Busoni
Supreme Member
Aυτό είναι λάθος: έχω CD από αυτόν εδώ το δίσκο που τον ξανα-αγόρασα γιατί τον θεωρώ "εκ των ών ουκ άνευ"
![]()
για την ακρίβεια είναι σειρά από 5 άλμπουμ, Vols 1-5, τζάζ, 5 όργανα όλα κι όλα, ηχογραφημένα "ζωντανά" σε ένα μικρό κλαμπάκι το 1959 - από καθαρά καλλιτεχνική αξία απλά εξαιρετικά, τα βάζω στο επίπεδο του "Kind Of Blue" και δεν υπερβάλλω καθόλου. Τα έχω και σε βινύλιο φυσικά: έτσι άλλως τε τα πρωτογνώρισα.
Οποιος θέλει ας έρθει να ακούσει με τα ίδια τα αυτιά του τη διαφορά: η μέρα με τη νύχτα. Στα CDs ακούγονται μιά χαρά το πιάνο και το κοντραμπάσσο τα οποία, στη βινυλιακή έκδοση, περισσότερο τα μάντευες παρά τα άκουγες. Να μη μιλήσω για τη συνολική εικόνα. Σημειωτέον ότι τα LPs είναι καλοδιατηρημένα και σε πολύ αξιοπρεπή εκδοχή: εισαγωγής, Αμερικάνικο pressing - μη μου πείτε τώρα αν είναι η πρώτη ή η δεύτερη εκτύπωση γιατί δεν ξέρω: είναι το άλμπουμ που κυκλοφορούσε τότε στα δισκάδικα.
Συγκρίνετέ το με το CD και ...πείτε μου.
Και δεν θέλω να μιλήσω για την εμπειρία μου από συναυλίες και "ζωντανή" μουσική. 7 χρόνια προσωπικής σοβαρής ενασχόλησης με το πιάνο νομίζω μιλούν από μόνα τους.
Θα το(τα) κοιτάξω...και θα σου πω

Ο Curtis σίγουρα δεν ηταν στημένος. Δεν βγαίνουν τετοιοι στιχοι 'επίτηδες'. Βεβαια, εχω την εντύπωση οτι πολλοί τον ακούν σήμερα χάριν 'θανατίλας', και μιλώ για άτομα της ηλικίας μου ή μικρότερα, αυτό δεν λέει και πολλά όμως. Το οτι επηρέασε ολη τη γενιά των '80s μάλλον λέει οτι ο τυπος ειχε χτυπήσει στην φλέβα της post punk.