ΑKIRA KUROSAWA

[superfly]

Απάντηση: Re: ΑKIRA KUROSAWA

Τοκανα πέρυσι για κανά τρίμηνο και ακόμα τάχω πρόσφατα..Είχα γινει κανονικός σχιστομάτης..
Εβλεπα μονον Γιαπωνέζικες ταινίες και γιά δεκατιανό κανά Μπρούς Γουϊλις για να περάσω στην επόμενη.:BDGBGDB55:

σαν να λεμε απο τον gould στον τερλεγκα....:guitarist:

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Θεωρώ πάντως, παίδες, πως υπάρχουν κάποιες ενδιαφέρουσες αναλογίες ανάμεσα στη δική μας 'εθνική' σχολή του Σινεμά και σε αυτήν των Γιαπωνέζων. Οταν λέω ελληνικό σινεμά εννοώ Κούνδουρο, Κακογιάννη κλπ και τοποθετώ το τέλος του κάπου γύρω στην 3η ταινία του Αγγελόπουλου ('Θίασος') με την πιο μεγάλη στιγμή του αμέσως πριν: την 'Αναπαράσταση' του ίδιου δημιουργού, για μένα την κορυφαία στιγμή του ελληνικού σινεμά από καταβολής του. Μετά, πιστεύω, υπάρχει πια ένα τεράστιο χάσμα. Δεν θέλω να πω πως ο Παναγιωτόπουλος ή ο Νικολαϊδης είναι 'κατώτεροι' από τους προπάτορές τους, τέτοιες συγκρίσεις δεν έχουν νόημα. Λέω όμως πως Κάτι έχει αλλάξει ολοκληρωτικά και τελεσίδικα πια - και στη θεματολογία και στην κινηματογραφική γλώσσα του ελληνικού σινεμά.
Κάτι ανάλογο, την ίδια περίπου εποχή, έγινε τόσο στο Γιαπωνέζικο σινεμά όσο και στις λοιπές 'εθνικές' κινηματογραφικές σχολές, όπου κάποιες από αυτές εξαφανίσθηκαν κιόλας (μου έρχονται στο νού εδώ οι Ιταλοί, δυσβάστακτη 'απώλεια' σε προσωπικό επίπεδο γιατί λάτρευα το Ιταλικό σινεμά).
Κοντολογής, νομίζω πως διακρίνω μία 'ομογενοποίηση' στους εκφραστικούς μας τρόπους, έτσι όπως περνά μέσα στις Τέχνες. Ισως να ευθύνεται το φαινόμενο του globalization, δεν ξέρω: οι απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα είναι περισσότερο στην αρμοδιότητα των φιλόσοφων και των κοινωνιολόγων.
Εγώ, σκέφτομαι όλο και πιο συχνά εκείνο τον αρχαίο μονάρχη που ευχόταν να είχε ολόκληρος ο Κόσμος ένα (1) κεφάλι, ώστε να μπορεί αυτός να το κόψει και να ...ησυχάσει, μιά και καλή.

 

[Τακης Πετροπουλος]

Για να το γυρίσω στον Κουροσάβα ,έχω ξεκινήσει ένα a movie a day εδώ και μια εβδομάδα και έφτασα στο πρώτο του αριστούργημα .Το <Λυσασμένο Σκύλο>.Ένα σκληρό νουάρ στα ερείπια του μεταπολεμικού Τόκυο οπου ένας στραβόγιαννος αστυνομικός χάνει το όπλο του ,το οποίο καταλήγει στα χέρια ενός <καμένου> πρώην στρατιώτη που το χρησιμοποιεί για τα φτηνά εγκλήματά του.Γυρισμένο με κρυφές κάμερες στην αυθεντική μαύρη αγορά του Τόκυο ένα απελπισμένο ποίημα πάνω στο τι μπορεί να πάει στραβά και τις επιλογές που μας σημαδεύουν.Δημιουργική απομίμηση των αμερικανικών νουάρ της εποχής και προάγγελος των μαύρων δημιουργιών του Μελβίλ.



Πιο πριν είδα τα:


<αυτοί που πάτησαν την ουρά της τίγρης> το οποίο θεωρώ πρωτόλειο και ανάξιο λόγου ,

το <η πιό όμορφη> σκέτη πολεμική προπαγάνδα και φιλμ χωρίς υπογραφή,


το <no regrets for our youth> τολμηρό -σχεδόν <κομμουνιστικό> μελόδραμα- ιστορία ενός χαμένου έρωτα και μιάς απελπισμένης γυναίκας


<Μιά υπέροχη Κυριακή>Ένα άνεργο ζευγάρι περιφέρεται στα ερείπια του Τόκυο προσπαθώντας να κρατήσει ζωντανή την αγάπη του.Στο τέλος δίνουν μια απελπισμένη παράσταση ,ο ένας για τον άλλο ,σε ένα άδειο θέατρο και η κοπέλα, κοιτώντας τον φακό, ζητάει από το κοινό να ενθαρύνει τον νεαρό χειροκροτώντας-σκηνή που δημιούργησε σκηνές αμηχανίας στους κινηματογράφους της εποχής και οδήγησε στην οικονομική αποτυχία της ταινείας

<Μεθυσμένος άγγελος>Ο φυματικός γκάκστερ Μιφούνε σπαταλάει την λίγη ζωή του προσπαθώντας να διατηρήει το όποιο κύρος είχε στην βουρκογειτονιά με δεδομένη την αποφυλάκιση του αντίζηλού του .Απελπισμένο έργο.

<Σιωπηλή μονομαχία>.Ενας γιατρός κολλάει
σύφιλη στην διάρκεια μιάς εγχείρισης και καταστρέφει τον μεγάλο του έρωτα μη θέλοντας να μοιραστεί το μυστικό .Σχεδόν καταθλιπτικό ,απελπισμένο δράμα.Πρώτα σημεία μαγείας-το πέρασμα του χρόνου δίνεται με εικόνες ενός φράχτη σε διάφορες εποχές του χρόνου .Και βέβαια εμφανίζεται η εμμονή του master με την βροχή

 

[Τακης Πετροπουλος]

Είδατε πόσες φορές είπα την λέξη <απελπισμένο>;
Πραγματικά στις μεταπολεμικές ταινείες του Κουροσάβα ,δεν μπαίνει φως από πουθενά.

Ο Όζου είχε το απόλυτο στυλιζάρισμα ,ο Μιζοκούτσι τις πουτάνες αλλα ο master πήγαινε μαθηματικά στην απόπειρα αυτοκτονίας του ¨70 και στην κατοπινή μαύρη σοφία του Ραν

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

κι ο Φασμπίντερ απελπισμένος ήταν Τάκη.
Πολύ φοβάμαι πως δεν μου αρκεί αυτό πιά :nounder:

 

[Τακης Πετροπουλος]

Θεωρώ πάντως, παίδες, πως υπάρχουν κάποιες ενδιαφέρουσες αναλογίες ανάμεσα στη δική μας 'εθνική' σχολή του Σινεμά και σε αυτήν των Γιαπωνέζων. Οταν λέω ελληνικό σινεμά εννοώ Κούνδουρο, Κακογιάννη κλπ και τοποθετώ το τέλος του κάπου γύρω στην 3η ταινία του Αγγελόπουλου ('Θίασος') με την πιο μεγάλη στιγμή του αμέσως πριν: την 'Αναπαράσταση' του ίδιου δημιουργού, για μένα την κορυφαία στιγμή του ελληνικού σινεμά από καταβολής του. Μετά, πιστεύω, υπάρχει πια ένα τεράστιο χάσμα. Δεν θέλω να πω πως ο Παναγιωτόπουλος ή ο Νικολαϊδης είναι 'κατώτεροι' από τους προπάτορές τους, τέτοιες συγκρίσεις δεν έχουν νόημα. Λέω όμως πως Κάτι έχει αλλάξει ολοκληρωτικά και τελεσίδικα πια - και στη θεματολογία και στην κινηματογραφική γλώσσα του ελληνικού σινεμά.
Κάτι ανάλογο, την ίδια περίπου εποχή, έγινε τόσο στο Γιαπωνέζικο σινεμά όσο και στις λοιπές 'εθνικές' κινηματογραφικές σχολές, όπου κάποιες από αυτές εξαφανίσθηκαν κιόλας (μου έρχονται στο νού εδώ οι Ιταλοί, δυσβάστακτη 'απώλεια' σε προσωπικό επίπεδο γιατί λάτρευα το Ιταλικό σινεμά).
Κοντολογής, νομίζω πως διακρίνω μία 'ομογενοποίηση' στους εκφραστικούς μας τρόπους, έτσι όπως περνά μέσα στις Τέχνες. Ισως να ευθύνεται το φαινόμενο του globalization, δεν ξέρω: οι απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα είναι περισσότερο στην αρμοδιότητα των φιλόσοφων και των κοινωνιολόγων.
Εγώ, σκέφτομαι όλο και πιο συχνά εκείνο τον αρχαίο μονάρχη που ευχόταν να είχε ολόκληρος ο Κόσμος ένα (1) κεφάλι, ώστε να μπορεί αυτός να το κόψει και να ...ησυχάσει, μιά και καλή.

Νομίζω ότι η παγκόσμια κινηματογραφία πάσχει από το σύνδρομο του executive.Ενα Παράδειγμα:

στην Κομμουνιστική Ρωσία υπήρχαν τρία μπλοκ με βάση τα οποία γινόταν η χρηματοδότηση των ταινειών
Μπλοκ Α:Αγροτικά μελοδράματα που περνούσαν και το μήνυμα του εκάστοτε πατερούλη.Γιά όλη την αχανή επαρχία
Μπλοκ Β:Ανώδυνα Αστικά δράματα και κωμωδίες για τις μεγάλες πόλεις
Μπλοκ C: Δύσκολα διανοουμενίστικα πονήματα για τα φεστιβάλ του εξωτερικού και την τόνωση του <δημοκρατικού> προφίλ του καθεστώτος-Ταρκόφσκυ ,Παρατζάνωφ,Ιοσηλιάνι κλπ

Ε λοιπόν το Block C και ότι αυτό εκπροσωπεί έχει πεθάνει σε όλο τον κόσμο.
Όπως έλεγε ο Βέντερς <Οι αμερικάνοι μας αποίκησαν το υποσυνείδητο>

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Νομίζω ότι η παγκόσμια κινηματογραφία πάσχει από το σύνδρομο του executive.Ενα Παράδειγμα:

στην Κομμουνιστική Ρωσία υπήρχαν τρία μπλοκ με βάση τα οποία γινόταν η χρηματοδότηση των ταινειών
Μπλοκ Α:Αγροτικά μελοδράματα που περνούσαν και το μήνυμα του εκάστοτε πατερούλη.Γιά όλη την αχανή επαρχία
Μπλοκ Β:Ανώδυνα Αστικά δράματα και κωμωδίες για τις μεγάλες πόλεις
Μπλοκ C: Δύσκολα διανοουμενίστικα πονήματα για τα φεστιβάλ του εξωτερικού και την τόνωση του <δημοκρατικού> προφίλ του καθεστώτος-Ταρκόφσκυ ,Παρατζάνωφ,Ιοσηλιάνι κλπ

Ε λοιπόν το Block C και ότι αυτό εκπροσωπεί έχει πεθάνει σε όλο τον κόσμο.
Όπως έλεγε ο Βέντερς <Οι αμερικάνοι μας αποίκησαν το υποσυνείδητο>

εν πολλοίς συμφωνώ. και όχι μόνο η κινηματογραφία, αλλά ολόκληρη η πολιτιστική έκφραση στο σύνολό της.
ελάχιστες νησίδες μόνο υπάρχουν ακόμη.

 

[opsim]

Άτιμα 70's!!!!!!! Κατέστρεψαν τον κινηματογράφο και την καλλιτεχνική διαφορετικότητα....

Εγώ, σκέφτομαι όλο και πιο συχνά εκείνο τον αρχαίο μονάρχη που ευχόταν να είχε ολόκληρος ο Κόσμος ένα (1) κεφάλι, ώστε να μπορεί αυτός να το κόψει και να ...ησυχάσει, μιά και καλή.

Μήπως θες να ξαναδεις και την ταινία?

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Νομίζω ότι η παγκόσμια κινηματογραφία πάσχει από το σύνδρομο του executive...
Όπως έλεγε ο Βέντερς <Οι αμερικάνοι μας αποίκησαν το υποσυνείδητο>

o κόσμος τρώει ό τι του σερβίρουν. Πολιτιστικός μεσαίωνας. Οι περισσότεροι θεατές έχουν γνώση βέβαια: 'φανταχτερό...δε λέω...αλλά από ουσία...λίγα πράγματα'. Κουκιά τρώνε, κουκιά 'μολογάνε.
Σκέφτομαι πόσο μαγκιώρος πρέπει να νιώθει ο σύγχρονος Αμερικάνος: σε όποιο μέρος του κόσμου και να πάει μιλάνε τη γλώσσσα του, έχουν φαστφουντάδικα με σκουπιδοφαγητό, βλέπουν τις ταινίες του, τα ραδιόφωνα παίζουν τις μουσικές του και η τηλεόραση 'Friends'. :icon15:

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

...
κάνουν ουρές έξω από τον Σπίλμπεργκ και, όταν τελειώνει η προβολή, το δάκρυ τρέχει κορόμηλο. Μιλάμε για ολοκληρωτικό 'ξεπούλημα' πια-και όχι μόνο πολιτιστικό.
Κατά κάποιο τρόπο, οι μεγάλοι τους δημιουργοί, τσίμπησαν πρώτοι το πνεύμα των καιρών που έρχονταν, τους νέους ανέμους και τις ριζοσπαστικές αλλαγές που θα έφερναν την κοινωνία τους τα πάνω-κάτω - και τα πέρασαν στο έργο τους. Ενας από αυτούς είναι και ο Κουροσάβα.
Αγαπημένος μου Γιαπωνέζος σκηνοθέτης, είναι ο Ναγκίσα Οσιμα.

Οι Κουροσάβα & Οσίμα, Πέκινπα & Αγγελόπουλος, είναι μορφές αυτού εδώ του κόσμου. Δημιούργησαν τα έργα τους σε εποχές όπου παράλληλα υποθήκευε ο κόσμος την αξιοπρέπειά του στο πιασάρικο. Όταν το μπουκωμένο με σκουπίδια στόμα μας μας απαγορεύσει να αναπνεύσουμε, θα αναζητήσουμε και κάτι άλλο. Μέχρι τότε οι μεγάλοι σκηνοθέτες αν και βρίσκονται πάντα εδώ δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης ανάμεσά μας.
Και κάτι ακόμη: Δεν βλέπω πουθενά την αιτία να μας προσφερθούν κι άλλα αριστουργήματα. Δηλαδή αυτά που ήδη ειπώθηκαν είναι λίγα? Ή μήπως όσοι από αυτούς που με σεβασμό τα προσέγγισαν έκαναν κάτι γι'αυτό? Γνωρίζω αρκετούς που μετάλαβαν την ουσία των πραγμάτων αλλά αυτό δεν στάθηκε ικανό να τους ξεκολλήσει από την ετοιματζίδικη σκέψη του μπουλουκιού. Ίσως γιατί το εγώ τους είναι τόσο πολύ μεγάλο που έχουν γυρισμένη την πλάτη σαν μαμμόθρεφτα απαιτώντας πρώτα να αλλάξει η κοινωνία ολόκληρη και μετά να πλησιάσουν. Ίσως οι Γιαπωνέζοι να προσπαθούν να αγγίξουν τους Αμερικάνους, ίσως οι Αμερικάνοι να έχουν εναποθέσει όλες τους ελπίδες στους κατοίκους της κούφιας Γής και στους Avatar-ινούς. Ή ίσως το αδιέξοδο του πιθηκισμού και η απελπισία της αισθητικής τους να σώσουν πάλι μερικούς την επόμενη φορά.

 

[Photis]

Από το Ρασομόν και τον Θρόνο του Αίματος (κραταει πολλά χρόνια η σχέση του Κουροσάβα με τον Σαίξπηρ Κώστα) μέχρι το Ραν και τα Όνειρα, ο Κουροσάβα είχε πάντα μια ονειρική προσέγγιση της πραγματικότητας στις ταινίες του.

Είναι ο σκηνοθέτης που άνοιξε το δρόμο για τον Ιαπωνικό κινηματοργάφο προς τη Δύση και σίγουρα η πιο αναγνωρίσιμη κινηματογραφική φιγούρα από τη χώρα του ανατέλοντος Ηλίου.

Για το έργο του δεν θα πω τίποτα. Τα είπαν καλύτερα άλλοι πριν από μένα σε αυτό το thread. Το μόνο που θα πω έχει να κάνει με την αισθητική του κάδρου και το πόσο καλά εκμεταλλεύτηκαν οι Ιάπωνες σκηνοθέτες τον κινηματογραφικό λόγο του 2.35:1. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πως αφομοιώνουν αυτό το νέο δεδομένο στην κινηματογραφική τους γραφή και μεγιστοποιούν την απόδοσή του σε χρόνο ρεκόρ, που όμοια περίπτωση συναντά κανείς μόνο στους Ινδιάνους και τη χρήση του αλόγου από αυτούς. Τους βοηθάνε βέβαια και κάποια δεδομένα της καθημερινής τους ζωής, όπως ο τρόπος που κάθονται κατάχαμα στο τραπέζι για παράδειγμα, που κάνουν το widescreen να φαίνεται ιδανικό για να τις απεικονίσει.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πως αφομοιώνουν αυτό το νέο δεδομένο στην κινηματογραφική τους γραφή

αυτό ακριβώς λέω: είναι φοβεροί στην αφομοίωση και στην αναπαραγωγή των προτύπων τους -few original ideas tough.
Και πιστεύω πως αυτό το χαρακτηριστικό σφραγίζει ό τι κάνουν: από τη βιομηχανική μέχρι την καλλιτεχνική τους παραγωγή.
δεν είναι λίγο να είσαι πολύ καλός αντιγραφεύς. γιατί υπάρχουν και μέτριοι ή κακοί αντιγραφείς.