Βαβέλ
- Thread starter petros_m
- Start date
Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
Απάντηση: Βαβελ
Sorry Πέτρο,δεν είδα το thread σου και έγραψα στο thread που άνοιξε άλλος φίλος.
Συμφωνώ απολύτως μαζί σου .Ηταν ταινιάρα.
Και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν μια ταινία σαν το Crash να παίρνει Oscar ενώ επρόκειτο για μιά απολύτως επιφανειακή ταινία.
Sorry Πέτρο,δεν είδα το thread σου και έγραψα στο thread που άνοιξε άλλος φίλος.
Συμφωνώ απολύτως μαζί σου .Ηταν ταινιάρα.
Και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν μια ταινία σαν το Crash να παίρνει Oscar ενώ επρόκειτο για μιά απολύτως επιφανειακή ταινία.
Απάντηση: Βαβελ
Τι sorry βρε Σπυρο? Δε δινω καμια σημασια σε αυτα! Σιγα το πραγμα. Χαιρομαι ομως που σας αρεσε!!!
Τι sorry βρε Σπυρο? Δε δινω καμια σημασια σε αυτα! Σιγα το πραγμα. Χαιρομαι ομως που σας αρεσε!!!
Απάντηση: Βαβελ
Σπυρο, κατ'εμε και τα δυο (crash & Βαβελ) ηταν ταινιαρες..Για το Βαβελ τα ειπες μονος σου, για το crash θα προτεινα μια δευτερη θεαση...ειναι αρκουντως πολυεπιπεδη και διαθετει τουλαχιστον μια συγκλονιστικη σκηνη, απο αυτες που σε στοιχειωνουν χρονια (η σκηνη με το κοριτσακι και τον πυροβολισμο..)
Σπυρο, κατ'εμε και τα δυο (crash & Βαβελ) ηταν ταινιαρες..Για το Βαβελ τα ειπες μονος σου, για το crash θα προτεινα μια δευτερη θεαση...ειναι αρκουντως πολυεπιπεδη και διαθετει τουλαχιστον μια συγκλονιστικη σκηνη, απο αυτες που σε στοιχειωνουν χρονια (η σκηνη με το κοριτσακι και τον πυροβολισμο..)
Απάντηση: Βαβελ
Για μενα το Βαβελ ειναι καλυτερο μονο και μονο επειδη δεν εχει τις "αμερικανιές" του crash. Επισης, το Βαβελ αγγιζει ακομα περισσοτερα θεματα. Για την ακριβεια, θα ελεγα πως ειναι λιγα τα θεματα που αφηνει απ'εξω. Ειναι απο τις ελαχιστες ταινιες που εχω δει μονο μια φορα και τη θυμαμαι ολη απ'εξω.
Για μενα δεν ειναι η ταινια της χρονιας, αλλα ειναι στις 3-4 καλυτερες. Ειναι ομως ισως η πιο ξεχωριστη, αυτη που θα θυμαμαι για χρονια και αυτη που σιγουρα θα ξαναδω.
Για μενα το Βαβελ ειναι καλυτερο μονο και μονο επειδη δεν εχει τις "αμερικανιές" του crash. Επισης, το Βαβελ αγγιζει ακομα περισσοτερα θεματα. Για την ακριβεια, θα ελεγα πως ειναι λιγα τα θεματα που αφηνει απ'εξω. Ειναι απο τις ελαχιστες ταινιες που εχω δει μονο μια φορα και τη θυμαμαι ολη απ'εξω.
Για μενα δεν ειναι η ταινια της χρονιας, αλλα ειναι στις 3-4 καλυτερες. Ειναι ομως ισως η πιο ξεχωριστη, αυτη που θα θυμαμαι για χρονια και αυτη που σιγουρα θα ξαναδω.
ΔημήτρηςΤοπ.
AVClub Addicted Member
- 11 March 2007
- 1,666
Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
Απάντηση: Βαβελ
Tάκη ,ο Πέτρος απάντησε και για μένα σχετικά με την σύγκριση τών δύο ταινιών.
Ο Innaritu έχει ένα στύλ που σε ´υπνωτίζει´και σε πειθει ότι κάθε τι που συμβαίνει στίς ταινίες του είναι εντελώς φυσιολογικό.Εχει επίσης μιά πυκνότητα στίς ιδεες που αναπτύσσει,που στο Crash δεν την είδα.
Σίγουρα υπερέβαλα λέγοντας για 10 φορές καλύτερη ταινία.Το Crash ήταν μιά έντιμη ταινία αλλά χωρίς πολλές κορυφώσεις.
Στο Babel για παράδειγμα η ιστορία τής Μεξικάνας ,χωρίς πολλά λόγια ,αγγίζει βαθύτατα όλο το θέμα τών ´παρανόμων´μεταναστών που χρησιμοποιούνται στίς Η.Π.Α και στην πρώτη ευκαιρία τούς διώχνουν.
Γενικότερα μου αρέσει πιό πολύ η γραφή τού Ιnnaritu.Αλλως τε και στα 21 gr,είχα εντυπωσιαστεί για το πώς έστησε μιά συγκλονιστική ταινία με λίγα μέσα.
Tάκη ,ο Πέτρος απάντησε και για μένα σχετικά με την σύγκριση τών δύο ταινιών.
Ο Innaritu έχει ένα στύλ που σε ´υπνωτίζει´και σε πειθει ότι κάθε τι που συμβαίνει στίς ταινίες του είναι εντελώς φυσιολογικό.Εχει επίσης μιά πυκνότητα στίς ιδεες που αναπτύσσει,που στο Crash δεν την είδα.
Σίγουρα υπερέβαλα λέγοντας για 10 φορές καλύτερη ταινία.Το Crash ήταν μιά έντιμη ταινία αλλά χωρίς πολλές κορυφώσεις.
Στο Babel για παράδειγμα η ιστορία τής Μεξικάνας ,χωρίς πολλά λόγια ,αγγίζει βαθύτατα όλο το θέμα τών ´παρανόμων´μεταναστών που χρησιμοποιούνται στίς Η.Π.Α και στην πρώτη ευκαιρία τούς διώχνουν.
Γενικότερα μου αρέσει πιό πολύ η γραφή τού Ιnnaritu.Αλλως τε και στα 21 gr,είχα εντυπωσιαστεί για το πώς έστησε μιά συγκλονιστική ταινία με λίγα μέσα.
Απάντηση: Βαβελ
Και για να έχουμε και τρίτη άποψη, εμένα μου άρεσε πολύ το Crash, που μόνο επιφανειακό δεν το βρήκα, και απογοητεύτηκα από το Βαβέλ. Ενώ το πρώτο έπιανε ένα θέμα και το εξέταζε από πάρα πολλές μεριές (εκτός ίσως από την ιστορική. Μήπως για αυτό δεν σου άρεσε, Σπύρο; ), το δεύτερο άνοιγε το ένα θέμα μετά το άλλο, χωρίς να ασχολείται καθόλου μαζί τους και, ως εκ τούτου, χωρίς αυτά να επηρεάζουν την εξέλιξη της ταινίας. Ναι, όλα ήταν ενδιαφέροντα, αλλά νομίζω ότι στα πλαίσια ενός έργου, ο δημιουργός καταπιάνεται με ένα θέμα, δεν παραθέτει σε τίτλους τα 17 πράγματα που του τράβηξαν την προσοχή τον τελευταίο καιρό.
Για να γίνω παραστατικότερος, η ταινία μου φάνηκε σαν να άνοιγε κάποιος εδώ ένα θέμα της μορφής:
"Θα πηγαίνατε ποτέ τα παιδιά σας σε κοκκορομαχίες;
Ποιο ήταν το πρώτο γυμνό σώμα του αντίθετου φύλου που είδατε;
Θα θυσιάζατε έναν ασθενή για να μην τεθεί σε κίνδυνο το κοινό καλό;
Οι κωφοί είναι προβληματικοί;"
...και να μην ξανάγραφε στο ίδιο θέμα!
Και για να έχουμε και τρίτη άποψη, εμένα μου άρεσε πολύ το Crash, που μόνο επιφανειακό δεν το βρήκα, και απογοητεύτηκα από το Βαβέλ. Ενώ το πρώτο έπιανε ένα θέμα και το εξέταζε από πάρα πολλές μεριές (εκτός ίσως από την ιστορική. Μήπως για αυτό δεν σου άρεσε, Σπύρο; ), το δεύτερο άνοιγε το ένα θέμα μετά το άλλο, χωρίς να ασχολείται καθόλου μαζί τους και, ως εκ τούτου, χωρίς αυτά να επηρεάζουν την εξέλιξη της ταινίας. Ναι, όλα ήταν ενδιαφέροντα, αλλά νομίζω ότι στα πλαίσια ενός έργου, ο δημιουργός καταπιάνεται με ένα θέμα, δεν παραθέτει σε τίτλους τα 17 πράγματα που του τράβηξαν την προσοχή τον τελευταίο καιρό.
Για να γίνω παραστατικότερος, η ταινία μου φάνηκε σαν να άνοιγε κάποιος εδώ ένα θέμα της μορφής:
"Θα πηγαίνατε ποτέ τα παιδιά σας σε κοκκορομαχίες;
Ποιο ήταν το πρώτο γυμνό σώμα του αντίθετου φύλου που είδατε;
Θα θυσιάζατε έναν ασθενή για να μην τεθεί σε κίνδυνο το κοινό καλό;
Οι κωφοί είναι προβληματικοί;"
...και να μην ξανάγραφε στο ίδιο θέμα!
Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
Απάντηση: Βαβελ
Aσχετο Λευτέρη.Καμιά σχέση με την ιστορία,που αναφέρεις.
Επιμένω μάλιστα ότι στο Βαβέλ ,το θέμα εξαντλήθηκε διεξοδικά και χωρίς πλατειασμούς.Διαφωνώ εντελώς και με το παράδειγμα που δίνεις,που δεν έχει καμιά σχέση με το περιεχόμενο τής ταινίας.Και στην ουσία το θέμα ήταν ένα με παραλλαγές στούς διαφορετικούς πολιτισμούς και στο πώς αλληλεπηρεάζονται.
Τώρα στα περί κωφαλάλων ,εξαρτάται απο την οπτική.Γιατί ο εντελώς αμερικανοποιημένος πολιτισμός τής Ιαπωνίας θα μπορούσε να έχει μετατρέψει τούς εφηβους της σε κωφαλάλους.
Aσχετο Λευτέρη.Καμιά σχέση με την ιστορία,που αναφέρεις.
Επιμένω μάλιστα ότι στο Βαβέλ ,το θέμα εξαντλήθηκε διεξοδικά και χωρίς πλατειασμούς.Διαφωνώ εντελώς και με το παράδειγμα που δίνεις,που δεν έχει καμιά σχέση με το περιεχόμενο τής ταινίας.Και στην ουσία το θέμα ήταν ένα με παραλλαγές στούς διαφορετικούς πολιτισμούς και στο πώς αλληλεπηρεάζονται.
Τώρα στα περί κωφαλάλων ,εξαρτάται απο την οπτική.Γιατί ο εντελώς αμερικανοποιημένος πολιτισμός τής Ιαπωνίας θα μπορούσε να έχει μετατρέψει τούς εφηβους της σε κωφαλάλους.
Απάντηση: Βαβελ
Μα, απο ποτε μια ταινια ΠΡΕΠΕΙ να αναλυει και να δίνει λυσεις και απαντησεις σε καποιο θεμα? Υπαρχουν ολων των ειδων τα παραδειγματα, απο τη διεξοδικη αναλυση εως την απλη αναφορα καποιου θεματος. Π.χ. το Lost in translation (λιγο υπερεκτιμημενο κατα τη γνωμη μου) δινει καποια "απαντηση"?
Μα, απο ποτε μια ταινια ΠΡΕΠΕΙ να αναλυει και να δίνει λυσεις και απαντησεις σε καποιο θεμα? Υπαρχουν ολων των ειδων τα παραδειγματα, απο τη διεξοδικη αναλυση εως την απλη αναφορα καποιου θεματος. Π.χ. το Lost in translation (λιγο υπερεκτιμημενο κατα τη γνωμη μου) δινει καποια "απαντηση"?
Απάντηση: Βαβελ
Πέτρο, δεν χρειάζεται να υπάρχει απάντηση, όπως τη λες. Αν ο δημιουργός δεν παίρνει θέση, θέλω τουλάχιστον να μου εξηγήσει γιατί του είναι αδύνατο να πάρει θέση. Σε αυτό φαίνεται να αποσκοπεί ο Ινιαρίτου, αλλά το πρόβλημα είναι ότι εγώ δεν βλέπω το ενιαίο θέμα που βλέπει ο Σπύρος, παρά μία σειρά από άσχετα γεγονότα. Πουθενά δεν είδα αλληλεπηρεασμό πολιτισμών. Οι (λίγες) συγκρούσεις ήταν βασικά μεταξύ ομοεθνών και αντί να οδηγήσουν κάπου, ξεφούσκωναν σαν να μην τρέχει τίποτα.
Αυτό δε συμβαίνει με την ιστορία της Γιαπωνεζούλας: θα ήταν μια πολύ δυνατή ταινία μικρού μήκους, αλλά εδώ μοιάζει σα να μπήκε τσόντα. Αναγκάζομαι να υποψιαστώ ότι την έβαλε αφενός για να μη χαθεί στην αφάνεια των μικρού μήκους και αφετέρου γιατί η υπόλοιπη ήταν αδύναμη.
Πέτρο, δεν χρειάζεται να υπάρχει απάντηση, όπως τη λες. Αν ο δημιουργός δεν παίρνει θέση, θέλω τουλάχιστον να μου εξηγήσει γιατί του είναι αδύνατο να πάρει θέση. Σε αυτό φαίνεται να αποσκοπεί ο Ινιαρίτου, αλλά το πρόβλημα είναι ότι εγώ δεν βλέπω το ενιαίο θέμα που βλέπει ο Σπύρος, παρά μία σειρά από άσχετα γεγονότα. Πουθενά δεν είδα αλληλεπηρεασμό πολιτισμών. Οι (λίγες) συγκρούσεις ήταν βασικά μεταξύ ομοεθνών και αντί να οδηγήσουν κάπου, ξεφούσκωναν σαν να μην τρέχει τίποτα.
Αυτό δε συμβαίνει με την ιστορία της Γιαπωνεζούλας: θα ήταν μια πολύ δυνατή ταινία μικρού μήκους, αλλά εδώ μοιάζει σα να μπήκε τσόντα. Αναγκάζομαι να υποψιαστώ ότι την έβαλε αφενός για να μη χαθεί στην αφάνεια των μικρού μήκους και αφετέρου γιατί η υπόλοιπη ήταν αδύναμη.
Απάντηση: Βαβελ
H συγκεκριμενη ταινια δεν προσφερει "μασημενη τροφη"..Σκοπος της ειναι να προβληματισει τον θεατη και να τον ξεκουνησει απο τον ανετο πολιτισμενο καναπε του, προκειμενου να σκεφτει τις τεραστιες πολιτισμικες/κοινωνικες/ταξικες διαφορες στην ζωη των ανθρωπων αυτου του μικρου πλανητη..
H συγκεκριμενη ταινια δεν προσφερει "μασημενη τροφη"..Σκοπος της ειναι να προβληματισει τον θεατη και να τον ξεκουνησει απο τον ανετο πολιτισμενο καναπε του, προκειμενου να σκεφτει τις τεραστιες πολιτισμικες/κοινωνικες/ταξικες διαφορες στην ζωη των ανθρωπων αυτου του μικρου πλανητη..
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΣ
AVClub Addicted Member
Re: Απάντηση: Βαβελ
+1
Μόνο τα ντοκυμαντέρ οφείλουν να δίνουν απαντήσεις σε όλα (για όσα υπαρχουν τεσπα) . Οι φίξιον ταινίες μπορούν και απλά να προβληματίσουν.
+1
Μόνο τα ντοκυμαντέρ οφείλουν να δίνουν απαντήσεις σε όλα (για όσα υπαρχουν τεσπα) . Οι φίξιον ταινίες μπορούν και απλά να προβληματίσουν.
Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
Απάντηση: Βαβελ
Συμφωνώ και με τον Τάκη και με τον Κυριάκο.Απο πότε η τέχνη είναι μασημένη τροφή με λύσεις και προτάσεις??.Αυτό είναι σοσιαλιστικός ρεαλισμός χειρίστου είδους.
Oσο για την Ιαπωνία αντικατοπτρίζει ακριβώς έναν πολιτισμό που δεν είναι δικός της,αλλά αντίγραφο τού Αμερικανικού.Φυσικό είναι η νεολαία της να μήν μπορεί να ´μιλήσει´για ότι την αφορά.Είναι ένας παραμορφωμένος πολιτισμός που χάνει την ταυτότητά του.
Συμφωνώ και με τον Τάκη και με τον Κυριάκο.Απο πότε η τέχνη είναι μασημένη τροφή με λύσεις και προτάσεις??.Αυτό είναι σοσιαλιστικός ρεαλισμός χειρίστου είδους.
Oσο για την Ιαπωνία αντικατοπτρίζει ακριβώς έναν πολιτισμό που δεν είναι δικός της,αλλά αντίγραφο τού Αμερικανικού.Φυσικό είναι η νεολαία της να μήν μπορεί να ´μιλήσει´για ότι την αφορά.Είναι ένας παραμορφωμένος πολιτισμός που χάνει την ταυτότητά του.
Δημήτρης Ν.
AVClub Fanatic
Απάντηση: Βαβελ
Ως γνωστόν "το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού" , όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και όπως πλειστάκις δεν εφαρμόζουμε στη ζωή μας .
Εν προκειμένω όμως όχι μόνον εγώ που δεν το εφήρμοσα και είδα δεύτερη ταινία του Ιναουρίτου , μετά από το ανεκδιήγητο και άκρως βαρετό 21 γρ, αλλά και ο ίδιος ο σκηνοθέτης που επαναλαμβάνει το αγαπημένο του θέμα : μία σπονδυλωτή ταινία με τρείς παράλληλες , άσχετες μεταξύ τους ιστορίες , οι οποίες στο τέλος της ταινίας αποκαλύπτεται ότι συνδέονται η μία με την άλλη , μέσω ενός απίθανου και 'τραβηγμένου από τα μαλλιά" τυχαίου γεγονότος" - εδώ το δώρο , μιά καραμπίνα ,ενός Γιαπωνέζου τουρίστα σε έναν Μαροκινό χωρικό , που αποδεικνύεται καταλύτης για τις φιλμικές εξελίξεις .
Η πρωτη μου ένσταση είναι εδώ . Στην αναγόρευση του τυχαίου ως ρυθμιστικού παράγοντα της ανθρώπινης ζωής . Δυστυχώς μετά την διατύπωση της αρχής της απροσδιοριστίας του Χάιζενπεργκ και τις μαθηματικές θεωρίες περί Χάους - που ίσως βρίσκουν έδαφος σε υποατομικό - κβαντικό επίπεδο , βρέθηκαν πολλοί "καλοθελητές" που προσπάθησαν να μεταφέρουν αυτές τις θεωρίες σε επίπεδο φιλοσοφίας και´"ρύθμισης" της ανθρώπινης ζωής . Ετσι το πασίγνωστο , επιπέδου εφημερίδας , παράδειγμα της πεταλούδας που χτυπά τα φτερά της ή του ρινόκερου που χασμουριέται στο Πεκίνο ή στον Αμαζόνιο και επιφέρει αλλαγές στον καιρό της μεσογείου , μπήκε στην καθημερινότητα μας και τώρα αποτελεί , δυστυχώς , την ραχοκοκκαλιά μιάς ταινίας .
Ετσι φέρονται και όλοι οι ήρωες του φίλμ , δούλοι του τυχαίου , άλλογα όντα με ενστικτώδεις αντιδράσεις ( από τα παιδάκια που παίζουν με την καραμπίνα , μέχρι την μεξικάνα οικιακή βοηθό , που ελαφρά τη καρδία και χωρίς δεύτερη σκέψη , παίρνει μαζί της τα παιδιά στο Μεξικό και την ανέραστη Γιαπωνεζούλα , θύμα κυρίως της αυτοκτονίας της μητέρας της - την οποίαν η ίδια πρωτη ανακάλυψε - και της αδυναμίας της να επικοινωνήσει ως κωφάλαλη σε ένα κόσμο που ακούει και μιλάει . Ας θυμηθούμε εν προκειμένω και τον Βιτγκενστάϊν και την άποψη ότι η γλώσσα αναπαριστά μιά ξεχωριστή πραγματικότητα που υφίσταται ανεξάρτητα από την ίδια την γλώσσα . Πως λοιπόν να μην άγεται από το τυχαίο η μικρή Γιαπωνεζούλα , έρμαιο μιάς πραγματικότητος που αδυνατεί να "απεικονιστεί" και άρα δεν έχει νόημα ; .
Οι ήρωες λοιπόν άγονται και φέρονται από το τυχαίο , με το Χάος να αποτελεί τον μόνο ρυθμιστικό παράγοντα της ζωής τους ( contradictio in terminis προφανώς ) .Και ποιά είναι η λύση που προσφέρει η ταινία ( resolution) ; Τίποτα . Καμμία . Ενστικτώδεις και ζωώδεις αντιδράσεις .
Υπο αυτήν την έποψη λοιπόν η ταινία είναι ένα ιδεολογικό πορνογράφημα , μιά βαθύτατα συντηρητική ταινία , από ένα σκηνοθέτη που , εμένα τουλάχιστον , μου μεταφέρει μιά ατμόσφαιρα και μιά ιδεολογία μισανθρωπισμού , που με ενόχλησε βαθύτατα . Γι αυτό και την ψήφισα στο σχετικό γκάλοπ ως κακή .
Φιλμικά , δεν παρουσιάζει κανένα απολύτως ενδιαφέρον , αφού ως ειπώθηκε πιό πριν , αποτελεί αναμάσημα του τεχνάσματος της προηγούμενης ταινίας του -21 γρ- με το ανακάτεμα διαφορετικών ιστοριών που συνδέονται με ένα "απίθανο" νήμα που αποκαλύπτεται στο τέλος της ταινίας . Μοναδικό ενδιαφέρον στοιχείο η δυνατότητα να προμηνύει το Κακό , χωρίς αυτό να επέρχεται τελικά στην απόλυτη μορφή του - περισσότερο ίσως λόγω μουσικής ή εν πάση περιπτωσει συνδυασμού μουσικής και εικόνας .
Εν κατακλείδι , τσάμπα ξενύχτι για μιά σχοινοτενή ταινία 2 1/2 ωρών , χωρίς νόημα . Οι αιχμές κατά των Αμερικανών που , άλλοι φίλοι παρετήρησαν , βρίσκονται σε επιθεωρησιακό επίπεδο και αναιρούνται από τον μεγαλύτερο σε έκταση ρατσισμό της ταινίας ( οι πιό αρνητικοί ήρωες είναι φυσικά οι μεξικάνοι ) , ενώ εν τέλει καταργούνται από τον απίστευτο μισανθρωπισμό της ταινίας . Ο Μπραντ Πιτ συμπαθητικός , η Κέιτ Μπλάνσετ ασχημότατη και κρύα όπως πάντα , η οικιακή βοηθός αξιόλογη στην ένστικτώδη αφέλεια της .
Ως γνωστόν "το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού" , όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και όπως πλειστάκις δεν εφαρμόζουμε στη ζωή μας .
Εν προκειμένω όμως όχι μόνον εγώ που δεν το εφήρμοσα και είδα δεύτερη ταινία του Ιναουρίτου , μετά από το ανεκδιήγητο και άκρως βαρετό 21 γρ, αλλά και ο ίδιος ο σκηνοθέτης που επαναλαμβάνει το αγαπημένο του θέμα : μία σπονδυλωτή ταινία με τρείς παράλληλες , άσχετες μεταξύ τους ιστορίες , οι οποίες στο τέλος της ταινίας αποκαλύπτεται ότι συνδέονται η μία με την άλλη , μέσω ενός απίθανου και 'τραβηγμένου από τα μαλλιά" τυχαίου γεγονότος" - εδώ το δώρο , μιά καραμπίνα ,ενός Γιαπωνέζου τουρίστα σε έναν Μαροκινό χωρικό , που αποδεικνύεται καταλύτης για τις φιλμικές εξελίξεις .
Η πρωτη μου ένσταση είναι εδώ . Στην αναγόρευση του τυχαίου ως ρυθμιστικού παράγοντα της ανθρώπινης ζωής . Δυστυχώς μετά την διατύπωση της αρχής της απροσδιοριστίας του Χάιζενπεργκ και τις μαθηματικές θεωρίες περί Χάους - που ίσως βρίσκουν έδαφος σε υποατομικό - κβαντικό επίπεδο , βρέθηκαν πολλοί "καλοθελητές" που προσπάθησαν να μεταφέρουν αυτές τις θεωρίες σε επίπεδο φιλοσοφίας και´"ρύθμισης" της ανθρώπινης ζωής . Ετσι το πασίγνωστο , επιπέδου εφημερίδας , παράδειγμα της πεταλούδας που χτυπά τα φτερά της ή του ρινόκερου που χασμουριέται στο Πεκίνο ή στον Αμαζόνιο και επιφέρει αλλαγές στον καιρό της μεσογείου , μπήκε στην καθημερινότητα μας και τώρα αποτελεί , δυστυχώς , την ραχοκοκκαλιά μιάς ταινίας .
Ετσι φέρονται και όλοι οι ήρωες του φίλμ , δούλοι του τυχαίου , άλλογα όντα με ενστικτώδεις αντιδράσεις ( από τα παιδάκια που παίζουν με την καραμπίνα , μέχρι την μεξικάνα οικιακή βοηθό , που ελαφρά τη καρδία και χωρίς δεύτερη σκέψη , παίρνει μαζί της τα παιδιά στο Μεξικό και την ανέραστη Γιαπωνεζούλα , θύμα κυρίως της αυτοκτονίας της μητέρας της - την οποίαν η ίδια πρωτη ανακάλυψε - και της αδυναμίας της να επικοινωνήσει ως κωφάλαλη σε ένα κόσμο που ακούει και μιλάει . Ας θυμηθούμε εν προκειμένω και τον Βιτγκενστάϊν και την άποψη ότι η γλώσσα αναπαριστά μιά ξεχωριστή πραγματικότητα που υφίσταται ανεξάρτητα από την ίδια την γλώσσα . Πως λοιπόν να μην άγεται από το τυχαίο η μικρή Γιαπωνεζούλα , έρμαιο μιάς πραγματικότητος που αδυνατεί να "απεικονιστεί" και άρα δεν έχει νόημα ; .
Οι ήρωες λοιπόν άγονται και φέρονται από το τυχαίο , με το Χάος να αποτελεί τον μόνο ρυθμιστικό παράγοντα της ζωής τους ( contradictio in terminis προφανώς ) .Και ποιά είναι η λύση που προσφέρει η ταινία ( resolution) ; Τίποτα . Καμμία . Ενστικτώδεις και ζωώδεις αντιδράσεις .
Υπο αυτήν την έποψη λοιπόν η ταινία είναι ένα ιδεολογικό πορνογράφημα , μιά βαθύτατα συντηρητική ταινία , από ένα σκηνοθέτη που , εμένα τουλάχιστον , μου μεταφέρει μιά ατμόσφαιρα και μιά ιδεολογία μισανθρωπισμού , που με ενόχλησε βαθύτατα . Γι αυτό και την ψήφισα στο σχετικό γκάλοπ ως κακή .
Φιλμικά , δεν παρουσιάζει κανένα απολύτως ενδιαφέρον , αφού ως ειπώθηκε πιό πριν , αποτελεί αναμάσημα του τεχνάσματος της προηγούμενης ταινίας του -21 γρ- με το ανακάτεμα διαφορετικών ιστοριών που συνδέονται με ένα "απίθανο" νήμα που αποκαλύπτεται στο τέλος της ταινίας . Μοναδικό ενδιαφέρον στοιχείο η δυνατότητα να προμηνύει το Κακό , χωρίς αυτό να επέρχεται τελικά στην απόλυτη μορφή του - περισσότερο ίσως λόγω μουσικής ή εν πάση περιπτωσει συνδυασμού μουσικής και εικόνας .
Εν κατακλείδι , τσάμπα ξενύχτι για μιά σχοινοτενή ταινία 2 1/2 ωρών , χωρίς νόημα . Οι αιχμές κατά των Αμερικανών που , άλλοι φίλοι παρετήρησαν , βρίσκονται σε επιθεωρησιακό επίπεδο και αναιρούνται από τον μεγαλύτερο σε έκταση ρατσισμό της ταινίας ( οι πιό αρνητικοί ήρωες είναι φυσικά οι μεξικάνοι ) , ενώ εν τέλει καταργούνται από τον απίστευτο μισανθρωπισμό της ταινίας . Ο Μπραντ Πιτ συμπαθητικός , η Κέιτ Μπλάνσετ ασχημότατη και κρύα όπως πάντα , η οικιακή βοηθός αξιόλογη στην ένστικτώδη αφέλεια της .
Re: Βαβελ
Κε Ντοκατζη αν με διαβαζετε ο Δανικας σας hackaρε το λογαριασμο σας στο avclub. Αν ειστε διακοπες επικοινωνηστε με τον admin. Καλο καλοκαιρι
Κε Ντοκατζη αν με διαβαζετε ο Δανικας σας hackaρε το λογαριασμο σας στο avclub. Αν ειστε διακοπες επικοινωνηστε με τον admin. Καλο καλοκαιρι