Νίκο, καλές και αγνές οι προθέσεις σου και η μακροκοσμική και μεταχρονολογημένη προσέγγιση στο αντικείμενο.
Δυστυχώς, δυστυχώς, αλλιώς μπορεί να το περιγράψει αυτός που το εζησε, έζησε συναυλίες, αλλιώς εκείνος που τους γνώρισε, αλλιώς εκείνος που ήταν στο roof concert, αλλιώς εκείνος που ήταν στο Shea Stadium, αλλιώς εκείνος που είδε το let it be όταν προβλήθηκε (αλλά ακόμα σήμερα μιά και είναι σπάνιο να βρεθεί), αλλιώς εκείνος που είδε το a hard day's night, help στην ώρα τους, αλλιώς εκείνος που διάβαζε τα πρωτοσέλιδα γιά το πέρασμα στην Αράχωβα και τελικά αλλιώς εκείνος που τα έμαθε ή διάβασε 30 ή 40 χρόνια μετά.
Δεν αναφέρθηκα και πολύ στη μουσική. Διότι η μουσική πρέπει πάντα να συνδυάζεται με τον κοινωνικό περίγυρο.
Ίσως κάθε τραγούδι κρύβει από πίσω του ένα statement, όλα σχεδόν ήταν ορόσημα, όλα γίνανε αιτία γιά κοινωνικό σχολιασμό (ευρύτατης κλίμακας) ή αποτέλεσμα ενός γεγονότος που είχε επηρεάσει την κοινωνία.
Κάτι αντίστοιχο δεν έχει γίνει με άλλα συγκροτήματα, και αν έγινε έγινε περιστασιακά.
Με αυτούς γινόταν σε κάθε περίπτωση.
Κάθε κυκλοφορία και είδηση.
Αυτά δεν διαβάζονται, δεν μαθαίνονται, δεν μεταδίδονται.
Μπορεί να χεις δίκιο chief.Και στο άλλο που ανέφερες σε προηγούμενο post, ότι μπορεί η αντίληψη να είναι θέμα ηλικίας.Αυτά όμως τα αισθανόμαστε όλοι για μπάντες που αγαπάμε.Και είμαστε ελαστικοί μαζί τους γιατί δεν μπορούμε να τους...θυμώσουμε.Μπάντες που μας συγκινούν. Μπάντες στις οποίες πιστεύουμε.Δε ξέρω από Beatles αλλά ξέρω από μουσικές αγάπες. Και, επειδή μιλάω απ αυτή τη σκοπιά, κάποια στιγμή αρχίζεις να προβληματίζεσαι. ''Είναι τόσο pure?Ο άλλος που είναι δίπλα μου το ακούει έτσι?Ανήκει εδω?Τι παίζει με αυτόν?Τι παίζει με τον άλλο που τραγουδάει εκει πάνω?Αυτός που μιλάει εκ του ασφαλούς πόσο μπορεί να είναι ειλικρινής ή ευαίσθητος στα δικά μου προβλήματα?''.Και άλλα, πάρα πολλά.
Προσωπικά όταν έμαθα ότι οι Metallica πήγαν στα δικαστήρια τους φανς τους επειδή κατέβαζαν τα τραγούδια τους, κατέρρευσε ο κόσμος γύρω μου. Έκανα να ακούσω Metallica πάνω από χρόνο. Ούτε να τους βλέπω δεν ήθελα. Τώρα πέρασαν τα χρόνια, σκεφτηκα κάποια πράγματα, άλλαξα όπως όλοι αλλάζουν συνεχώς σ αυτές τις ηλικίες... Ακόμα τους λατρεύω, ακόμα πορώνομαι, ακόμα είμαι εκεί γι αυτούς, όταν σπάνε τη σιωπή τους βγάζοντας δίσκο, ακόμα σκοτώνω για πάρτυ τους - που λέει ο λόγος - αλλά αν σταθείς λίγο και το σκεφτείς, είναι χάος ερωτημάτων χωρίς απάντηση.
Τα ίδια και με το Morrison, βέβαια, πρώτον απ όλους. Είδωλο,ο ένας που θα κράταγα, αγαπάω, λιώνω, αλλά με τα μεθύσια του, τις καφρίλες του, τους εθισμούς του αποδεικνύει αυτό που είπε κι ο Σπύρος πιο πάνω:πάνω από επαναστάτης, είναι
ά ν θ ρ ω π ο ς .Καλά τα ''justice is lost, justice is raped, justice is gone'', άγια τα ''before you slip into unconsiousness'' αλλά ποιοι τα λένε?Αυτοί που είναι οι νούμερο ένα ''σκλάβοι''...
Δεν πιστεύω σε μουσικούς ταγούς και επαναστάτες πλέον. Είτε λέγονται Doors, είτε λέγονται Metallica, είτε λέγονται Beatles. Στο χώρο αυτο τουλάχιστον-για Tom Waits και για Jazzίστες ίσως έκανα εξαίρεση.Γι αυτό και τα εξετάζω μουσικά τα πράγματα. Και γι αυτό λέω ότι οι Beatles ήταν
πολύ μεγάλη μπάντα, μας αρέσει - δε μας αρέσει.Μεχρι εκεί όμως. Τα άλλα όλα τώρα...