Κάθε υποκειμενική άποψη συνδέεται με την έννοια του συμφέροντος, εμπεριέχει διάφορα είδη συμφέροντος πχ. συμφέρον οικονομικό (ευκόλως εννοούμενο δεν επεκτείνομαι), συμφέρον προσωπικό (πχ. ικανοποίηση προσωπικής ματαιοδοξίας), συμφέρον εσώτερο (ικανοποίηση προσωπικού ψώνιου), κλπ. Άρα το συμφέρον δεν πρέπει να δαιμονοποιείται ούτε και να αφορίζεται συλλήβδην, είναι κινητήριος δύναμη συνήθως, αν ελλείπει επέρχεται συνήθως αδράνεια. Αν πάντως το συμφέρον συνδεθεί με την λογοκρισία που είναι αποθητική, όπως κάθε από καθέδρας εξουσία, τότε έχουμε όντως άσχημο συνδυασμό. Αυτό που είπα στο προηγούμενο ποστ και συγκεκριμενοποιώ στο παρόν ποστ είναι ότι το δικό σου είδος συμφέροντος σε ωθεί σε συνεχείς υποκειμενισμούς, ενω το δικό μου σε ελάχιστους.