Τα comics είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών που οι αγγλόφωνοι αποκαλούν guilty pleasures. Οι περισσότεροι τα θεωρούν συνυφασμένα με την παιδική ηλικία, ενώ οι λίγο πιο υποψιασμένοι θα τα χαρακτηρίσουν ευγενικά "pop culture". Κι' όμως, τα comics είναι ένα μέσο με εύρος όσο και ο κινηματογράφος. Πέραν των παιδικών και των υπερηρωικών (που όντως είναι η πλειοψηφία), στις σελίδες τους βρίσκει κανείς επιστημονική φαντασία, noir, fantasy, πορνό, τρόμο, κοινωνικά, αισθηματικά κ.λπ. Επιπλέον, λόγω του μικρότερου κόστους, πάσχουν σαφώς λιγότερο από τη μαρκετίστικη νοοτροπία που καταδυναστεύει τον κινηματογράφο. Ο απολογητικός αυτός πρόλογος επιχειρεί να προετοιμάσει το έδαφος για τη βαριά δήλωση πως ο Sandman του άγγλου Neil Gaiman ανήκει στα διαμάντια της παγκόσμιας λογοτεχνίας. "Ο Gaiman ίσως είναι ο Σαίξπηρ των comics. Δεν είναι απαραίτητα τόσο καλός, αλλά το θέατρο πριν τον Σαίξπηρ θεωρείτο κάτι αντίστοιχο με τα τηλεοπτικά σήριαλ σήμερα. Κάτι αντίστοιχο φαίνεται πως κάνει ο Gaiman με τα comics", όπως διάβασα κάπου στο 'net.
Στο Sandman συναντάμε τους 7 Αιώνιους, Destiny, Death, Destruction, Desire, Dispair, Delirium και Dream, τις οντότητες που κυβερνούν τις ομώνυμες "λειτουργίες" για θεούς και θνητούς και επικεντρωνόμαστε στον τελευταίο, το Μορφέα. Παρακολουθούμε την σχέση του με τη "δουλειά" του, τα αδέλφια του και τις οντότητες με τις οποίες έρχεται σε επαφή. Μέσα από τις ιστορίες του, ο συγγραφέας εξετάζει θέματα όπως η ευθύνη, η μοίρα, η αλλαγή, η επιλογή, η απληστία και άλλα. Σε κάθε μία, όμως, βαθύτερο θέμα είναι το storytelling αυτό καθαυτό. Ο πρωταγωνιστής του Gaiman είναι ο Πρίγκηπας των Ιστοριών και σε αυτές αποδίδει φόρο τιμής ο συγγραφέας. Στα 76 τεύχη του συναντάμε πολλές, γνωστές και άγνωστες, είτε να λαμβάνουν χώρα, είτε να τα διηγούνται άλλοι χαρακτήρες. Σε πολλά σημεία, μάλιστα, ο Neil δε χάνει ευκαιρία να μας εκθέσει και τους δικούς του προβληματισμούς για την κατάστρωση μιας ιστορίας.
Ο κόσμος του Sandman είναι τεράστιος. Δεν είναι τυχαίο ότι, αφού τελείωσε η σειρά, πολλοί συγγραφείς δούλεψαν με τους χαρακτήρες του. Δύο σειρές, μάλιστα (The Dreaming και Lucifer), έφτασαν τα 60 και τα 75 τεύχη, αντίστοιχα. Θα μπορούσα να γράφω επί ώρες για τον υπεραιωνόβιο Hob Gadling, τη αιωνίως μικρή Delirium, τη διαβολική Thessaly, τον ψευτονταή Mervyn και άλλους. Για να μη γίνω πολύ μαρτυριάρης, όμως, θα ξεχωρίσω μόνο τον Lucifer, ο οποίος αφήνει την κόλαση και ανοίγει το πιο classy piano bar στο Los Angeles και την πιο όμορφη προσωποποίηση του θανάτου που έχετε συναντήσει: Ξεχάστε τις κάπες και τα κρανία, εδώ μιλάμε για μία χαριτωμένη τσαχπινούλα στο στυλ της Chrissie Hynde! Και όλη αυτή η μαγεία συμπληρώνεται με μία ποιητική γλώσσα, που έχω την αίσθηση πως θαυμάζουμε στην κλασσική λογοτεχνία αλλά μάλλον σνομπάρουμε στη σύγχρονη.
Οι ιστορίες του Μορφέα κυκλοφορούν σε 10 τόμους, οι οποίοι έχουν μεν μια σχετική θεματική αυτονομία, αλλά κάθε ένας είναι ένα σκαλοπάτι προς το τέλος. Ενδεικτικά, διαβάστε το Brief Lives ή το Season of Mists. Αν σας κερδίσει, αρχίστε από την αρχή. Το πρώτο, Preludes & Nocturnes δεν είναι ιδιαίτερα αντιπροσωπευτικό και έχει περισσότερο στυλ ιστοριών τρόμου. Επίσης, αναζητήστε το Endless Nights και τα δύο βιβλία της Death, πάντα του ίδιου.
Στο Sandman συναντάμε τους 7 Αιώνιους, Destiny, Death, Destruction, Desire, Dispair, Delirium και Dream, τις οντότητες που κυβερνούν τις ομώνυμες "λειτουργίες" για θεούς και θνητούς και επικεντρωνόμαστε στον τελευταίο, το Μορφέα. Παρακολουθούμε την σχέση του με τη "δουλειά" του, τα αδέλφια του και τις οντότητες με τις οποίες έρχεται σε επαφή. Μέσα από τις ιστορίες του, ο συγγραφέας εξετάζει θέματα όπως η ευθύνη, η μοίρα, η αλλαγή, η επιλογή, η απληστία και άλλα. Σε κάθε μία, όμως, βαθύτερο θέμα είναι το storytelling αυτό καθαυτό. Ο πρωταγωνιστής του Gaiman είναι ο Πρίγκηπας των Ιστοριών και σε αυτές αποδίδει φόρο τιμής ο συγγραφέας. Στα 76 τεύχη του συναντάμε πολλές, γνωστές και άγνωστες, είτε να λαμβάνουν χώρα, είτε να τα διηγούνται άλλοι χαρακτήρες. Σε πολλά σημεία, μάλιστα, ο Neil δε χάνει ευκαιρία να μας εκθέσει και τους δικούς του προβληματισμούς για την κατάστρωση μιας ιστορίας.
Ο κόσμος του Sandman είναι τεράστιος. Δεν είναι τυχαίο ότι, αφού τελείωσε η σειρά, πολλοί συγγραφείς δούλεψαν με τους χαρακτήρες του. Δύο σειρές, μάλιστα (The Dreaming και Lucifer), έφτασαν τα 60 και τα 75 τεύχη, αντίστοιχα. Θα μπορούσα να γράφω επί ώρες για τον υπεραιωνόβιο Hob Gadling, τη αιωνίως μικρή Delirium, τη διαβολική Thessaly, τον ψευτονταή Mervyn και άλλους. Για να μη γίνω πολύ μαρτυριάρης, όμως, θα ξεχωρίσω μόνο τον Lucifer, ο οποίος αφήνει την κόλαση και ανοίγει το πιο classy piano bar στο Los Angeles και την πιο όμορφη προσωποποίηση του θανάτου που έχετε συναντήσει: Ξεχάστε τις κάπες και τα κρανία, εδώ μιλάμε για μία χαριτωμένη τσαχπινούλα στο στυλ της Chrissie Hynde! Και όλη αυτή η μαγεία συμπληρώνεται με μία ποιητική γλώσσα, που έχω την αίσθηση πως θαυμάζουμε στην κλασσική λογοτεχνία αλλά μάλλον σνομπάρουμε στη σύγχρονη.
Οι ιστορίες του Μορφέα κυκλοφορούν σε 10 τόμους, οι οποίοι έχουν μεν μια σχετική θεματική αυτονομία, αλλά κάθε ένας είναι ένα σκαλοπάτι προς το τέλος. Ενδεικτικά, διαβάστε το Brief Lives ή το Season of Mists. Αν σας κερδίσει, αρχίστε από την αρχή. Το πρώτο, Preludes & Nocturnes δεν είναι ιδιαίτερα αντιπροσωπευτικό και έχει περισσότερο στυλ ιστοριών τρόμου. Επίσης, αναζητήστε το Endless Nights και τα δύο βιβλία της Death, πάντα του ίδιου.
