Η ένστασή μου στα γραφόμενα της Ελένης έχει να κανει με το πως δικαιολογει το ρεπερτόριο του ευρωπαϊκού κινηματογραφου. Ειλικρινά δεν θυμάμαι κάποια περίοδο του Ευρωπαϊκού σινεμά που να μην είχε αυτό το ίδιο ρεπερτόριο, και να το είχε ρίξει σε ταινίες δράσης. Δεν λέω ότι δεν γινόντουσαν, αλλά παραδοσιακά ο Ευρωπαϊκός κινηματογράφος ήταν περισσότερο ανθρωποκεντρικός από ότι το Hollywood που εστίαζε την προσοχή του στις υπερπαραγωγές. Δεν θυμάμαι να έχουμε δει σε ευρωπαϊκή ταινία τη θεματολογία του Earthquake, ή του Meteo, ή του πολέμου των άστρων. Αντίθετα στις ΗΠΑ, οι ταινίες που προσέγγιζαν σε θεματολογία το Ευρωπαϊκό σινεμά, συνήθως ήταν από δημιουργούς που το Hollywood τους είχε κατά κάποιο τρόπο στο περιθώριο. Στην ταινία "ο Παίκτης" του Άλτμαν (1990), φαίνεται αρκετά καλά το πως αντιμετωπίζει το στούντιο του Hollywood τον δημιουργό μιας τέτοιας ταινίας. Υπήρξε βέβαια και μια περίοδος που το αμερικανικό σινεμά έκανε μια τρομερή στροφή στη θεματολογία του και ενίσχυσε μάλιστα αδρά νέους δημιουργούς για να φτιάξουν τις ταινίες τους που είχαν να διαπραγματευτούν πιο κοινωνικά και ανθρώπινα ζητήματα. Η περίοδος αυτή ήταν αμέσως μετά το Βιετνάμ, και από εκείνη τη φουρνιά σήμερα ολοι τους θεωρούνται ιερά τέρατα. Σκορτσέζε, Κόπολα, Λιούμετ,Σπίλμπεργκ, Πακουλα, Αλτμαν, Πόλακ και τόσοι άλλοι που ανδρώθηκαν στα 70's και μας έδωσαν υπέροχες ταινίες μέχρι και τις μέρες μας.