.... και τελωσπαντων ...
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ ? :furious3:
(α μα πια ... με τις κρυφομασονιες σας, εδω μεσα ... :icon15
Το εχω γραψει και σε αλλο νημα.
Η ταινια ειναι ο ορισμος της Ε.Φ.!
Αυτο ειναι πραγματικη Ε.Φ. Οχι τα ρομποτακια και τα λειζεροπιστολα. Αλλα εξ'αιτιας αυτων των αηδιων εχουμε φτασει να θεωρειται Ε.Φ το Star Wars, το οποιο δεν εχει την παραμικρη σχεση με αυτην και ειναι καθαρο fantasy και να μη θεωρειται Ε.Φ. το Σολαρις.
Κατα τα αλλα :grinning-smiley-043 :grinning-smiley-043:grinning-smiley-043στον Ραφαηλιδη. Ομως οι διαφοροι κριτικοι που υποτιμουν το ειδος κατατασσοντας το λογοτεχνικα στο παλπ και κινηματογραφικα στο επιπεδο των b-movies, δεν εχουν ιδεα τι τους γινεται (και δεν αναφερομαι στο Ραφαηλιδη ή στον auteur προφανως).
Επισης ως προς τα γραφομενα στο κειμενο, δε βλεπω τι εμποδιζει μια ταινια να ειναι ταυτοχρονα μεταφυσικη αλληγορια ΚΑΙ επιστημονικη φαντασια.
Το πιασες...και δεν έχει και χαμόγελα οπως οι αμερικάνοι, θεωρείται indescent.
Για το Solaris να πω οτι η πλευρά sci-fi δεν ειναι επουδενί το ζητούμενο, αλλα είναι αναγκαία.
Για να το πω πιο απλά...βλέπε αυτο που είπε ο auteur :
Εαν δεν χρησιμοποιουσε το "διαστημα" ο Ταρκοφσκι, το φιλμ του δεν θα εβγαινε ποτέ και οι γραφειοκράτες του κόμματος οχι μόνο θα απαγόρευαν την δημιουργία του αλλα θα τον ειχαν διώξει.
Αλλα ο Τqρκόφσκι den ήταν μόνο έξυπνος άνθρωπος αλλα και ολοκληρωμένος σαν καλλιτέχνης. Εξ άλου ήξερε τι σημαίνει στα λατινικά Religio; κάνω δεσμούς, ενώνω, φτιάχνω γέφυρες...και αυτο προσπάθησε να κάνει με το σινεμά του. Γιός μείζωνος Ρώσου ποιητή, ποιητής ο ίδιος, ενέσκυψε στην έννοια του Ποιαίω-Ποιώ με όλα τα μέσα που η κουλτουρα του του επέτρεπε για να φτάσει (η να προσπαθήσει τουλάχιστον ) στο απόλυτο του "ποιώ" τον Ποιητή τον ίδιο. Προσπαθόντας (Σισύφιος προσπάθεια και μεγάλο κουράγιο ενος καλλιτέχνη) να εκφραστει σαν ποιητης (του κινηματογράφου) στην έννοια, κατά την έννοια του Ποιητή.
Οταν νέος ειχα δει το Solaris, το ειχα προσεγγίσει σαν ΣΙ ΦΙ και με είχε κουράσει αφάνταστα.
Αργότερα (όταν έβαλα νου :BDGBDGB53: ) το πλησίασα απο μία τελείως διαφορετικη οπτική.
Την καθαρά πνευματική...προσοχη στον όρο να παρθει κατα λέξη.
Και τότε δεν ειδα απλά το έργο αλλα το έργο "με είδε".
Mου μίλησε μια και διαπαντός και τέλειωσε.
Ετσι με κάθε φιλμ του Ταρκόφσκι.
Κάθε φιλμ του Ταρκόφσκι δεν είναι απλά φιλμ. Ειναι άλλο πράγμα απολυτα προσωπικο σαν (συγνώμη αν φανει σαν βλασφήμεια) communion:
Γι αυτο όταν είχα πει εδω οτι μ'αρεσε και το Solaris με τον Cloooney (ρισκάροντας εις γνωσιν μου τον λιθοβολισμό) το ειπα γιατι εκείνο το δευτερο ειναι "απλά" ένα φιλμ. Σι Φι αντε και λίγο μεταφυσικο να σκεφτεις το τέλος και την ύπαρξη, αλλα ενα φίλμ. "Το βλέπεις"
Αντίθετα αυτο του Ταρκόφσκυ δεν είναι "ενα" φιλμ μόνο. Οταν μπορέσεις και περάσεις το αισθητικό και νοητικό του κατώφλι, είναι ένας διάλογος της ψυχής με αυτο προς το οποίο τείνει, η αυτο απο το οποίο καλείται.
Κατα τη γνωμη μου πρέπει να ειδωθει 2 φορές σε συντομο χρονικό διαστημα...
Συμφωνω μεχρι-σχεδον-κεραιας.Απλα το Star Wars θα το βαζα στα...space western...
Συμφωνω μεχρι-σχεδον-κεραιας.Απλα το Star Wars θα το βαζα στα...space western...
Δε διαφωνω, αλλα ειχε και ξιφομαχιες (τροπος του λεγειν):jester:
Επισης ο μεγαλος κακος, η μαγεια-Force και πολλα ακομα στοιχεια του παραπεμπουν ευθεως σε φανταζι.
Παντως σιγουρα ανηκει πολυ περισσοτερο σε αλλα κινηματογραφικα ειδη παρα στην Ε.Φ.!
Mη σου πω οτι τωρα που σκεφτομαι τα 2 ρομποτακια να προχωρανε στην ερημο, ακομα και rοad movie να το πεις, πιο κοντα θα πεσεις απότι Ε.Φ.
Δε διαφωνω, αλλα ειχε και ξιφομαχιες (τροπος του λεγειν):jester:
Επισης ο μεγαλος κακος, η μαγεια-Force και πολλα ακομα στοιχεια του παραπεμπουν ευθεως σε φανταζι.
Παντως σιγουρα ανηκει πολυ περισσοτερο σε αλλα κινηματογραφικα ειδη παρα στην Ε.Φ.!
Mη σου πω οτι τωρα που σκεφτομαι τα 2 ρομποτακια να προχωρανε στην ερημο, ακομα και rοad movie να το πεις, πιο κοντα θα πεσεις απότι Ε.Φ.
+100
Διαφωνώ μονο σε ενα σημείο..
Δεν νομιζω οτι έβαλες νου..
Οι ταινιες του (οπου διακατέχονται απο μια μεταφυσική ποίηση), "βλέπονται" πιο πολυ με τις αιςθηςεις παρα με το μυαλο ως λογική επεξήγηση της αιτίας.
Οσο για το Star Wars...εφόσων έχει μηχανές του μη συγκεκριμένου και αχανους μέλλοντως , όντα και κόσμους φανταστικούς, ειναι σι-φι βέβαια αλλα κυρίως ειναι Μυθολογία.
Νεα Μυθολογία που όπως κάθε τοιουτη, σκοπο έχει να μεγαλώσει γενιές ανθρώπων να τους βάλει εικόνες ιδέες και ίσως και κάποιες αξίες.
Θυμάμαι ημουν μικρό παιδι και πηγα να δω το φιλμ στο σινεμά με ένα ζευγάρι φίλων των γονιών μου, γιατι αυτοι δεν ...καταδέχονταν. Επαθα την πλάκα μου, και οι μεγάλοι επίσης...
Οι μεγάλοι γίναν μικροι με αυτη την μυθολογία και εγω μεγάλωσα μ'αυτην στην γενιά των αστρων.
Και ακόμα εξωγήινο δεν έχω δει παρ'ολο οτι κοιτάω συχνα προς τα πάνω όπως με ειχε διδάξει ο Bowie;
Βέβαια αυτες οι τριχες του Γιουκά...
Τριπαρισμενο ταξιδι στην Καλιφορνια της εποχης του Νιξον.
Ο Paul Thomas Anderson μετα την αναπαρασταση της μεταπολεμικης Αμερικης των τελων του '40 αρχων του '50,εκει που μας την εδειχνε τραυματισμενη να ψαχνει αποκουμπι στον καθε επαγγελματια απατεωνα ιεροκυρηκα ((The Master),βουταει τωρα μεσα σε μια αλλη μεταβατικη περιοδο της Αμερικης,αυτη των αρχων του '70 εκει που η "επανασταση" των χιπις πηγε περιπατο.
Η μαστουρα ως ο καταλυτης που διαλυσε την επανασταση,σκορπισε το ουμανιστικο μηνυμα της και επανεφερε το ατομο πανω απο το συνολο.
Απο τη συλλογικοτητα της κολεκτιβας,ξανα μανά στον καπιταλιστικο ατομισμο.Οι μισοι επαναστατες εκαναν τα παντα για μια δοση,οι αλλοι μισοι το ριξαν στη ρουφιανια γινομενοι τσιρακια του καθεστωτος.Η πρεζα εγινε ο δουρειος ιππος σαρωνοντας τα παντα.Η σκληρη δεξια του Νιξον θριαμβευσε.
Ολιγον θολο ως σεναριο που μπορει να ξενισει και με ενα ρυθμο ραθυμο,σαν τον πρωταγωνιστη (αλλη μια μεγαλη ερμηνεια απο τον Φινιξ),παρ'ολα αυτα ο Αντερσον δεν χανει το στοχο του που ειναι να αφηγηθει,μεσα απο το στορυ και τους χαρακτηρες,και να σχολιασει την εποχη εκεινη πεντακαθαρα.
Το τρειλερ μπορει να ξεγελαει κανοντας την ταινια να φαινεται αστειοτερη απ'οσο ειναι.Γιατι δεν ειναι.
Εχει μια ιλαροτητα οπως το περσινο American Hustle ή το Boogie Nights (του ιδίου),αλλα κωμωδια δεν ειναι με τιποτα.Mαλλον σαρκασμος και ενα σαρδονιο χιουμορ και μια πικρα διαχυτη που καποιες στιγμες σε πνιγει.
Για όσους γνωρίζουν τον Πίντσον, ξέρουν την εγγύτητά του με τα γεγονότα και τη κουλτούρα της εποχής. Από τα λόγια του Πάνου καταλαβαίνω ότι ο Καλιφορνέζος Paul Anderson, γεννηθείς το 1970, ακολουθεί το βιβλίο στην απεικόνιση της κατάστασης στη μεταχίππικη περίοδο, τις αρχές του '70. Όταν δω τη ταινία θα σας πω, εάν καταφέρνει να αποδώσει πρόσωπα και καταστάσεις όχι καταγραφικά και κυνικά αλλά με τη απαραίτητη ευαισθησία για μια ευκαιρία που χάθηκε και για μια ελπίδα που φύτρωσε σαν λουλούδι σε ένα κήπο που ήταν πλημμυρισμένος με χρώματα και αρώματα. Βέβαια η περίοδος 1973-1984, στην Ελλάδα, που βιώσαμε εμείς το απόηχο των 60’ς, είχε άλλα χαρακτηριστικά. Γεγονός είναι ότι η συνείδηση της συλλογικότητας, που αναφέρει ο Πάνος, προδόθηκε από τον στείρο κομματικό δογματισμό των μεν αλλά και από την ελαφρότητα και την ιδιοτέλεια των δε......Η διεύρυνση του νου/mind expansion ήταν κυρίαρχη έννοια εκείνους τους καιρούς και υπήρχε έντονη πειραματική διάθεση για την επίτευξή της. Βέβαια, ένας δημοφιλής τρόπος ήταν οι ψυχοτρόπες ουσίες, ακριβώς όμως με την παραπάνω διάθεση και σκοπιμότητα και όχι σαν διαφυγή της πραγματικότητας και ανακούφισης του ψυχικού πόνου. Η ψυχαγωγική διάσταση και η εξερεύνηση των άγνωστων δυνάμεων του μυαλού απελευθέρωσε τη φαντασία και την δημιουργικότητα σε σημείο να παρουσιαστούν πληθώρα αριστουργημάτων σε όλες της εκφάνσεις της τέχνης. Βέβαια μέσα στην αφέλεια, την ανωριμότητα έλεγχου των δυνάμεων που αναδύθηκαν και τις χαλαρές άμυνες, το σύστημα με το συνήθη τρόπο της εμπορευματοποίησης, εκφύλισε το φαινόμενο, ξεθώριασε το όνειρο και το μετέτρεψε σε εφιάλτη...