Και οι Πολωνοί είχαν δίκαιο αγώνα και μεγάλο θάρρος, αλλά μια χαρά τους διχοτόμησαν οι Ναζί με τους Σοβιετικούς.
Δυστυχώς στον πόλεμο στο 90% των περιπτώσεων το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Στο άλλο 10% των περιπτώσεων, απλά τυχαίνει το μεγάλο ψάρι να έχει σοβαρά προβλήματα που δεν είναι ορατά αμέσως, αλλά χρειάζονται περισσότερη ανάλυση για να φανούν. Στη σύγκρουση των Ναζί με τους Σοβιετικούς, βασικά όλα τα μεγέθη ήταν υπέρ των Ρώσων, συν το γεγονός ότι ήταν εντός έδρας και τους βοηθούσαν και οι Άγγλοι και οι Αμερικανοί με πάρα πολύ υλικό. Το μεγάλο ψάρι ήταν η Σοβιετική Ένωση, η κατάληξη δεν είναι έκπληξη. Έκπληξη είναι ο αριθμός των απωλειών, που όμως ήταν άμεσο αποτέλεσμα ανικανότητας, κυρίως του Στάλιν που μπλεκόταν άμεσα σε πολλές αποφάσεις.
Αυτό που ήταν πολύ ασυνήθιστο στο Β' Παγκόσμιο, δεν ήταν το αποτέλεσμα, αλλά το τι συνέβη μετά το τέλος του πολέμου. Δεν θυμάμαι άλλη περίπτωση στην ιστορία που να έγινε τόσο σημαντικός πόλεμος και τελικά ο νικητής, που κέρδισε κατά κράτος, να μην κατέλαβε τα εδάφη που κέρδισε! Δηλαδή στην πραγματικότητα οι Σοβιετικοί τα κατέλαβαν όσα μπόρεσαν και τα κράτησαν με τα τανκ για άλλα 45 χρόνια, αλλά οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι ουσιαστικά άφησαν τον χάρτη αναλλοίωτο. Εντάξει, η Ελλάδα πήρε τα Δωδεκάνησα, και η Πολωνία τη Πρωσία, αλλά γενικά οι αλλαγές ήταν ελάχιστες σε σχέση με άλλες ιστορικές περιόδους και σε σχέση με το μέγεθος του πολέμου. Ας πούμε οι Αμερικανοί δεν προσάρτησαν την Ιταλία ή κάτι τέτοιο. Σε πολλούς από τους προηγούμενους πολέμους, αυτό θα ήταν σχεδόν αυτονόητο.
