Είναι η δεύτερη φορά που με συγκινεί χαμός ενός ηθοποιού που δεν τον έχω δει ποτέ μου, μετά τη Βλαχοπούλου...
Και που δεν πρόκειται να τους δω ποτέ.
Και αν για την πρώτη υπάρχει λόγος, για τον Θανάση Βέγγο, απλά τον ένιωσα δικό μου άνθρωπο μέσα από τις ταινίες του. Και όχι από τις κωμικές αλλά από αυτές της αισιοδοξίας μέσα σε συντρίμμια και κακουχίες της ζωής. Αυτές που βλέποντας τον, γελούσαμε πικρά και εμείς μαζί του μέ τις αναποδιές του..
Αυτές που το κακό και την ατυχία, τα έκανε καλό και ευτυχία........
Αντίο...................................................................