Αγάπη για την κλασική μουσική: έμφυτη ή επίκτητη

X

xamastrok

Established Member
9 August 2009
180
Γλυφάδα- Βόλος
Υπάρχουν κάποιοι από εσάς που ανακάλυψαν, αγάπησαν και πλέον είναι συστηματικοί ακροατές της κλασικής μουσικής μόνοι τους από προσωπικό ενδιαφέρον, χωρίς το έναυσμα του οικογενειακού περιβάλλοντος;

Συλλογίζομαι για όλους τους γνωστούς μου που απολαμβάνουν την κλασική μουσική πόσοι από αυτούς είχαν μικροί τέτοιο έναυσμα, και το αποτέλεσμα με εξέπληξε: όλοι!

Τελικά είναι δύσκολο να γίνει κάποιος λάτρης της κλασικής μουσικής χωρίς καθοδήγηση και ερεθίσματα από την οικογένεια;
 
Αναρωτήθηκα κι εγώ για το πόσοι γνωστοί μου που απολαμβάνουν τα λαϊκοδημοτικά είχαν ανάλογα ερεθίσματα από μικροί και κατέληξα μάλλον στο ίδιο συμπέρασμα...
 
Τα δικά μου ακούσματα της παιδικής ηλικίας δεν περιλάμβαναν κλασική μουσική (με εξαίρεση κάτι compilations από βαλς του Strauss τα οποία δεν μου άρεσαν και δεν μου αρέσουν ούτε και τώρα). Άρχισα να εκτιμώ την κλασική μουσική αρκετά πιο αργά.
Η μουσική παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή μου και τα τωρινά μου ακούσματα πόρρω απέχουν από αυτά με τα οποία ξεκίνησα. Η μόνη σταθερά όλα αυτά τα χρόνια είναι η αγάπη μου για τη μουσική και η διαρκής αναζήτηση για κάτι το οποίο θα ερεθίζει την καρδιά και το μυαλό μου και αυτά είναι που με οδήγησαν στο να ακούσω πιο ενδελεχώς κλασική μουσική.
Παρεπιμπτόντως θα ήθελα να σημειώσω οτι σημαντικό ρόλο στο να αγαπήσω την κλασική μουσική έπαιξε και η άλλη μεγάλη μου αγάπη, ο κινηματογράφος. Θυμάμαι ακόμα την εντύπωση που μου προκάλεσε το 1988 όταν είδα για πρώτη φορά το "2001: A Space Odyssey", το απόσπασμα της ταινίας όπου ακούγεται το Adagio από την Gayane του Chadjaturian (φοβερό πάντρεμα εικόνας-μουσικής) και το "O Solitude, my sweetest choice" του Henry Purcell που ακουγόταν στην Ουγγρική ταινία "Βόιτσεκ" του '94.
Τελειώνοντας, κατά τη γνώμη μου δεν είναι υποχρεωτική η ακρόαση της κλασικής μουσικής από μικρός για να την αγαπήσεις, απλά αν το κάνεις από μικρός κερδίζεις πολύτιμο χρόνο.
 
opsim said:
Παρεπιμπτόντως θα ήθελα να σημειώσω οτι σημαντικό ρόλο στο να αγαπήσω την κλασική μουσική έπαιξε και η άλλη μεγάλη μου αγάπη, ο κινηματογράφος. Θυμάμαι ακόμα την εντύπωση που μου προκάλεσε το 1988 όταν είδα για πρώτη φορά το "2001: A Space Odyssey", το απόσπασμα της ταινίας όπου ακούγεται το Adagio από την Gayane του Chadjaturian (φοβερό πάντρεμα εικόνας-μουσικής) και το "O Solitude, my sweetest choice" του Henry Purcell που ακουγόταν στην Ουγγρική ταινία "Βόιτσεκ" του '94.
Τελειώνοντας, κατά τη γνώμη μου δεν είναι υποχρεωτική η ακρόαση της κλασικής μουσικής από μικρός για να την αγαπήσεις, απλά αν το κάνεις από μικρός κερδίζεις πολύτιμο χρόνο.
Click to expand...

Το πιάνο ήταν η εισαγωγή για μένα: στα 17 άκουσα τη Σονάτα υπό το Σεληνόφως, την εποχή που ήμουν μέχρι τα αυτιά μέσα στο ροκ. Σκέφτηκα "αυτό, κάποια μέρα, πρέπει να το παίξω". Κατάφερα τα 2 πρώτα μέρη - σχετικά...;) Μετά, άκουσα τις Εισαγωγές στον Egmont και στον Κοριολανό και την 9η.
Μετά Bach βέβαια. Ταυτόχρονα με τους Rolling Stones. :rolleyes:
Στα 21 μου (1975) είδα το Barry Lyndon. Το Trio op.100 του Σούμπερτ με σκότωσε. Μετά, ανακάλυψα τον Σούμαν.
Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο που να με συγκλόνισε ποτέ τόσο πολύ όσο η μουσική για πιάνο του Σούμαν. Ο Monk ίσως...αλλά αυτόν τον ανακάλυψα πολύ αργότερα.
Εψαξα τη βιβλιογραφία. Τότε τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα : δεν έβρισκες αναφορές πουθενά.
Αλλά οι Γάλλοι λατρεύουν τον Σούμαν και πάνω στη μουσική του έχουν γράψει θαύματα...
Το Γαλλικό Ινστιτούτο, στη Σίνα, είχε καναδυό εξαιρετικά κείμενα.
Μετά βρήκα κι άλλα.
 
Last edited:
θέλω, επίσης, κάποια μέρα να ανοίξω εδώ ένα θέμα για το πόσο σχετική είναι μερικές φορές για μένα η έννοια των εκτελέσεων.
Εχω 8 εκδοχές της 9ης και έχω ακούσει άλλες 15.
Καμία δεν φτάνει την πρώτη φορά, εκείνη του Paul Kletzki στη Supraphon.
Φαντάζομαι πως έχει να κάνει με την έκσταση της ανακάλυψης εκείνη η πρώτη μου φορά.
Much better than sex if you ask me.
 
Παντα τη προσπερναγα.
Δεν επιδιωκα την γνωριμια μαζι της , δεν της εδινα καν την ευκαιρια να με αγγιξει.Ακολουθουσα αλλα μουσικα μονοπατια.Το ενδιαφερον μου βεβαια για τα τελευταια δεν μειωθηκε αλλα καποια γραπτα εδω με αγγιξαν ιδιαιτερα , με παρεκινησαν...και η αρχη εγινε :grandpa:
 
Στο οικογενειακό μου περιβάλλον ακουγόταν αποκλειστικά ραδιόφωνο. Αποθέωση του Καζαντζίδη - έκανε και κάνει τον πατέρα μου ακόμα να τραγουδά μαζί του - Τσιτσάνης και ρεμπέτικα, Μίκης και λοιποί έντεχνοι στη Μεταπολίτευση.

Για την κλασσική και την όπερα υπήρχε σεβασμός, αλλά όχι ακούσματα. Άντε αν ακουγόταν καμιά φορά στο ράδιο το μπολερό του Ραβέλ. Ελάχιστα ακούσματα κλασσικής - π.χ. η Αρλεζιάνα του Μπιζέ - είχα από την τηλεόραση, ως soundtrack ταινιών.

Η αγάπη μου για την κλασσική ήταν θέμα προσωπικής επιλογής. Το πρώτο μου βινύλιο το πήρα το καλοκαίρι του 1980 και ήταν αποσπάσματα της Κάρμεν με τη Μαρία Κάλλας (το έχω ακόμη). Το δεύτερο ήταν οι Αρλεζιάνες του Μπιζέ, μαζί με την κλασσική συμφωνία του Προκόφιεφ και το μπολερό του Ραβέλ (αυτό δυστυχώς καταστράφηκε). Το τρίτο βινύλιο ήταν η 5η συμφωνία του Μπετόβεν με τον Κάραγιαν. Ο Μπιζέ ήταν η πρώτη μου αγάπη, ο Μπετόβεν έγινε ο Θεός της εφηβείας μου. Το 1981 γνώρισα ένα φίλο, στο σπίτι του οποίου ακουγόταν πολύ κλασσική μουσική και είχε αρκετά βινύλια. Για πολλά χρόνια δεν αγόραζα τίποτε άλλο εκτός από βινύλια κλασσικής μουσικής.
 
Αγοράζω δίσκους κλασσικής μουσικής από το 1977 ή 78 περίπου . Ανάμεσα στις πρώτες αγορές η Συμφωνία Νο 1 του Μάλερ ( ναι ναι ) , η 5η του Μπετόβεν ( φυσικά ) και η 2η του Μπράμς .
Στο σπίτι η μητέρα μου - παρά το ότι σε νεαρή ηλικία είχε πάρει μαθήματα πιάνου - άκουγε λίγα πράγματα και κυρίως Σοπέν , Στράους ( αυτός με τα βαλσάκια ) Ραχμάνινωφ ( 2ο κονσέρτο ) και ακόμα πιό λίγα ελληνικά . In retrospect πιστεύω πως μάλλον της άρεσε το ραδιόφωνο και όχι η αγορά δίσκων .
Μετά από 30 χρόνια , συνεχίζω να θεωρώ την κλασσική ως διανοητική άσκηση και όχι ως μουσική που μου "μιλάει" ( πλην ελαχίστων εξαιρέσεων - Βάγκνερ , Μπαχ ) . Που θα πάει , ίσως καποτε μεγαλώσω . :flipout:

( οπότε ίσως είμαι και εκτός θέματος , μια και ο τίτλος μιλάει για αγάπη για την κλασσική ) .
 
Στο σπίτι είχα μόνο Μαντουβάλα ...

Στα 10-12 άρχισα μόνος μου να ακούω ''ξένα'', στα 14 κάτι Ντιπ Πέρπλ στα 16 σοβαρότερα πράγματα (Χάμμιλ, τα πρώτα τζαζ), κλπ, κλπ. .

Στα 20-22 κατέληξα στην κλασσική η οποία έκτοτε είναι ο βασικότερος μουσικός μου σύντροφος, χωρίς όμως να απαρνιέμαι και άλλες μουσικές αγάπες ....
 
Ειμαι 27 χρονων.Η μουσικη που κυριως συλλεγω ειναι ξενη,πιο πολυ απο τη δεκαετια 70 και 80,pop,rock,pop/rock,ηλεκτρονικη μουσικη απο 70/80,electro pop,new wave,disco,euro/italo disco,μπαλαντες κτλ.

Οι γονεις μου δεν μου ασκησαν καμια επιρροη,διοτι δεν ειχαν καμια συλλογη,κανενα δισκο βινηλιου απο τα παραπανω ειδη μουσικης,δεν ασχολιοντουσαν καθολου.Πολλοι στην ηλικια των γονιων μου εχουν δισκους με μουσικη τετοια,αλλα οι γονεις μου τιποτα απολυτως.Ολα αρχισαν το 1999,οταν ακουσα το remix των boney m-ma baker που κυκλοφορησε τοτε και ειχε γινει επιτυχια.Το ειδα πρωτη φορα σε βιντεοκλιπ ενα πρωι πριν παω στο σχολειο.Η μουσικη στην αρχη του τραγουδιου με τρελενε.Ετσι καθε πρωι πριν παω στο σχολειο,ξυπνουσα νωριτερα για να δω αυτο το βιντεοκλιπ στην τηλεοραση.(το εβαζε καθε μερα)
Επισης εβαζα στο ραδιοφωνο ξενους σταθμους για να πετυχω το τραγουδι αυτο,και ετυχε να βαζω δυο σταθμους που εβαζαν πολυ ξενες επιτυχιες του παρελθοντος,και ετσι σιγα σιγα ακουγα τραγουδια που μου αρεσαν πολυ,αρχισα να τα ψαχνω σε cd,και ετσι τωρα εχω μια αρκετα μεγαλη συλλογη με αυτου του ειδους τη μουσικη,την οποια αγαπω πολυ.

Το ενδιαφερον για την κλασσικη μουσικη τωρα,μου παρουσιαστηκε καπως προσφατα.Και παλι το οικογενειακο περιβαλλον ουδεμια σχεση ειχε.
Σαν να το αναζητησε καπως η ψυχη μου θα ελεγα,κατι με ελκει στο να ψαξω αυτη τη μουσικη.Δεν πηγα ποτε ωδειο ουτε παιζω καποιο μουσικο οργανο,απλα μου βγαινει να το ψαξω απο μονος μου.Εχει μια ιδιαιτερη καλλιτεχνικη αξια η κλασσικη μουσικη,ειναι αγνη και εχει συναισθημα και χρωμα.Ειναι μαγικη.Τα χρονια τοτε που συνεθεταν κλασσικη μουσικη πιστευω υπηρχε διαφοροποιηση μεγαλη με τις περιοδους που διανυουμε τωρα,τοτε η μουσικη και γενικα οι τεχνες,ηταν κατι που ειχε πρωταρχικη θεση στη ζωη των ανθρωπων,ηταν τροπος ζωης και τροφη για τη ζωη και την ψυχη τους αυτο.Και σημερα ισχυει αυτο για πολλους βεβαια,απλα τοτε πιστευω ηταν διαφορετικα.

Παντως αν δε το εχεις μεσα σου,δε θα ασχοληθεις σοβαρα πιστευω.Ειναι πολλα.Εγω πχ πιστευω οτι παιζουν ρολο πολλα στο τι μουσικη ακους.Ερεθισματα απο τη στιγμη που γεννηθηκες και τα πρωτα σου χρονια,τι ανθρωπος εισαι και τι ευαισθησιες εχεις,τι σε εκφραζει συγκεκριμενες στιγμες της ζωης σου,πως δεχεσαι τη μουσικη ψυχικα και πολλα αλλα.Πολλες φορες μπορει να ακουσουμε μια μουσικη που ποτε δε μας αρεσε,και να μας αρεσει επειδη την ακουσαμε κατω απο συγκεκριμενη ψυχικη διαθεση και σε συνδιασμο ισως και με οπτικο ερεθισμα το οποιο συνεβαλλε ωστε να μας αρεσει η μουσικη.

Εγω πολλες φορες συνδιαζω την ακροαση μουσικης με εικονες,ειτε πραγματικες ειτε τις φαντασιας μου.Η μουσικη συνδεεται με τον κοσμο και την κοινωνια,τη φυση κτλ.Η μουσικη ειναι συναισθηματα και η ζωη η ιδια ειναι συναισθηματα,ετσι η ακροαση μουσικης σε συνδιασμο με οπτικα ερεθισματα κανει το συναισθημα πιο εντονο πολλες φορες.

Επειδη ειδα σε καποιο νημα πως να βαλεις μικρα παιδια στη κλασσικη μουσικη,θα ηθελα να συμβουλεψω τους γονεις να μην πιεζουν τα παιδια πολυ.Να βαζουν να παιζει στο σπιτι να εχουν τα παιδια ακουσματα,αλλα να τα αφηνουν να εκφραστουν με οτι μουσικη τους αρεσει.Αν ειναι θα το αναζητησουν.Εγω μεχρι 17 χρονων ακουγα σχεδον μονο Ελληνικα,Γαρμπη,Κορκολη,Μαζωνακη,Σφακιανακη κτλ κτλ...

Απο μονος μου οπως περιεγραψα και πιο πανω ασχοληθηκα με αλλα πραματα...

sorry για το μεγαλο ποστ,καλημερα-bye-
 
O βασικός μουσικός μου σύντροφος σήμεραα είναι η τζαζ και οι αυτοσχεδιαζόμενες μουσικές. Πιστεύω πως υπάρχει μιά διαχωριστική γραμμή, αυτό που λέμε Σημείο Μη Επιστροφής. Μου είναι πολύ δύσκολο πια να ακούω ροκ. Το θεωρώ προβλέψιμο και πολύ απλοϊκό. Εκτιμώ πάρα πολύ τους μουσικούς της τζάζ γιατί πέρα από τον φοβερό αγώνα που χρειάζεται για να αποκτήσεις δική σου γλώσσα, μετράει πάρα πολύ και η επινοητικότητα καθώς και το ότι θεωρείται περίπου βλαστήμια να παίξεις κάτι ίδιο 2 φορές. Τα θεωρητικά βέβαια πρέπει να τα παίζεις στα δάχτυλα και οι περισσότεροι κατέχουν όλα όσα προηγήθηκαν από αυτούς σε κάθε ιδίωμα.
Η μουσική για μένα δεν είναι μόνο μελωδία. Φυσικά και εκτιμώ τα μάλα έναν ωραίο σκοπό -κάτι για το οποίο δεν είναι ικανοί όλοι, λίγοι είναι οι προικισμένοι μελωδοί- αλλά πολλές φορές είναι και ο καθαρός ήχος, οι ιδέες, τα ερωτήματα που θέτει, τα προβλήματα, αρμονικά και άλλα, συχνά χωρίς λύση. Η ίδια η ζωή είναι γεμάτη προβλήματα, συχνά χωρίς λύση, η ίδια η ζωή δεν είναι πάντα όμορφη, γιατί η μουσική και η Τέχνη γενικά να διαφέρει; Ο εγκέφαλός μου μαγεύεται από αυτά όσο μαγεύεται και από μιά λυρική μελωδία.
Δεν έχω ανάγκη τις εικόνες για να ακούσω μουσική ούτε εμπιστεύομαι πια ιδιαίτερα το Συναίσθημα. Αν θέλετε, έχω βρεί πολύ πιο περίπλοκους τρόπους για να διεγείρεται αυτό το τελευταίο μέσα από την όλη διαδικασία.
Σε αυτό με βοήθησαν πολύ οι έντεχνοι του 20ού αιώνα. Και η τζάζ, ιδιαίτερα από το θάνατο του Coltrane και μετά.
 
Last edited:
Στό Σπίτι μου άκουγαν Κλασσική,Σαββόπουλο,Θεοδωράκη μέχρις και Sergio Enrico.
Δεν πιέστηκα ποτέ απο τούς Οικείους μου,ούτε μού επέβαλλαν ποιά ειναι η ´Καλή´και η Κακή Μουσική.
Απλά απο Μικρός ακουγα διάφορους Ηχους,κυρίως λόγω τού Πατέρα μου και αυτό μού κίνησε σιγά-σιγά την περιέργεια.
Θυμαμαι να ακουει την Ποιμενική τού Beethoven παραμονές Χριστουγέννων ή´την Traviata απο εκείνες τίς εξαιρετικές Κασσετινες τών τριών βινυλίων...
Λιγο -πολύ εξοικειώθηκα μέ διάφορα ειδη Μουσικής και στην συνέχεια άρχισα να ψάχνω μονος μου περνώντας απόλες τις φάσεις (rock,progr,punk,jazz,Κλασσική).
Περνώντας απο διάφορες περιόδους αμφισβήτησης άρχισα να ξαναακούω Κλασσική γύρω στά 30 μου.
Απο τότε άρχισε μέσα μου ενα Μουσικό Ξεκαθάρισμα πού ομως στην πορεία αποτελούσε μάλλον εξέλιξη ,γιατί εμπεριείχε επιλογές απο διάφορα είδη πού μου κινούσαν το ενδιαφέρον.
Πλέον ακούω πρωτίστως Jazz( αρκετή αυτοσχεδιαστική) και Κλασσική(προτιμώ κυρίως μικρά σύνολα ή Σονάτες χωρίς να υποτιμώ τις Μεγάλες Ορχήστρες)αλλά ανάλογα μέ το κέφι μου επιστρέφω και στην pop ή στην rock ή σε Ελληνικο Τραγούδι (κυρίως 60)πού έχει παιξει καθοριστικό επίσης ρόλο.Και κάποιες φορές θα ακουσω και Ηπειρωτικα,που τά θεωρώ επίσης Μεγάλη Μουσική....
Εν γένει,έχω πλέον σαφείς Προτεραιότητες στην Μουσική που επιλέγω ,τις οποίες και διαρκώς διευρύνω,αλλά επιστρέφω ,περισσότερο σαν Ανάμνηση και σε κάποια άλλα,γιατί με αγγίζουν ακόμα συναισθηματικά.
Θεωρώ πώς το Σπίτι μου έπαιξε ρόλο πιο πολύ οχι στο να μάθω να ακούω Κλασσική αλλά στο να έχω έναν Μουσικό Πλουραλισμό Ηχων και νά μήν μού φαίνονται ´περίεργα´κάποια Μουσικά Ειδη ούτε και νά τά φοβάμαι .
Απ´εκεί και πέρα συνέδραμαν και αξιόλογοι φίλοι αλλά και το δικό μου ´ψάξιμο´γιά τό αναγκαίο Ξεκαθάρισμα πού απαιτήθηκε στην Πορεία.
 
Κλασική μουσική στα παιδικά μου χρόνια δε θυμάμαι, με ροκ μεγάλωσα.
Το πρώτο άκουσμα που μου έμεινε ήταν επίσης "Η σονάτα υπό το σεληνόφως" (όπως και ο Κώστας έγραψε πιο πάνω). Έτσι έφτασα στις σονάτες του Μπετόβεν που είναι από τα ελάχιστα κλασικά έργα που έχω ακούσει και μου αρέσουν ακόμη τόσο πολύ.
Από τότε που μπήκα σε αυτή την κατηγορία μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω περισσότερα από καλασική μουσική, πολλοί δίσκοι προστέθηκαν στη δισκοθήκη μου χάρη στα σχόλια σας και σας ευχαριστώ για αυτό.
Μου αρέσουν κάποια εργα αλλά ακόμα απέχει πολύ από το να την νιώσω "δική μου", θα δούμε βέβαια.
Ίσως είμαι αρκετά μεγάλος, λέω ίσως.

Ενδιαφέρον θα είχε και η ερώτηση "πόσοι γνωρίσατε και αγαπήσατε την κλασική μουσική μετά τα 30;". Υποθέτω ότι δύσκολα θα δούμε θετική απάντηση.
 
Καταρχάς το "κλασική" στο παρόν ερώτημα είναι ολίγον ...τσουβαλιαστικό. Τα περισσότερα πραγματικά μεγάλα κομμάτια δεν τα θεωρώ καθόλου εύκολα, εάν είσαι παιδί, όχι μόνο να τα αγαπήσεις, αλλά ακόμη και να αντιληφθείς έστω και επιδερμικά το μεγαλείο τους.

Υπάρχουν βέβαια και σπουδαία κομμάτια που μιλούν στο νήπιο με την ευκολία που το τελευταίο προφέρει το "μπα-μπά". Πάρτε για παράδειγμα τη Σονάτα 545 του Μότσαρτ. Πώς μπορεί να μην αγγίξει τα παρθένα ώτα του νηπίου;
Αλλά τα μεγάλα έργα απαιτούν μία κάποια εμπειρία και ωριμότητα του ακροατή για να τον αγγίξουν. Ακόμη και έργα πασίγνωστα όπως η 9η του Μπετόβεν. Από το να εκτιμήσει κανείς το πασίγνωστο θέμα του χορικού της ως ...ringtone μέχρι να την κατακτήσει πραγματικά είναι τεράστιος δρόμος.


Από την άλλη όμως, είναι ξεκάθαρα το περιβάλλον και όχι κάποιο ...ορμέμφυτο που κάνει το 5χρονο (!!) να ακούει κάτι απίστευτους τύπους να αλυχτούν, κυριολεκτικώς, για το άκαρδο και άσπλαχνο του αντικειμένου του πόθου των.
 
Κωστας Λυμπεροπουλος said:
...στο σπίτι βέβαια έπαιζε 'Ρωμιοσύνη'.
και -πολύς- Καζαντζίδης.
Click to expand...

Δις. Ραδιο-πικαπ στο σπίτι και αργότερα 8-track στο αυτοκίνητο.

Το ξεκίνημα για μένα έγινε πριν 20 χρόνια, όταν ζήτησα ένα ποτ πουρί σε κασέτα! απο παιδικό μου φίλο που δούλευε στο filodisc. Περιελάμβανε τα ευκολοχώνευτα baroque που έπαιζαν στις διαφημίσεις. Ξαναγύρισα στο rock και τα blues.
Η γυναίκα μου, σολίστ πιάνου μου έδειξε την κλασσική πριν 12 χρόνια. Απο τότε προσπαθώ να την "ζήσω" σε κάθε ευκαιρία.
 
Στο σπίτι δεν ακουγόταν κλασσική μουσική. Κυρίως ελληνική μουσική από το ραδιόφωνο (Φίλιππος Νικολάου, Μοσχολιού, Μαρινέλλα κλπ).
Στα προεφηβικά και εφηβικά μου χρόνια τα ακούσματά μου ήταν τυπικά disco, ιταλο-disco, pop και βέβαια το απαραίτητο hard rock και ολίγον heavy metal (Deep Purple, Zeppelin κλπ). Σταδιακά γύρω στα 18 μου (Γ' Λυκείου) άρχισα να ασφυκτιώ στην πολύ σύντομη φόρμα του τραγουδιού (ρεφρέν - κουπλέ) και να μην ανέχομαι πλέον την ''καταδυνάστεση'' της ''φωνής'' πάνω στη μουσική (κάτι που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα - δεν μου αρέσει η όπερα). Άρχισα λοιπόν να ψάχνομαι κυρίως στην κλασσική και λιγότερο στην jazz (Ellington, Monk, Davis, Brubeck). Θυμάμαι με συγκίνηση την πρώτη μου αγορά δίσκου (βινύλιου) κλασσικής μουσικής. Ήταν μια συλλογή με έργα Beethoven (1η Συμφωνία το πρώτο μέρος, 2η Ρομάντσα για βιολί, Σονάτα Σεληνόφωτος το πρώτο μέρος,Τριπλό Κοντσέρτο το πρώτο μέρος, 3η Συμφωνία το πρώτο μέρος, 7η Συμφωνία το τέταρτο μέρος και φυσικά το φινάλε της 9ης). Ένα νέο σύμπαν ανοιγόταν πλέον μπροστά μου το οποίο ακόμη και σήμερα δεν έχω πάψει να εξερευνώ.
 
xamastrok said:
Συλλογίζομαι για όλους τους γνωστούς μου που απολαμβάνουν την κλασική μουσική πόσοι από αυτούς είχαν μικροί τέτοιο έναυσμα, και το αποτέλεσμα με εξέπληξε: όλοι!
Click to expand...

Τελικά αγαπητέ xamastrok, οι μέχρι τώρα τουλάχιστον, κατατεθείσες εμπειρίες των εραστών της κλασσικής μουσικής, στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν συμφωνούν με την πορεία των γνωστών σου.
Μήπως οι γνωστοί σου ήταν παιδιά μουσικών καμμιάς συμφωνικής ορχήστρας...;;;
:rolleyes:
 
Top Bottom