαθε για τα καλά). Την επόμενη μέρα, συντετριμμένος από το γεγονός πηγαίνει στο…γήπεδο! Τέτοια απαξίωση πολιτικού προς το μέσο πολίτη είχα πολλά χρόνια να θαυμάσω. Αλλά είναι ευεξήγητη. Έχουμε αναρωτηθεί τι άτομα στέλνουμε στη Βουλή; Άτομα τα οποία σπούδασαν σε ιδιωτικά σχολεία στα οποία τα πήγαιναν οι σοφέρ του μπαμπά. Άτομα τα οποία στα 18 τους δεν έκατσαν να ασχοληθούν με το «μίζερο» ελληνικό πανεπιστήμιο αλλά έφυγαν για σπουδές απευθείας στο εξωτερικό. Άτομα τα οποία δεν έχουν μπει ποτέ σε ένα Μέσο Μαζικής Μεταφοράς να συγχρωτιστούν με τον κοσμάκη. Άτομα τα οποία γυρίζοντας από το εξωτερικό και όντας επί της ουσίας ανεπάγγελτοι, εισήλθαν με τη μία στην πολιτική δια του κομματικού σωλήνα. Πώς περιμένουμε επομένως να μας καταλάβουν; Τέτοιος είναι ο Στυλιανίδης! Για να είμαι τουλάχιστον δίκαιος, να προσθέσω ότι ο τότε υπουργός εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος φέρθηκε με στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Ενώ βρισκόταν σε μία σύσκεψη στην Κομοτηνή, αν θυμάμαι καλά, τη διέκοψε και γύρισε εσπευσμένα στην Αθήνα. Εκείνη την περίοδο ήταν σχεδόν όλη η κυβέρνηση μόνος του.
· Η «έγκυρη» δημοσιογραφία δείχνει φοβερά αντανακλαστικά! Κλασικό έχει μείνει το πειραγμένο βιντεάκι του Μέγκα (κο)τσάνελ με περασμένους από πάνω ήχους επεισοδίων. Το στήσιμο αποκαλύφθηκε γρήγορα αλλά η «έγκυρη» δημοσιογραφία δεν καταδέχτηκε να ζητήσει συγγνώμη.
Ακόμα δεν ξεχνώ:
· Την τρομακτική πορεία τη Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου όπου κυριολεκτικά κάηκε η Αθήνα. Κάτι τέτοιο δεν έχω ξαναζήσει (αν και πιστεύω ότι έτσι όπως πάει το πράγμα θα το ξαναζήσω).
· Το φλεγόμενο δέντρο του Νικήτα, άξιο σύμβολο μιας πόλης που «είχε πάρει φωτιά» (διαφωνώ κάθετα με το χαρακτηρισμό περί επαναστατικής γυμναστικής).
· Την ιλαροτραγική εικόνα με πάνοπλους αστυνομικούς να φυλάσσουν τον… αντικαταστάτη του δέντρου κατ’ εντολή εκείνου που…δεν είχε αφήσει δέντρο για δέντρο στην Αθήνα. Δε θα ήθελα να βρίσκομαι με τίποτα στη θέση τους.
· Τον εμπρησμό (δυστυχέστατα) της βιβλιοθήκης της νομικής. Γιατί πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν ανεγκέφαλοι και αμετανόητοι κανίβαλοι η οποίοι νομίζουν ότι έτσι καταστρέφουν τον «αστικό πολιτισμό».
· Μερικούς αμετανόητους αστυνομικούς που δεν ίδρωνε το αφτί τους με τίποτα. «Κλασική» η φωτογραφία με το προτεταμένο όπλο και γνωστή η κατάληψη με την απόλυση του φωτογράφου από τον «Ελεύθερο» Τύπο.
· Τον άνευ προηγουμένου ξεσηκωμό των μαθητών και την πατερναλιστική, μέχρι αηδίας, αντιμετώπισή τους από τα ΜΜΕ την οποία μπορώ να συνοψίσω ως εξής: «εντάξει δε σας φερθήκαμε καλά, τα σπάσατε, ξεχαρμανιάσατε, γυρίστε στο κλουβί σας και στην αφόρητη καθημερινότητά σας». Αν η εξέγερση είχε ένα χαρακτηριστικό, ήταν το αυθόρμητο ξέσπασμα μιας γενιάς που απλά ΔΕ ΒΛΕΠΕΙ ΜΕΛΛΟΝ.
· Την άνευ προηγουμένου κατασυκοφάντηση μιας ολόκληρης συνοικίας, εν προκειμένω των Εξαρχείων. Στο εξωτερικό μία συνοικία η οποία διαθέτει δεκάδες βιβλιοπωλεία, εκδοτικούς οίκους, θέατρα, κινηματογράφους και καλλιτεχνικά καφέ τη φυλάνε ως κόρη οφθαλμού. Εδώ προετοιμάζουν το νέο Ψυρρή.
· Τέλος, το βαθύ κράτος της συντηρητικής και κακοφορμισμένης Ελλάδας όπου όλη η επιχειρηματολογία της εξαντλείτο στο τρομακτικό «καλά να πάθει το κωλόπαιδο» ή στο αποκαρδιωτικό «τι γύρευε στα Εξάρχεια;». Αλήθεια, πόσα κοινά μπορεί να έχω με τέτοιους συμπατριώτες; Το χειρότερο είναι ότι το άκουγα και από νέα παιδιά.
Κάπως έτσι βίωσα εκείνα τα γεγονότα και τα καταθέτω ως ελάχιστο φόρο τιμής στον αδικοχαμένο Αλέξανδρο. Αναμένω τη δική σας συμβολή, σκέψεις και εμπειρίες στο βαθμό φυσικά που το επιθυμείτε. Όπως άλλωστε έλεγε η Βιρτζίνια Γουλφ, ίσως ο ποιητής πρέπει να πεθάνει για να εκτιμήσουν οι άλλοι τη ζωή. Και τη Δημοκρατία θα πρόσθετα εγώ. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που το σκεπάζει το παιδί. Τα συλλυπητήρια μου στην οικογένειά του. Έχει Γολγοθά μπροστά της…
Last edited by a moderator:
