εδώ ο λογοτέχνης στιχουργός με το δοξαστικό αυτό δίστιχο , ύμνο προς την εργατική τάξη , φαίνεται να υιοθετεί την ρήση του Μπρανκούζε , την οποίαν μεταφέρω σε ελεύθερη απόδοση από μνήμης, ότι όσο περισσότερο φτάνει κανείς στην ουσία και την αλήθεια των πραγμάτων τόσο πιο κοντά στην απλότητα πηγαίνει . Διότι η αλήθεια , από κοινωνιολογικής επόψεως θωρούμενη , αποτελεί αρετή των περήφανων λαϊκών στρωμάτων . Όπως και η απλότητα τόσο στην σκέψη όσο και στην συμπεριφορά , η οποία ίσως να είναι τελικά μια εγγενής ιδιότητα της ραχοκοκαλιάς της πατρίδος μας που είναι βεβαίως ο λαός .
Από πλευράς κοινωνικής διαστρωματώσεως και συμπεριφοράς εκάστου στρώματος , οι κομμώτριες συνήθως εκλαμβάνονται ως «εύκολες» αφ’ ενός και κουτοπόνηρες αφ´ετέρου . Ο στιχουργός όμως δεν αποδέχεται αυτό το ρατσιστικό στερεότυπο εξ ού και το «δεν κάνουνε καπρίτσια» , στιχάκι , που οριοθετεί τις κομμώτριες ως πραγματικές γυναίκες – κυρίες που ενδεχομένως στέκονται και πέραν της ταπεινής τους καταγωγής , αφού η συμπεριφορά τους διατρέχει τις κοινωνικές διαστρωματώσεις και κατευθύνεται προς την κορυφή της πυραμίδος του ορθής , ειλικρινούς , τίμιας και ντόμπρας συμπεριφοράς , τουλάχιστον όσον αφορά στις διαπροσωπικές σχέσεις . Βεβαίως ο θαυμάσιος αυτός στιχοπλόκος δεν αρκείται μόνον στην παράθεση μίας χαρακτηρολογικής ιδιότητος των κοριτσιών αυτών , αλλά αμέσως προηγουμένως , με την αξιωματική φράση – παραδοχή , «που έχουνε χρυσή καρδιά» , φαίνεται εκ πρώτης όψεως να εισάγει ένα δικό του στερεότυπο , ως αντίθεση στο προμνημονευθέν , που όμως λόγω της αξιωματικής του φύσεως , ισχύει ανευ αποδείξεως , άρα καθίσταται κοινός τόπος και όχι στερεότυπο.
Αυτές οι ιδιότητες της ψυχής των συμπαθών επαγγελματιών όμως , θα ήσαν κενό γράμμα εάν εστερούντο και της ομορφιάς , του απαραίτητου δηλαδή εκείνου στοιχείου για την ερωτικότητα τους . Η οποία όμως ομορφιά , ως ήδη κατεδείχθη , θα ήταν κενή περιεχομένου δίχως τις συμπλέουσες ιδιότητες της χρυσής καρδιάς και της ελλείψεως καπριτσιόζικου χαρακτήρα . Συνεπώς , άνευ ετέρου , οι κομμώτριες αποτελούν την ιδανική επιλογή ερωμένης , συζύγου και μητέρας - προφανώς – άρα στηρίγματος του αστικού μοντέλου
. Δίκαια λοιπόν παρίσταται η υμνολογία προς το τμήμα αυτό της εργατικής τάξης , από το ανωτέρω δίστιχο , μας εντυπωσιάζει δε , η περιεκτικότητα του νοήματος , η πυκνή γραφή , οι απλές αλλά σταθερές έννοιες και αξίες τις οποίες μετέρχεται ο στιχουργός και η εν γένει παρουσίαση του θέματος .
