Χάρηκα πολύ πραγματικά που συνάντησα τους παλιούς γνωστούς αλλά και τους νέους, καθώς και μερικούς ήδη παλιούς που δεν έτυχε ακομα να συναντήσω.
Η παρέα ήταν σε φόρμα, τα μαχαιροπήρουνα στην Αλεξάνδρα επίσης, αι μουσικαί συζητήσεις ποικοίλλαι, οι φάτσες χαμογελαστές, αι μπηχταί καυστικαί, το γέλιο άφθονο, το ψηλό μελαχρινό στα κόκκινα γκρεμός και ρέμα μαζί.
Ο Πέτρος συγκλονιστικός με τη δουλειά που έκατσε να κάνει με αντίγραφα που μοίρασε, ο Πολυχρονίδης είναι το απόλυτο απογοητευμένο μπεμπέ, ο Θείος σούπερ γατόνης όπως πάντα και εν ριπή οφθαλμού προσαρμοστικός σε κάθε θέμα που έμπαινε προς συζήτηση, ο Τζιμ απόλυτος πλυντηριάκιας ομολόγων σε κάθε πόζα με τα πούρα, ο Ιωάννου εξαιρετικά φιλικός και ευγενικός (ο μόνος που ασχολήθηκε με Dredg-φτου σας οι υπόλοιποι!), ο Κουνελάκης σκέτη ζωντάνια με τα σκέρτσα του και τα ματάκια που λένε πολλά, ο Στέργιος σούπερ οκ με τα βινύλιά που χτύπησε και το χαμόγελό του και και και...
Το "μετά το φαϊ συνέχεια" θα μείνει στη μνήμη μας για το πιάσιμο από τη καρέκλα όταν σηκωθήκαμε κατά τα ξημερώματα(!), τα σπάνια γκρουπ διαμάντια που κουβεντιάστηκαν, τις γενικότερες αναλύσεις περί νετ κοινωνικότητας και το tattoo της διπλανής καυτερής στον αστράγαλο και τα σχόλια που έκανε με τη φίλη της.
Η Μαρία ξεθάρρεψε στο τέλος, έτσι είναι οι Κριαρίνες, κι έδειξε έτοιμη να σμπαραλιάσει τεκίλες και καρδιές. Αποφύγαμε το σοκ, το γλύτωσε κι εκείνη!
Η ιδέα ήταν καταπληκτική και υλοποιήθηκε επίσης ωραία.
Άντε και σε άλλα τέτοια πολλά.