Το μόνο που διαπιστώνω είναι ότι τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια ενστερνισμού μιας νοοτροπίας «ευδαιμονισμού» και επικράτησης μιας εκτεθηλυμένης φιλοσοφίας ζωής. Η ιδεολογική ομφαλοσκόπηση κάποιων που εδώ και καιρό έχουν χάσει το στίγμα τους θα έπρεπε να αποτελεί προσωπικό τους ζήτημα, όπως για μένα πρέπει να είναι η οποιαδήποτε μάχη ενάντια σε όποιους δαίμονες κουβαλά κάποιος. Αυτή η νοοτροπία αναιρεί κατά τη γνώμη μου προσπάθειες και αγώνες, σωστούς ή λανθασμένους, έχει δώσει το ανθρώπινο γένος. Στο «seven» ο Morgan Freeman έλεγε μια σπουδαία φράση: «Αρνούμαι να ζω σε μια κοινωνία η οποία θεωρεί την απάθεια αρετή». Και το χειρότερο ακόμα είναι ότι στην προσπάθεια να ακουστούν οι θιασώτες των ανωτέρω καταλήγουν σε ανελεύθερες τακτικές που, θεωρητικά, καταδικάζουν. Η προσπάθεια «σαλαμοποίησης» των ανθρώπων είναι χειρότερη από τις ναζιστικές μεθόδους της «ομοιομορφίας» και μου θυμίζει πολύ έντονα την μηχανή του κιμά από το «The wall» καταργώντας το δικαίωμα στη διαφορετικότητα που ευαγγελίζονται ειδικά όταν ενδύεται τον μανδύα της «πολιτικής ορθότητας».
Δεν με απασχολεί η όποια, αν υπάρχει, πολιτική προέλευση της ανωτέρω νοοτροπίας. Για μένα οι έννοιες Ανατολή-Δύση και Δεξιά-Αριστερά έχουν πάψει προ πολλού να είναι κάτι άλλο πλην σημείων του ορίζοντα και της πυξίδας και σαν μοντέλα απέτυχαν γιατί είναι ημιτελή. Δεν επικέντρωσαν εκεί που έπρεπε, δηλαδή στον άνθρωπο. Η αιτία όλων των «κακώς κειμένων» είναι η από εποχής προπατορικού αμαρτήματος, για όποιον το δέχεται αυτό, μόνιμη τάση του ανθρώπου να ασκήσει εξουσία σε ομοίους του, γνώρισμα που του δίνει την δυνατότητα να αυθαιρετεί και να «βγαίνει» από αυτό ατιμώρητος.
