Οι οικονομικες δυσκολιες και η ανεργια,ειναι γεγονος οτι εχουν οδηγησει πολλους συνανθρωπους μας στην αυτοκτονια,και πολλους αλλους σε σοβαρα ψυχολογικα προβληματα,καθως και σε προβληματα υγειας απο το αγχος,λογω της καταστασης.
Ειναι πολυ σοβαρο και λυπηρο το γεγονος να μην εχεις τη δυνατοτητα να προσφερεις τα βασικα στον εαυτο σου και τα παιδια σου,να εχεις χρεη και να σε βγαζουν απο το σπιτι σου και αλλες τετοιες πολυ δυσκολες καταστασεις.
Εκτος απο τις καταστασεις οι οποιες σχετιζονται με την οικονομικη κριση,σημερα παρατηρω οτι ενα μεγαλο ποσοστο ανθρωπων (δεν εξαιρω τον εαυτο μου),παρουσιαζει ψυχολογικα θεματα,τα οποια δε ξερω κατα ποσο η κριση εχει συμβαλλει σε αυτα.
Εχει τυχει τα τελευταια χρονια να γνωρισω παρα πολλα ατομα,απο παρεες/φιλους,ερωτικες σχεσεις με κοπελες,και διαφορα ατομα γενικως.Σε ενα μεγαλο φασμα ηλικιων,απο 20 μεχρι 70 χρονων.Πολλοι απο αυτους εχουν λυσει το οικονομικο/επαγγελματικο προβλημα τους,αλλοι εχουν πολλα λεφτα,κτλ.
Διακρινω σημερα στον κοσμο μια ελλειψη σωστης επικοινωνιας και πραγματικης χαρας και ευτυχιας πολλες φορες,και αναμεσα στις φιλικες σχεσεις,και αναμεσα στις ερωτικες,και,δυστυχως,πολλες φορες,και στις οικογενειακες σχεσεις.
Ο εγωισμος και η ματαιοδοξια μας οδηγει στη μοναξια πολλες φορες δυστυχως...Και ετσι που μας εχουν κανει τα ΜΜΕ και ο τροπος ζωης.Δυστυχως θελουμε τα περισσοτερα και τα καλυτερα,εχουμε απομακρυνθει απο τη λογικη οτι κανεις δεν ειναι τελειος,και μπορουμε να ειμαστε ισορροπημενοι και με πιο απλα πραματα,αν υπαρχουν ειλικρινη και καθαρα συναισθηματα/σχεσεις μεταξυ μας.
Το πως θα φανουμε στην κοινωνια εχει μεγαλη σημασια στη ζωη μας.Εγω τωρα εχω κανει τα χαρτια μου σε προκυρηξη για το δημο,και μπορει να με παρουν στην καθαριοτητα.Ειναι μια δουλεια που εκτιμω και δεν υποτιμω,ελα ομως που αν βρεθω στη θεση να την κανω θα νιωσω αβολα!
Επισης παρατηρω οτι συχνα δε ζηταμε συγνωμη πια...και ας φταιμε..ολα αυτα οδηγουν πολυ κοσμο σε μια ζωη που καταληγει στη μοναξια,μετεπειτα σε ψυχολογικα προβληματα,και δυστυχως καποια στιγμη και σε αυτοκτονιες.
Με συγχωρειτε αν βγηκα λιγο εκτος θεματος,ειναι απλα μια αποψη ενος ανθρωπου 31 χρονων,και εγω ανεργος ειμαι παλι τελευταια,με το αγχος της επαγγελματικης αποκαταστασης το οποιο σαφως με επηρεαζει.Ηθελα ομως να θιξω και τα παραπανω,γιατι σαν ανθρωπος που κυκλοφορω και βλεπω πραματα και καταστασεις,με προβληματιζουν και αυτα.
Δε θελω να πω με το παραπανω οτι δεν υπαρχουν ευχαριστημενοι και χαρουμενοι ανθρωποι με τις διαπροσωπικες τους σχεσεις και τη ζωη τους,αλοιμονο.Και στην τελικη,ολοι εχουμε και τις αδυναμιες μας,οπως ειπαμε τιποτα δεν ειναι τελειο.Απλα ισως εχει γινει η ζωη μας λιγο λαθος απο καποιες πλευρες,και θα πρεπει να το προσεξουμε για να παμε μπροστα και να ειμαστε και οι ιδιοι ευχαριστημενοι και χαρουμενοι στη ζωη μας.
