Η ανομοιομορφία (πτώση) της φωτεινότητας στα άκρα του κάδρου
Γίνεται όμως κουραστικό όταν έχεις να διορθώσεις, βινιέτα, χρωματικές εκτροπές, ισορροπία λευκού, να βγάλεις τον θόρυβο "διακριτικά" να μην χαθεί και λεπτομέρεια, να βελτιώσεις και την δυναμική περιοχή φωτίζοντας λίγο τα σκοτεινά και σκοτεινιάζοντας τα μισοκαμμένα, και φυσικά ότι άλλο προκύψει στην πορεία κι αυτό σχεδόν για κάθε φωτογραφία με διαφορετικό τρόπο λόγω διαφορετικών φακών, ρυθμίσεων, συνθηκών κλπ.. Κι άντε κάποιοι φακοί να είναι γνωστής συμπεριφοράς και να μπορείς να ξεμπλέξεις και με actions στο photoshop, αλλά ο μεγάλος όγκος δουλειάς παραμένει.
Είναι θαυμαστό πόσα απ' αυτά είναι σε θέση να διορθώνουν μόνες τους σε ικανοποιητικό βαθμό αρκετές μηχανές...
Σαν ακραίο παράδειγμα, παίζοντας με μια panasonic fz-18 εντυπωσιάστηκα βλέποντας την διαφορά jpg με raw. Φαινότανε στο raw πόσα πράγματα δεν είχαν διορθωθεί και απ' την μια τρόμαζε κανείς απ' το χάλι που ήθελε γνώσεις και υπομονή για να διορθωθεί, απ' την άλλη εντυπωσιζόταν απ' τις αποτελεσματικότατες αυτόματες διορθώσεις της μηχανής στο αποτέλεσμα σε jpg. Σε DSLR φυσικά οι διαφορές δεν είναι τόσο μεγάλες, απλά το αναφέρω σαν δείγμα εξελίξεων στους αυτοματισμούς...
Όταν φυσικά δει κανείς το μέγεθος πληροφορίας που χάνεται απ' τα 12 bit του raw στα 8 του jpg, καταλαβαίνει ότι σε αρκετές περιπτώσεις το raw είναι μονόδρομος χωρίς δεύτερη κουβέντα...
Κάτι παρόμοιο ισχύει στα monitors των υπολογιστών μας όπου έχουμε tft panels διαφορετικών τεχνολογιών που τα οικονομικότερα αδυνατούν να απεικονίσουν σωστά κυρίως τις σκοτεινότερες διαβαθμίσεις, χάνοντας πληροφορία και δείχνοντας τα γνωστά σκούρα τετραγωνάκια, ανάλογα με την μέθοδο που χρησιμοποιεί ο κάθε κατασκευαστής για να καλύψει το πρόβλημα...