Ξεσαλώσατε και δεν ξέρω σε ποιόν να πρωτοαπαντησωβ¦.:Banane0:
1,
Για τον φίλο opsim,
To trip hop υπήρξε και το 1968.
Αν βάλεις αυτά τα δυο κομμάτια μαζί κάνεις δεν θα διανοηθεί πως τα χωρίζουν 4 δεκαετίεςβ¦
2.Για την εγκατάλειψη από ένα είδος και για τον Donny Hathway
,Όπως γνωρίζεται η σχέση με το ροκ είναι μικρή. Παρόλα αυτά έχω την αίσθηση πως το ροκ αντιλαμβάνεται σχεδόν ακαριαία τις κοινωνικοπολιτικες αλλαγές και αντιδρά άμεσα. Ο αντικατοπτρισμός του είναι πολύ πιο ουσιαστικός σε σχέση με το funk για παράδειγμα. Οι μαύροι καλλιτέχνες διυλίζουν τα πράγματα με ένα delay μιας και νομοτελειακά το οτιδήποτε φιλτράρεται μέσα και από το χρώμα τους! Δεν αναπαράγει μόνο ο λευκός τις φυλετικές ανισότητας αλλά και ο μαύρος με την στάση του, χάνει έτσι χρόνο να χτυπήσει κέντρο γιατί κάθε γεγονός το αντιμετωπίζει πρωτίστως ως κοινωνικά αδικημένος αψηφώντας την σαρωτική καταστροφή που αφορά κάθε χρώμα και φυλή
.Στο σήμερα λοιπόν παρατηρώ πως οι δίσκοι των
Funkadelic ασχέτως της μουσικής ιδιοφυίας ήταν όλοι εκτός εποχής , Μουσικά άρτιοι ωστόσοβ¦.
Τι γίνεται όμως φίλοι μου με το
μετά?
Έχεις ένα γεγονός! Το πριν το ξέρουμε όλοι .Επανάσταση, αλητεία, κάντε ερώτα όχι πόλεμο, δεν θα σας περάσει, πάμε για εν καλύτερο αύριο. Στο 2019 όμως όλοι πλέον γνωρίζουμε καλά πως το
μετά δεν θα είναι ποτέ υπέρ μας ! Ποτέβ¦.
Αλλοίμονο αν η μουσική δεν μπορούσε να ψηλαφίσει αυτήν την κατάσταση.
Ο Donny Hathway δεν είναι soul είναι το μετά! Είναι η εικόνα ενός ανθρώπου ανέργου αστέγου το 72 στην Νέα Υόρκη που περιφέρεται σε άδειους δρόμους δίχως σκοπό με τον αέρα α να του τυφλώνει τα μάτια και τα σκουπίδια από το γκέτο να κολλάνε στα παπούτσια του. Ελάχιστοι μαύροι αποτύπωσαν το μετά στα 70ς,και όταν λέμε ελάχιστοι το εννοούμε
Curtis Mayfield, Bobby Womack, Stevie Wonder, Donny Hathway , Gil Scott-Heron και όχι όλα τους
Και επειδή ξέρω πως θα με ρωτήσετε όχι ο
Marvin δεν είναι το
μετά, γιατί η προσέγγιση του ήταν πολύ εκλεπτυσμένη και καλλιτεχνική .Κοινώς έβλεπε ακόμα ελπίδα εκεί που δεν υπήρχε
Ξεσαλώσατε και δεν ξέρω σε ποιόν να πρωτοαπαντησωβ¦.:Banane0:
1,
Για τον φίλο opsim,
To trip hop υπήρξε και το 1968.
Αν βάλεις αυτά τα δυο κομμάτια μαζί κάνεις δεν θα διανοηθεί πως τα χωρίζουν 4 δεκαετίεςβ¦
2.Για την εγκατάλειψη από ένα είδος και για τον Donny Hathway
,Όπως γνωρίζεται η σχέση με το ροκ είναι μικρή. Παρόλα αυτά έχω την αίσθηση πως το ροκ αντιλαμβάνεται σχεδόν ακαριαία τις κοινωνικοπολιτικες αλλαγές και αντιδρά άμεσα. Ο αντικατοπτρισμός του είναι πολύ πιο ουσιαστικός σε σχέση με το funk για παράδειγμα. Οι μαύροι καλλιτέχνες διυλίζουν τα πράγματα με ένα delay μιας και νομοτελειακά το οτιδήποτε φιλτράρεται μέσα και από το χρώμα τους! Δεν αναπαράγει μόνο ο λευκός τις φυλετικές ανισότητας αλλά και ο μαύρος με την στάση του, χάνει έτσι χρόνο να χτυπήσει κέντρο γιατί κάθε γεγονός το αντιμετωπίζει πρωτίστως ως κοινωνικά αδικημένος αψηφώντας την σαρωτική καταστροφή που αφορά κάθε χρώμα και φυλή
.Στο σήμερα λοιπόν παρατηρώ πως οι δίσκοι των
Funkadelic ασχέτως της μουσικής ιδιοφυίας ήταν όλοι εκτός εποχής , Μουσικά άρτιοι ωστόσοβ¦.
Τι γίνεται όμως φίλοι μου με το
μετά?
Έχεις ένα γεγονός! Το πριν το ξέρουμε όλοι .Επανάσταση, αλητεία, κάντε ερώτα όχι πόλεμο, δεν θα σας περάσει, πάμε για εν καλύτερο αύριο. Στο 2019 όμως όλοι πλέον γνωρίζουμε καλά πως το
μετά δεν θα είναι ποτέ υπέρ μας ! Ποτέβ¦.
Αλλοίμονο αν η μουσική δεν μπορούσε να ψηλαφίσει αυτήν την κατάσταση.
Ο Donny Hathway δεν είναι soul είναι το μετά! Είναι η εικόνα ενός ανθρώπου ανέργου αστέγου το 72 στην Νέα Υόρκη που περιφέρεται σε άδειους δρόμους δίχως σκοπό με τον αέρα α να του τυφλώνει τα μάτια και τα σκουπίδια από το γκέτο να κολλάνε στα παπούτσια του. Ελάχιστοι μαύροι αποτύπωσαν το μετά στα 70ς,και όταν λέμε ελάχιστοι το εννοούμε
Curtis Mayfield, Bobby Womack, Stevie Wonder, Donny Hathway , Gil Scott-Heron και όχι όλα τους
Και επειδή ξέρω πως θα με ρωτήσετε όχι ο
Marvin δεν είναι το
μετά, γιατί η προσέγγιση του ήταν πολύ εκλεπτυσμένη και καλλιτεχνική .Κοινώς έβλεπε ακόμα ελπίδα εκεί που δεν υπήρχε
Αν μου επιτρέπεις, μερικές παρατηρήσεις.
Μου δίνεται η εντύπωση, οτι δίνεται παραπάνω σημασία στο στίχο, οπου εκφράζει και επικοινωνεί κοινωνικοπολιτικά μηνύματα, παραμερίζοντας την μορφή ως περιεχόμενο.
Στον κινηματογράφο που η εννοια της αφαίρεσης/abstract ειναι πιο δύσκολη λογο της ρεαλιστικότητας της φωτογραφίας μας παρέχει συνεχώς ενα σημαινόμενο και σημαίνον. Δηλ μια ταινία που θέλει πχ να μιλήσει για την ελευθερία και την σύγχρονη ζωή, ωφείλει και η μορφή της, να ειναι κατα κάποιο τρόπο ελεύθερη και να μην ακολουθεί τους κλασικούς αφήγηματικούς τρόπους και δραματοποίηση που έθεσαν οι προγενέστρεροι.
Ετσι και στην μουσική που ειναι εκ φύσεως πιο αφαιρετική, η μορφή της εκφράζει ενα περιεχόμενο. Δεν ειναι τυχαίο που όλες οι δικτατορίες και ενα συντηρητικό κοινό, κυνηγησαν μανιωδώς καποιον καλλιτέχνη που εκφράζεται με εναν διαφορετικό τρόπο, που σου δίνει άλλο τροπο να δεις και να αισθανθείς τα πράγματα. Ο συντηρητισμός (χωρις να ειναι πάντα κακός) δεν κατοικεί μόνο στο περιεχόμενο ή στον στίχο/λόγο, αλλα ειναι καταφάνερος και στην μορφή του.
Θεωρώ πιο "επαναστατικό" τον θόρυβο, την χροιά της φωνής, το ηχόχρωμα και άλλες ιδιότητες του ήχου, απο τον αυτό καθευατό στίχο που μπορεί να μιλάει φαινομενικά για επανάσταση αλλα ειναι πιο συμβατικός και συντηρητικός απο οτιδήποτε προγενέστερο.
Ομως υπάρχει μια βαθιά συντηριτική ψευδαίσθηση, οτι η τεχνη, πρέπει και ωφείλει να έχει κάποιο "βαθύτερο" μήνυμα.
Ετσι δεν μπορούμε να την απολαύσουμε για αυτό που ειναι, οπως απολαυμβάνουμε την αίσθηση της θάλασσας, την ζεστασιά μιας ηλιόλουστης μέρας, το κρύο δροσερό αεράκι.. Η τέχνη μετά τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, αυτοβασανίζεται και επεξηγείτε απο κριτικούς και κοινό, για να τις δοθεί νόημα και άρα λόγος ύπαρξης.
Τι πιο επαναστατικό απο την απελευθέρωση της τέχνης απο ενα βαθύτερο "μήνυμα"
Για να κλεισω και οπως άρχισα, με τον κινηματοφράφο.. ο Sokurov στο The story of film an odyssey, πολύ σωστά παρατηρεί...
"κανένα ποιημα, κανένας ποιητής, κανένας πίνακας, κανένας ζωγράφος, κανένα μυθιστόρημα, κανένας συγγραφέας, γλυπτό, γλύπτης δεν μας έσωσε απο το να σκοτώσουμε ο ένας τον άλλο"
Ολα τα παραπάνω, δεν υπονομεύουν το στίχο ή το σενάριο, αλλα περιγράφουν την σημαντικότητα της μορφής.
ο Scott Walker του 69
ο Scott Walker του 2012
ποιο ακούγεται, νιώθεται πιο επαναστατικό;
Ενα καλό κομμάτι punk, metal, soul, funk, blues κτλ και να μην καταλαβαίνεις τον στίχο του, λογο γλώσσας που δεν μιλάμε, εχεις "επικοινωνήσει" μαζί του απο την φωνή/χροιά/ τρόπο που τραγουδάει ο τραγουδιστή και φυσικά απο την μουσική.
)
