Το Rock είναι στάση ζωής πριν απ τη μουσική.Και αυτή δε χρειάζονται Beatles να στη δείξουν.Και ούτε καν είναι κεκτημένα μίας γενιάς.Είναι σύνολο αντιδράσεων και συμπεριφοράς η οποία μπορεί να προκύψει όποτεδήποτε στην περίοδο του χρόνου.Ο μεγαλύτερος σκυλάς μπορεί να είναι ροκ του κερατά.Σύμφωνοι, ο οραματισμός και η ευαισθησία των σκαθαριών είναι και αυτά περιεχόμενα του αλλά τώρα εδω που τα λέμε, σε ορίζει και λίγο το πλαίσιο σου. Όταν σε ακούν όλοι - γιατί όλοι ακούγαν Beatles - δεν λέγεσαι ροκ. Λέγεσαι ποπ.Άντε...μπορεί να δαγκώνεις και λίγο αλλά δεν...
Βγαίνει η Μαντόνα και γράφει ένα τραγούδι για την κρίση, δε θα το αφήσουν να γίνει χιτ?Τη μάνα τους θα πουλήσουν για να το βάλουν να παίζει.Για τους System of a down και το war? τσιμουδιά όμως...
Όχι τίποτα άλλο αλλά μετά αδικούνται και παιδιά - σημαιοφόροι σαν τον Dylan και τον Waits, που πήγαν κόντρα σε όλα και φώναζαν και παραλίγο να καταστραφούν.Έδωσαν μέχρι και την ψυχή τους.Και μου χεις την συντηριτική παλιόγρια που βρίζει τα...κωλόπαιδα που κατεβαίνουν στις πορείες η οποία μεγάλωσε με το Piggies,το Let it be και το Help. Και άσε το McCartney να καπνίζει χασις στα ανάκτορα πριν γίνει σερ.
Δηλαδή όταν το Nothing else matters ακούγεται πριν το Ρέμο, κάνει τους Metallica εμπορευματοποιημένους και ψιλο-ποπ αλλά οι Beatles ούτε κατα διάνοια.
