100 "εναλλακτικά" άλμπουμ των '60ς

Μπανάρω το Νο 62 Sonny Sharrock - Black Woman (Vortex, 1969)! Το επιχείρημα ότι το The Great Gig In The Sky δεν είναι τελικά ιδέα των Floyd δεν είναι αρκετό για να με πείσει για το εναλλακτικό του όλου εγχειρήματος ! Στην θέση του θα βάλω μια άλλη κυκλοφορία της Vortex (1966) το Its not up to us του Byard Lancaster στο οποίο και συμμετέχει ένας φυσικά εξαιρετικός Sharrock χωρίς τις υπερβολικές ακροβασίες της γυναίκας του ( βασικά χωρίς τις εκστασιασμένες φωνητικές ασκήσεις της σε άπειρες οκτάβες )!

Ο δε Lancaster είναι μια underground φιγούρα σε όλο της το μεγαλείο ! Αθόρυβος , απρόβλεπτος, κατάφερνε πάντα να βρίσκεται στο σωστό μέρος την σωστή στιγμή! Απλά σαν γνήσια "υπόγειος" δεν βγήκε ποτέ μπροστά
B00008XS0J.01.LZZZZZZZ.jpg
 
Τοτε γιατί δεν έχει το satanic magesties η το catch bull at four?

Ακραία παραδείγματα. ..
 
Κωστας Λυμπεροπουλος said:
φαίνεται πως γράφουν μόνο τα cult.
δεν μπορεί να λείπει το Rubber Soul.
όχι ο λοχίας - το Rubber Soul: εκεί που οι Θεοί ενηλικιώνονται. Πού παύουν να είναι παιδιά.
Που δε λένε πια She Loves You yeah yeah yeah και Ι Wanna Hold Your Hand αλλά πονάνε, πικραίνονται, νιώθουν ενοχές.
πόσο πιο σημαντική μεταστροφή να δεί κανείς από τον ένα δίσκο στον αμέσως επόμενο;
Τι είναι εναλλακτικό;
Και πόσο πιο μάγκας είναι τελικά αυτός που κάνει το εναλλακτικό μέσα στην καρδιά του mainstream;

τέτοια...
Click to expand...

Αυτό μου θυμίζει μια ιστορία στα τέλη των 80ς! Το μισό σχολείο έκανε κοπάνα την ημέρα της επίσημης κυκλοφορίας του Like a prayer! Φοβόμασταν βλέπεις πως ίσως εξατμιστεί το πατσουλί και δεν το μυρίσουμε…. Την επόμενη μέρα την σταυρωσαμε! Που πάει αυτή με τέτοιο δίσκο? Τι είναι αυτό το πράγμα? Είναι αυτός δίσκος μεγαθήριου?Βγαίνει με τετοιο δίσκο superstar καλλιτέχνης? Θα καταστραφεί….
Δεν καταστράφηκε…

Όχι τίποτε άλλο, αλλά απογοητεύτηκε για μια ακόμα φορά ο Πετρίδης που το 83 (τον είχα δυστυχώς ακουσει με τα αυτιά μου) είπε παίζοντας το holiday από το ντεμπούτο της, “Αυτή είναι μια κοπέλα που όλα δείχνουν πως δεν θα μας απασχολήσει πολύ"

Η μεγαλύτερη ραδιοφωνική γκάφα ‛όλων των εποχών
 
Φίλοι μου :grinning-smiley-043, είναι σαφές ότι δεν ήταν η πρόθεση των συντακτών να παραδώσουν λίστα τύπου New Musical Express, βασική, ορθόδοξη, πολιτικά σωστή, με παρόντα όλα τα αναμενόμενα ονόματα (Beatles, Dylan, Beach Boys, Hendrix, Stones, Band, Who, Bowie, Cream, Zeppelin, Doors κλπ). Το διαβάσατε το άρθρο που παραπέμπει το λινκ στο όνομα του περιοδικού;

Fug Motivation 101: The noisemakers, funkateers, folkies, proto-punks, and freaks who made the truly radical music of the social revolution
by SPIN Staff
During the 1960s, the counterculture simply became culture: the sexual revolution, psychedelic drugs, hating the Vietnam War, Dennis Hopper. And it's impossible to bodypaint this decade's popular music as anything less than a combustible force of nature, especially with Jimi Hendrix torching guitars and Pete Townshend smashing guitars and James Brown fining his masterfully precise guitar player for flubbing a note. Unfortunately, Baby Boomers have tenaciously dominated the discourse for decades, and a canon of explosive, world-altering music quickly became another generation's California Raisins ad.

So here's our collection of that generation's alternatives; the noisemakers and hopeless outsiders whose visions ran so counter to the counterculture that they were never Big Chill-ed. In these 100 albums are the origin stories of punk, grunge, hip-hop, noise, EDM, and more. Feral garage bands, splattery free-jazzers, vanguard composers, haunting folkies, psychedelic funkateers, and whatever Moondog was. We didn't start the fire.


Μιλούν καθαρά για εναλλακτικά άλμπουμ, όπως βέβαια το αντιλαμβάνονται αυτοί και ας τους αναγνωρίσουμε το δικαίωμα να το κάνουν.

Η λίστα είναι αξιολογική με σημαντικότερο το #100. Εγώ την αντιλαμβάνομαι σαν συμπληρωματική, σε αυτήν, ας πούμε του NME. To In C του Riley, το Out To Lunch! του Dolphy και το Comme a La Radio της Fontaine είναι άλμπουμ που ακούγονται μετά από κάποια "προϋπηρεσία". Οι βεβηλωμένες συγγένειες και οι ατάκτως ερριμμένες μουσικές είναι χαρακτηριστικό των '60ς, οπότε δεν αποτελεί για μένα μομφή.

Εγώ κρατώ την ...επίγευση, λόγω του ότι έχω αρκετούς της λίστας, η οποία είναι παραπάνω από ικανοποιητική. Επαναλαμβάνω δεν ψάχνω τι μου λείπει, γιατί αύριο θα γευματίσω κάτι άλλο, ελπίζω εξαιρετικό...
 
Δημοκηδής said:
Ελπίζω επίσης η παράθεση να μην είναι κατά αξιολογική σειρά ... αν υποψιαστώ ότι σημαντικότερο άλμπουμ της δεκαετίας ήταν το του Marshall McLuhan θα αυτοπυρποληθώ με καύσιμη ύλη τους δίσκους μου ...
Click to expand...

Ανέκαθεν το spin ήταν λίγο "μουρλιάρικο" περιοδικό, κάποτε γύρω στο 1990 είχε δημοσιεύσει μια λίσστα με τα 100 καλύτερα singles όλων των εποχών. Μέσα βρίσκονταν τα αναμενόμενα "ιερά τέρατα" (Beatles, Elvis κλπ) αλλά το Νο1 ήταν αυτό!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

http://www.youtube.com/watch?v=vsxsyZqmmlQ

Πάντως η λίστα είναι λίαν ενδιαφέρουσα.
 
Last edited:
grio said:
Η λίστα είναι αξιολογική με σημαντικότερο το #100. .
Click to expand...

Το νούμερο! 100 δηλαδή ειναι τοι νουμερο 1!
Εναλλακτικοί και στο μέτρημα!:worshippy:



Γρηγόρη μια χαρά είναι η λίστα και καλά έκανες που την έβαλες!
 
opsim said:
Ανέκαθεν το spin ήταν λίγο "μουρλιάρικο" περιοδικό, κάποτε γύρω στο 1990 είχε δημοσιεύσει μια λίσστα με τα 100 καλύτερα singles όλων των εποχών. Μέσα βρίσκονταν τα αναμενόμενα "ιερά τέρατα" (Beatles, Elvis κλπ) αλλά το Νο1 ήταν αυτό!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

http://www.youtube.com/watch?v=vsxsyZqmmlQ
Click to expand...
Έλεος τo dirty cash είναι το καλύτερο!:flipout::flipout::flipout:

http://www.youtube.com/watch?v=TecR_5-rQ4U
 
Πάντως έχω την αίσθηση, από όσα μπορώ να γνωρίζω βέβαια, πως οι συντάκτες με την λίστα αυτή σπεύδουν ελαφρώς να κάνουν την γνωστή χειρονομία με το δάχτυλο σε άλλα έντυπα! Το λέω αυτό γιατί η έννοια του εναλλακτικού όπως τουλάχιστον την γνωρίζει η δική μας γενιά δεν ταυτίζεται με την έννοια του πρωτοποριακού ή του ακραίου!

Αν υποθέσουμε πως το mainstream είναι το κανονικό ή το νορμάλ, τότε το εναλλακτικό μοιάζει να είναι ένας παράλληλος ας πούμε πιο σκοτεινός, πιο μοναχικός και ενδεχομένως πιο δύσβατος δρόμος! Σε καμία περίπτωση δεν παραπέμπει σε ένα ερημίτη που παίζει μουσική μονός του στο βουνό!

Για παράδειγμα το for alto του Anthony Braxton είναι ένας εξαιρετικά δύστροπος δίσκος που απαιτεί την απόλυτη προσήλωση και αφοσίωση του ακροατή προκείμενου να αντιληφθεί το 1/10(και αν) από όσα υπονοεί ο καλλιτέχνης !Το δίχως άλλο, είναι ένα πρωτοποριακός και σίγουρα επιδραστικός δίσκος αλλά όχι εναλλακτικός μιας και δεν είναι πουθενά παράλληλος! Είναι σε απόλυτα δικό του κόσμο…
Είναι κάπως παράξενο να το βλέπεις στην ίδια λίστα με τους Monks για παράδειγμα.............
 
αυτην την δεκαετια δεν την γνωριζω παρα μονο επιφανειακα. απο το 70 και μετα νομιζω γιγαντωνεται ο ορος εναλλακτικη μουσικη ή πειραματισμος με παρα πολλες πινελιες.

ενδεικτικα θα αναφερω κατι που ειχε πεσει παλιοτερα στα χερια μου και μου ειχε κανει εντυπωση. ηταν μια συλλογη απο no wave μπαντες . εκεινη την περιοδο εγω ηθελα κατι πιο ευκολο -ευπεπτο στυλ ramones κτλπ. και δυστυχως δεν εδωσα την απαιτουμενη προσοχη.
zznewyorknoisedancemu_101b.jpg

περιεργες μιξεις ,νομιζω θα αρεσει σε πολλους που ψαχνουν κατι διαφορετικο.


No wave was a short-lived underground music, super 8 film, performance art, video art, and contemporary art scene that had its beginnings during the late 1970s through the mid-1980s in downtown New York City when the city was a wasteland of cheap rent and cheap drugs.[1][2] The term "no wave" is in part a punk subculture satirical wordplay rejecting commercial elements in general, that was based in the specific rejection of the then-popular new wave genre. No wave music was a reaction against new wave acts signing with record labels, like Talking Heads, and the use of Chuck Berry guitar riffs commonly used by new wave music groups in the late 1970s.[3] The term became used in downtown New York City concurrent with the 1981 show, "New York/New Wave" that had been curated by the artist/curator Diego Cortez.[4] The movement would last a relatively short time but profoundly influence the development of independent film, fashion and visual art.[5]
 
Απάντηση: Re: 100 "εναλλακτικά" άλμπουμ των '60ς

nikolai asimov said:
αυτην την δεκαετια δεν την γνωριζω παρα μονο επιφανειακα. απο το 70 και μετα νομιζω γιγαντωνεται ο ορος εναλλακτικη μουσικη ή πειραματισμος με παρα πολλες πινελιες.

ενδεικτικα θα αναφερω κατι που ειχε πεσει παλιοτερα στα χερια μου και μου ειχε κανει εντυπωση. ηταν μια συλλογη απο no wave μπαντες . εκεινη την περιοδο εγω ηθελα κατι πιο ευκολο -ευπεπτο στυλ ramones κτλπ. και δυστυχως δεν εδωσα την απαιτουμενη προσοχη.
View attachment 95072

περιεργες μιξεις ,νομιζω θα αρεσει σε πολλους που ψαχνουν κατι διαφορετικο.


No wave was a short-lived underground music, super 8 film, performance art, video art, and contemporary art scene that had its beginnings during the late 1970s through the mid-1980s in downtown New York City when the city was a wasteland of cheap rent and cheap drugs.[1][2] The term "no wave" is in part a punk subculture satirical wordplay rejecting commercial elements in general, that was based in the specific rejection of the then-popular new wave genre. No wave music was a reaction against new wave acts signing with record labels, like Talking Heads, and the use of Chuck Berry guitar riffs commonly used by new wave music groups in the late 1970s.[3] The term became used in downtown New York City concurrent with the 1981 show, "New York/New Wave" that had been curated by the artist/curator Diego Cortez.[4] The movement would last a relatively short time but profoundly influence the development of independent film, fashion and visual art.[5]
Click to expand...

ωραία συλλογή, όντως. Eχει και No 2 και No 3 για όποιον ενδιαφέρεται.

οσον αφορά την λίστα με τα 100 εναλλακτικά, πριν από μερικά χρόνια θα έψαχνα μανιωδώς όσα δεν έχω. However, as I have been there and done that, ούτε θα ασχοληθώ. Πλέον προτιμώ να βρώ ένα Lynyrd Skynyrd που δεν έχω, ενα James Taylor , τίποτα ΖΖ Τοp. Σιγά μην ασχολούμαι με πειραματικούς εναλλακτικούς, που τις περισσότερες φορές ακούγονται μια φορά και μπαίνουν στο ράφι. -bye-
 
Re: Απάντηση: Re: 100 "εναλλακτικά" άλμπουμ των '60ς

by proxy said:
...
Σιγά μην ασχολούμαι με πειραματικούς εναλλακτικούς, που τις περισσότερες φορές ακούγονται μια φορά και μπαίνουν στο ράφι. -bye-
Click to expand...
Αυτό που λες γενικώς είναι σωστό, αλλά η πείρα δείχνει ότι η προσέγγιση κατά περίπτωση είναι η ενδεδειγμένη, διαφορετικά με τη γενίκευση μπορεί να σου ξεφύγουν διαμαντάκια.

Στη λίστα δεν υπάρχουν μόνο τα στρυφνά και τα δύσκολα. Υπάρχουν π.χ. οι Meters (προπάτορες του φάνκ), η αμερικάνα του Townes Van Zandt, η γαλλική ποπ της Francoise Hardy, η φολκ μελαγχολία του Nick Drake, το καντρι ροκ των Flying Burrito Brothers, η μπαρόκ ποπ του Scott Walker (ωχ!), η τροπικάλια του Caetano Veloso... Τέλος πάντων, μην τρελαινόμαστε, μια λίστα είναι από τις πολλές και έχει το ενδιαφέρον της, ακριβώς για αυτή τη πολυσυλλεκτικότητά της.
:cool:

Edit: Με το Pronounced των Lynyrd Skynyrd και το Tres Hombres από ZZ Top, ξεμπέρδεψες.
 
Last edited:
δηλαδη ειναι μεσα τα πιθηκακια
και ουχι οι jefferson airplane.....αλλη μια λιστα του πισινου...
 
Ένας μέσος ακροατής κρύβει μέσα του τόση άβυσσο όσο καμία λίστα, πάντως
Για παράδειγμα το 99% των μελών του φόρουμ θα έβαζε το χέρι του στην φωτιά πως λατρεύω τους Meters
Κάθε άλλο!
Δηλαδή για την ακρίβεια μοιάζω με τον Anton Ego όταν είπε!

Amusing title, Anyone Can Cook!
What's even more amusing is that
Gusteau (Meters) actually seems to believe it.


I, on the other hand,
take cooking (Funk) seriously.


And, no, I don't think anyone can do it.

Συνοδεύεται από την γνωστή κίνηση του χεριού που πέταξε το βιβλίο

Άβυσσος είπαμε.............................
 
Top Bottom