Πάντως, στη νέα του περίοδο, το περιοδικό έχει δύο πολύ θετικές αλλαγές σε σχέση με το πρόσφατο (σε σχέση με την ιστορία του, αλλά αρκετών ετών στην ουσία) παρελθόν:
1) η ζυγαριά γέρνει σαφώς υπέρ του ήχου έναντι της εικόνας (στο τελευταίο τεύχος, σε συντριπτικά ποσοστά) και
2) απουσιάζει συντάκτης που αναλάμβανε την πλειοψηφία των κριτικών και μου ήταν εξαιρετικά αντιπαθής ως γραφιάς (γιατί μπορεί και να είναι το καλύτερο παιδί, έτσι; δεν μιλάω γι' αυτό).
Στο τρέχον δε τεύχος, επέστρεψε και ο Κωτσής που μου αρέσει να τον διαβάζω (και πάλι, δεν τον ξέρω τον άνθρωπο), οπότε δηλώνω μετά από καιρό φαν του περιοδικού.