Η έννοια της “ηθικής” είναι κατά κάποιο τρόπο μετέωρη αλλά καταλαβαίνω Διονύση πως θέτεις το θέμα…
Υπάρχουν πολλές κατηγορίες ακροατών αλλά βασικά εγώ τείνω να βλέπω δυο μεγάλες. Αυτούς που έχουν "οργανική σχέση" με την μουσική και τους υπόλοιπους. Την κατηγορία υπόλοιποι την αφήνω εκτός συζήτησης και επικεντρώνομαι σε αυτούς που ζουν μέσα και με την μουσική σε αυτούς δηλαδή που η μουσική δεν αποτελεί ένα συνοδευτικό, ένα αξεσουάρ, αλλά μία ανάγκη προκείμενου να επιβιώσεις.
Υποτίθεται πως αυτή η κατηγορία δεν απολαμβάνει την μουσική μόνο με την ακοή. Διαβάζει, ενδεχομένως και να γράφει, αν είναι και δημιουργός εικαστικά μπορεί να την συνδέσει και με άλλες μορφές τέχνης κλπ.
Αρκετές φόρες τα τελευταία χρόνια έχω τσακωθεί με ανθρώπους που υποτίθεται πως η σχέση τους με την μουσική είναι ιδιαίτερη αλλά στο καπάκι αποδεικνύεται πόσο ψεύτικο είναι αυτό, πιο λαϊκά πόσο ο άλλος θέλει να το παίξει ψαγμένος και μόνο. Είδα στο facebook πρόσφατα τύπο που υποτίθεται πως λατρεύει τον Don Cherry στα καπάκια να βρίζει τους μετανάστες τους “λάθρο” όπως χαρακτηριστικά τους αποκάλεσε. Για μένα αυτό δεν μπορεί να υφίσταται, αν λατρεύεις τον Cherry τότε λογικά πρέπει να γνωρίζεις πως έφυγε από την Αμερική επειδή διαφωνούσε με την εξωτερική πολιτική της, αλλά ακόμα και αν αυτό είναι ψιλά γράμματα υπάρχει ένας ακόμα λόγος για να μην μπορεί να στέκει το “αγαπάω τον Cherry αλλά βγάζω σπυράκια με τους μετανάστες” o οποίος είναι πολύ πιο ουσιαστικός. Η ίδια η μουσική του. Όταν άρχισα να ακούω δίσκους του νόμιζα πως άκουγα κάποιου είδους προσευχή. Μια παγκόσμια προσευχή. Όλοι το ξέρουμε, όλοι όσοι ασχολούμαστε δηλαδή σοβαρά με το θέμα, ο δημιουργός αφήνει το αποτύπωμα του μέσα στην δημιουργία του. Αν είσαι προσεκτικός μπορεί και να δεις ακόμα και αυτά που θέλει να κρύψει……
Με την ίδια λογική δεν μπορείς να λατρεύεις το hip hop αλλά να σου την σπάνε τα graffiti και να σου μυρίζουν οι μαύροι, ούτε βέβαια να λατρεύεις τους Suicide και να είσαι δεξιός όπως χαρακτηριστικά είχα αναφέρει στην παρουσίαση των Rattler Proxy και θέλατε να με φάτε
…
Τι σχέση έχουν τώρα αυτά με το θέμα.. Τη εξής απλή. Αν κάτι μπορεί να σε αλλάξει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση αυτό δεν είναι η μουσική αλλά
η σχέση σου με την μουσική και αυτό γιατί τα ερεθίσματα που δέχεσαι σε φέρνουν, υπό συνθήκες βέβαια, σε πιο στενή επαφή με τον εαυτό σου, τσεκάροντας τις αντοχές σου και ανοχές σου και διευρύνοντας τα οποιαδήποτε στερεοτυπικά όρια που σου έχουν εμφυτευτεί από μικρή ηλικία.. Η σχέση με την μουσική όπως και οποιαδήποτε σχέση σε φέρνει σε επαφή με την άβυσσο της ψυχής σου, και ότι φωτίζει το σκοτάδι σου βοηθάει στο να γίνεσαι λιγότερο ενοχλητικός στους συνανθρώπους σου, άρα κατά μια έννοια καλύτερος άνθρωπος….
--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---
αρκεί βέβαια η σχέση αυτή με την μουσική να υπάρχει και όχι να είναι προϊόν έξυπνης προώθησης του εαυτού σου....
