Δεν κατάλαβα εάν σου άρεσε.
Εμένα μου άρεσε πολύ, πέρσα πολύ ωραία, έως πανηγύριζα με το κλείσιμο
και δύσκολα πιστεύω θα πετύχουμε φέτος στο σινεμά ταινίες τόσο καλές όσο αυτή, χωρίς να λέω ότι δεν θα δούμε και καλύτερες.
Δεν είναι αριστούργημα, ούτε κατά διάνοια η καλύτερή του Λάνθιμο, αλλά ίσως η πιο κατανοητή για κοινό hollywood και η πιο γεμάτη του, από άποψη παραγωγής.
Γενικά θα διαφωνήσω λίγο στην περιγραφή.
Για αρχή, η ταινία είναι καλογυρισμένη και "δυνατή" (με κριτήρια hollywood και μόνο). Δεν έχει τεχνικά λάθη, λάθη πλοκής ή δύσκολα συμπλέγματα που απαιτούν 2 προβολές για να βγάλεις άκρη.
Εάν δεν έχει ο θεατής "πατριαρχικές" αντιλήψεις γηπεδικού επιπέδου, θα περάσει τέλεια και δεν θα βαρεθεί στις 2++ ώρες της.
Ενάντια στα όσα γράφτηκαν ΔΕΝ είναι φεμινιστική, ούτε και το επιδιώκει, αλλά είναι μία εκδικητική ματιά στον "πατριαρχικό" θεωρισμό της ζωής. Μία αντιστροφή των ρόλων ως έχουν.
Ισχύει ότι είναι mainstream "hollywood" ταινία, όπως και η "the Favorite", με λίγες επιφανειακές πινελιές "ευρωπαϊσμού".
"ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ", με την ευρωπαϊκή ερμηνεία του όρου, δεν είναι.
Απεναντίας, είναι 100% ξεκάθαρο το τι γίνεται, τι "κρυφά" (φανερά) μηνύματα θέλει να περάσει και δεν κρατάει μυστικά από τον θεατή ή ανατροπές από το πουθενά.
Anderson, Trier ή Lynch δεν διέκρινα σε κανένα σημείο, απεναντίας, ότι επιρροές είχε από αυτούς ο Λάνθιμος, τις έχει απορροφήσει και παρουσιάζει κάτι που μπορεί να χαρακτηριστεί καθαρά "Λανθιμικό" (όπως προσδιορίζει όλες τις hollywood ταινίες του μέχρι τώρα, με διαφορά στους διαλόγους που πλέον έχουν σκοπό να αναδείξουν την τάξη των ηρώων, εν αντιθέσει με τις προηγούμενους άβολους διαλόγους). Η παρουσίαση και οι χαρακτήρες θυμίζουν πολύ περισσότερο A.T. Jensen, ειδικά η κατακλείδα και ο επίλογος της ταινίας. (Για τους fun του Jensen, δείτε την σαν υποκατάστατο περιμένοντας την επόμενη).
Από τεχνικής άποψης, η αισθητική μίας τεχνολογικά πιο ανεπτυγμένης βικτωριανής εποχής, που γίνεται μεγάλος ντόρος, δεν είναι καθόλου πρωτότυπη και θυμίζει πολλές πολλές κακές ταινίες (Τριό Στούτζες, Wild Wild West και βγάλε). Σε σημεία εντοπίζεις και στοιχεία manga (στήσιμο εικόνας και αισθητικές επιλογές).
Οι πρωτότυπες κάμερες με τους περίεργους φακούς και τις λήψεις, σε μία εξέλιξη της ανούσιας χρήσης τους από το "The Favorite" εδώ πετυχαίνουν να ενισχύσουν την πλοκή και τον συναισθηματικό κόσμο του θεατή, αλλά όχι πάντα και αυτή η τολμηρή εικόνα, σε κάποιες στιγμές μου προκαλούσε κάτι σαν ίλιγγο, αλλά χαλάλι... γιατί είναι πρώτη φορά αισθητό πώς μία ευρυγώνια λήψη μπορεί να σε επηρεάσει ως θεατή, σε σχέση με μία συμβατική.
Οι ερμηνείες είναι απίστευτες, ειδικά του Μαρκ Ρούφαλου, που δεν πολυσυζητείται (και ΝΑΙ ο Μαρκ ανέκαθεν ήταν καλός ηθοποιός σε κακά σενάρια, και πριν τον Χουλκ).
Τέλος και σχετικά με τον μεγάλο ντόρο που έχουν προκαλέσει οι πολλές γυμνές σκηνές σεξ της Εμα Στόουν και του Μαρκ Ράφαλο (εξίσου "σημαντική" συμμετοχή του στο ποσοστό σάρκας), και ένα είναι πάρα πολλές, ή λίγες, ή θα μπορούσαν να έχουν το ίδιο αποτέλεσμα με περισσότερα ρούχα ή λιγότερες σκηνές, θα πω, ότι τουλάχιστον για εμένα που γούσταρα Εμα,
α) Είναι εντελώς αντισεξουαλικές. Εάν δεν είσαι δλδ 14 χρονών που σε ξεσηκώνει και η Νταίζη Ντακ με μαγιό. είναι απλά 2 γυμνοί άνθρωποι.
β) Πολλές σκηνές αλλά με ελάχιστη διάρκεια. Όλες μαζί δεν συγκρίνονται στην συνολική διάρκεια όσο με άλλες διάσημες ταινίες (γι' αυτόν τον λόγο).
Σίγουρα κανένας δεν έκανε έτσι για την "Μάτια Ερμητικά Κλειστά", με πολύ περισσότερο σεξ και γυμνό.
δ) Εάν δεν προσφέρει κάτι στην πλοκή, δύσκολο να το απαντήσω, διότι δεν έχω δει cut με λιγότερες σκηνές. Σίγουρα είναι απαραίτητο στην ταινία για να εξηγήσει πλήρως, μέχρι βαρεμάρας για κάποιους, της σχέσης της ηρωίδας με την σεξουαλική πράξη και το σώμα της. Ίσως και αυτή η μετάβαση από το "άβολο" του θεατή στην "βαρεμάρα" να είναι κάποιος βασικός στόχος του σκηνοθέτη, που εξυπηρετεί τέλεια την κατανοητή της τελευταίας πράξης.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι "τέχνη" επισκίασε στην ταινία το σεξ, δεν υπήρξε ποτέ κάτι τέτοιο να επισκιαστεί.
Ελληνική τραγωδία, μπορεί. Έτσι κι αλλιώς όλο το Hollywood format είναι από την αρχαία Ελληνική τραγωδία, και ότι άλλο το λένε "τέχνη" ή "ευρωπαϊκό σινεμά" ή "Ανεξάρτητο κινηματογράφο". Nevermind, το Pure Things δεν είναι κάτι τέτοιο, είναι απλά holliwood, που παρουσιάζει την ιστορία ενός βιβλίου και ο σκηνοθέτης προσπαθεί να δώσει στον θεατή μία συγκεκριμένη ματιά.
Οπότε επαναλαμβάνω:
Για όσους δεν έχουν αναστολές, ή τις επιτρέπουν στην τέχνη, η ταινία είναι τέλεια και πολύ πολύ διασκεδαστική.
Για όσους έχουν αναστολές, ή "παραδοσιακές αρχές" και η τέχνη είναι για να τους διασκεδάζει ή να τους επιβεβαιώνει, ας δουν κάτι άλλο.
Το ίδιο ισχύει και για όσους (όσες?!) πάνε να δουν κάποιο φεμινιστικό μανιφέστο. Δεν είναι ούτε αυτό.
δεν είναι μανιφέστο συζήτησης,
δεν είναι άποψη του Λάνθιμου περί πατριαρχίας,
δεν είναι η "πολίτικη κουζίνα" με τεχνητό dράμα και εθνική περιφάνια,
είναι ένα βιβλίο αποδομένο με τολμηρό και πρωτότυπο τρόπο, αλλά πλήρως κατανοητό και διασκεδαστικό.
