Ο Άρνι, με τα γεροντόπαχα και τα πατσοκοίλια, σε αυτή την ηλικία θυμίζει περισσότερο ένα άκακο, υπερμέγεθες αρνί, παρά τον ερμηνευτικό ογκόλιθο (ή τσιμεντόλιθο, κατά κάποιους) που αγαπήσαμε σε άλλες αθώες εποχές, ενώ από Σβαρτσενεγκερ (ένα όνομα που κάποτε έσταζε τόνους τεστοστερόνης) θα καταλήξει σε λίγο να τον αποκαλούν Σβαρτσεσνιτσελ. Όλα αυτά τη στιγμή που το αντίπαλο δέος Σταλονε εξακολουθεί να δείχνει κτηνάρα (έστω και τίγκα στο μποτοξ και τα αναβολικά), βρισκόμενος σε βιονική φόρμα στα 66 του. Όπως ορθώς ειπώθηκε, ο Σβαρτς δεν είχε ποτέ την ερμηνευτική επάρκεια του δευτέρου, για την ακρίβεια ουδέποτε υπήρξε καν ηθοποιός, είχε όμως τη στόφα του μεγάλου σταρ και μια χαρισματική προσωπικότητα που βγαίνει και στο πανί, ενώ με τον καιρό και την εμπειρία κατέκτησε και μια στοιχειώδη τεχνική κινηματογραφικής ερμηνείας. Η ενασχόληση με την πολιτική, πάντως, φαίνεται ότι τον έβγαλε έξω από τα νερά του, δεδομένου ότι η παρουσία του στο τελευταίο Expendables ήταν κυριολεκτικά απαίσια ακόμη και για τα δικά του δεδομένα (βασικά έπαιξε σαν κάποιος αλλοδαπός που δεν είχε βρεθεί ξανά μπροστά σε κάμερα). Όντας συμπαθής σε πολύ κόσμο, του εύχομαι να ξαναβρεί τη φόρμα του, προκειμένου οι φαν του να μπορέσουν να απολαύσουν για λίγα ακόμη χρόνια, το χαζό χαμόγελο, τις θανατηφόρες ατάκες και πάνω απ' όλα βεβαίως, τη μοναδική αυστρο-αγγλική προφορά του, διότι όπως και να το κάνουμε, καλοί είναι οι σημερινοί σταρ δράσης, όπως ο Rock, αλλά και αυτοί γατάκια είναι μπροστά στον παλιό Αανχολντ.
