Λοιπόν να μαι και εγώ!
Έχω ένα μικρό χρέος!, που αφορά το κατά πόσον ο δίσκος είναι μπαϊραχταρικός ή όχι!αν και πλέον και ο ίδιος ο Μπαϊραχτάρης μου διαβίβασε πως ούτε καν αυτός δεν ξέρει πια τι είναι μπαϊραχταρικό και τι όχι

, ύστερα από πολλή σκέψη κατέληξε στο συμπέρασμα πως ο συγκεκριμένος δίσκος είναι τελείως μη μπαϊραχταρικός, για λόγους που δεν είναι της παρούσης!
Παρόλα αυτά ο δίσκος είναι καλός! Για την ακρίβεια θεωρώ ότι είναι πολύ καλός! Αυτό σε όρους δισκοκριτικής μεταφράζεται κάπου στα ***1/2 αστέρια. Ο δίσκος γενικά είναι μια σφαλιάρα στην προχειρότητα με την οποία στήνονται δίσκοι στις εποχές μας!, και κυρίως μαύροι (μουσικά) δίσκοι, που εντυπωσιάζουν μεν με την στολισμένη επιφάνεια τους αλλά στο βάθος είναι κούφιοι.
Δεν βρήκα κάποιο ιδιαίτερα εντυπωσιακό κομμάτι! Παρόλα αυτά υπάρχουν λαμπρές και απολαυστικές στιγμές
μέσα σε όλα τα κομμάτια! Πχ, το φινάλε το “I am not the same without you” που θυμίζει κάτι από τις καλές εποχές των Crusaders και του Stevie Wonder!(παιχνιδιάρικο και πολύ δουλεμένο)
Το μόνο μελανό (..όπως λέτε και εσείς…) σημείο του δίσκου είναι ότι είναι παραπάνω smooth από αυτό που υπαινίσσεται και το επιπλέον κακό ότι είναι
παλαιομοδίτικα smooth ! Βέβαια εδώ τίθεται και το ερώτημα “αν δεν ήταν smooth πως θα φαινόταν η τρομακτική δουλειά από πίσω”. Πάντως το “σουινγκατο” slinky thing ήθελε ένα “τσικ” πιο άγριο μπροστά, ίσως και ένα “τσακ”

!
Δίσκος αναφοράς κυρίως για νέους μαύρους και λευκούς καλλιτέχνες, που δεν μπορούν να φτιάξουν δίσκους με βάθος και αρκούνται στο να βαράνε ασυστόλως μπροστά!(ιδίως τα σύγχρονα soul είναι τίγκα στην “κουτίλα”)
Σε άλλες εποχές μπορεί και να τον αγόραζα.....
Α! και κάτι ακόμα
Το “χειρότερο” κομμάτι του δίσκου δεν είναι καν δικό του!
ΥΓ! Συμφωνώ με τον chief (αν και δεν το περίμενα είναι η αλήθεια), στο ότι ο δίσκος είναι στην καρδιά του μαύρος!