Αναπηρία Τώρα

Νίκος Σχ.

Νίκος Σχ.

Supreme Member
12 July 2006
4,221
Θεσσαλονίκη
Τι να πει κανεις κανεις ....ειναι μερικοι ανθρωποι που εχουν απιστευτη δυναμη χαρακτηρα και ορεξη για ζωη
 
Είχε τύχει και όταν έκανα την πρακτική μου σαν βοηθός καθηγητή, είχαμε ένα παιδί σε αναπηρικό καροτσάκι στα εργαστηριακά μαθήματα. Το μόνο που προσπάθησα να κάνω είναι να μην τον αντιμετωπίσω διαφορετικά από τα άλλα παιδιά. Νομίζω πως αυτή ήταν μια στάση που και οι ίδιοι οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες την ζητούν από εμάς.

Από την άλλη υπάρχουν φορές που έρχομαι σε πολύ δύσκολη θέση όταν βλέπω στις καθημερινές μου μετακινήσεις έναν άνθρωπο με αναπηρία, θέλω να τον βοηθήσω αλλά φοβάμαι να του προσφέρω τη βοήθειά μου, μήπως και τον προσβάλλω.
 
Το σωστό είναι να δώσεις την βοήθεια σου όταν σου την ζητήσει, όπως και ο καθένας που ζητήσει βοήθεια θα δώσεις.

θα ήθελα να δώσετε μεγαλύτερη έμφαση στο θέμα , καθώς και εγώ ανήκω σε μία από αυτές τις ομάδες.

Σίγουρα θα ήθελα να θέσω το θέμα "υπάρχει μεγαλύτερο ποσοστό κομπλεξικών σε αυτές τις ομάδες ή όχι; " Εγώ θεωρώ πως ναι ...
 
Ίσως ο όρος κομπλεξικός να μην είναι δόκιμος. Εννοώ ότι κάποιο σύμπλεγμα κατωτερότητας πιθανόν να πηγάζει από τις αδυναμίες που μπορεί να έχει κάποιος άνθρωπος με αναπηρία.
 
Re: Απάντηση: Αναπηρία Τώρα

Jos3ph said:
Το σωστό είναι να δώσεις την βοήθεια σου όταν σου την ζητήσει, όπως και ο καθένας που ζητήσει βοήθεια θα δώσεις.
Click to expand...

Συμφωνώ και αυτό κάνω αλλά από την άλλη μου είναι πολύ επώδυνο να βλέπω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος με αναπηρία σε ένα τόσο αφιλόξενο γι αυτόν αστικό περιβάλλον όπως η Αθήνα. Δεν είναι υπερβολή αυτό που γράφω. Ξέρω πόσο σημαντικό ειναι για τους ανθρώπους αυτούς να μπορούν να αισθάνονται και να είναι ανεξάρτητοι. Ξέρω όμως και πόσο γαϊδούρια είμαστε και όλοι εμείς οι άλλοι που τα λίγα μέσα σε αυτή την πόλη που προορίζονται για να κάνουν τη ζωή των ΑΜΕΑ πιο εύκολη, τα βγάζουμε εκτός με την γαϊδουρινή συμπεριφορά μας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι σταθμεύσεις τον ΙΧ πάνω στις διαβάσεις.
 
Δεν βλέπω να υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον ... Ισως ζητούσα πολλά ...

Για κόμπλεξ ανωτερότητας ( προς ) στους ομοίους του και κυρίως από την ρήση που λέει " ο μονόφθαλμός βασιλιάς στους τυφλούς " ( δεν θυμάμαι πως το λέει ακριβώς )

Δυστυχώς η Αθήνα είναι αφιλόξενη όχι επειδή έχει μεγάλο πλυθησμό , αλλά επειδή ο τρόπος ζωής, τα πολλά αυτοκίνητα και τα παράπλευρα γκέτο δεν σου αφήνουν περιθώρια ( βελτιώνεται όμως με κάποια έργα ) ... Το ίδιο μπορώ να πω για την Θεσσαλονίκη και για κάθε αναπτυσσόμενη πόλη που δεν "προσέχουν" τα παραπατήματα στις πολεοδομίες ( ανύπαρκτη πεζοδρόμηση , σχεδόν καθόλου πράσινο ) Αυτά για άτομα με κινητικές δυσκολίες ...
 
Re: Απάντηση: Αναπηρία Τώρα

Jos3ph said:
Το σωστό είναι να δώσεις την βοήθεια σου όταν σου την ζητήσει, όπως και ο καθένας που ζητήσει βοήθεια θα δώσεις.

θα ήθελα να δώσετε μεγαλύτερη έμφαση στο θέμα , καθώς και εγώ ανήκω σε μία από αυτές τις ομάδες.

Σίγουρα θα ήθελα να θέσω το θέμα "υπάρχει μεγαλύτερο ποσοστό κομπλεξικών σε αυτές τις ομάδες ή όχι; " Εγώ θεωρώ πως ναι ...
Click to expand...

Οποιοσδήποτε διαφέρει με οποιοδήποτε τρόπο, συχνά αναγκάζεται να αναπτύσσει λόγω και της ιδιαιτερότητάς του διαφορετική στάση ζωής σε διάφορα θέματα. Αν αυτό θα οδηγήσει σε κόμπλεξ είναι ατυχής εξέλιξη φυσικά. Ο πόνος φυσικός και συναισθηματικός παρόμοιων καταστάσεων διαμορφώνει βίαια κάποιες προσωπικότητες. Συνηθισμένη περίπτωση η γκετοποίηση και η προσπάθεια ανάδειξης αρχηγών, ατόμων που αγωνιούν να ξεχωρίσουν θετικά φοβούμενοι το όποιο πρόβλημά τους, κάτι που συμβαίνει σε πλήθος περιπτώσεων και όχι μόνο σε άτομα με αναπηρία...

Και μην νομίζεται ότι η ενοχλητική διαφορά μπορεί να είναι πάντα αρνητική. Σαν παράδειγμα αναφέρω ότι κάποιος με ΙQ 70 έχει παρόμοια προβλήματα επικοινωνίας με ομοίους του όπως και κάποιος με ΙQ 160!

Το πρόβλημα δείχνει να είναι περισσότερο κοινωνικό. Πώς μια κοινωνία μαθαίνει να αποδέχεται, ή να αγνοεί συστηματικά, ή και να πολεμάει οποιοδήποτε διαφορετικό άτομο.

Κάθε ειδική ομάδα έχει αρκετά διαφορετικά προβλήματα που διαμορφώνουν και κάποιες κοινές πρακτικές. Αλλά από εκεί και πέρα νομίζω ότι η ατομική προσωπικότητα είναι αυτή που θα κάνει την μεγάλη διαφορά τελικά.

Με την αφορμή να αναφέρω κάποιες αγαπημένες ταινίες (τι AVclube είμαστε?!) που με βοήθησαν να καταλάβω λίγο καλύτερα πώς μπορεί να μοιάζουν τα πράγματα απ' την άλλη πλευρά...

Children of a Lesser God http://www.imdb.com/title/tt0090830/

The Miracle Worker http://www.imdb.com/title/tt0056241/

Rain Man http://www.imdb.com/title/tt0095953/
 
Last edited:
Εγω θα ηθελα να πω οτι εζησα εστω και προσωρινα λιγακι την ζωη ενος αναπηρου λογω μιας ενχερησης στο Γονατο .....

δεν ειναι βεβαια σοβαρη αλλα κουτσαινω ακομα ......και δεν μπορω να ανεβω ευκολα σκαλες ......
εκανα βαθιες σκεψεις για το ποσο μπορει να αλλαξει τη ζωη σου μια αναπηρια !!!!

Παντα εδειχνα σεβασμο σε αναπηρους αλλα τωρα που επαιξα εστω και για λιγο ενα τετοιο ρολο τους σεβομαι περισοτερο για τον αγωνα που κανουν σε καθε μετρο στο δρομο και στην Κοινωνια και γενικα .. στη ζωη τους !!!!!
 
Για όλους εμάς, τους θεωρητικά νορμάλ, είναι ασύλληπτα δύσκολο να καταλάβουμε και να μπούμε στην θέση ατόμων με αναπηρία!

Το έζησα κάποτε με τον παππού μου ο οποίος στα τελευταία του ήταν εντελώς τυφλός και προσπάθησα πολλές φορές να μπω στην θέση του!

Δοκίμασα λοιπόν να περιφέρομαι στο σπίτι με κλειστά μάτια και προσπάθησα να ζώ, έστω και για κάποιες ελάχιστες στιγμές, με αυτόν τον τρόπο.
Για να είμαι ειλικρινής δεν τα κατάφερα όπως εκείνος ο οποίος με περνούσε και 60 χρόνια.

Δάκρυσα όμως όταν κάθισα και σκέφτηκα οτι εγώ θα άνοιγα ξανά τα μάτια μου όποτε ήθελα ενώ εκείνος θα συνέχιζε να ζει στο σκοτάδι για πάντα !

Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου με κάποια αναπηρία.
Δεν νομίζω οτι θα βρω το κουράγιο να το αντέξω.
Δεν είμαι τόσο δυνατός!
 
Όσοι αποκτήσαμε κάποιας μορφής αναπηρία έστω και προσωρινά, μπορέσαμε να πάρουμε μια μικρή γεύση απ' το πόσο αλλάζει ο κόσμος γύρω μας μέσα απ' την διαφορετική μας πια προσέγγιση. Απλά καθημερινά πράγματα που κάνουμε αυτόματα για άλλους χρειάζονται μεγάλο κόπο και είναι επίτευγμα η επίτευξή τους. π.χ. δοκιμάστε να φορέσετε τις κάλτσες σας με ένα χέρι, ή απλά να φάτε καθαρίζοντας το ψάρι σας ή να κόψετε την μπριζόλα σας, να πλύνετε ένα φρούτο κλπ....
Το καλό που διαπίστωσα είναι ότι σύντομα υπάρχει προσαρμοστικότητα στην νέα κατάσταση και αναπτύσσονται ικανότητες. Το κακό, ότι πολλά πράγματα απλά δεν γίνονται πια...

Τα θηρία που αναφέρει ο Jos3ph στο αρχικό μήνυμα, αρνούνται να δεχτούν μοιρολατρικά τους περιορισμούς του προβλήματός τους και βρίσκουν εντυπωσιακούς τρόπους να το ξεπεράσουν. Μας δίνουν ένα γερό χαστούκι στην τάση βολέματος και παραίτησης στην πρώτη δυσκολία αντίστοιχων δικών μας θεμάτων. Αποδυκνείουν ότι η δύναμη θέλησης είναι το ισχυρότερο εργαλείο τελικά. Ότι οι μεγαλύτεροι περιορισμοί πηγάζουν κυρίως απ' το μυαλό κι όχι απ' το σώμα...
 
Δυστυχώς αντί να παραδειγματιστούμε και να θαυμάσουμε την πολυδιάστατη προσπάθεια, αποστρέφουμε το βλέμμα απ' ότι έχει πόνο λες και θα κολλήσουμε.
Γίνανε οι παραολυμπιακοί και η δημοσιότητα που δεν δόθηκε ήταν προσβλητική όχι φυσικά για τα άτομα που αγωνιζόταν, αλλά τελικά για την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης μας...

Προτιμάμε να βλέπουμε επαγγελματίες αθλητές που εγκαταλείπουν σχεδόν κάθε άλλη τους δραστηριότητα στην ζωή τους για να κάνουν κάποιο σπόρ τέλεια, (δεν είναι κι αυτό μια διεστραμμένη αναπηρία τελικά?) απ' το να βλέπουμε άτομα που έχοντας σοβαρότατους περιορισμούς απ' την ζωή τους να καταφέρνουν να τους ξεπερνάνε με εντυπωσιακό τρόπο, επανακατακτώντας μεγάλα κομμάτια απ' ότι θεωρητικά στερήθηκαν.

---

Ακόμα μερικές ταινίες που με έκαναν να σκεφτώ περισσότερο στο θέμα και ίσως κάποιος ενδιαφέρεται να δεί προσεγγίζοντας ευκολότερα το θέμα:
Charly
Johnny Belinda
the other sister
butterflies are free
at first sight
my left foot
Forrest Gumb
 
Οτιδήποτε προσωρινό δεν συγκρίνεται με το μόνιμο ... Ειδικά με τα παιχνίδια που σου κάνει το μυαλό ... Με τον όρο Θηρία δεν καλύπτω μόνο αυτούς που κάνουν ανυπέρβλητα πράγματα για εμάς , αλλά και αυτούς που συνεχίζουν να ζουν σε έναν κόσμο με ευκολίες για τους φυσιολογικούς , εμπόδια για αυτούς ... Δεν μπορώ να φανταστώ πόσες φορές περνάει από το μυαλό τους η σκέψη της κατάθλιψης και των συναφή συναισθημάτων και όμως συνεχίζουν να ζουν ...
 
Σαφώς και δεν συγκρίνεται η προσωρινή με την μόνιμη
Αναπηρία αλλά μας δίνει μια «γεύση» του Γολγοθά
που περνάνε τα άτομα με την μόνιμη αναπηρία.
Πραγματικά η θέληση αυτών των ατόμων , καθώς και
η απίστευτη δύναμη χαρακτήρα και όρεξη για ζωή που εχουν
με κάνει να αισθάνομαι εγώ ανάπηρος .-
 
Απάντηση: Re: Αναπηρία Τώρα

Photis said:
Είχε τύχει και όταν έκανα την πρακτική μου σαν βοηθός καθηγητή, είχαμε ένα παιδί σε αναπηρικό καροτσάκι στα εργαστηριακά μαθήματα. Το μόνο που προσπάθησα να κάνω είναι να μην τον αντιμετωπίσω διαφορετικά από τα άλλα παιδιά. Νομίζω πως αυτή ήταν μια στάση που και οι ίδιοι οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες την ζητούν από εμάς.
Click to expand...

Αυτό που έκανες, Φώτη, πίστεψέ με, φτάνει και περισσεύει. Τα περισσότερα κόμπλεξ γεννιούνται σ' αυτή την κατηγορία των ανθρώπων από τη μη τήρηση αυτού του άτυπου ''κανόνα''. Δυστυχώς, δεν πρόκειται για παροδικό αίσθημα κατωτερότητας αλλά για μια μόνιμη κατάσταση που δύσκολα ξεπερνιέται.

@Ηλίας
Συμφωνώ στα περισσότερα που ανέφερες. Αλλά.. tra dire e fare c' e' di mezzo il mare....
 
Re: Απάντηση: Re: Αναπηρία Τώρα

Γιάννης Χατζηγεωργίου said:
@Ηλίας
Συμφωνώ στα περισσότερα που ανέφερες. Αλλά.. tra dire e fare c' e' di mezzo il mare....
Click to expand...

Αυτό ισχύει κυρίως για όσους έχουν την επιλογή της αδράνειας και μπορούν να θεωρητικολογούν διαρκώς. Τα άτομα που έχουν πιεστικές ανάγκες να καλύψουν δεν το συζητάνε καν, αλλά το παλεύουν και το κάνουν όσο καλύτερα αντέχουν.

Όσο περνάνε τα χρόνια μου προκύπτουν διάφορα προβλήματα που θα μπορούσα να τα αφήσω να μου γίνουν αναπηρίες, ειδικά αν είχα κάποιο άτομο να μου λέει "α, τον καημένο, ας του κάνω εγώ τις δουλειές του". Ευτυχώς δεν έπεσα σε αυτή την παγίδα και δεν χρειάζεται να ξέρουν οι γύρω αν κάτι που κάνω θέλει πολλαπλάσια προσπάθεια απ' την δική τους.
Θέληση και δράση!

Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα στην αναπηρία είναι η παραίτηση του ατόμου από την όποια προσπάθεια, η παραίτηση απ' την ζωή συχνά. Χρειάζεται βοήθεια και επιμόρφωση για να βρουν τα άτομα τον δικό τους διαφορετικό προφανώς δρόμο και την θέληση για την ποιοτικότερη δυνατή καθημερινότητα! Με ότι ορίζει ο καθένας σαν ποιότητα φυσικά.
 
Re: Απάντηση: Αναπηρία Τώρα

Jos3ph said:
Οτιδήποτε προσωρινό δεν συγκρίνεται με το μόνιμο ... Ειδικά με τα παιχνίδια που σου κάνει το μυαλό ...
Click to expand...

Το μυαλό εκτός από τα παιχνίδια που κάνει, έχει και ικανότητες που δεν φανταζόμαστε μέχρι να χρειαστεί να ανακαλύψουμε. Αν κάποιος δεξιόχειρας δοκιμάσει να γράψει με το αριστερό θα γελάσει με το παράξενο αποτέλεσμα που θυμίζει γραπτό προσχολικής ηλικίας! Αν χάσει το δεξί του και πρέπει να γράψει θα αναγκαστεί να τα καταφέρει αποδεκτά ίσως και νωρίτερα απ' ότι φανταζόταν. Και φυσικά πλήθος άλλων παραδειγμάτων...

Με τον όρο Θηρία δεν καλύπτω μόνο αυτούς που κάνουν ανυπέρβλητα πράγματα για εμάς , αλλά και αυτούς που συνεχίζουν να ζουν σε έναν κόσμο με ευκολίες για τους φυσιολογικούς , εμπόδια για αυτούς ... Δεν μπορώ να φανταστώ πόσες φορές περνάει από το μυαλό τους η σκέψη της κατάθλιψης και των συναφή συναισθημάτων και όμως συνεχίζουν να ζουν ...
Click to expand...

Ακριβώς! Όποιος δεν δοκιμάσει έστω και για λίγο το πρόβλημα του άλλου, δεν μπορεί να φανταστεί πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να σηκωθείς απ' το κρεβάτι και να πας τουαλέτα με αφόρητους πόνους στην μέση και στα πόδια... Ή πώς είναι μετά από ένα εγκεφαλικό να μετράς τι θυμάσαι και τι έχασες, τι εξακολουθεί να λειτουργεί και τι χάλασε. Ποιές λέξεις μπορείς ακόμα να προφέρεις και ποιές όχι. Κι αυτό όχι με την ασφάλεια του περαστικού αλλά με την βαριά σκιά του μόνιμου...
Και πλήθος άλλων ανά περίπτωση φυσικά.

Το κουράγιο και η δύναμη των ατόμων που η καθημερινότητά τους απαιτεί λόγω της αναπηρίας τους πολλαπλάσιο κόπο απ' τον δικό μας, αξίζει σεβασμό, προβολή και μελέτη. Αν συγκρίνουμε την δική μας προσπάθεια με την δική τους, μάλλον θα ντραπούμε απ' το πόσο λίγα κάνουμε αναλογικά...
 
Απάντηση: Re: Απάντηση: Αναπηρία Τώρα

Ηλίας Σ. said:
Το κουράγιο και η δύναμη των ατόμων που η καθημερινότητά τους απαιτεί λόγω της αναπηρίας τους πολλαπλάσιο κόπο απ' τον δικό μας, αξίζει σεβασμό, προβολή και μελέτη. Αν συγκρίνουμε την δική μας προσπάθεια με την δική τους, μάλλον θα ντραπούμε απ' το πόσο λίγα κάνουμε αναλογικά...
Click to expand...

Νομίζω ότι έτσι οδηγούμαστε στο άλλο ''άκρο''. Για μένα αρκεί η, πραγματικά, ''ίση ευκαιρία'' και η αντίληψη περί διαφορετικότητας και όχι μη φυσιολογικότητας σε θέματα συμπεριφορών.....-bye-
 
Όταν γίνονται ερωτήσεις σχετικά με την ζωή στο εξωτερικό, αν αξίζει να ζει και να εργάζεται κανείς εκτός Ελλάδος, όλες οι απαντήσεις επικεντρώνονται στο τι ώρα τελειώνει η διασκέδαση έξω, αν υπάρχουν μπουζούκια, φραπέδες κλπ.
Το πώς θα κυκλοφορούν αν αποκτήσουν μόνιμη ή προσωρινή αναπηρία δεν απασχολεί κανένα.
Να σας πω λοιπόν ότι στις σοβαρές ευρωπαϊκές χώρες που γνωρίζω, θαρρείς ότι οι πόλεις σχεδιάστηκαν αποκλειστικά για ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες και καταχρηστικά τις χρησιμοποιούν και οι υπόλοιποι.
Δοκιμάστε στην Αθήνα, όχι σαν ανάπηρος, αλλά σπρώχνοντας ένα παιδικό καροτσάκι να βολτάρετε στις γειτονιές χωρίς να κατεβείτε από το πεζοδρόμιο και χρησιμοποιώντας αποκλειστικά τις διαβάσεις πεζών και να δούμε πόσο μακριά θα πάτε. Αστεία πράγματα.
Μακάριοι οι μη γνωρίζοντες. Μακάριοι αυτοί που ζήσανε όλοι την ζωή τους εδώ και θεωρούν όλα τα στραβά κανονικά. Όσο γι αυτούς που γνώρισαν και άλλα πράγματα – όχι σαν τουρίστες, αλλά ζώντας σε πολιτισμένες χώρες – ας αρκούνται σε κάθε δυσκολία να μουντζώνουνε τον εαυτό τους.
 
PETRAN said:
Για όλους εμάς, τους θεωρητικά νορμάλ, είναι ασύλληπτα δύσκολο να καταλάβουμε και να μπούμε στην θέση ατόμων με αναπηρία!

Το έζησα κάποτε με τον παππού μου ο οποίος στα τελευταία του ήταν εντελώς τυφλός και προσπάθησα πολλές φορές να μπω στην θέση του!

Δοκίμασα λοιπόν να περιφέρομαι στο σπίτι με κλειστά μάτια και προσπάθησα να ζώ, έστω και για κάποιες ελάχιστες στιγμές, με αυτόν τον τρόπο.
Για να είμαι ειλικρινής δεν τα κατάφερα όπως εκείνος ο οποίος με περνούσε και 60 χρόνια.

Δάκρυσα όμως όταν κάθισα και σκέφτηκα οτι εγώ θα άνοιγα ξανά τα μάτια μου όποτε ήθελα ενώ εκείνος θα συνέχιζε να ζει στο σκοτάδι για πάντα !

Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου με κάποια αναπηρία.
Δεν νομίζω οτι θα βρω το κουράγιο να το αντέξω.
Δεν είμαι τόσο δυνατός!
Click to expand...


ολοι μας θα το βρουμε το κουραγιο και την δυναμη σε μια τετοια δυσκολη κατασταση !!!!:ernaehrung004:

σε κανει η ζωη και η κατασταση σου δυνατο και με πιο πολυ πεισμα ....
 
Top Bottom