Cicadelic Ranger
AVClub Fanatic
- 16 December 2014
- 15,629
Καλός ο Thielemann, Καλος και ο Μπετοβεν του, σιγουρα πολυ καλυτερος απο Σιμον Ραιητλε, και καλυτερος απο ολους τους αλλους "συγχρονους" εkτος απο αυτον του Ρικαρντο Σσαϊγυ.
Τι αλλο μας εμεινε (απο τα συγχρονα) ; Τιποτα νομιζω.
Φουρτβανγκλερ θα λεμε και θα κλαιμε (παντα για αυτα τα περι ηχου και παρασιτων).
Kαι απο διπλα ο Τοσκανινι...
Eπειδη το θεμα ειναι ανεξαντλητο και επαναεπισκεπτομενο υποχρεωτικα, καθως ισως προκειται για το μεγαλυτερο μουσικο εργο της ανθρωποτητας, (ισως λεω), ας κανουμε μια ανακεφαλαιωση χαρις των τελευταιων εντυπωσεων και εξ αιτιας του συμπαθεστατου Χουρβιτζ.
Πρωτα και κυρια τον Χουρβιτζ των παρακολουθω που και που γιατι μ'αρεσει το υφος του, και βλεπω και τον γατο του που καμμια φορα περιφερεται, αλλα δεν εμπιστευομαι τα γουστα του. για
Πολλες φορες ειναι τελειως αντιθετος με τα δικα μου.
Τωρα για την εκτελεση του Σελ η Τςελ η οπως προφερεται, την εχω, αλλα δεν μου αρεσει. Ο ηχος του ειναι πολυ μεταλικος τα γουστα μου και πολυ πως να το πω.... γυαλιστερος... αμερικανικος.
Αυτη του Κλαϊμπερ θα μπορουσε να ηταν στις προτιμησεις μου, γιατι την εισαγωγη, τα δυο μετρα, την παει οπως μ'αρεσει, την τραβαει με ρετενουτο προσδιδοντας δραματικοτητα και σασπενς, αλλα αμεσως μετα το τεμπο επιταχυνει και οπως μοιαζει να απεχει τοσο απο το αρχικο ρετενουτο μου μοιαζει καπως χοροπηδηχτο. Για τα γουστα μου παντα, η εισαγωγη της 5ης ειναι ολο το μυστηριο και ο οδηγος του υπολοιπου εργου.
Οποτε Κορωνιδα : Φουρτ και Τοσκανινι.
Αρεστές : Κλεμπερερ (αν και αργη και θελει υπομονη εχει βαθος και μυσταγωγικοτητα), Μπερνσταιν (με την Βιενερ) σωστη ισορωπημενη με γεματο χορταστικο ηχο, Μπομ (η Μπεuμ-Μεστη και πνευματικη, Σολτι (με την Λονδονεζικη) επισης σωστος ρυθμος και ενταση με σεβασμιο ρυθμο.Την προτιμω απο αυτη του Κλεϊμπερ για τον λογο αυτον. Γιοκουμ φυσικα, σταθερη αξια και ποιητικοτητα.
Αξιοι της εποχης μας : Τιελμαν και Σhαγι
Τουτι κουαντοι (με οι στα Ελληνικα γιατι ειναι πολλοι
) : Μουτι, Αμπαντο, Τζιουλινι, ολοι οι ρωσσοι που παιζουν Γερμανικο ρεπερτοριο-ο Πλετνεφ που νομιζει οτι θα ξεμπαρκαρει ενα IS3 για να αντιμετωπισει Tiger,
Αποριπτεοι ( χωρις επιστροφη με τον κηδεμονα τους η μη) : Νοριγκτον, Τζαρβι (μπορουν να μπουν και αλλοι βοριοι απο την πανω κατηγορια), Ραττλ, Γκαρντινερ, Χαρνονκουρ, Χερβεγκε (γενια σχεδονολοι οι Μπαροκαδες που δοκιμασαν το ειδος και θελησαν να αποδωσουν μια γευση "Γαλλικης επαναστασης" και διαφορα τετοια) και ισως η πιο απαραδεκτη ερμηνεια απ'ολες... αυτη του συμπατριωτη μας του Κουρεντζη. Χαλια.
Αυτες που με εκνευριζουν : Αυτη του Καραγιαν γιατι θελει να το παιξει φουγκα του εμπνευσμενου ποιητη και τελικα γινεται αγχωτικος (με οποιανδηποτε της Μπερλινερ), και ο Μπρουνο Βαλτερ, που ενω η 6η του ειναι τοσο ποιητικη (καθως ποιμενικη), χρησιμοποιει την ιδια ενταση στην πεμπτη ετσι μοιαζοντας υποτονικη χωρις δυναμικη. Γιατι με εκνευριζουν ; Γιατι ενω τις αλλες δεν εχω την ορεξη (ουτε τον χρονο ο οποιος οσο περνουν τα χρονια ειναι πιο πολυτιμος) να τις ξαναβαλω, να τις ξαναδωκιμασω, αυτες κατι με σπρωχνει να το κανω. Οπως ξανακανεις στο κεφαλι πσου ενα ματς που εχει χαθει, η την μαχη του Βατερλω, και λες "Α αν εδω ειχε γινει αυτο και εκει εκεινο....". Βεβαια ας πουμε οτι η του Καραγιανη αν και δεν μου κανει ο ρυθμος του οποτε και το υφος του δραματος (γιατι περι αυτου προκειται), ο ηχος της ορχηστρας ειναι εξαιρετικος.
Τι αλλο μας εμεινε (απο τα συγχρονα) ; Τιποτα νομιζω.
Φουρτβανγκλερ θα λεμε και θα κλαιμε (παντα για αυτα τα περι ηχου και παρασιτων).
Kαι απο διπλα ο Τοσκανινι...
Eπειδη το θεμα ειναι ανεξαντλητο και επαναεπισκεπτομενο υποχρεωτικα, καθως ισως προκειται για το μεγαλυτερο μουσικο εργο της ανθρωποτητας, (ισως λεω), ας κανουμε μια ανακεφαλαιωση χαρις των τελευταιων εντυπωσεων και εξ αιτιας του συμπαθεστατου Χουρβιτζ.
Πρωτα και κυρια τον Χουρβιτζ των παρακολουθω που και που γιατι μ'αρεσει το υφος του, και βλεπω και τον γατο του που καμμια φορα περιφερεται, αλλα δεν εμπιστευομαι τα γουστα του. για
Πολλες φορες ειναι τελειως αντιθετος με τα δικα μου.
Τωρα για την εκτελεση του Σελ η Τςελ η οπως προφερεται, την εχω, αλλα δεν μου αρεσει. Ο ηχος του ειναι πολυ μεταλικος τα γουστα μου και πολυ πως να το πω.... γυαλιστερος... αμερικανικος.
Αυτη του Κλαϊμπερ θα μπορουσε να ηταν στις προτιμησεις μου, γιατι την εισαγωγη, τα δυο μετρα, την παει οπως μ'αρεσει, την τραβαει με ρετενουτο προσδιδοντας δραματικοτητα και σασπενς, αλλα αμεσως μετα το τεμπο επιταχυνει και οπως μοιαζει να απεχει τοσο απο το αρχικο ρετενουτο μου μοιαζει καπως χοροπηδηχτο. Για τα γουστα μου παντα, η εισαγωγη της 5ης ειναι ολο το μυστηριο και ο οδηγος του υπολοιπου εργου.
Οποτε Κορωνιδα : Φουρτ και Τοσκανινι.
Αρεστές : Κλεμπερερ (αν και αργη και θελει υπομονη εχει βαθος και μυσταγωγικοτητα), Μπερνσταιν (με την Βιενερ) σωστη ισορωπημενη με γεματο χορταστικο ηχο, Μπομ (η Μπεuμ-Μεστη και πνευματικη, Σολτι (με την Λονδονεζικη) επισης σωστος ρυθμος και ενταση με σεβασμιο ρυθμο.Την προτιμω απο αυτη του Κλεϊμπερ για τον λογο αυτον. Γιοκουμ φυσικα, σταθερη αξια και ποιητικοτητα.
Αξιοι της εποχης μας : Τιελμαν και Σhαγι
Τουτι κουαντοι (με οι στα Ελληνικα γιατι ειναι πολλοι
) : Μουτι, Αμπαντο, Τζιουλινι, ολοι οι ρωσσοι που παιζουν Γερμανικο ρεπερτοριο-ο Πλετνεφ που νομιζει οτι θα ξεμπαρκαρει ενα IS3 για να αντιμετωπισει Tiger,Αποριπτεοι ( χωρις επιστροφη με τον κηδεμονα τους η μη) : Νοριγκτον, Τζαρβι (μπορουν να μπουν και αλλοι βοριοι απο την πανω κατηγορια), Ραττλ, Γκαρντινερ, Χαρνονκουρ, Χερβεγκε (γενια σχεδονολοι οι Μπαροκαδες που δοκιμασαν το ειδος και θελησαν να αποδωσουν μια γευση "Γαλλικης επαναστασης" και διαφορα τετοια) και ισως η πιο απαραδεκτη ερμηνεια απ'ολες... αυτη του συμπατριωτη μας του Κουρεντζη. Χαλια.
Αυτες που με εκνευριζουν : Αυτη του Καραγιαν γιατι θελει να το παιξει φουγκα του εμπνευσμενου ποιητη και τελικα γινεται αγχωτικος (με οποιανδηποτε της Μπερλινερ), και ο Μπρουνο Βαλτερ, που ενω η 6η του ειναι τοσο ποιητικη (καθως ποιμενικη), χρησιμοποιει την ιδια ενταση στην πεμπτη ετσι μοιαζοντας υποτονικη χωρις δυναμικη. Γιατι με εκνευριζουν ; Γιατι ενω τις αλλες δεν εχω την ορεξη (ουτε τον χρονο ο οποιος οσο περνουν τα χρονια ειναι πιο πολυτιμος) να τις ξαναβαλω, να τις ξαναδωκιμασω, αυτες κατι με σπρωχνει να το κανω. Οπως ξανακανεις στο κεφαλι πσου ενα ματς που εχει χαθει, η την μαχη του Βατερλω, και λες "Α αν εδω ειχε γινει αυτο και εκει εκεινο....". Βεβαια ας πουμε οτι η του Καραγιανη αν και δεν μου κανει ο ρυθμος του οποτε και το υφος του δραματος (γιατι περι αυτου προκειται), ο ηχος της ορχηστρας ειναι εξαιρετικος.
