...και για να επιστρεψουμε στο θεμα του νηματος
You were never really here (2017)
ή αλλιως πως θα ηταν το Taken αν το ειχε σκηνοθετησει ο Refn.
Πολυ απλοϊκος χαρακτηρισμος και σιγουρω αδικω τη σκηνοθετη, αλλα ηταν το πρωτο πραγμα που μου ηρθε στο μυαλο οταν τελειωσαμε την ταινια. Ακομα δεν εχω καταλαβει ακριβως τι στο διαολο ειδα, αλλα ξερω ομως σιγουρα οτι δεν μπορουσα να ξεκολλησω απο την οθονη! Καταπληκτικες σκηνες, ενας απιστευτος Χοακιν Φοινιξ και ηχος (τοσο sound design οσο και soundtrack) που κλεβουν την παρασταση. Ο Φοινιξ απολυτα πειστικος στον ρολο ενος ανθρωπου που βρισκεται (ή και εχει ξεπερασει )στα ορια του. Η ταινια "πηδαει" απο το παρων στο παρελθον που στοιχειωνει τον πρωταγωνιστη, ενω η μουσικη και οι εικονες πολυ συχνα σε κανουν να πιστευεις οτι βλεπεις καποιο ονειρο/εφιαλτη. Η σκηνη "δρασης" δοσμενη μεσα απο τη CCTV του "σπιτιου" απιστευτη.
Βασιζεται σε βιβλιο, αλλα αν εχω καταλαβει καλα, η ταινια ασχολειται καθαρα με το ψυχολογικο κομματι του πρωταγωνιστη, αφηνοντας το κομματι της πλοκης σε δευτερη μοιρα.
Δεν ξερω αν θα σας αρεσει, σας υποσχομαι ομως οτι δεν θα βαρεθειτε!
