Απέραντη απογοήτευση. Από όλους. Από τον Τσίπρα, και κυρίως από τους δήθεν εταίρους μας.
Αναγνωρίζω στον Τσίπρα ότι το πάλεψε όσο μπορούσε, αλλά στο φινάλε λιγοψύχησε. Δεν προετοιμάστηκε αρκετά για την επερχόμενη αναμέτρηση, την οποία έπρεπε να περιμένει, ήδη από το Μάρτιο φαινόταν το πράγμα. Το μνημόνιο που υπέγραψε ή θα υπογράψει (δεν είμαι σίγουρος) ίσως να είναι λίγο καλύτερο από τα προηγούμενα.
Και λοιπόν; Και το Theresienstadt ήταν καλύτερο από το Άουσβιτς, αλλά στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν και τα δύο. Αυτό που χρειάζεται η χώρα δεν είναι η δυνατότητα επιλογής του καλύτερου Konzentrationslager, είναι να τα γκρεμίσουμε τα γ@μημ$να!
Ο Τσίπρας απέτυχε. Προσπάθησε, αλλά απέτυχε. Η σημερινή συμφωνία είναι το αντίστοιχο της Συμφωνίας του Μονάχου (νομίζω το ξανάγραψα και χτες). Το μόνο που μπορεί να τον εξιλεώσει πλέον είναι να χρησιμοποιήσει το χρόνο που κέρδισε με το κατάπτυστο αυτό κείμενο, (που αν είχαν λίγη τσίπα οι ΕυρωΠέη δεν θα καταδέχονταν όχι να το υπογράψουν, ούτε να το πιάσουν με τα χέρια τους) και να προετοιμάσει τη χώρα για μια συντεταγμένη έξοδο από αυτή τη φρικαλέα φυλακή που λέγεται Ευρώ. Ούτως ή άλλως είναι αναπόφευκτο, το νέο μνημόνιο δε μπορεί να τηρηθεί, όπως και τα προηγούμενα άλλωστε. Να τρώμε πέτρες αν χρειαστεί (που δε θα χρειαστεί, η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα), αλλά τουλάχιστον να τρώμε τις δικές μας πέτρες. Και η κατοχή γερμανικού αυτοκινήτου να χαρακτηριστεί ιδιώνυμο αδίκημα.
Κάποιοι φίλοι εδώ ίσως παραξενευτούν, αλλά ήμουν πάντα οπαδός της ευρωπαϊκής ενοποίησης, πίστευα ότι οι ευρωπαϊκές χώρες είχαν πολλά να κερδίσουν από τη διαδικασία αυτή, και η Ελλάδα μαζί τους. Όχι πλέον. Δεν ξέρω τι ήταν ή μπορούσε να γίνει η ΕΕ, αλλά τώρα είναι ένα ενυδρείο με πιράνχας όπου τα πιο αδύναμα γίνονται τροφή των υγιών. Να σηκωθούμε να φύγουμε, αρκετά τους ανεχτήκαμε. Και να προσθέσουμε στο θυρεό της χώρας ένα μεγάλο μεσαίο δάχτυλο.
