Λοιπόν, τη Δευτέρα πήγα όντως και άκουσα τα Chario Pegasus και τα Sonus Faber Toy Tower. Επίσης, εκτάκτως πρόλαβα και κανόνισα και άκουσα ένα άλλο ηχείο που προσπαθούσα εδώ και ενάμιση χρόνο να το πετύχω στη Θεσσαλονίκη, αλλά ματαίως..., το JBL 4328P, που είναι ενεργό.
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:
Chario Pegasus
Αν και είχα ζητήσει να ακούσω τα Cygnus, δυστυχώς είχαν στημένα τα μεγαλύτερα αδερφάκια τους, τα Pegasus. Ο υπάλληλος με διαβεβαίωσε ότι έχουν την ίδια ηχητική υπογραφή, απλά είναι πιο μεγάλα. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι τα είχαν στημένα σε ένα δωμάτιο περίπου 12 τετραγωνικών μέτρων, περίπου τετράγωνο, με τα ηχοαπορροφητικά παρατημένα στο πάτωμα! Όταν ρώτησα, γιατί τα ηχοαπορροφητικά πάνελ δεν ήταν τοποθετημένα στους τοίχους μου είπαν για λόγους… αισθητικούς!
Τα Pegasus μπουμάρανε σαν τρελά σε αυτόν τον χώρο (πράγμα αναμενόμενο). Πέραν τούτου, βγάλανε μια τραχύτητα και μια αγριάδα που μπορεί να οφείλεται στις ανακλάσεις του ήχου. Να φανταστείτε ότι όταν πατούσα το STOP στο CD player ο ήχος δε σταματούσε αμέσως. Η στερεοφωνική εικόνα ήταν καλή. Πάντως το ηχείο δεν με έπεισε ότι αξίζει τα λεφτά του (2200 Ευρώ). Ίσως να έφταιγε όντως ο χώρος, αλλά προσωπικά δεν είμαι διατεθειμένος να αγοράσω ένα ηχείο για το οποίο ο αντιπρόσωπος δεν είναι διατεθειμένος να το αναδείξει στοιχειωδώς. Δε λέω, μπορεί τα έξοδα να είναι πολλά για έναν μεγαλύτερο χώρο, αλλά τα πάνελ στο πάτωμα; Τι να πω;
JBL 4328P
Αυτό είναι ένα ενεργό ηχείο, το οποίο έχω στο μάτι εδώ και καιρό. Είναι δύο δρόμων με ψηφιακό crossover και DSP. Έχει μικρόφωνο με το οποίο γίνεται μέτρηση στη θέση ακροάσεως και υπολογίζονται καθυστερήσεις αφίξεως σήματος, φασματική απόκριση, κλπ. Επίσης, διαθέτει τηλεχειριστήριο με το οποίο μεταξύ άλλων μπορεί κανείς να ρυθμίσει την ένταση, άρα μια ψηφιακής πηγή αρκεί και δε χρειάζεται καν προενισχυτής! Δυστυχώς κι εδώ είχαμε ένα θεματάκι, ο υπάλληλος που είχε την καλοσύνη να μας τα στήσει δε φρόντισε να κάνει όλη αυτή τη διαδικασία για το Room Equalization με αποτέλεσμα να μην πάρουμε το 100% του ηχείου. Επίσης, το ηχείο ήταν συνδεμένο αναλογικά, ενώ θα μπορούσε να συνδεθεί και απ' ευθείας ψηφιακά, γλιτώνοντας ένα ενδιάμεσο βήμα μετατροπής. Ο χώρος ήταν περίπου όσο το σαλόνι μου και μεγαλύτερος.
Τα ηχεία παίξανε ωραία! Πολύ ξεκούραστα, θα μπορούσε κανείς να τα ακούει για ώρες. Ειδικά στην ηλεκτρονική μουσική δώσανε ρέστα. Το μπάσο ήταν αρκετό, κοφτό, χωρίς ουρές και πλαδαρότητα. Θα έλεγα συγκρατημένο. Αυτό που δεν μου άρεσε ήταν το περιορισμένο sweet spot και η μικρή σκηνή. Π.χ. στους Who δε μου δώσανε την αίσθηση της συναυλίας ρόκ. Ο τραγουδιστής ακουγότανε κάπως μακριά. Πάντως όλα τα όργανα ακούγονταν αναλυτικά και χωρίς να μπερδεύονται. Δεν έχανες κάτι σε πληροφορία. Απλά δε σε βάζανε «μέσα» στο μουσικό γεγονός. Θα τα προτιμούσαμε κάπως πιο απολαυστικά. Όλα αυτά βέβαια, με τα ηχεία αρρύθμιστα. Άποψή μου είναι ότι η ρύθμιση παίζει μεγάλο ρόλο, γιατί ρυθμίζει τις καθυστερήσεις για να ταξιδέψει το σήμα στη θέση ακρόασης και επιπλέον ισοφαρίζει και τη συχνοτική απόκριση. Τέλος πάντων είναι ένα αξιοπρεπές ηχείο, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς την τιμή (1500 Ευρώ το ζεύγος) και ότι δε θέλει ενισχυτή. Επίσης, υπάρχει και μικρότερη έκδοση με 6-ιντσο γούφερ στα 1000 Ευρώ το ζεύγος (JBL 4326P).
Sonus Faber Toy Tower
Τελευταία στη σειρά άκουσα τα περιβόητα (!) Τoy Tower. Να αναφέρω μερικά πράγματα για τον χώρο: Είναι περίπου στο μέγεθος του σαλονιού μου και τα ηχεία ήταν τοποθετημένα στη μικρή ακμή. Άποψη του αντιπροσώπου (και νομίζω ότι έχει δίκιο) ήταν ότι στην περίπτωση μου τα πράγματα θα είναι πιο ιδανικά αφού θα τα βάλω στη μεγάλη ακμή. Από 'κει και πέρα ο χώρος ήταν sound treated, δηλαδή υπήρχαν απορροφητικά πίσω από τα ηχεία, στο ταβάνι και σε άλλα σημεία. Γενικά ο χώρος ήταν "περιποιημένος" όσον αφορά τον ήχο.
Τα ToyTower αποκάλυψαν από την πρώτη στιγμή ότι είναι ωραία ηχεία. Άσχετα με το μικρό σχετικά μέγεθός τους γέμισαν άνετα και αβίαστα το χώρο. Η σκηνή είχε ύψος και βάθος. Η στερεοφωνική εικόνα ήταν πολύ καλή και όχι ιδιαίτερα αυστηρή όσον αφορά τη θέση ακρόασης. Τα όργανα αποδίδονταν με φυσικότητα. Στο ροκ, το κάθε όργανο ακούγονταν ξεχωριστά και η φωνή του τραγουδιστή αποδίδονταν με καθαρότητα και σαφήνεια. Κανένα ίχνος σύγχυσης ή κόπωσης. Σε κάποιες ηχογραφήσεις κλασικής που γνωρίζω ότι έχουν θεματάκια στην ποιότητα απέδωσαν πολύ καλά, κολακεύοντας όμως λιγάκι την ηχογράφηση, σε αντίθεση με τα Chario που ήταν πιο αυστηρά. Γνωρίζοντας τη θέση των προβληματικών σημείων τα εντόπισα και πάλι, αλλά στα Chario ήταν πιο εύκολο. Στα JBL το θέμα αυτό ήταν περίπου όπως στα Sonus Faber.
Σε κάποιες στιγμές μου έδωσαν οριακά την αίσθηση ότι το μπάσο ήταν κάπως πιο έντονο από ό,τι θα το ήθελα. Πιθανόν κάτι τέτοιο να μπορεί να αντιμετωπιστεί από τη ρύθμιση του μπάσου στον ενισχυτή (για όσους έχουν βέβαια, γιατί και αυτό το θέμα έχει γίνει ταμπού στο Hi End).
Γενικά η όλη αίσθηση που μου έδωσαν είναι αυτή ενός ηχείου που σε κάνει να θέλεις να συνεχίσεις να ακούς μουσική. Δύσκολα πατάς το "Next".
Τέλος, να αναφέρω τα συνοδά: Στα Chario ήταν ένα σετ CDP και ολοκληρωμένου της Yamaha και στα SF ήταν της ΥΒΑ, σειρά Passion. To CDP ήταν το 200 και τον ενισχυτή δεν τον συγκράτησα.
Τι ακούσαμε:
1. Μελίνα Κανά, Να περάσει ο πυρετός
2. Samuel Barber, Adagio for strings
3. Pachelbel, Canon
4. The Who, Baba O' Riley και Won't get fooled again
5. Jean Michel Jarre, Souvenir from China και Arpegiator
6. Trentemoeller, Take me into your skin
7. Massive Attack, Safe from harm και Unfinished sympathy
8. Dave Brubeck, Take five.
Σκοπεύω να ακούσω και κάποια ηχεία της Audio Physic, αν μπορέσω να τα βρω στη Θεσσαλονίκη, αλλά για την ώρα πιστεύω ότι τα SF είναι μια καλή επιλογή.
