Μόνιτορ υποτίθεται ότι είναι ένα ηχείο που επιτρέπει να ξεχωρήσεις τις λεπτομέρειες της ηχογράφησης. Επειδή στις περισσότερες περιπτώσεις αυτά είναι μικρά near field monitor για λόγους προακτικούς (να χωράνε πάνω στην κονσόλα) έγινε εμπορική ταμπέλα για πολλά μικρά ηχεία.
Από κει και πέρα, ένας ηχολήπτης μπορεί να κάνει τη δουλειά του καλά μόνο με ένα ηχείο που γνωρίζει καλά. Αν έχει μάθει να μιξάρει στα Yamaha και τον βάλεις ξαφνικά στα Lipinsky θα βγάλει τον δίσκο στραβά. Ακόμα και το LS3/5A είχε σχεδιαστεί για να αποδίδει σωστά την ομιλία στον περιορισμένο χώρο των van του BBC. Ο Paravicini είχε κάνει mastering κάποια φορά σε Vandersteen 3A, που παρότι έχει καλά μεσαία δεν θα το έλεγες και monitor! Ο Faulkner κουβαλάει μαζί του ηλεκτροστατικά Quad για τις ηχογραφήσεις κλασικής μουσικής. Έτσι έχω δει και Sonus Faber και άλλα μη-monitor ηχεία να αναφέρονται σε παραγωγές. Φυσικά τα B&W 801 και 802 θα τα συναντήσετε πολύ συχνά σε mastering room.
Τώρα αν -τυχαία ονόματα- τα monitor της ATC ακούγονται διαφορετικά από τα μόνιτορ της PMC, δεν έχει σημασία για τον ηχολήπτη. Αυτό που έχει αξία είναι να ξέρει αυτό που ακούει από τα ηχεία τι σχέση έχει με την πραγματικότητα.