Aρχικά χαίρομαι για τα καλά σας λόγια και για την ανταπόκριση που είχε η τελευταία μου
παρουσίαση για τα ορχηστρικά έργα του Sibelius.
Με τα την ερώτηση του Κώστα, χθες αφιέρωσα τη μέρα μου στην 4η του Sibelius από την
ορχήστρα του Γκέτεμπορκ υπό την διεύθυνση του Santtu-Matias Rouvali και την επιμέλεια της Alpha.
Nα κάνω μια μικρή εισαγωγή, είναι ένα αγαπημένο έργο, η δεύτερη αγαπημένη μου συμφωνία του Sibelius μετά την 7η.
Είναι ένα έργο βαρύ και σκοτεινό το οποίο ανήκει σε μια ιδιαίτερη κατηγορία έργων που θέλει συγκεκριμένη διάθεση
και σίγουρα δεν είναι έργο για ακρόαση την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου.
Ένα έργο σκοτεινό, βαθύ και πολύπολοκο συναισθηματικά που ταιριάζει πιο πολύ με την 3η του Gorecki,
τη 2η του Borodin, την 6η του Μάλερ, την 9η του Bruckner, την 1η του Rachmaninov , την 14η του Shostakovich
παρά με τα ορχηστρικά του πιο αφηγηματικά έργα του ίδιου το Sibelius.
Ένα αινιγματικό και πιο εσωστρεφές έργο που γράφτηκε λίγα χρόνια μετά τον θάνατο της κόρης του,
κάτι που αποτυπώνει εμφανώς την ψυχολογική του κατάσταση.
Η ηχογράφηση του Rouvali με προβλημάτισε αν και είχα καλή προδιάθεση από τις 1-5.
Την άκουσα και δεύτερη και τρίτη φορά...
Η ερμηνεία της ορχήστρας έχει και την ακρίβεια και την καθαρότητα που απαιτεί το έργο,
με κάθε τμήμα της ορχήστρας να συμβάλλει στην συνολική αίσθηση δυσφορίας και ανησυχίας.
Γενικά μπορώ να πω ότι την χάρηκα την ακρόαση στις τρεις πρώτες κινήσεις,
ένοιωθα όμως ότι κάτι έλλεπε. Εκεί που προβληματίστηκα ιδιαίτερα
ήταν στην 4η κίνηση. Για να είμαι σίγουρος έβαλα και άκουσα ξανά την συμφωνία
από τον Karajan και από Vanska. To tempo στην 4η κίνηση είναι πολύ αργό.
Ίσως το παρακάνε. Συνολικά έλειπαν κάποιες δυναμικές
αλλά αυτό που έλειψε περισσότερο ήταν το συναίσθημα και ή έκρηξη των άλλων δύο.
Μια καλή ηχογράφηση γενικά, άρτια τεχνικά, καλός ήχος, ωραία καθοδήγηση
αλλά το άγγιγμα του μαέστρου δεν πέτυχε την σοβαρότητα και τις συναισθηματικές απαιτήσεις του έργου.