Εντελώς πρόχειρα . Είναι πλέον κάτι παραπάνω από σαφές ότι το σύστημα παίζει το τελευταίο του χαρτί για να διατηρηθεί στην εξουσία . Ο Σαμαράς με την υποχώρηση του αυτή , σε συμβολικό πάντα επίπεδο διότι ως αστικό κόμμα η ΝΔ δεν θα μπορούσε ούτε και επιθυμεί να αποστεί από τους φυσικούς συμμάχους της που είναι η Ε.Ε. , χάνει το πλεονέκτημα της συμβολικής αυτής άρνησης και βάζει το κόμμα του να μετάσχει μιας «κυβέρνησης εθνικής ενότητας» που θα έχει ως αποτέλεσμα να εισπράξει το ίδιο σχεδόν ποσοστό φθοράς που εισπράττει η νυν κυβερνητική πλειοψηφία. Ο Παπανδρέου , κερδίζει πόντους σε συμβολικό πάλι επίπεδο αφου εμφανίζεται να θέτει το «εθνικό συμφέρον» , δηλαδή κατ’ ουσία του συμφέροντος της εθνικής και υπερεθνικής ελίτ και της κυρίαρχης τάξης στην Ελλάδα , πάνω από τις προσωπικές του πολιτικές φιλοδοξίες – τουλάχιστον προς το παρόν , αφου ενδόμυχα ελπίζει ότι η «αλτρουϊστική» του συμπεριφορά θα αναγνωρισθεί και θα ανταμοιφθεί στο προσεχές μέλλον.
Σε κάθε περίπτωση η προτεινόμενη λύση της κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» συνιστά αντιδημοκρατική εκτροπή αφου αφαιρεί από το εκλογικό σώμα την δυνατότητα να εκφράσει την θέληση του μέσω εκλογών και να επικυρώσει ή να καταβαραθρώσει επιλογές και προθέσεις . Ο στόχος της νέας αυτής κυβέρνησης θα είναι δήθεν η επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος – και λέω δήθεν διότι η επαναδιαπραγμάτευση προϋποθέτει σύμπτωση βουλήσεων και των δύο μερών που πρόκειται να επαναδιαπραγματευθούν ενώ εδώ έχουμε την εκπεφρασμένη βούληση της μίας μόνο πλευράς για κάτι τέτοιο . Αρα οι αρχιτέκτονες της συναίνεσης είτε δεν έχουν σκεφθεί καθόλου την προοπτική της μη συμφωνίας , είτε – που είναι και το πιο πιθανό – όντας συνεπείς στις ταξικές επιλογές τους θα δημιουργήσουν κλίμα επαναδιαπραγμάτευσης χωρίς όμως ουσία και θα μπορέσουν όσο διαρκεί η δήθεν προσπάθεια να περάσουν χειρότερα μέτρα με το πρόσχημα της συμφωνίας της πλειονότητας του λαού που δήθεν αυτοί εκφράζουν μαζί και οι δύο .
