PanMan
Μέλος Σωματείου
Οι υπόλοιποι το κάνουν για την τέχνη για την ψυχή της μάνας τους και την δική τους επίσης .
https://youtu.be/JD8ZO5P9yzQ
Οι υπόλοιποι το κάνουν για την τέχνη για την ψυχή της μάνας τους και την δική τους επίσης .
Καλα δεν υπαρχει περιπτωση να μην με "ξεφωνισετε" αλλα εγω θα το πω!!!
Απο την στιγμη που η μουσικη μπηκε σε καδρο """""μουσικης βιομηχανιας"""" ολα αυτα ηταν φυσικη καταληξη.
Για μενα ειναι αδιανοητο ενας ανθρωπος με ενα φυσικο χαρισμα (φωνη ή συνθεση) να πλουτιζει σε τετοιο βαθμο.
Τι κανει ρε φουστη μου???
Τον κοσμο διασκεδαζει.
Δηλαδη οι επιστημονες ποσα επρεπε να βαζουν???
Να βιοπορουν,δεν αντιλεγω,αλλα μεχρις εκει.
Κατι δηλ. σαν το παλιο καιρο που ο μουσικος επαιζε την μουσικη του σε κεντρα (ονομαστετα οπως θελετε) και ο κοσμος πηγαινε και το ακουγε.
Και οποιος ηταν πραγματικα καλος, ο κοσμος αναγνωριζε την αξια του και ειχε το κατι τις παραπανω.
Τωρα το μονο που ενδιαφερει ειναι "το κονομι"...
Μιχάλη έχεις πάρει μιά μπουλντόζα και ισοπεδώνεις τα πάντα. Σαν να προσπαθείς να χορέψεις πιρουέτες φορώντας γαλότσες.
Δεν σε κακίζω και σε καμία περίπτωση δε θέλω να σε "ξεφωνίσω": είναι πολύ λεπτή η γραμμή που χωρίζει έναν λαϊκό -pop- καλλιτέχνη από ένα "αστέρι της pop".
Το ...αστέρι, στις πλείστες των περιπτώσεων είναι εφήμερο και υπόκειται στην κατηγορία "αφού τα φέρνω, θα τους τα πάρω κιόλας". Τυπική καπιταλιστική λογική.
Ο λαϊκός καλλιτέχνης όμως είναι άλλη ...ιστορία.
Αν θέλει κάποιος να δεί από πού ξεκίνησε το rap για παράδειγμα, φτάνει να ανατρέξει στις πηγές του: η γένεση, η αφετηρία, η προέλευσή του ολόκληρη συμπυκνώνεται γύρω από δύο τιτάνες στην κυριολεξία:
τον James Brown και τον Bob Dylan. Αυτοί είναι οι ρίζες του. Ο πρώτος ξεκινάει χοντρικά με το "Papa's Got A Brand New Bag". Παίρνει μία συγχορδία και της κάνει μασάζ, μαλάξεις μέχρι που τη διαλύει. Εχει ενδιαφέρον να δεί κανείς ποιοι είναι οι …συνοδοιπόροι του κατά καιρούς στις μπάντες με τις οποίες πήρε τους δρόμους. Στα ντραμς είναι ο Jabo Starks, τεράστια «μούρη» από τη Νέα Ορλεάνη, κουβαλάει στα κύτταρά του αυτό το κυματιστό τραύλισμα που μοιάζει να ακούς στο soul-clapping των γκόσπελ. Δίπλα του ο Clyde Stubblefield από το Μέμφις που φροντίζει τον σφυγμό του beat πάνω στο οποίο ο Starks χορεύει. Στις κιθάρες είναι ο Jimmy Nolen και ο Alphonso Kellum, scratching and riffing μέχρι Δευτέρα Παρουσία. Το καρύκευμα εμπλουτίζεται με περισσότερες τονικότητες, breaks και riffs από τον Fred Wesley στο τρομπόνι -έγινε διαβόητος αργότερα με τη δική του μπάντα- και το άλτο του Pee Wee Ellis, ενορχηστρωτή par excellence στα χρόνια που έρχονταν. Τενόρο παίζει ο Maceo Parker που ο αδερφός του είχε επανδρώσει τα ντραμς στο ‛Brand New Bag”. Στο μπάσο είναι ο Bootsy Collins, ένα «στραβάδι» που ο νονός το ψάρεψε μια νύχτα σε κωλάδικο και το έστρωσε να κάνει πρόβες 10 ώρες την ημέρα για να του βγάλει το beat που ήθελε. Ο Collins είναι αυτός που πήρε το funk από τα ντραμς και το μετέφερε στο μπάσο και, στη συνέχεια, στον George Clinton. O νονός, μέσα απ όλα αυτά, είναι μία φιγούρα αμόρφωτη αλλά τόσο εμπνευσμένη που δεν έχει σχεδόν τίποτα να ζηλέψει από τον μαιτρ Duke Ellington.
Και τι να πρώτο πω για τον Dylan; Τι να πώ για τους μύριους υπέροχους τρόπους που συνδυάζει το χυδαίο με το ιαμβικό, αυτό τον καταιγισμό από εικόνες και φράσεις που σκάνε πάνω σου κατά κύματα -δεν είναι λόξυγκας το hip hop;- πάντα διαυγείς και τόσο κομψές αισθητικά;
1ον)Μια ελαχιστη μειοψηφια σαν και του λογου σας (βγαζω το εαυτο μου αποξω για λογους ευγενειας) δεν μπορουν να διαμορφωσουν ταση.
...