Μαύρα Διαμάντια: Καλές ηχογραφήσεις κλασσικής μουσικής σε βινύλιο.

[Κώστας Γκαβάκος]

'Ασε που κάποιος συνέκρινε τις σόλο σονάτες-παρτίτες του Bach -Jochanna Martzy μεταξύ του
α)πρωτότυπου
β)της επανέκδοσης της Coup d' Archet και της
γ)επανέκδοσης της Electric Recordings και έγραψε γιαυτήν <I don’t know how many customers they have -- or how happy those customers are -- but audio journalists who should know better (or who should at least make the effort to check the claims) have been seduced by the "original and best" storyline. I for one don’t buy it -- and I won’t be buying any records from the ERC.>
http://www.theaudiobeat.com/blog/martzy.htm

Εδώ θίγει και το θέμα του ειδικού τύπου πχ. stereophile που προμοτάρει. Όπως φαίνεται ή είναι τελείως άσχετοι ή πιθανότερα ...... .

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Re: Απάντηση: Μαύρα Διαμάντια: Καλές ηχογραφήσεις κλασσικής μουσικής σε βινύλιο.

'Ασε που κάποιος συνέκρινε τις σόλο σονάτες-παρτίτες του Bach -Jochanna Martzy μεταξύ του
α)πρωτότυπου
β)της επανέκδοσης της Coup d' Archet και της
γ)επανέκδοσης της Electric Recordings και έγραψε γιαυτήν <I don’t know how many customers they have -- or how happy those customers are -- but audio journalists who should know better (or who should at least make the effort to check the claims) have been seduced by the "original and best" storyline. I for one don’t buy it -- and I won’t be buying any records from the ERC.>
http://www.theaudiobeat.com/blog/martzy.htm

Εδώ θίγει και το θέμα του ειδικού τύπου πχ. stereophile που προμοτάρει. Όπως φαίνεται ή είναι τελείως άσχετοι ή πιθανότερα ...... .

Αρπαχτή. Εκμεταλεύονται το γεγονός ότι ελάχιστοι είναι σε θέση να συγκρίνουν τις επανεκδόσεις αυτές με τα πρωτότυπα, ακριβώς λόγω της σπανιότητας τους.

 

[Cicadelic Ranger]

Πραγματικο αισχος που θα αξιζε ενα παγκοσμιο μποϋκοτ.
Δυστσυχως αυτοι που εχουν αφθονα φραγκα δεν γνωριζουν τον ορο και θα πεσουν απανω για να παρουν τα αντιπυπα με τη μια.

Αισχος.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Μια σπάνια και μοναδική έκδοση της όπερας τουΣπύρου Σαμαρά με Έλληνες ερμηνευτές την ορχήστρα και χορωδία της Βουλγαρικής ραδιοφωνίας και μαέστρο τον Βύρωνα Φιδετζή.
Η έκδοση είναι του Υπουργείου Πολιτισμού και η ηχογράφηση έγινε ζωντανά το 1984 στο Δημοτικό θέατρο της Κέρκυρας.

Η ηχοληψία έγινε από τον δικό μας Θέμη Ζαφειρόπουλο, τον <κύριο Θέμη> όπως του απευθύνονται οι νεότεροι.



Ο Σαμαράς μπορεί να μην φθάνει τον Puccini αλλά ήταν αξιόλος συνθέτης του κινήματος των Βεριστών.
Αν ήταν Ιταλός και οχι Έλληνας θα είχαμε σίγουρα αρκετές ηχογραφήσεις του.

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Την ίδια έκδοση βρήκα κι εγώ στο Μοναστηράκι, πριν πολλά χρονια. Η ηχογράφηση είναι αξιολογοτάτη, αλλα έχω την αίσθηση ότι τα έργα του Σαμαρά θέλουν συντελεστές παγκοσμιου κλάσης για να αναδείξουν τις αρετές τους.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Πολλοί μεγάλοι μαέστροι έχουν κληθεί να διευθύνουν μια από τις μεγαλύτερες ορχήστρες που υπάρχουν, την Concertgebouw στο Άμστερνταμ. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Kirill Kontrashin (1914-1981).
Μετά την επιτυχία του στην 6η του Shostakovich to 1968 έγινε principal guest conductor ενώσω ήταν ο principal conductor της Φιλαρμονικής της Μόσχας. Από τότε ως τον θάνατο του μεγάλες του επιτυχίες με την Concertgebouw περιλαμβάνουν την 4η, 15η συμφωνία του Shostakovich (που δεν έχω ακούσει) αλλά και η Scheherazade του Korsakov.

Η εκτέλεση της Scheherazade ίσως είναι καλύτερη από την πασίγνωστή του Reiner. Όσον αφορά την ποιότητα ήχου της Philips, σε αυτή την ηχογράφηση, είναι αντίστοιχη των καλύτερων audiophile δίσκων. Ο δίσκος εκδόθηκε το 1980 ταυτόχρονα σε Ολλανδία και Γαλλία και η κόπια μου είναι Γαλλική.




Για του μη βινυλιόφιλους η ηχογράφηση περιλαμβάνεται στο εξαιρετικό κουτί με cd <Philips Original Jackets Collection> .
Η ηχογράφηση σε sacd κτυπάει στα ίσα το βινύλιο και για να την αποκτήσετε πρέπει να γνωρίζετε ιαπωνικά μια και δεν διατίθεται σε Ευρώπη ή Αμερική. Είναι τόσο καλό το sacd που ευχαρίστως θα το άλλαζα με το βινύλιο αν και το sacd είναι πολύ ακριβότερο.






Ένας ακόμη φθηνός δίσκος με απίστευτη ποιότητα ηχογράφησης είναι <H Πατρίδα μου-Μa Vlast> του Smetana σε μια ηχογράφηση της RCA της φθηνής σειράς Read Seal που μου συνέστησε παλιότερος από εμένα βινυλιόφιλος. Έχω την Αμερικάνικη κόπια αλλά και η Γερμανική παίζει το ίδιο καλά.
Πρόκειται για μια εξαιρετική ερμηνεία που την παραγωγή υπογράφει ο Charles Gerhard. Πάντως τον συνδυασμό Sawallisch-Suisse Romande δεν τον είχα ξανασυναντήσει.
Ο δίσκος υπάρχει και σε cd αλλά οχι σε υψηλότερη ανάλυση.
Παρακάτω η Γερμανική και η Αμερικάνικη έκδοση.

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Όπου βλέπεις τον Charles Gerhardt σαν παραγωγό συνήθως κάπου εκεί κοντά είναι και ο Kenneth Wilkinson σαν ηχολήπτης. Το δίδυμο αυτό μας έχει χαρίσει μερικές από τις καλύτερες audiophile ηχογραφήσεις. Στα υπόψιν ο Sawallisch. Τον Kondrashin τον έχω σε cd και πρόκειται όντως για ερμηνεία πρώτης τάξεως.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Την δεκαετία μετά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο στο Βερολίνο υπήρξε μια άνθηση της ζωγραφικής της αρχιτεκτονικής του θεάτρου και της μουσικής που έδωσε σημαντικά έργα του Ευρωπαϊκού πολιτισμού τον 20ο αιώνα.
Ανάμεσα σε αυτά είναι η συνάντηση του Weill με τον Brecht στην Όπερα της Πεντάρας. Ο ρομαντισμός είχε ήδη απορριφθεί και από μερικούς μάλιστα είχε θεωρηθεί σαν συνυπεύθυνος του πολέμου.
Τα μουσικά θέματα της όπερας για το διψασμένο για εξουσία απόβρασμα Macheath ( Mack the Knife) αντλούνται από popular songs του cabaret. Τώρα πως είχε γίνει ένα έργο με τέτοια κοινωνικά μυνήματα τεράστια επιτυχία και μετά οι ίδιοι άνθρωποι εψήφισαν τον Hitler είναι άξιο απορίας.

Την ίδια εποχή στο Παρίσι εκτός από τα περίφημα Ballets Russes του Diaghilev υπάρχουν και τα Ballets Suedois του μαικήνα Rolf de Mare.
Αυτός παραγγέλνει ένα νέο μπαλέτο στον Milhaud.
Η χορευτική φόρμα θέλει να απομακρυνθεί από τις συμβάσεις του κλασσικού μπαλέτου και για να γίνει αυτό χρειάζεται μια καινούργια μουσική φόρμα.
Η έμπνευση του Milhaud προέρχεται από διαφορετικά Jazz ακούσματα στην Νέα Υόρκη τόσο της Jazz της Νέας Ορλεάνης στο Harlem όσο και της ορχήστρας του Reisman στο ξενοδοχείο Brunwick. Έλεγε ότι το έργο του Creation du Monde είναι Jazz ballet de sentiment classic.

Στον δίσκο της Nonensuch η μουσική από την όπερα της πεντάρας είναι σε μορφή σουίτας όπως την είχε παραγγείλει ο Otto Klemperer. Ο ήχος, παρότι oι εκδοόσεις της Nonensuch δεν φημίζονται για τον ήχο τους, είναι αναφοράς από τους καλύτερους που διαθέτω.

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Την δεκαετία μετά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο στο Βερολίνο υπήρξε μια άνθηση της ζωγραφικής της αρχιτεκτονικής του θεάτρου και της μουσικής που έδωσε σημαντικά έργα του Ευρωπαϊκού πολιτισμού τον 20ο αιώνα.
Ανάμεσα σε αυτά είναι η συνάντηση του Weill με τον Brecht στην Όπερα της Πεντάρας. Ο ρομαντισμός είχε ήδη απορριφθεί και από μερικούς μάλιστα είχε θεωρηθεί σαν συνυπεύθυνος του πολέμου.
Τα μουσικά θέματα της όπερας για το διψασμένο για εξουσία απόβρασμα Macheath ( Mack the Knife) αντλούνται από popular songs του cabaret. Τώρα πως είχε γίνει ένα έργο με τέτοια κοινωνικά μυνήματα τεράστια επιτυχία και μετά οι ίδιοι άνθρωποι εψήφισαν τον Hitler είναι άξιο απορίας.

Την ίδια εποχή στο Παρίσι εκτός από τα περίφημα Ballets Russes του Diaghilev υπάρχουν και τα Ballets Suedois του μαικήνα Rolf de Mare.
Αυτός παραγγέλνει ένα νέο μπαλέτο στον Milhaud.
Η χορευτική φόρμα θέλει να απομακρυνθεί από τις συμβάσεις του κλασσικού μπαλέτου και για να γίνει αυτό χρειάζεται μια καινούργια μουσική φόρμα.
Η έμπνευση του Milhaud προέρχεται από διαφορετικά Jazz ακούσματα στην Νέα Υόρκη τόσο της Jazz της Νέας Ορλεάνης στο Harlem όσο και της ορχήστρας του Reisman στο ξενοδοχείο Brunwick. Έλεγε ότι το έργο του Creation du Monde είναι Jazz ballet de sentiment classic.

Στον δίσκο της Nonensuch η μουσική από την όπερα της πεντάρας είναι σε μορφή σουίτας όπως την είχε παραγγείλει ο Otto Klemperer. Ο ήχος, παρότι oι εκδοόσεις της Nonensuch δεν φημίζονται για τον ήχο τους, είναι αναφοράς από τους καλύτερους που διαθέτω.

Έχει και η Γερμανία τα καλά της. Ένα από αυτά είναι ότι όλο και κάποιος γνωστός γνωστού έχει και μια συλλογή κλασσικής μουσικής. Μερικούς μήνες πριν μια συνάδελφος μου είπε ότι πουλάει κάτι δίσκους για λογαριασμό ενός φίλου της και ρώτησε αν ενδιαφέρομαι. Φυσικά και ενδιαφέρομαι, θέλει και ρώτημα; Ανάμεσά τους ήταν και αυτό το δισκάκιον:

View attachment 136685

Ο δίσκος είναι σε άψογη κατάσταση, δεδομένου ότι ο αρχικός ιδιοκτήτης ήταν δημοσιογράφος στην τοπική ραδιοφωνία και έπαιρνε δείγματα δωρεάν απο τις δισκογραφικές εταιρείες για να εκφωνήσει κάποια κριτική. Τον συγκεκριμένο αμφιβάλω αν τον άκουσε ποτέ. Στην ίδια συλλογή ανήκε και αυτή η κασετίνα, περιέχουσα ίσως την καλύτερη αναλογική ηχογράφηση του Κύκλου Συμφωνιών του Sibelius



Την προπερασμένη εβδομάδα η ίδια συνάδελφος με ενημέρωσε ότι φίλος της προσπαθεί απελπισμένα να ξεφορτωθεί τη συλλογή του πατριού του, που πλέον έχει αποδημήσει εις Κύριον. Έκανα την καρδιά μου πέτρα και πήρα μαζί μου το Καλά Συγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο στην ερμηνεία του Richter. Ξέρω ότι η ηχογράφηση είναι χάλια, αλλά είναι για καλό σκοπό...



Και επιτέλους, απέκτησα και τα Κουαρτέτα του Bartok. Έχω φτάσει μέχρι το 3ο και μπορώ να πω ότι τόσο η ηχογράφηση (της γαλλικής εταιρείας Valois) όσο και η ερμηνεία του Κουαρτέτου Vegh είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα. Αυτή φυσικά είναι η επανέκδοση της Telefunken για τη γερμανική αγορά. Εχω διαβάσει άσχημα λόγια για άλλες τέτοεις επανεκδόσεις, η συγκεκριμένη είναι εξαιρετική.

 

[Cicadelic Ranger]

Η γατα πανεμορφη...και δεν χανει το υπνο της βλεπω για τα μαυρα διαμαντια που βαζεις διπλα της. Περα βρεχει

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Πολλοί μεγάλοι μαέστροι έχουν κληθεί να διευθύνουν μια από τις μεγαλύτερες ορχήστρες που υπάρχουν, την Concertgebouw στο Άμστερνταμ. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Kirill Kontrashin (1914-1981).
Μετά την επιτυχία του στην 6η του Shostakovich to 1968 έγινε principal guest conductor ενώσω ήταν ο principal conductor της Φιλαρμονικής της Μόσχας. Από τότε ως τον θάνατο του μεγάλες του επιτυχίες με την Concertgebouw περιλαμβάνουν την 4η, 15η συμφωνία του Shostakovich (που δεν έχω ακούσει) αλλά και η Scheherazade του Korsakov.

Η εκτέλεση της Scheherazade ίσως είναι καλύτερη από την πασίγνωστή του Reiner. Όσον αφορά την ποιότητα ήχου της Philips, σε αυτή την ηχογράφηση, είναι αντίστοιχη των καλύτερων audiophile δίσκων. Ο δίσκος εκδόθηκε το 1980 ταυτόχρονα σε Ολλανδία και Γαλλία και η κόπια μου είναι Γαλλική.

View attachment 135597View attachment 135598


Για του μη βινυλιόφιλους η ηχογράφηση περιλαμβάνεται στο εξαιρετικό κουτί με cd <Philips Original Jackets Collection> .
Η ηχογράφηση σε sacd κτυπάει στα ίσα το βινύλιο και για να την αποκτήσετε πρέπει να γνωρίζετε ιαπωνικά μια και δεν διατίθεται σε Ευρώπη ή Αμερική. Είναι τόσο καλό το sacd που ευχαρίστως θα το άλλαζα με το βινύλιο αν και το sacd είναι πολύ ακριβότερο.

View attachment 135599




Ένας ακόμη φθηνός δίσκος με απίστευτη ποιότητα ηχογράφησης είναι <H Πατρίδα μου-Μa Vlast> του Smetana σε μια ηχογράφηση της RCA της φθηνής σειράς Read Seal που μου συνέστησε παλιότερος από εμένα βινυλιόφιλος. Έχω την Αμερικάνικη κόπια αλλά και η Γερμανική παίζει το ίδιο καλά.
Πρόκειται για μια εξαιρετική ερμηνεία που την παραγωγή υπογράφει ο Charles Gerhard. Πάντως τον συνδυασμό Sawallisch-Suisse Romande δεν τον είχα ξανασυναντήσει.
Ο δίσκος υπάρχει και σε cd αλλά οχι σε υψηλότερη ανάλυση.
Παρακάτω η Γερμανική και η Αμερικάνικη έκδοση.

View attachment 135601 View attachment 135602

Η Σεχραζάτ με τον Κοντράσιν είναι ό,τι χειρότερο έχω ακούσει. Λ.Σ.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Τον Οκτώβριο που πέρασε άκουσα τα <συντριβάνια της Rώμης> του Respighi με την κρατική ορχήστρα και ένα καλό νέο μαέστρο τον Γεώργιο Μπαλατσινό.

Με την ευκαιρία αυτή θέλω να αναφερθώ σε μια ηχογράφηση του Maazel-Cleveland orchestra.
Η εξαιρετική ενορχηστωτική αίσθηση του Respighi, μαθητή του Ρίμσκυ-Κόρσακοφ, ευνοείται ιδιέταιρα από μια καλή ηχογράφηση. Η ηχογράφηση του Maazel συνδιάζει την ποιότητα εγγραφής με την άριστη εκτέλεση.

Είναι μια χρονικά ύστερη London που στον <καθρέφτη> του δίσκου υπάρχει το μονόγραμμα W του καλύτερου μηχανικού της Decca του Harry Fischer (άντι μαζί με τον Ted Burkett που ήταν υπεύθυνος και για την Argo).
Οι συλλέκτες πληρώνουν πολλαπλάσια για την ακριβή Decca (στην συγκεκριμένη περίπτωση SXL 6882) όταν την ίδια χρονιά (1977) η Decca κατασκεύαζε (στην συγκεκριμένη περίπτωση CS 7043) τον ίδιο δίσκο σαν London για εξαγωγή στην Αμερική.

Όσον αφορά την ηχογράφηση το grmmophone αναφέρει.
Only two microphones were used (supplemented, of course, by others for the separately recorded organ and the off-stage brass) and only two tape tracks, making it quite impossible to ‛improve’ the balance later.
και
instruments are in the right perspective, and when a solo line is prominent there is no sense that it has been artificially spotlit or moved forward.
The sound is genuinely realistic, in short: just what you hope to hear from a good seat in a better than average concert-hall.

Η Βρετανική και η πρός εξαγωγή Αμερικανική κόπια.




Σε όποιον δεν αρέσει η εκτέλεση ας γράψει, χωρίς να κουραστεί, δυο αράδες με στοιχειώδη αιτιολόγηση.

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Είχα καιρό να παραγγείλω κάτι απο το Ίντερνετ. Σερφάροντας στο Discogs βρήκα αυτή την υπέροχη κασσετίνα της ΕΜΙ-France, που την έψαχνα καιρό τώρα, σε καλή τιμή και τη χτύπησα αλύπητα.




Η ηχογράφηση είναι μονοφωνική της δεκαετίας του '50. Παρόλα αυτά ο ήχος είναι εξαιρετικός, κρυστάλλινος με υπέροχες δυναμικές που αναδεικνύουν το ιδιαίτερο στυλ του Yves Nat (η ηχογράφηση είναι άλλωστε έργο του θρυλικού ηχολήπτη και παραγωγού Andre Charlin). Άκουσα πρώτα την Hammerklavier. Με εξέπληξε η Φούγκα του 4ου μέρους. Πρώτη φορά νομίζω την ακούω σαν φούγκα-φόρο τιμής στον Bach, όπως και είναι. Η αντίστιξη αρθρώνεται τόσο άψογα που απορείς γιατί δεν ερμηνεύεται πάντα έτσι, χωρίς το βαρύ και ασήκωτο "Μπετοβενισμό" όλων των άλλων.

Μετά έκανα σύγκριση της σονάτας 30, στην ίδια ηχογράφηση, με την πρώτη έκδοση απο την εταιρεία Discophiles Francaises:

Η έκδοση αυτή είναι ακόμη καλύτερη, ακόμα πιο δυναμική και καθαρή. Σε σύγκριση με την ΕΜΙ είναι σα να έχουν φύγει ένα-δυο πέπλα (γνωστό κλισέ αλλά εδώ ισχύει).

Τώρα ακούω όλες τις σονάτες με χρονολογική σειρά. Έχω φτάσει στην Νο.4. Υπολογίζω να τις ακούσω όλες μέσα στις γιορτές.

 

[ΚΥΡΙΤΣΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ]

Στις 7 Δεκεμβρίου 2018, το βράδυ στο Μέγαρο Μουσικής της Αθήνας η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών μεταξύ άλλων έπαιξε και την 7η του Σοστακόβιτς, ως αντιπολεμική γιορτή σε ένα κύκλο με τον τίτλο "ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΙΙΙ", με μαέστρο τον Frank Beermann. Όπως το συνηθίζω κανά δυό βδομάδες πριν την συναυλία αρχίζω να διαβάζω και να ακούω τα σχετικά με το συγκεκριμένο έργο. Διαβάζοντας για την 7η του Σοστακόβιτς όπως έγραψε παλιότερα και ο Δαμιανός Δημητριάδης στις παρουσιάσεις της κλασσικής μουσικής, όλα μεγάλα ήταν γιαυτήν την συμφωνία. Η μεγαλύτερη συμφωνία του συνθέτη, γράφτηκε στο μέσον του μεγαλύτερου πολέμου της ανθρωπότητας, την χρησιμοποίησε το κόμμα για προπαγάνδα κλπ. Επίσης πολεμήθηκε κιόλας γιατί απολάμβανε της πλήρους αποδοχής στην Αμερική. Δημιουργήθηκαν μεγάλες προσδοκίες από τις αναγνώσεις οι οποίες όμως από τις ακροάσεις στο σπίτι δεν επαληθεύτηκαν. Στο μέγαρο η βραδυά ξεκίνησε με τον πιανίστα Γιώργο Εμμανουήλ Λαζαρίδη σε ένα κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα του Mozart (αρ. 24 σε ντο ελάσσονα, Κ.491) ομολογουμένως σε μεγάλη φόρμα ο Λαζαρίδης (αν και πιστεύω ότι λίγες μέρες νωρίτερα στην Θεσσαλονίκη ήταν καλύτερος). Η συνέχεια ήταν πέρα από κάθε προσδοκία μεγαλειώδης, δυναμική, γεμάτη ρυθμό που σου μετέδιδε παλμό, η πανδαισία ήχων από τα ξύλινα και χάλκινα, τα μεγάλα έγχορδα, οι άρπες και τα λογής λογής κρουστά (πρώτη φορά ένοιωσα στην 10η σειρά που καθόμουνα την γκραν κάσα στο κορμί μου). Το κοινό επεφύλαξε φυσικά εντυπωσιακή αποδοχή όπως αυτό φάνηκε από το χειροκρότημα και τις ζητωκραυγές του. Η μόνη εκτέλεση που μπορεί τρόπον τινά να σου θυμίσει αυτήν μεγαλοσύνη του ήχου και τον παλμό είναι η εικονιζόμενη εγγραφή σε βινύλιο σε αρχική εγγραφή περίπου το 1971 της ρωσσικής Μελοντια με τον Ευγένιο Σβετλάνωφ να διευθύνει την Κρατική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΣΣΔ. Πολύ καλή εγγραφή και με χαιφιντελάδικους όρους αν και η συσκευασία πολύ λίγο σε προιδεάζει.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Να επιβεβαιώσω τα γραφόμενα για Shostakovitch 7η και Nat-Beethoven.

Η μονοφωνική Discophiles Francais με τις σονάτες του Beethoven έχει εξαιρετικό ήχο αλλά δυστυχώς η κόπια μου έχει ταλαιπωρηθεί από παλιά βελόνα.

 

[ΚΥΡΙΤΣΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ]

Ναι αλλά αν ειχες μια αλανιάρα βελόνα δεν θα καταλαβαινε τίποτα....................

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Οι Λονδρέζικες Συμφωνίες του Χάυδν σε διεύθυνση του Hermann Scherchen θεωρούνται ιστορικές και πρόδρομος των "αυθεντικών" ηχογραφήσεων. Δεν είχε φυσικά όργανα εποχής, αλλά ήταν ο πρώτος που προσπάθησε να ερμηνεύσει τη μουσική όσο πιο πιστά γίνεται στο πρωτότυπο, βασισμένος σε μουσικολογικές μελέτες (ήταν άλλωστε κι ο ίδιος εμβριθής μουσικολόγος). Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό σαν ερμηνεία, μόνο πρόβλημα η σχετικά μουντή ηχογράφηση, αν και έχει καλές δυναμικές για την εποχή.

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Το Μάρτη που μας πέρασε πετάχτηκα με το αυτοκίνητο στην κοντινή πόλη του Metz. Τα ψώνια μου περιλάμβαναν γαλλική μπαγκέτα, τυριά, εκλαίρ και φυσικά βινύλιο.

Στάλθηκε από το EML-L09 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Το πρώτο έκθεμα έχει τρομερές δυναμικές και μπασο, πραγματικά αμερικανικό ήχο. Το δεύτερο, δια χειρός του διάσημου στη Γαλλία ολλανδου ηχολήπτη Peter Willemoes δε θα μπορούσε να είναι πιο αναλυτικό και διάφανο.

Στάλθηκε από το EML-L09 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Ψάχνοντας τη συλλογή μου σκόνταψα πάνω σε αυτό το διαμαντάκι που είχα χρόνια να ακούσω.



Τεράστιος συμφωνικός ήχος με σοβαρές δυναμικές και άψογη στερεοφωνική εικόνα, η ΕΜΙ στα καλύτερά της. Η επανέκδοση αυτή έχει τις ίδιες μήτρες με την πρωτότυπη ASD 317-318, η οποία είναι πανάκριβη.