Δυστυχώς υπάρχει μία διάχυτη αίσθηση σε πολύ κόσμο ότι αυτή η κατάσταση που βιώνουμε προήλθε από ένα απρόσμενο εξωγενές φαινόμενο, όπως πχ σαν να έπεσε ένας τεράστιος μετεωρίτης από το διάστημα και ισοπέδωσε τη χώρα, ή ότι την έπνιξε τσουνάμι, κλπ.
Ακόμα και τώρα δεν βλέπω να γίνεται βαθειά αντιληπτό από πολλούς ότι στη χώρα μας δημιουργήθηκε μία τεράστια φούσκα που τελικά έσκασε και φανέρωσε την παντελή γύμνια μας σε υποδομές αλλά και έλλειμμα ποιοτικής κοινωνικής κουλτούρας. Σε αυτό βέβαια (στην πλάνη ότι το πρόβλημα είναι κυρίως εξωγενές και όχι κυρίως ενδογενές) βοηθούν και όλες αυτές οι θεωρίες συνομωσίας που πουλιούνται δεξιά και αριστερά βρίσκοντας ευήκοα ώτα στους απελπισμένους, ότι το παγκόσμιο σύστημα στόχευσε κατά των Ελλήνων για να τους εξοντώσει, υποδουλώσει, κλπ, και ότι εάν δεν ήταν οι κακοί εκεί έξω, εμείς θα είχαμε όλα τα φόντα να εξακολουθούμε να είμαστε άρχοντες σε μία πελατειακής βάσης κοινωνία απάτης και στεγνής κατανάλωσης/κατασπάραξης (των δήθεν ...ανεξάντλητων!) κρατικών πόρων που θα παράγονται ες αεί από το τίποτα...
Το αποτέλεσμα είναι ότι για την περίθαλψη της χώρας που νοσεί, ο λαός μας εξακολουθεί να στηρίζεται (και να στηρίζει) στο στοιχειωμένο πολιτικό κατεστημένο των πολιτικάντηδων χαραμοφάηδων, ακριβώς σαν η κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην οποία περιήλθαμε να ήταν αποτέλεσμα μίας φυσικής καταστροφής και όχι σαν να έχει επέλθει μία καταστροφή τις αιτίες της οποίας εκείνοι, οι συμμορίες των πολιτικάντηδων και των συν αυτών, προοδευτικά έσπειραν, καλλιέργησαν και συντήρησαν επί δεκαετίες.
Γινόμαστε λοιπόν μάρτυρες της πολιτικής κατάντιας μας και της παθητικής ανοχής της κοινωνίας μας στον παραλογισμό:
Εκείνοι οι ανίκανοι και ανήθικοι που έτρεφαν επί δεκαετίες (και καλο-τρεφόντουσαν από) το χρεωκοπημένο σύστημα που μας κατέστρεψε, καλούνται σήμερα να χρησιμοποιήσουν την ανικανότητά και ανηθικότητά τους για μας βγάλουν από την καταστροφή που μας προκάλεσαν οι ίδιοι...
Τώρα που ο πολιτικός φορέας (λέγε με πασόκ) που κυρίως έσπειρε τον σάπιο σπόρο και που με μεγίστη προθυμία πότισαν και καλλιέργησαν ΚΑΙ οι υπόλοιποι- πνέει τα λοίσθια και καταρρέει, πολλοί περιμένουν την <<...αναγέννησή>> του με άλλο όνομα αλλά με ίδιας κοπής πρόσωπα για να παίξει, λέει, καταλυτικό ρόλο στην ανόρθωση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.
Διάφοροι μπούληδες που μέχρι χθες ήταν στο ίδιο κότερο της σάπιας εξουσίας και σιγοσφύριζαν αδιάφορα, σήμερα που το κότερο μπάζει νερά ανακάλυψαν, λέει, (κάπως όψιμα) τα κακώς κείμενα και πήδηξαν σε διπλανή βάρκα παίζοντας το τώρα κανάρηδες μπουρλοτιέρηδες, ηθικοί, αντιστασιακοί, πατριώτες και αντίπαλοι του συστήματος που τους έθρεψε και τους ανέδειξε.
Οι πολλαπλές ετερόκλητες έως και αντίπαλες- αριστερές συνιστώσες που μέχρι χθες συνασπιζόντουσαν υποχρεωτικά για να συγκεντρώσουν όλοι μαζί το ποσοστό εισόδου στη βουλή, εκμεταλλευόμενοι ξαφνικά τον πανικό και την απελπισία, μυρίστηκαν το ψητό της εξουσίας και προσποιούνται ότι ξέχασαν όσα τις χωρίζουν. Ανοιξαν μάλιστα τις πύλες σε μεταγραφές στελεχών και ψηφοφόρων που μέχρι χθες
στήριζαν πασόκ δαγκωτό και προελαύνουν για την πολυπόθητη εξουσία με σημαία την ...ανανέωση του πολιτικού σκηνικού. Ο δε μέσος Ελληνας πολίτης, τόσο εθισμένος στο ότι στην πολιτική το ψέμα αποτελεί πολιτικό κεφάλαιο και ηθικά αποδεκτή υψηλή τέχνη, αποδέχονται να εισπράττουν την καταφανή λαϊκίστικη πλάνη που του σερβίρεται ως ελπίδα.
Για την <<πατριωτική>> ακροδεξιά τι να λέμε τώρα... Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο ολοκληρωτισμός και ο τσαμπουκάς αρκούν για να κάνουν την οικονομία της χώρας να λειτουργεί σαν ελβετικό ρολόι και να προάγουν την Ελληνική κοινωνία σε υψηλά πολιτισμικά επίπεδα, είναι ζήτημα υπεράνω σχολιασμού. Οι υποστηρικτές τους λησμονούν βέβαια ότι από τη νοοτροπία τού: <Νόμιμος είναι ο πιο δυνατός> δεν θα γλυτώσουν ούτε οι ίδιοι στο τέλος.
Όπως πολύ εύστοχα έχουν πει κάποιοι, είμαστε η χώρα του Υπαρκτού Σουρεαλισμού. Στη χώρα μας υπάρχει και συντηρείται αυτός ο ...Σουρεαλισμός για ένα και μόνο κυρίως λόγο. Διότι ΕΣΥ, ΕΓΩ και ο ΔΙΠΛΑΝΟΣ μας, ναι ΕΜΕΙΣ, όσοι τέλος πάντως έχουμε το χάρισμα ή τη δυνατότητα να σκεφτούμε λίγο πλατύτερα, αφήνουμε τον όχλο να άγεται και να στηρίζει όλη αυτή τη σαπίλα που περιγράφω παραπάνω, και να μας επιβάλλει τη νοσηρή Ελλάδα του σήμερα.
ΕΣΥ, ΕΓΩ και ο ΔΙΠΛΑΝΟΣ μας, όσο δεν συντελούμε ΕΝΕΡΓΑ στη λύση, τελικά αποτελούμε και οι ίδιοι μέρος του μεγάλου προβλήματος.
Οι πολλοί σκεπτόμενοι άνθρωποι σε αυτό τον τόπο έχουμε όλοι απομονωθεί, αηδιασμένοι από την ελληνική πραγματικότητα, αποτραβηχτήκαμε στον μικρόκοσμό μας μακριά από το ενεργό πεδίο επιρροής των πολιτικών δρώμενων. Η πολιτική σκηνή είναι εδώ και χρόνια τόσο αποκρουστική για τους ηθικούς και τους οραματιστές ώστε αφήσαμε όλο το χώρο ελεύθερο στους επαγγελματίες ατσίδες να περιφράξουν το χώρο και να στήσουν μονοπωλιακά παραμάγαζα εξουσίας και μάσας, σπρώχνοντάς μας τελικά να πέσουμε όλοι μαζί μέσα στο ναρκοπέδιο που βρισκόμαστε.
Αυτά όμως έχουν ήδη γράψει ιστορία, δεν ξε-γίνονται. Τις νάρκες πλέον θα τις λουστούμε θέλουμε δε θέλουμε, φταίμε δε φταίμε, ό,τι κι αν λένε ή τάζουν οι λαϊκιστές λαοπλάνοι.
Οι σκεπτόμενοι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα θα πρέπει με κάθε θυσία να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας για τη διαμόρφωση ενός νέου ισχυρού ρεύματος που θα μπορέσει κάποτε να σαρώσει και να ξεπλύνει τη συσσωρευμένη κόπρο του Αυγεία από το κοινωνικό-πολιτικό προσκήνιο. Το έμψυχο και πνευματικό υλικό που απαιτείται είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει και ότι επαρκεί για να πυροδοτήσει το έναυσμα αυτής της τόσο επειγόντως απαραίτητης δημιουργικής έκρηξης. Απλά, το υλικό είναι αποκαρδιωμένο και διασπαρμένο σε χιλιάδες απομονωμένα κομμάτια.
Μπορούμε άραγε να δουλέψουμε όλοι μας ώστε αυτό το κοιμώμενο δυναμικό να αποκρυσταλλωθεί σε μία υπαρκτή κοινωνική δύναμη; Όσοι μπορούμε να στηρίξουμε κάτι τέτοιο είμαστε πολύ περισσότεροι από όσο νομίζουμε, αρκεί να βρούμε και να εμψυχώσουμε ο ένας τον άλλο ώστε να ξεπεράσουμε την κρίσιμη μάζα που θα μπορεί πλέον να καθιερώσει αυτή την ισχυρή δυναμική ως πόλο έλξης για ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις.
Δεν είναι ανάγκη να γίνει ο καθένας μας πολιτικό πρόσωπο, μπορεί όμως να καλλιεργήσει δημιουργικές αντιλήψεις στους γεμάτους θλίψη και απογοήτευση ανθρώπους του περίγυρού του που θα στηρίξουμε όλοι μαζί τους ικανούς που μπορούν να βγουν μπροστά. Η ιδέα της ανάγκης ενεργούς δράσης για την ανάδειξη υγιών κοινωνικών δυνάμεων στο ενεργό προσκήνιο πρέπει επειγόντως να καλλιεργηθεί και να εξαπλωθεί.
Δύσκολα πράγματα, πολύ δύσκολα, το ξέρω. Οι αντιστάσεις στην αλλαγή είναι τεράστιες και διαφόρων μορφών. Υπάρχει όμως άλλος δρόμος? Δεν νομίζω. Οι σωτήριες λυτρωτικές δυνάμεις δεν πρόκειται να πέσουν στην αγκαλιά μας σαν το μάνα από τον ουρανό. Εάν εμείς δεν τις καλλιεργήσουμε, δεν πρόκειται να γεννηθούν από μόνες τους και ο κατήφορος θα συνεχίζεται.
Αντιλαμβάνομαι ότι κυοφορείται μία κοινωνική έκρηξη στη χώρα μας. Αλίμονο μας όμως εάν το ωστικό κύμα και η δυναμική αυτής της έκρηξης δεν βρει έναν υγιή φορέα που θα τη διαχειριστεί θετικά και δημιουργικά. Αν αυτή η δυναμική πέσει σε ακατάλληλα χέρια και προσωπικά, μόνο τέτοια χέρια βλέπω να υπάρχουν προς το παρόν-, φοβάμαι ότι τα χαοτικής φύσεως αποτελέσματα που θα ακολουθήσουν μπορεί να αποτελέσουν και τη ταφόπλακα των όποιων ελπίδων μας απομάκρυνσης από την οριστική εθνική μας εξαθλίωση.
Θα πρέπει να δράσουμε έξυπνα και αποτελεσματικά. Με διάρκεια και μακρόπνοο στόχο. ΕΜΕΙΣ να δράσουμε, όχι να αδρανούμε μεμψιμοιρώντας γιατί οι άλλοι... δεν κάνουν τίποτα. Εάν οι άλλοι δεν κάνουν τίποτα, έχουμε χρέος να προσπαθήσουμε να τους παρασύρουμε στην ενεργό δράση. Ενεργή αλλά παράλληλα ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ δράση, όχι να γκρεμίσουμε την Ακρόπολη, ούτε να καταστρέψουμε τον τόπο μας ως μία τυφλή και στείρα επίδειξη διαμαρτυρίας.
Μέσα από όλους εμάς είναι μόνο από όπου μπορούν και πρέπει να συντεθούν οι ευφυείς και υγιείς δυνάμεις που θα καταφέρουν να γκρεμίσουν τις κατεστημένες νοοτροπίες και ιδεοληψίες και όλες τις παθογένειες της κοινωνίας μας που μας οδήγησαν εδώ. Ας μη σπαταλιώμαστε με τους ξερόλες και τους ανθρώπους γεμάτους από έπαρση και στεγνές ιδεοληψίες.
Ας αναζητήσουμε όσους γύρω μας μπορούν να συμμεριστούν αυτές τις αρχές, τα ιδεώδη και το όραμα. Πολλές φωνές μαζί ακούγονται καλύτερα από πολλούς μοναχικούς κούκους. Μπορεί (πρέπει) κάποτε να φτάσουν να ηχήσουν δυνατά, τόσο που να συντονιστεί η επικράτεια. Αυτό δεν θα γίνει σε ένα μήνα, θέλει χρόνο, όμως κάποτε πρέπει να γίνει ένα δυναμικό πρώτο βήμα.
Ας διαλέξουμε αν θα αγωνιστούμε εμείς για τη διαμόρφωση της ιστορίας και του μέλλοντός μας. Εάν δεν θα είμαστε εμείς, τότε θα έχουμε επιτρέψει για μία ακόμα φορά στον όχλο και την σάπια αποτυχημένη καθεστηκυία τάξη να συνεχίζουν να τη διαμορφώνουν και, να την οδηγήσουν ενδεχομένως μέχρι εκεί όπου δεν θα έχει πια κάτι άλλο η ιστορία να γράψει... Και τότε δεν θα έχουν φταίξει ξανά κάποιοι άλλοι...
