Σύγχρονες ηχογραφήσεις κλασσικής μουσικής

[Κώστας Γκαβάκος]

Κάποιες από τις δικές μου προτιμήσεις είναι σε έργα που έχουν αναφερθεί σε προηγούμενες σελίδες όπως
Brahms συμφωνίες Gottingen Symph. Orch.- Milton
Weil no2, Shostakovich No5, Rotterdam Syph. Orch. Shani
Κάποια από τις ηχογραφήσεις του Savall σε Schubert ή Beethoven και του Antonini που κάνει τις συμφωνίες του Haydn.

Ξεχώρησα επίσης τις παρακάτω ηχογραφήσεις που παραθέτω φωτογραφικά με σειρά προτεραιότητας Ξεκινώντας με τον σπουδαίο Sibelius του Rouvali.



Ακολουθούν Αμερικανικές ορχήστρες με τον πάντα ενδιαφέροντα Honeck -Pitsburgh αλλά εδώ με Cleveland-Wesler Most και πολύ καλό Strauss.



Τέλος με έργα που δεν ηχογραφούνται συχνά με πρώτο στην προτίμηση μου τον Martinu.



Σίγουρα μου διαφεύγουν αρκετά.

 

[Maestro]

Ξεχώρησα επίσης τις παρακάτω ηχογραφήσεις που παραθέτω φωτογραφικά με σειρά προτεραιότητας Ξεκινώντας με τον σπουδαίο Sibelius του Rouvali.

View attachment 220166

Μια και την ανέφερε ο Κώστας, δεν θυμάμαι αν έγραψα εδώ μέσα για αυτή την συγκλονιστική 9η με τον Rattle.

Ο Mahler για μένα είναι το κέντρο του σύμπαντος (αναγνωρίζοντας ότι αυτό ακαδημαϊκά μπορεί να είναι τελείως λάθος άποψη, και χωρίς να με ενδιαφέρει, δεν είμαι μουσικολόγος). Έχω δακρύσει ουκ ολίγες φορές, ζωντανά ή στο σπίτι μου. Με αυτή τη συγκεκριμένη όμως, έκλαιγα με λυγμούς. Ίσως είχε να κάνει και με το ότι με πέτυχε σε μια από τις δυσκολότερες στιγμές της ζωής μου φέτος το καλοκαίρι (λίγο πριν το χαμό του πατέρα μου, και όταν όλα ήταν πια λίγο-πολύ προδιαγεγραμμένα). Αλλά μέσα σ'αυτά τα 24 λεπτά του Adagio πέρασα από την άρνηση, την οργή, την συνειδητοποίηση, τη στενοχώρια, και τελικά την αγαλλίαση... σε αυτή τη σχετικά αναπάντεχη Db+ στο τέλος.

Μιλάμε φυσικά για μια μουσική που είχα ξανακούσει δεκάδες αν όχι εκατοντάδες φορές πριν, πάντα εκτιμώντας την ευφυία της γραφής της, αλλά ποτέ αγγίζοντας με έτσι. Ίσως να έφταιγε ο Rattle, ίσως αυτή η καταπληκτική ορχήστρα της BR που μετά τις ηχογραφήσεις του Jansons έχει πάρει ξεχωριστή θέση στο μυαλό μου, ίσως και η κοσμοϊστορικής σημασίας απώλεια (για τον δικό μου κόσμο, φυσικά), αλλά πιθανότατα, όλα αυτά μαζί.

Εν πάσει περιπτώσει, μην το προσπεράσετε για κανένα λόγο.

 

[Skakinen]

Δεν θυμάμαι κάποιο έργο που ο Rattle να είναι στις πρώτες μου επιλογές. Η δεύτερη προσπάθειά του στην 9η, με την BPO, μάλλον κινήθηκε σε ρηχά νερά.
Μετά την τοποθέτηση του Ιάσονα, και πριν ακούσω ο ίδιος, έψαξα να δω τι λέει ο ξινός Hurwitz ο οποίος δεν έχει περί πολλού τον άγγλο μαέστρο.
Αφού λοιπόν κι αυτός είναι

Spoiler: εξαιρετικά εγκωμιαστικός

πρέπει να διερευνηθεί περαιτέρω!

Ιάσονα, συλλυπητήρια για την απώλειά σου!

 

[Maestro]

Δεν θυμάμαι κάποιο έργο που ο Rattle να είναι στις πρώτες μου επιλογές. Η δεύτερη προσπάθειά του στην 9η, με την BPO, μάλλον κινήθηκε σε ρηχά νερά.
Μετά την τοποθέτηση του Ιάσονα, και πριν ακούσω ο ίδιος, έψαξα να δω τι λέει ο ξινός Hurwitz ο οποίος δεν έχει περί πολλού τον άγγλο μαέστρο.
Αφού λοιπόν κι αυτός είναι

Spoiler: εξαιρετικά εγκωμιαστικός

πρέπει να διερευνηθεί περαιτέρω!

Ιάσονα, συλλυπητήρια για την απώλειά σου!

Να είσαι καλά, είναι (όπως μου έλεγαν πριν, και τώρα επιβεβαιώνω) μια στιγμή σταθμός στη ζωή μας όταν χάνουμε τον γονιό μας. Το κενό είναι χαώδες, τρομακτικό, και δεν αναπληρώνεται ποτέ. Το μόνο που μένει είναι οι αναμνήσεις και η ευγνωμοσύνη.

Ο Rattle είναι σαν το κρασί, όσο μεγαλώνει μεταμορφώνεται. Ξαναζεί τη νιότη του στη Γερμανία. Τόσο που σκέφτομαι να κάνω το απονενοημένο διάβημα και να πάω να τον ακούσω στο Carnegie Hall που θα έρθει τον Μάιο να παίξει 6η με την BRSO. Απόσταση σα να λέμε Αθήνα-Λονδίνο (και αντίστοιχο κόστος), αλλά ποιος ακούει τη λογική;

Όσο για τον Hurwitz, άσχετα με το ότι συμφωνώ εν προκειμένω, δεν διαβάζω/παρακολουθώ ποτέ κριτικές, ειδικά δε από επαγγελματίες. Είμαι τελείως κατά όλου αυτού. Η μουσική είναι για την ακούμε οι ίδιοι και να λέμε ναι ή όχι με βάση αυτά που εμείς αναζητάμε, όχι κάποιοι "guru" (εντός και εκτός εισαγωγικών) να μας πουνε τι θα νιώσουμε.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Ακολουθούν Αμερικανικές ορχήστρες με τον πάντα ενδιαφέροντα Honeck -Pitsburgh αλλά εδώ με Cleveland-Wesler Most και πολύ καλό Strauss.

View attachment 220167

Δυστυχώς ο Αυστριακός μαέστρος της ορχήστρας του Cleveland χειρουργήθηκε για κακοήθη όγκο και θα απέχει για μεγάλο διάστημα. Οι γιατροί πιστεύουν ότι θα αναλάβει πλήρως.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Ο Rattle νομίζω ανέλαβε μεγάλη εργολαβία στο Μόναχο. Συμπληρώνει και μάλλον πετυχημένα κύκλο Δακτυλιδιού. Τώρα ακούω Siegfried.

 

[Skakinen]

...δεν διαβάζω/παρακολουθώ ποτέ κριτικές, ειδικά δε από επαγγελματίες. Είμαι τελείως κατά όλου αυτού. Η μουσική είναι για την ακούμε οι ίδιοι και να λέμε ναι ή όχι με βάση αυτά που εμείς αναζητάμε, όχι κάποιοι "guru" (εντός και εκτός εισαγωγικών) να μας πουνε τι θα νιώσουμε.

Συμφωνώ ότι η μουσική είναι για να την ακούμε εμείς οι ίδιοι και να μας ευχαριστεί ή όχι, βάσει των δικών μας κριτηρίων (σωστών ή λανθασμένων, αν στέκουν τέτοιοι χαρακτηρισμοί, για τέχνη μιλάμε άλλωστε). Προφανώς και δεν περιμένουμε κάποιους τρίτους να μας υποδείξουν τι να μας αρέσει. Ευχαρίστηση καθ'υπόδειξη δεν είναι ευχαρίστηση.
Όμως, προσωπικά, δεν απαξιώνω με ευκολία κάποιους ανθρώπους (κριτικούς) οι οποίοι έχουν ακούσει απείρως περισσότερες ερμηνείες από μένα (και απ'όλους μας, ας το παραδεχτούμε), και πολλοί απ'αυτούς στηρίζουν την άποψή τους με επιχειρήματα (μουσικολογικής, τεχνικής, ιστορικής φύσεως κλπ). Έχουν κι αυτοί τις προτιμήσεις έως εμμονές τους (πχ οι Άγγλοι μαέστροι για τον Gramophone), όπως κι εμείς ως ακροατές άλλωστε (γνωστή η απέχθεια αγαπητού μέλους για συγκεκριμένο γερμανό μαέστρο ). Τέλος πάντων, πάντα ψάχνω κριτικές, άλλοτε συμφωνώ, άλλοτε όχι.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Το 1958 ο Villa Lobos συνέθεσε την μουσική για την ταινία Green Mansions στα ελληνικά Η κόρη της ζούγκλας . H Audrey Hepburn, ένα μοναχικό κορίτσι της ζούγκλας που μιλάει με τα πουλιά, ερωτεύεται έναν ταξιδιώτη τον Anthony Perkins. Η ταινία μάλλον πήγε άπατη όπως και τα λίγα λεπτά της μουσικής επένδυσης. Ο Villa Lobos επεξεργάστηκε την μουσική, προσέθεσε σοπράνο και χορωδία δημιουργώντας ένα συμφωνικό ποίημα, ένα ορατόριο που το ονόμασε Το Δάσος του Αμαζονίου.



Το έργο αποτελείται από 23 μέρη και είναι πλήρως ηχογραφημένο από τον John Neschling με την φιλαρμονική του Sao Paulo στην εταιρία BIS.


Στην παρούσα ηχογράφηση ο μαέστρος Simone Menezes επιλέγει και παρουσιάζει τα 11 μέρη.
Ένα ελκυστικό έργο ύμνος στην Βραζιλία και τον Αμαζόνιο από τα τελευταία αν όχι το τελευταίο του συνθέτη.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι εξαιρετικές φωτογραφίες του βραζιλιάνου Sebastiao Salgado στο συνοδευτικό βιβλιαράκι για να πιάσουμε και τους φωτογράφους της παρέας. Η βροχή μοιάζει με πυρηνικό μανιτάρι.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Την ομορφιά των παραλλαγών Goldberg αναδεικνύει για μια ακόμη φορά η διαυγής άρθρωση, ο καθαρός και φωτεινός ήχος του εξαίρετου Ισλανδού πιανίστα.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Γαλλικά ερωτικά τραγούδια που καλύπτουν διάρκεια τριών αιώνων. Από το σύγχρονο C’est le temps de l’ amour Le temps des copains et de l’aventure της Francoise Hardy έως το <κάνουμε έρωτα δίπλα στην φωτιά> του Charpentier.

H mezzo Lea Desandre συνοδεύεται στο τραγούδι από το λαούτο του συντρόφου της Thomas Dunford. Το λαούτο έχει και κάποια solo ανάμεσα στα τραγούδια.

Κλείνω με ένα στοίχο από το τελευταίο τραγούδι της Ωραίας Ελένης του Offenbach.
Η φωτιά που καίει τις τρελές ψυχές μας,
Αλλοίμονο! αυτή η φωτιά δεν είναι ποια μέσα μας

Έκτακτο και καλή εγγραφή.

 

[Sonorus]

Έχει καταπληκτική φωνή. Την παρακολουθώ από τα πρώτα της δισκογραφικά βήματα.

 

[Δημοκηδής]

View attachment 222034

Γαλλικά ερωτικά τραγούδια που καλύπτουν διάρκεια τριών αιώνων. Από το σύγχρονο C’est le temps de l’ amour Le temps des copains et de l’aventure της Francoise Hardy έως το του Charpentier.

H mezzo Lea Desandre συνοδεύεται στο τραγούδι από το λαούτο του συντρόφου της Thomas Dunford. Το λαούτο έχει και κάποια solo ανάμεσα στα τραγούδια.

Κλείνω με ένα στοίχο από το τελευταίο τραγούδι της Ωραίας Ελένης του Offenbach.
Η φωτιά που καίει τις τρελές ψυχές μας,
Αλλοίμονο! αυτή η φωτιά δεν είναι ποια μέσα μας

Έκτακτο και καλή εγγραφή.

Πολύ ωραίος δίσκος. Ευχαριστώ που μου τον έμαθες με την παρουσίαση σου !


Sent from my iPhone using Tapatalk

 

[Maestro]

Μου ήταν ανέκαθεν συμπαθής ο Nelsons, εδώ τον βοηθάει και η Gewandhaus που κελαηδάει.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Και εμένα μου είναι συμπαθής ο Nelsons και τον θεωρούσα από τους πλέον ελπιδοφόρους μαέστρους της νέας γενιάς.
Φαίνεται ότι ολοκλήρωσε και τον κύκλο Bruckner με την Gewandhaus όπως και τον κύκλο Shostakovich με την Boston.
Την συγκεκριμένη ηχογράφηση δεν την έχω ακούσει. Παλαιότερη ηχογράφηση του Bruckner που είχα ακούσει (νομίζω την 7η) δεν με είχε πείσει όπως με τον Shostakovich. Τόσο μεγάλες ορχήστρες δεν θα τον διάλεξαν βέβαια τυχαία για αυτό ας θεωρηθεί προσωπική μου άποψη.

 

[Sonorus]

Ο Shostakovich του είναι εξαιρετικός. Στα βήματα του Kondrashin.

 

[Maestro]

Ακούω τώρα την Babi Yar του με την BSΟ και είναι όντως καταπληκτική.

 

[Sonorus]

Επιτέλους μια νέα ηχογράφηση όλου του έργου του Scarlatti με ερμηνείες εφάμιλλες και σε λίγα σημεία καλύτερες από αυτές του τιτάνα Scott Ross.

Ακούγονται σαν συνταγή αντιβίωσης.
Από μια πρωί - μεσημέρι και βράδυ, κάθε μέρα έως ότου τελειώσουν

 

[Sonorus]

Όχι ακριβώς καινούργια κυκλοφορία αλλά αν για κάποιο λόγο δεν έχετε ακούσει την συγκεκριμένη ερμηνεία, πρέπει να το κάνετε άμεσα.

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

View attachment 222626
Όχι ακριβώς καινούργια κυκλοφορία αλλά αν για κάποιο λόγο δεν έχετε ακούσει την συγκεκριμένη ερμηνεία, πρέπει να το κάνετε άμεσα.

Το πιο ερωτικό Διπλό Κοντσέρτο που έχω ακούσει ποτέ. Αν ήμουν σύζυγος της Mutter θα ζήλευα. Πολύ.

 

[Sonorus]

Το πιο ερωτικό Διπλό Κοντσέρτο που έχω ακούσει ποτέ. Αν ήμουν σύζυγος της Mutter θα ζήλευα. Πολύ.

Λες για αυτό να χώρισε με τον Previn;