Όλα τα θυμάσαι !Πώς αλλάζουν οι καιροί...
Θυμάμαι ότι κάποτε, πολλά χρόνια (ή αιώνες) πριν, δεν ήσουν τόσο ένθερμος με τον Λέννυ. Τον θεωρούσες δημοσιοσχεσίτη (που ήταν ως ένα βαθμό) και δεν θυμάμαι τι άλλο του είχες προσάψει.
Η αλήθεια είναι ότι ο Λέννυ έτρεφε τεράστια αγάπη για την μουσική του Μάλερ κα πρέπει να του πιστώσουμε σεβαστό μερίδιο στην προώθησή της. Μην ξεχνάμε ότι ηχογράφησε τον πρώτο ολοκληρωμένο κύκλο με τις Συμφωνίες. Δεν νοείται σοβαρός Μαλερικός που να μην έχει και τους δύο κύκλους του Bernstein, όχι μόνο τον πρώτο.
Όσον αφορά τα must, για 6η, μιας και το έφερε η κουβέντα, πρέπει οπωσδήποτε να μνημονευθούν οι Barbirolli και Sanderling (υιός).
Πέτρο, μου το είχε ξαναπεί και το είχα ψάξει, τουλάχιστον για τις ερμηνείες που δεν ήξερα. Δεν μπορώ να πω πώς συντάσσομαι. Βέβαια αυτά τα θέματα είναι υποκειμενικά και παίζει ρόλο το ζητούμενο από την μουσική του Μάλερ. Ο Μπερτίνι, σε μένα τουλάχιστον, δεν βγάζει ούτε στο ελάχιστο την παρηγορητική φύση της μουσικής. Βγάζει ίσως με ακρίβεια τον ''Μηχανικό'' , τον 'Κατασκευαστή'' Μάλερ, μα όχι τον στοχαστή και τον ποιητή.Καλοί όλοι αυτοί που αναφέρατε αλλά σαν τον κύκλο του Gary Bertini , δεν έχει!!!
Ο μοναδικός που είναι σταθερής ποιότητας και απόδοσης από την αρχή μέχρι το τέλος.
Μπορεί να μην είναι όλες διαμάντια αλλά καμία δεν είναι λιγότερο από πολύ καλή.
View attachment 178349
Ιάσωνα, εννοείται ότι υπάρχουν μεμονωμένα εξαιρετικές περιπτώσεις και σίγουρα Αμπάντο / 3η είναι μέσα.Στα must να προσθέσω την 3η του Abbado (Berliner, 1999) . Αν κάποιος με υποχρέωνε να κρατήσω μόνο μια 3η, αυτή θα ήταν, χωρίς καμία αμφιβολία.
Όπως τα λες Σπύρο , το ζήτημα είναι υποκειμενικό.Πέτρο, μου το είχε ξαναπεί και το είχα ψάξει, τουλάχιστον για τις ερμηνείες που δεν ήξερα. Δεν μπορώ να πω πώς συντάσσομαι. Βέβαια αυτά τα θέματα είναι υποκειμενικά και παίζει ρόλο το ζητούμενο από την μουσική του Μάλερ. Ο Μπερτίνι, σε μένα τουλάχιστον, δεν βγάζει ούτε στο ελάχιστο την παρηγορητική φύση της μουσικής. Βγάζει ίσως με ακρίβεια τον ''Μηχανικό'' , τον 'Κατασκευαστή'' Μάλερ, μα όχι τον στοχαστή και τον ποιητή.
Μπήκα και ξαναδιάβασα το νήμα. Τι διαμάντι είναι αυτό ρε φίλε! Προτρέπω ένθερμα τους πάντες, Μαλερικούς και μη, ροκάδες, τζαζόφιλους, ρεμπέτες και καρεκλάδες, να μπουν να το διαβάσουν. Πρόκειται για μια από τις λαμπρότερες στιγμές της Μουσικής Κατηγορίας.Η πλήρης μεταστροφή των αισθημάτων του για τον Μπερνστάιν αποτυπώνεται στο μακροσκελές νήμα για το Τραγούδι της γης. Ήταν το δικό μου Μέα Κούλπα !
Όχι του Horenstein;Στα must να προσθέσω την 3η του Abbado (Berliner, 1999) . Αν κάποιος με υποχρέωνε να κρατήσω μόνο μια 3η, αυτή θα ήταν, χωρίς καμία αμφιβολία.
Φίλε, εγώ χρειάζομαι κάποιον να με χτυπάει μαλακά στην πλάτη και να μου λέει : _ Θα περάσει κι αυτό ...Όπως τα λες Σπύρο , το ζήτημα είναι υποκειμενικό.
Βέβαια τείνω να συμφωνήσω λίγο μαζί σου αφού στις συγκεκριμένες ερμηνείες το δράμα και η δύναμη υπερισχύουν της Βακχικής αποθέωσης της φύσης και του φωτός εν τέλει.
Εστιάζει πιο πολύ στην τραγωδία και δείχνει να μην πιστεύει ιδιαίτερα στην λύση του δράματος που μας δίνει ο συνθέτης.
Μήπως έχει δίκιο;
Δέχομαι ότι τα βιώματα του δημιουργού περνάνε ως ένα βαθμό στο έργο του. Τις περισσότερες φορές όμως, εμείς οι ακροατές, αποδίδουμε προθέσεις στον συνθέτη και ιδιότητες στα μουσικά έργα, που μόνο στο μυαλό μας υπάρχουν (ή θέλουμε να υπάρχουν ή έχουμε ανάγκη να υπάρχουν). Αυτή είναι, μεταξύ άλλων και η μαγεία της μουσικής. Μπορεί να λειτουργήσει και ως ένα παρηγορητικό χάδι (για κάποιους) αλλά μπορεί να λειτουργήσει και ως ένας ηχητικός πίνακας ή μια ηχητική μαθηματική σχέση (για κάποιους άλλους). Οπότε, Σπύρο, συμφωνώ απολύτως με τον φίλο σου που όταν του ανέλυες το πάθος και την ερωτική λύσσα κάποιων έργων του Μπραμς, σου έλεγε ότι "αυτά είναι στο μυαλό μας και αν ρωτούσαμε τον ίδιο τον Μπραμς τι σκεπτόταν/ένοιωθε όταν συνέθετε τα συγκεκριμένα, αυτός κατά πάσα πιθανότητα θα απαντούσε : ''...τίποτε...''"Φίλε, εγώ χρειάζομαι κάποιον να με χτυπάει μαλακά στην πλάτη και να μου λέει : _ Θα περάσει κι αυτό ...
Βέβαια, σε λίγα χρόνια, ίσως να το βλέπω αλλιώς, αυτά αλλάζουν.