Τα περιέγραψες όλα σε λίγες προτάσεις.Η αγωνία και ο φόβος μπροστά στο τέλος της ζωής και του τι θα αφήσουμε πίσω , του πόσο μπορούμε (και πόσο αποφασισμένοι είμαστε) να απελευθερωθούμε από τα βαρίδια που μας κρατάνε συμβιβασμένους προκειμένου να προχωρήσουμε μπροστά , οι συνέπειες που ακολουθούν τέτοιες αποφάσεις.
Η καταθλιψη που προκαλεί ένα αδιέξοδο καταπιεστικό περιβάλλον , η υπαρξιακή ματαιοδοξία (αυτό πραγματεύεται η ταινία πάνω απ'όλα) ως κινητήρια δύναμη για να φύγεις , η σύγκρουση και ο συμβιβασμός (και η συντριβή ενίοτε).
Αριστουργηματική ιλαροτραγωδία , τη λες και "καταθλιπτική κωμωδία",ευφιέστατο σενάριο και διάλογοι και ερμηνείες υπεράνω κριτικής. Ο Κόλιν Φάρελ δίνει ερμηνεία ζωής , η Κέρι Κόντον το ίδιο , ο Μπρενταν Γκλίσον....είναι ο Μπρενταν Γκλίσον. Καταπληκτική μουσική και φωτογραφία πλήρως ενταγμένες στην θεματολογία της ταινίας.
Να ναι καλα ο Ιρλανδός που επιμένει να γυρίζει ταινιάρες , ένας από τους λίγους γνήσιους auter αυτής της εξαιρετικά στριμόκωλης εποχής για τον κινηματογράφο.
Εδώ που είμαι δεν δουλεύει καλά το πληκτρολόγιο για αυτό συμφωνώ σε όλα.
Για μένα,η καλύτερη ταινία που είδα φέτος και που την θυμάμαι ακόμα ολόκληρη ,σκηνή με σκηνή ,πράγμα που δεν μου συμβαίνει γενικώς μιας και βλέπω ταινίες και τις ξεχνάω την άλλη ημέρα,ακόμα και καλές.(όπως θυμάμαι με κάθε λρπυομέρεια το "In Bruges"..)