"Πεθαίνουν" τα τραγούδια;

[PanMan]

Οι υπόλοιποι το κάνουν για την τέχνη για την ψυχή της μάνας τους και την δική τους επίσης .

https://youtu.be/JD8ZO5P9yzQ

 

[Haagenti]

Χε Χε..Ωραίος..Περισσότερο ταλέντο έχει ο τύπος αυτός από τον Kenny G και τον Γιώργο Κατσαρό μαζι...Αλλά μάλλον δεν έχει καμία διάθεση να χτυπήσει καμία πόρτα .
Αλλά αφού πιάσαμε τα σαξόφωνα,τι αναγνωρισιμότητα έχουν πχ οι Dead Kenny G's που παίζουν ιδιομορφους παπάδες...Τι αναγνωρισιμότητα απέκτησαν οι Morphine παλαιότερα και πριν τον θάνατο του Mark Sandman;
Για αυτό λέμε ότι κονομανε εκείνοι που σπρώχνουν οι εταιρίες για τους δικούς τους λόγους,πολλούς από αυτούς μπορούμε να πούμε ότι τους υποπτευομαστε...Οι υπόλοιποι είναι συνειδητοποιημενοι και το κάνουν για τη χαρά της δημιουργίας..
Ούτε τα κλικ στο spotify τους ενδιαφέρουν ,ούτε τα like στο youtube.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Καλα δεν υπαρχει περιπτωση να μην με "ξεφωνισετε" αλλα εγω θα το πω!!!
Απο την στιγμη που η μουσικη μπηκε σε καδρο """""μουσικης βιομηχανιας"""" ολα αυτα ηταν φυσικη καταληξη.
Για μενα ειναι αδιανοητο ενας ανθρωπος με ενα φυσικο χαρισμα (φωνη ή συνθεση) να πλουτιζει σε τετοιο βαθμο.
Τι κανει ρε φουστη μου???
Τον κοσμο διασκεδαζει.
Δηλαδη οι επιστημονες ποσα επρεπε να βαζουν???
Να βιοπορουν,δεν αντιλεγω,αλλα μεχρις εκει.
Κατι δηλ. σαν το παλιο καιρο που ο μουσικος επαιζε την μουσικη του σε κεντρα (ονομαστετα οπως θελετε) και ο κοσμος πηγαινε και το ακουγε.
Και οποιος ηταν πραγματικα καλος, ο κοσμος αναγνωριζε την αξια του και ειχε το κατι τις παραπανω.
Τωρα το μονο που ενδιαφερει ειναι "το κονομι"...

Μιχάλη έχεις πάρει μιά μπουλντόζα και ισοπεδώνεις τα πάντα. Σαν να προσπαθείς να χορέψεις πιρουέτες φορώντας γαλότσες.
Δεν σε κακίζω και σε καμία περίπτωση δε θέλω να σε "ξεφωνίσω": είναι πολύ λεπτή η γραμμή που χωρίζει έναν λαϊκό -pop- καλλιτέχνη από ένα "αστέρι της pop".
Το ...αστέρι, στις πλείστες των περιπτώσεων είναι εφήμερο και υπόκειται στην κατηγορία "αφού τα φέρνω, θα τους τα πάρω κιόλας". Τυπική καπιταλιστική λογική.
Ο λαϊκός καλλιτέχνης όμως είναι άλλη ...ιστορία.
Αν θέλει κάποιος να δεί από πού ξεκίνησε το rap για παράδειγμα, φτάνει να ανατρέξει στις πηγές του: η γένεση, η αφετηρία, η προέλευσή του ολόκληρη συμπυκνώνεται γύρω από δύο τιτάνες στην κυριολεξία:
τον James Brown και τον Bob Dylan. Αυτοί είναι οι ρίζες του. Ο πρώτος ξεκινάει χοντρικά με το "Papa's Got A Brand New Bag". Παίρνει μία συγχορδία και της κάνει μασάζ, μαλάξεις μέχρι που τη διαλύει. Εχει ενδιαφέρον να δεί κανείς ποιοι είναι οι …συνοδοιπόροι του κατά καιρούς στις μπάντες με τις οποίες πήρε τους δρόμους. Στα ντραμς είναι ο Jabo Starks, τεράστια «μούρη» από τη Νέα Ορλεάνη, κουβαλάει στα κύτταρά του αυτό το κυματιστό τραύλισμα που μοιάζει να ακούς στο soul-clapping των γκόσπελ. Δίπλα του ο Clyde Stubblefield από το Μέμφις που φροντίζει τον σφυγμό του beat πάνω στο οποίο ο Starks χορεύει. Στις κιθάρες είναι ο Jimmy Nolen και ο Alphonso Kellum, scratching and riffing μέχρι Δευτέρα Παρουσία. Το καρύκευμα εμπλουτίζεται με περισσότερες τονικότητες, breaks και riffs από τον Fred Wesley στο τρομπόνι -έγινε διαβόητος αργότερα με τη δική του μπάντα- και το άλτο του Pee Wee Ellis, ενορχηστρωτή par excellence στα χρόνια που έρχονταν. Τενόρο παίζει ο Maceo Parker που ο αδερφός του είχε επανδρώσει τα ντραμς στο ‛Brand New Bag”. Στο μπάσο είναι ο Bootsy Collins, ένα «στραβάδι» που ο νονός το ψάρεψε μια νύχτα σε κωλάδικο και το έστρωσε να κάνει πρόβες 10 ώρες την ημέρα για να του βγάλει το beat που ήθελε. Ο Collins είναι αυτός που πήρε το funk από τα ντραμς και το μετέφερε στο μπάσο και, στη συνέχεια, στον George Clinton. O νονός, μέσα απ όλα αυτά, είναι μία φιγούρα αμόρφωτη αλλά τόσο εμπνευσμένη που δεν έχει σχεδόν τίποτα να ζηλέψει από τον μαιτρ Duke Ellington.
Και τι να πρώτο πω για τον Dylan; Τι να πώ για τους μύριους υπέροχους τρόπους που συνδυάζει το χυδαίο με το ιαμβικό, αυτό τον καταιγισμό από εικόνες και φράσεις που σκάνε πάνω σου κατά κύματα -δεν είναι λόξυγκας το hip hop;- πάντα διαυγείς και τόσο κομψές αισθητικά;

 

[Haagenti]

Οι συνθεσεις του Terminator X πάντως στα πρώτα βήματα των P.E. ήταν τόσο πυκνογραμμενες ,που πολλές φορές θύμιζαν τις καλύτερες στιγμές του Prince..
Από την άλλη το ahh...the nane is bootsy,baby ηταν τόσο ...αραιοκατοικημενο που απορούσα κάθε φορά που το άκουγα:Από που στο διαλο βγαίνει τόσο groove- ελεγα..
Σαν να ταξιδεύεις πάνω από την Ωκεανια,καβάλα σε drone.

 

[supersonic]

Μιχάλη έχεις πάρει μιά μπουλντόζα και ισοπεδώνεις τα πάντα. Σαν να προσπαθείς να χορέψεις πιρουέτες φορώντας γαλότσες.
Δεν σε κακίζω και σε καμία περίπτωση δε θέλω να σε "ξεφωνίσω": είναι πολύ λεπτή η γραμμή που χωρίζει έναν λαϊκό -pop- καλλιτέχνη από ένα "αστέρι της pop".
Το ...αστέρι, στις πλείστες των περιπτώσεων είναι εφήμερο και υπόκειται στην κατηγορία "αφού τα φέρνω, θα τους τα πάρω κιόλας". Τυπική καπιταλιστική λογική.
Ο λαϊκός καλλιτέχνης όμως είναι άλλη ...ιστορία.
Αν θέλει κάποιος να δεί από πού ξεκίνησε το rap για παράδειγμα, φτάνει να ανατρέξει στις πηγές του: η γένεση, η αφετηρία, η προέλευσή του ολόκληρη συμπυκνώνεται γύρω από δύο τιτάνες στην κυριολεξία:
τον James Brown και τον Bob Dylan. Αυτοί είναι οι ρίζες του. Ο πρώτος ξεκινάει χοντρικά με το "Papa's Got A Brand New Bag". Παίρνει μία συγχορδία και της κάνει μασάζ, μαλάξεις μέχρι που τη διαλύει. Εχει ενδιαφέρον να δεί κανείς ποιοι είναι οι …συνοδοιπόροι του κατά καιρούς στις μπάντες με τις οποίες πήρε τους δρόμους. Στα ντραμς είναι ο Jabo Starks, τεράστια «μούρη» από τη Νέα Ορλεάνη, κουβαλάει στα κύτταρά του αυτό το κυματιστό τραύλισμα που μοιάζει να ακούς στο soul-clapping των γκόσπελ. Δίπλα του ο Clyde Stubblefield από το Μέμφις που φροντίζει τον σφυγμό του beat πάνω στο οποίο ο Starks χορεύει. Στις κιθάρες είναι ο Jimmy Nolen και ο Alphonso Kellum, scratching and riffing μέχρι Δευτέρα Παρουσία. Το καρύκευμα εμπλουτίζεται με περισσότερες τονικότητες, breaks και riffs από τον Fred Wesley στο τρομπόνι -έγινε διαβόητος αργότερα με τη δική του μπάντα- και το άλτο του Pee Wee Ellis, ενορχηστρωτή par excellence στα χρόνια που έρχονταν. Τενόρο παίζει ο Maceo Parker που ο αδερφός του είχε επανδρώσει τα ντραμς στο ‛Brand New Bag”. Στο μπάσο είναι ο Bootsy Collins, ένα «στραβάδι» που ο νονός το ψάρεψε μια νύχτα σε κωλάδικο και το έστρωσε να κάνει πρόβες 10 ώρες την ημέρα για να του βγάλει το beat που ήθελε. Ο Collins είναι αυτός που πήρε το funk από τα ντραμς και το μετέφερε στο μπάσο και, στη συνέχεια, στον George Clinton. O νονός, μέσα απ όλα αυτά, είναι μία φιγούρα αμόρφωτη αλλά τόσο εμπνευσμένη που δεν έχει σχεδόν τίποτα να ζηλέψει από τον μαιτρ Duke Ellington.
Και τι να πρώτο πω για τον Dylan; Τι να πώ για τους μύριους υπέροχους τρόπους που συνδυάζει το χυδαίο με το ιαμβικό, αυτό τον καταιγισμό από εικόνες και φράσεις που σκάνε πάνω σου κατά κύματα -δεν είναι λόξυγκας το hip hop;- πάντα διαυγείς και τόσο κομψές αισθητικά;

στο παρακάτω βίντεο 2.15
JB: Mr Thomas you got 50$

o JB ρίχνει πρόστιμο στον μπασίστα επειδή καθυστέρησε μιά νότα...και όχι 20$....διότι στην πρώτη σειρά κάθονταν ο Quincy

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

 

[rider]

Αν πεθαινουν τωρα τα τραγουδια τι θα επρεπε να ειχε συβμει παλια , οπου ο καλλιτεχνης για να εχει ευρεια απηχηση θα επρεπε να περασει απο ενα καρο μεσαζοντες ?
Απο κει και περα, η μουσικη και κινηματογραφικη βιομηχανια, οι <βιομηχανιες> επιτομη του ανταγωνισμου (καλλιτεχνικου και οχι μονο ) , του Εγω (καλλιτεχνικου και οχι μονο )..θυματα των πολυεθνικων που δεν δειχνουν ανθρωπινο προσωπο και ευτελιζουν τις αμοιβες..χαχα

 

[mdvq]

1ον)Μια ελαχιστη μειοψηφια σαν και του λογου σας (βγαζω το εαυτο μου αποξω για λογους ευγενειας) δεν μπορουν να διαμορφωσουν ταση.
Εσεις καλοι μου φιλοι εισαστε απο αλλο πλανητη ,μουσικα,οποτε δεν νομιζω οτι αποτελειτε αξιοπιστο στατιστικο δειγμα:grinning-smiley-043
2ον)Αναφερθηκε το Spοtify και απο κει ορμωμενος μιλησα για μουσικη βιομηχανια ....και οπως πολυ καλα γνωριζετε οταν η τεχνη γινεται επαγγελμα και μπλεκουν χαρτογιακαδες και μανατζαραιοι ....μαματα με μεγαλα γραμματα!

(η ακραια θεση μου ειναι οτι η τεχνη πρεπει να ειναι ελευθερη και δωρεαν ή τουλαχιστον να κοστολογειται τοσο οσο, να ζει αξιοπρεπως ο καλλιτεχνης)

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

1ον)Μια ελαχιστη μειοψηφια σαν και του λογου σας (βγαζω το εαυτο μου αποξω για λογους ευγενειας) δεν μπορουν να διαμορφωσουν ταση.
...

:ADFADF1:

Aνήκουμε σε μιά άλλη, μακρινή εποχή εμείς Μιχάλη. Οπου οι τάσεις ήταν αυτές που διαμόρφωναν εμάς. Κι όχι το αντίστροφο. Και σήμερα συμβαίνει αυτό - μόνο που σήμερα η τάση είναι το fb, τότε ήταν το I Can't Get No Satisfaction και το All You Need Is Love. Το 1967 ήμουνα 13 ετών και οι δίσκοι που είχα αγοράσει ήταν ένα LP με μουσικές από τα γουέστερν σπαγγέτι, το A Casa d' Irene και "Το Μυστικό" της Βίκυ Λέανδρος. Είχαμε χούντα και την Πολεμική Αρετή των Ελλήνων που διακονούσαν οι καφροδεξιοί και αυτά που συνέβαιναν έξω έφταναν εδώ σαν τρεμουλιαστός απόηχος στις εκπομπές των δισκογραφικών εταιριών που διαφήμιζαν τις επιτυχίες τους στο ραδιόφωνο. Η μουσική έγινε η κουλτούρα μας, as serious as your life για κάποιους από 'μάς. Οι μουσικοί που ακούγαμε μιλούσαν για 'μας. Αυτό σημαίνει ότι υπήρχε ένα συλλογικό Εμείς για να μιλήσουν γι αυτό οι αγαπημένοι μας εκείνες τις εποχές, σημαίνει επίσης ότι η όποια δύναμή τους δεν οφειλόταν μόνο στο χάρισμά τους. Προερχόταν όχι μόνο από το κοινό τους αλλά από ένα επικρεμάμενο παγκόσμιο κίνημα που υποθετικά ασπαζόταν αυτό το ακροατήριο. Ακούγαμε με μεγάλη προσοχή τις απαγγελίες και τα κηρύγματά τους τόσο γατί ήταν ό τι πιο σημαντικό συνέβαινε για 'μας όσο και, κάποιες φορές, για να διαπιστώσουμε ότι είναι ακόμα επιβάτες στο ίδιο όχημα με εμάς. Παλιές ιστορίες...

 

[Cicadelic Ranger]

Tι ωραια που τα λες !
Ειναι σαν να τα ζω...

 

[maxpain]

Η μουσική που είναι τέχνη θέλει έμπνευση η οποία έρχεται από τις επιρροές και τον χαρακτήρα αλλά από ένα σημείο και μετά έρχεται από τα βιώματα...

Θέλω να πω ότι και τα πολλά χρήματα (μέσω πωλήσεων) δεν σημαίνουν ότι θα εξελίσσετε μουσικά ένας καλλιτέχνης. Από την άλλοι οι περισσότεροι μεγάλοι δημιουργοί δεν ήταν και φτωχοί όταν μεσουρανούσαν και έκαναν Τέχνη...Βέβαια αν πρέπει κάποιος να πνίξει το ταλέντο του για να δουλέψει για να ζήσει τότε είναι και αυτό κρίμα.

Πόση τέχνη όμως έχει βασιστεί στον πόνο και τις δυσκολίες που πέρασε ο καλλιτέχνης? Προσωπικά πιστεύω ότι ενώ το Spotify το Tidal κτλπ είναι μεγάλο plus της εποχής μας διότι έχουμε απεριόριστη πρόσβαση στην μουσική (σχεδόν) όλου του κόσμου...αυτό είναι και ο λόγος για την σταθερή πτώση της ποιότητας της...

Παλιά οι άνθρωποι τον ζούσαν τον δίσκο...αγόραζαν το βινύλιο η το cd άραζαν καναπέ και το άκουγαν 100 φορές διότι δεν είχαν και τα χρήματα να πάρουν 30 cd την εβδομάδα αλλά ούτε και τόσες επιλογές στην διασκέδαση τους εντός σπιτιού. Διάβαζαν τις πληροφορίες έβλεπαν το artwork και έψαχναν τα νοήματα και τα lyrics των τραγουδιών...ασχολούνταν με τον καλλιτέχνη γενικά.

Σήμερα αυτό δεν συμβαίνει με τις νέες τάσεις της μουσικής αλλά και με τους τρόπους γενικότερα. Σήμερα βάζεις spotify στο laptop και την ίδια στιγμή κοιτάς το facebook,instagram κάνεις like κατεβάζεις meme's με γάτες....αποθηκεύεις άρθρα που σε ενδιαφέρουν και κοιτάς και τα mail της δουλειάς σου...σε συνδυασμό με το ότι πλέον έχεις πρόσβαση σε όσα album μπορείς να ακούσεις και ποτέ δεν θα τελειώσουν. Άντε μετά να δόσεις τον σεβασμό και την προσοχή που πρέπει στην δουλειά του άλλου...και λογικό είναι αφού είναι έτσι τα πράγματα να προτιμάς να πληρώνεις 3-7 ευρώ το μήνα για απεριόριστα κομμάτια αντί για δίνεις 100-200 ευρώ το μήνα για cd κτλπ.

Σε αυτές τις συνθήκες πατάνε τυπάδες και τύπισσες που βγάζουν μύρια από τα likes,τα tweets, τα stories και τα live streaming χωρίς η μουσική τους να έχει να πει κάτι. Η ελευθερία όμως και πληροφορία είναι εκεί περισσότερο από πάντα...μπορείς να βρεις αμέτρητα info και artwork για τον καλλιτέχνη που θες...να μάθεις και πράγματα που παλιά δεν θα τα μάθαινες ποτέ....να παρακολουθήσεις συνεντεύξεις και live του...και γενικά να ασχοληθείς όσο ποτέ άλλοτε.

Για μένα από εμάς εξαρτάται το αν τα τραγούδια ''πεθαίνουν'' ή όχι γιατί είναι στο χέρι μας να τα εκτιμήσουμε και να τους δώσουμε την υπόσταση που τους αξίζει μέσα αλλά και έξω μας.

Αυτά...καλό σας απόγευμα!

 

[ihodemon]

Ας εκφράσω και εγώ τις σκέψεις μου για το "θάνατο" της μουσικής. Επόμενο
και αναμενόμενο απο την στιγμή που χρήστες ανέβαζαν μουσική στό internet
ολόκληρα alpums, να διαδίδεται η μουσική τσάμπα χωρίς να αμείβονται οι
δημιουργοί και οι εταιρείες. Επιπλέον με την χρήση torrent το φαινόμενο
εντάθηκε, και αυτοί πού αγόραζαν κάποιο cd χαρακτηρίζονταν κορόιδα σε
παρέες. Επίσης είναι αναπόφευκτο με τόση μουσική διαθέσιμη, να ελαττώνονται
οι ακροατές πού εμβαθύνουν και "ρουφούν" το alpum όπως κάναμε κάποτε,
γιατί δεν είχαμε επιλογή. Την μόνη επιλογή που είχαν οι εταιρείες, ήταν να
διαθέσουν cd σε αρκετά χαμηλή τιμή και δεν το έκαναν. Ξύπνησαν καθυστερημένα,
και ένα πράγμα τους έμεινε. Να δημιουργήσουν τεράστιες playlist με μικρό
μηνιαίο αντίτιμο, ώστε να μην συμφέρει να κατεβάσεις μουσική και να είσαι
και νόμιμος. Το ίδιο κάνουν και στις ταινίες με το Netflix και άλλα. Ετσι
υπάρχει και μία μικρή αμοιβή για τους δημιουργούς. Από την πλευρά των
μουσικών η επιβίωση μόνο από την μουσική, είναι υπόθεση φτασμένων ονομάτων.
Οι δημιουργοί που έχουν την όρεξη και την αντοχή, έχουν σαν επιλογή τις
συναυλίες, μουσικές σκηνές, ακόμα και την διάθεση μουσικής χωρίς μεσάζοντες.
Σκληρό, αλλά ας μείνουν οι ταλαντούχοι που θέλουν να εκφραστούν. Αυτό
αποδεικνύεται από το πόση καλή μουσική βγαίνει ακόμα. Και οι παλιοί
παλέψανε με αυτό τον τρόπο για να καθιερωθούν. Και αυτούς τούς
εκμεταλλευτήκανε κάποτε, κάτι μανατζαραίοι και εταιρείες. Για μένα το
πρόβλημα είναι στους ακροατές, και την προχειρότητα που ακούνε μουσική
και δεν εκμεταλλεύονται τις δυνατότητες να ψαχτούν..
Και για να δώσω και μία αισιόδοξη νότα, βλέπω και νέα παιδιά να αγοράζουν
βινύλια σε εξειδικευμένα δισκάδικα και αυτό κάτι δείχνει..
Και μην ανησυχείτε, οι μουσικοί πού αξίζουν θα εκφραστούν με την όποια
τεχνολογία είναι διαθέσιμη!