Όχι. Το πρόβλημα με το Don't look up δεν είναι η πολιτική του θέση, που συνοψίζεται στο αξίωμα των φιλελέ σοσιαλμιντιακών echo chambers πως όλοι (πλην ημών) είναι κλινικά ηλίθιοι και φέρουν αποκλειστική υπαιτιότητα για τα πάνδεινα που περνάμε, αγνοώντας οποιονδήποτε πολιτικό και κοινωνικό παράγοντα συμβάλλει στην αμμορφωσιά και τον φανατισμό των από κάτω όπως, εχμ, η φτώχεια, ξέρω γω.
Όχι, αν και χαίρομαι που η ελιτίστικη προσέγγιση της ταινίας επισημάνθηκε, έστω και περιορισμένα.
Το πραγματικό πρόβλημα του Don't look up, σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες πολιτικές σάτιρες του Mckay, είναι το ότι πρόκειται για μία πραγματικά κακή ταινία.
Εντελώς άρρυθμη αφηγηματικά, με κακογραμμένους χαρακτήρες, ελλιπώς ανεπτυγμένα storylines, επιφανειακές και καρικατουρίστικες ερμηνείες ενός, πράγματι, ικανότατου επιτελείου ηθοποιών, με μονότονους κι επαναλαμβανόμενους διαλόγους, ανοικονόμητη και φλύαρη• αυτή η ταινία μοιάζει να μην εξυπηρετεί κανέναν από τους καταστατικούς της στόχους εκτός από την in-your-face έκθεση στην στρεβλή μιντιακή πραγματικότητα του δυτικού κόσμου.
Μόνο που γι' αυτό θα αρκούσε κι ένα 40λεπτο stand up.